Chapter 01 Luigi POVPagdating ko sa naturang bar ay agad bumungad sa akin ang tunog ng malalakas na tugtog ay bumalot sa buong bar, kasabay ng tawanan ng mga tao at tunog ng mga basong nagkakabanggaan at nagkasiyahan sa gitna na parang walang pakialam na sumasabay sa tugtog. Isang gabi ng kasiyahan ang inihanda ng aking matalik na kaibigan, si Marco, na tila ba nagmimistulang hari ng gabi habang pinapalibutan ng mga babae. "Luigi, ayos ka lang ba? Mukhang masyado kang seryoso diyan," tanong ni Marco habang iniabot ang isang baso ng whiskey. "Relax ka naman, pre. Minsan lang tayo magkaganto." Ngumisi ako, pilit na pinapasan ang ngiting matagal nang nagtatago. "Siyempre, nag-eenjoy ako. Alam mo namang hindi mawawala ang fun kapag kasama kita." Ngunit sa totoo lang, ang dami kong iniisip. Ang negosyo, ang mga taong nais akong pabagsakin, at ang walang katapusang pakikibaka upang manatili sa itaas. Napakabigat ng mundo ng tagumpay, pero hindi ko iyon ipapakita. Habang iniinom k
Chapter 02 "Luigi Mondragon," sabi ko muli, mas matigas ang tinig. "Hindi ako interesado sa laro, Miss. Hindi ako para sa mga babaeng nag-aaksaya ng oras sa mga lalaki na hindi kayang makita ang tunay na halaga nila. Pero hindi ko rin kayang ipagwalang-bahala ka lang, lalo na kung sa tingin ko may mga bagay na mas malalim pa sa galit na nararamdaman mo ngayon." Pinagmamasdan ko siya habang dahan-dahang iniiwas ang mga mata. Iniiwas ang sarili, at sa bawat galaw, para bang may parte ng kanyang puso na hindi ko pa nakikita. May pagka-tigmang magulo sa mga mata niya, at alam kong hindi basta-basta ang mga bagay na hinahanap niya. "Hindi ko nga alam kung bakit pa ako nagsasalita sa’yo," sagot niya, tumaas ang kilay at tiningnan ako. "Wala ka namang pakialam sa’kin, di ba? Kaya huwag mo akong gawing isa sa mga laruan mo dito," tugon niya sa akin. "Hindi ganyan ang nais ko sayo, Miss." Tumagal ang mga sandali bago ako sumunod na nagsalita. "Wala akong plano na lukuhin at gawing par
Chapter 03 Ang bawat salita na binanggit niya ay may kasamang matinding emosyon, at sa kabila ng lahat ng galit na ipinapakita niya, hindi ko kayang maniwala na ganito lang ang lahat. Parang may mas malalim pang dahilan sa kanyang mga galit, mga sugat na hindi ko pa nakikita. "Miss," sabi ko, ang boses ko ay malumanay, ngunit puno ng determinasyon. "Hindi ko inaasahan na tatanggapin mo agad ang lahat ng sinasabi ko. Hindi ko nga kayang ipaliwanag kung bakit ako nandito, pero gusto ko lang malaman mo—hindi ko ikaw itinuturing na isang laro. Hindi ko sisirain ang tiwala mo." Sa mga salitang iyon, nag-angat siya ng mata at hinarap ako nang matagal. May halong pagsisisi, galit, at takot sa mga mata niya, at sa mga sandaling iyon, alam ko na hindi ito madali para sa kanya. Ang mga sugat na hindi nakikita, ang mga pagluha na matagal nang natago, at ang mga alaala na nag-iiwan ng matinding sakit—lahat iyon ay bumabalik sa kanya sa bawat galak at bawat pasakit na nararamdaman niya. "Hindi
Chapter 04 Leona POV Hindi ko na kayang tiisin pa ang presensya ng lalaki na ito. Puno na ako ng galit, at parang may kung anong unti-unting bumabalot sa aking isipan. Hindi ko alam kung bakit siya patuloy na nagpupumilit na makialam. Parang ang sakit lang na laging may mga tao na nagtatangkang magpakita ng malasakit, ngunit sa katapusan, sila rin pala ang magdudulot ng pinakamatinding pagkabigo. Nais ko mapag-isa at lunurin ang sarili ko sa alak upang maibsan ang sakit na aking nararamdaman sa puta kong nobyo. Sinong hindi masaktan kung ipagpalit ka lamang ay sa isang bakla. "Pabayaan mo ako dito," lasing kong sabi, sabay tapik sa mesa, hindi kayang itago ang pagka-irita sa bawat salitang lumabas sa aking bibig. Hindi ko kayang hayaan ang sarili ko na magpatalo pa sa mga ito. Hindi ko kailangan ng kahit anong tulong, lalo na mula sa isang estranghero tulad niya. Hindi ko kaya ang mabigo muli. Hindi ko na kayang muling magtiwala. Tinutok ko ang tingin ko sa baso, at habang ang a
Chapter 05 Nag-angat siya ng kilay, at ang ekspresyon niya ay puno ng kabigatan. "Hindi ko nasasabing kalimutan mo ang nakaraan mo, Miss. Ang gusto ko lang ay ipakita sa’yo na hindi lahat ng tao ay may masamang layunin. Hindi ko nais maging bahagi ng sakit mo, nais ko lang maging kasangga," seryoso nitong sabi. Nang mga sandaling iyon, pakiramdam ko'y may malalim na ugat ng koneksyon na nagsimulang tumubo sa pagitan namin. Hindi ko alam kung kaya ko bang tanggapin ang lahat ng sinabi niya, ngunit may nararamdaman akong hindi ko kayang ipaliwanag. Baka ito na ang pagkakataon na magkaroon ako ng pagkakataong magbago, hindi lang para sa kanya, kundi para sa sarili ko. "Sabihin mo lang kung anong layunin mo," sagot ko sa kanya, ang tinig ko ay malambot, "At baka magbago ang lahat," mapait kong tugon. Tumayo siya at ngumiti, ngunit ang ngiti ay hindi nanggagaling sa labis na kasiyahan kundi sa isang matinding pag-unawa. "Ang layunin ko, Miss," sagot niya, "ay maging bahagi ng iyong p
Chapter 06 "Ughhh, ang sarap!" malakas kong ungol. Wala akong pakialam sa paligid kong daan kami nakahinto basta ang nais ko lang ay maibsan ang init sa aking katawan. Inabot ko ang kanyang alaga sa kaliwa kong kamay kaya napakagat-labi na lamang ako sa aking nahawakan. Matigas, mahaba at malaki. Hinagud ko ito sa aking kamay dahilan upang napamura lamang ito sa aking ginawa. "Fucking, shit! Aahhh," wika nito na may kasamang ungol saka sinunggaban muli ang aking pikyas. Hindi pa nakuntento ay ipinasok niya ang kanyang isang daliri. May nararamdaman akong kunting sakit pero umibabaw ang nakakabaliw na sarap habang nilabas masuk ang kanyang daliri kasabay ang pagkain niya sa aking pikyas. Dahil sa sobrang sarap ay agad kong inabot ang kanyang ulo at idiniin sa aking pikyas habang umuungol sa sarap. Hanggang may namomoo sa akin puson. Nais kong ng pigilan pero kusa itong lumabas sabay ang masarap na pakiramdam. Ang akala ko ay tapos na mawawala na ang init sa aking
Chapter 07 "A-ano po kasi—," agad din naputol ng tinaas ng matanda ang kanyang kamay dahilan upang napatigil ako sa pagsasalita. "Wag mo nang ituloy kung hindi ka kumportableng sabihin, sakay na para maihatid kita sa terminal pupunta ng syudad," saad nito kaya nabuhayan ako ng loob. Napabuntong-hininga ako at mabilis na tumango. Wala akong ibang pagpipilian kundi sumakay. Mas maigi nang makalayo ako rito bago pa magising ang estrangherong lalaki. Dahan-dahan akong pumasok sa passenger seat ng pickup truck. Mababait ang mga mata ng matanda, pero hindi ko pa rin maiwasang maging alisto. Sa sitwasyon kong ito, hindi ko alam kung sino ang dapat kong pagkatiwalaan. "Anong pangalan mo, hija?" tanong ng matanda habang pinaandar ang sasakyan. Saglit akong napatingin sa kanya bago ibinaling ang tingin sa labas ng bintana. "Lia po," sagot ko, kahit hindi ko alam kung bakit ko ginamit ang pangalang iyon. Tumango ang matanda. "Ako si Mang Andres. Dati akong mangingisda, pero ngayo
Chapter 08 Napangiti ako nang bahagya sa pag-aalala niya, pero hindi ko kayang sabihin ang totoong dahilan ng biglaan kong pagliban. "Hindi na, Sarah. Kailangan ko lang ng pahinga. Medyo pagod lang talaga ako." "Sigurado ka? Baka may problema ka? Alam mong nandito lang ako, ha?" Napapikit ako at pinigilan ang kirot sa dibdib ko. "Oo, sigurado ako. Salamat, Sarah." "Basta, kung may kailangan ka, sabihin mo lang, okay?" "Oo, promise," sagot ko bago ko binaba ang tawag. Napaupo ako sa gilid ng kama at hinubad ang suot kong damit—ang damit ng lalaking iyon. Muli kong naramdaman ang bigat sa dibdib ko. Bakit hindi ko maalala ang lahat? Huminga ako nang malalim at tumayo. Kailangan kong maligo. Kailangan kong linisin ang sarili ko. Kailangan kong kalimutan ang nangyari kagabi… kahit sandali lang. Agad ako ng tungo sa banyo para makapaglinis ng katawan, pero agad rin ako napahinto ng nakita ko ang repleksyon ko sa salamin. May bakas doon sa aking balat isang pulang marka isang kiss
Chapter 19“Mag-iingat ka rin, Angel. Salamat, talaga,” sagot ko, medyo mahina na ang boses ko.Bago siya lumabas ng kwarto, huling tingin niyang matalim ang nagsabi sa akin na kahit wala siya, mag-isa ko na lang itutuloy ang laban. Ipinagdasal ko na sana makabalik siya ng buo at ligtas. Kasi sa oras na mag-isa ako, kailangan kong matutunan na magtago at lumaban.Lima buwan na ang lumipas.Tahimik ang paligid ng kumbento. Ang dating takot sa puso ko ay unti-unting napalitan ng kapanatagan. Dito ko unang naramdaman na parang may kakampi ako—sina Sister Agnes at ang mga madre na walang sawang nag-alaga at nagdasal para sa akin.Pero ngayon, apat na buwan na ang dinadala ko sa aking sinapupunan.Hinaplos ko ang tiyan ko habang nakaupo sa ilalim ng puno ng kalachuchi sa likod ng kumbento. Ramdam ko ang maliliit na paggalaw sa loob. Para bang may paalala sa akin na hindi na ako nag-iisa. May buhay na umaasa sa akin. At dahil doon, naglakas-loob akong lumapit kay Sister Agnes.“Mother,” mah
Chapter 18Habang naglalakad kami papasok sa kumbento, hindi ko pa rin maiwasang mag-isip ng mga posibleng paraan kung paano makakatakas. Parang gusto ko na lang magtago sa ilalim ng kama at hindi na lumabas. Pero, hindi ganun ang mangyayari. Malinaw sa utak ko na wala akong ibang choice kundi mag-adjust sa bagong buhay ko dito.Pagpasok namin sa kwarto, agad akong napansin ang kab simplicity nito. Wala talagang kalaban-laban ang modernong teknolohiya. Hindi ko alam kung matututo ba akong maging kontento sa ganitong buhay o maghahanap pa rin ako ng paraan para makalabas at makabalik sa real world."Good luck sa bagong buhay mo dito, Sister Irene," pabirong sabi ni Angel habang naglakad kami patungo sa kwarto. Hindi ko siya matigilan sa mga tawanan niyang walang katapusan.Pagkatapos niyang magbiro, huminto siya saglit at nagseryoso. "Pero, Leona, seryoso… kailangan mong magplano. Hindi pwede laging tumakbo ka lang.""Oo, alam ko," sagot ko. "Pero sa ngayon, ang tanging plano ko lang a
Chapter 17Habang naglalakad kami papasok sa kumbento, hindi ko maiwasang mapatingin sa paligid. Tahimik. Mapayapa. Hindi tulad ng mundo sa labas na puno ng ingay at panganib.Napansin kong may ilang madre na naglilinis ng hardin, at may ilan namang tahimik na nagdarasal sa maliit na kapilya. Napalunok ako. Ganito pala sa loob ng kumbento… parang ibang mundo."Sister Irene," tawag ng madre na naghatid sa amin. "Dito kayo titira habang kayo ay nasa ilalim ng aming pangangalaga."Pagpasok ko sa silid, nakita ko ang simpleng kama, isang maliit na mesa, at isang krus na nakasabit sa dingding. Walang TV. Walang cellphone. Wala kahit anong makabago.Napakagat-labi ako. "Uh… Sister, may… Wi-Fi po ba dito?" inosenteng tanong ko.Napatingin sa akin ang madre, kita sa mata ang pagtataka. "Wi-Fi?"Napahawak ako sa batok ko, biglang nahiya. "Ah… wala po… wala po akong sinabi."Natawa nang mahina si Angel sa likuran ko. "Sister Irene, mukhang hindi ka sanay sa buhay dito.""Sister Angel," sabi ng
Chapter 16Napaangat ang kilay ko. "Volunteer worker?"Tumango siya. "Oo. Hindi ka nila basta tatanggapin bilang madre, pero pwede kang magpanggap bilang isang taong gustong maglingkod muna. Sa ganitong paraan, hindi ka maghihinalaang nagtatago."Napaisip ako. Magandang ideya iyon. Hindi biglaan, hindi rin halata."Okay," sagot ko. "Paano tayo makakarating doon?"Ngumiti si Angel. "Ako na ang bahala. Pero sigurado ka na ba rito, Leona? Kapag pumasok ka roon, iba ang mundo sa loob ng kumbento. Hindi mo pwedeng gamitin ang dating buhay mo."Huminga ako nang malalim bago tumango. "Oo. Kung ito lang ang paraan para makalayo kay Salvatore… handa akong subukan."At sa unang pagkakataon, isang assassin ang magtatago sa loob ng isang banal na lugar—isang pekeng madre na may tunay na kasalanan."So, ano pa ang hinihintay mo? Tayo na Sister Irene," ngising sabi niya sa akin.Napairap ako. "Sister Irene? Talaga ba, Angel?""Oo naman!" aniya, sabay kindat. "Bagay sa’yo. Mukha kang inosente pero m
Chapter 15KinabukasanMaaga kaming nagising upang pumunta sa mall dito sa Bicol. Tahimik ang paligid habang binabagtas namin ang kalsada sakay ng lumang kotse ni Angel. Ang init ng umaga ay unti-unting sumisikat, pero hindi nito maalis ang bigat sa dibdib ko.Gusto kong isipin na ligtas ako, pero alam kong hindi pa tapos ang laban."Anong iniisip mo?" tanong ni Angel nang mapansin ang pananahimik ko."Si Salvatore," maikli kong sagot.Natahimik siya. Alam naming pareho kung anong klaseng tao si Salvatore. Kung may isang assassin na hindi dapat kinalaban, siya ‘yon. Hindi lang dahil sa galing niya sa pagpatay, kundi dahil wala siyang prinsipyo.Si Angel at ako, kahit paano, may sinusunod na golden rule—hindi pumapatay ng inosente. Pero si Salvatore?Wala siyang pakialam.Para sa kanya, ang bawat buhay ay isang bayaring cheque.Kaya alam kong hindi siya titigil hangga’t hindi niya ako nahahanap."Leona…" malalim ang buntong-hininga ni Angel. "Bakit mo nga ba siya inaway?"Napangiti ako
Chapter 14Leona POVTahimik lang akong nakatingin sa labas ng bintana habang binabagtas namin ang mahabang daan papasok sa isang hindi mataong probinsya sa Bicol. Madilim na ang paligid, at tanging ang ilaw ng sasakyan ni Angel ang nagsisilbing gabay namin sa kalsada.Matagal na biyahe ito, pero hindi ko ininda ang pagod. Mas importante ngayon na makalayo ako hangga’t kaya ko.Naramdaman kong sumulyap sa akin si Angel. "Sigurado ka bang dito mo gustong magtago?" tanong niya.Tumango ako. "Oo. Walang makakakilala sa akin dito. At mas lalong hindi niya maiisip na nandito ako."Hindi na siya nagtanong pa. Kilala niya ako. Alam niyang kapag sinabi kong hindi ako mahuhuli, gagawin ko ang lahat para matupad ‘yon.Pagdating namin sa isang maliit na bahay na parang matagal nang walang nakatira, agad akong bumaba at sinipat ang paligid. Tahimik, walang tao, at malayo sa kahit anong pwedeng pagmulan ng gulo."Sino may-ari nito?" tanong ko."Kaibigan ko. Dating sundalo. Wala na siya rito, nasa
Chapter 13Angel POVTahimik lang ako habang pinapadalas ang pagpiga sa manibela. Kilala ko si Leona—hindi siya madaling matinag. Pero ngayon, para siyang ibong pilit lumalayo sa isang aninong hindi niya matakasan."Leona," muling basag ko sa katahimikan. "Alam mong hindi kita pipilitin. Pero hindi ako tanga. Kung hindi ex mong silahis, edi ‘yung lalaking ‘yon talaga ang dahilan."Hindi siya sumagot. Imbis, lalo lang niyang hinigpitan ang pagkakahawak sa backpack niya, para bang handa siyang tumakbo anumang oras."Anong meron sa kanya?" diretsahan kong tanong.Dahan-dahan siyang tumingin sa akin, at doon ko nakita ang bahagyang pagdadalawang-isip niya. Hindi lang takot ang nasa mata niya—may kung anong emosyon na mas malalim pa roon.At tangina, hindi ko gusto ‘yon."Angel," aniya, malalim ang buntong-hininga. "Hindi ko alam.""Gago ka ba? Paano mong hindi alam?" inis kong sagot, pilit kinakalma ang sarili. "Leona, hindi ka duwag. Hindi ka umaatras nang ganito, lalo na sa isang lalaki
Chapter 12Leona POVHindi ko alam kung paano ako nakalayo nang hindi niya ako nahuli. Pero ang isang bagay na sigurado ako—hindi ako dapat magpakita sa kanya muli.Nasa loob ako ng isang maliit na kwarto sa inuupahan kong apartment, nakaupo sa kama at mahigpit na hawak ang cellphone ko. Nanginginig pa rin ang kamay ko habang tinitingnan ang call logs ko. Wala akong natanggap na tawag mula sa hindi kilalang numero, pero alam kong hindi pa siya titigil.Dapat ay mas naging maingat ako.Nang marinig ko mula sa manager ko na may lalaking naghahanap sa akin, hindi na ako nag-aksaya ng oras. Sinabi kong hindi muna ako papasok at agad akong nag-empake. Hindi ko puwedeng ipagsapalaran ang lahat.Mabilis akong tumayo at naglakad papunta sa bintana. Luminga-linga ako sa labas, sinisiguradong walang itim na sasakyan na nakaparada malapit.Wala.Huminga ako nang malalim. Pero hindi ibig sabihin noon na ligtas na ako.Alam kong matalino siya. Hindi siya basta-basta susuko.Ang lalaking iyon… may
Chapter 11Hawak ko ang papel kung saan nakasulat ang address ng lugar kung saan madalas kumuha ng takeout ang misteryosang babae. Hindi ko alam kung bakit pero may kakaibang excitement akong nararamdaman. Hindi ko matanggap na may babaeng basta na lang iiwan ako—at ngayon, mas lalong hindi ko siya kayang kalimutan.Pinaandar ko ang kotse at mabilis na tinahak ang daan patungo sa restaurant. Wala pang sampung minuto, narating ko ang lugar—isang maliit pero maaliwalas na kainan. Sa labas, may ilang mesa at upuang kahoy, at may nakapaskil na "Home-cooked Meals Like No Other."Pumarada ako at bumaba. Agad akong sinalubong ng isang matandang babae na halatang may-ari ng lugar."Sir, ano pong order nila?" nakangiting bati niya.Ngumiti ako nang bahagya. "Hindi pagkain ang hinahanap ko. May gusto lang sana akong itanong."Medyo nagduda ang babae, pero tumango ito. "Ano po ‘yun?"Mabilis kong inilabas ang cellphone ko at ipinakita ang screenshot ng babaeng kasama ko kagabi. "Kilala niyo ba s