Chapter 07

Chapter 07

"A-ano po kasi—," agad din naputol ng tinaas ng matanda ang kanyang kamay dahilan upang napatigil ako sa pagsasalita.

"Wag mo nang ituloy kung hindi ka kumportableng sabihin, sakay na para maihatid kita sa terminal pupunta ng syudad," saad nito kaya nabuhayan ako ng loob.

Napabuntong-hininga ako at mabilis na tumango. Wala akong ibang pagpipilian kundi sumakay. Mas maigi nang makalayo ako rito bago pa magising ang estrangherong lalaki.

Dahan-dahan akong pumasok sa passenger seat ng pickup truck. Mababait ang mga mata ng matanda, pero hindi ko pa rin maiwasang maging alisto. Sa sitwasyon kong ito, hindi ko alam kung sino ang dapat kong pagkatiwalaan.

"Anong pangalan mo, hija?" tanong ng matanda habang pinaandar ang sasakyan.

Saglit akong napatingin sa kanya bago ibinaling ang tingin sa labas ng bintana. "Lia po," sagot ko, kahit hindi ko alam kung bakit ko ginamit ang pangalang iyon.

Tumango ang matanda. "Ako si Mang Andres. Dati akong mangingisda, pero ngayon, nagde-deliver na lang ng isda sa bayan."

Nagkunwari akong interesado sa sinabi niya, pero ang totoo, ang isip ko ay punong-puno ng tanong. Sino ang lalaking iyon? Bakit hindi ko maalala ang buong nangyari? At paano ako napunta sa sitwasyong ito?

"Anong ginagawa mo sa tabing-dagat nang mag-isa?" tanong ulit ni Mang Andres.

"Nagising na lang po akong nandoon," sagot ko ng mahina.

Saglit niya akong tiningnan pero hindi na nag-usisa pa. "Mabuti na lang at nakita kita. Delikado sa lugar na 'yan, lalo na kung wala kang kasamang kakilala."

Tumango ako. Wala akong lakas makipag-usap. Masakit pa rin ang katawan ko, lalo na ang ibabang bahagi. Pilit kong iniwasan ang pag-alala sa nangyari kagabi, pero bumabalik ito sa isip ko tulad ng isang bangungot.

Maya-maya, lumiko ang sasakyan patungo sa mas mataong lugar. Sa wakas, nakikita ko na ang mga tindahan, jeep, at taong naglalakad sa lansangan. Malapit na ako sa bayan.

"Heto na ang terminal," ani Mang Andres habang hininto ang sasakyan sa tabi ng kalsada. "Sigurado kang okay ka lang, hija?"

Ngumiti ako nang pilit at tumango. "Maraming salamat po, Mang Andres."

Bumaba ako ng sasakyan at naglakad papunta sa terminal. Sa bawat hakbang, pakiramdam ko ay lalo akong nawawala sa sarili kong mundo. Hindi ko alam kung paano magsisimula muli matapos ang gabing iyon.

Ang tanging sigurado ako… hindi na ako kailanman magiging katulad ng dati.

"Tama, kailangan kong maging matatag at maging matapang sa lahat na pagsubok," bulong ko habang nagpapatuloy naglakad. "Kailangan kung umuwi sa apartment ko!" dagdag kong bulong.

Pinilit kong ituwid ang likod ko at lakasan ang loob ko. Hindi ako maaaring magpatalo sa takot at panghihinayang. Kahit hindi ko maalala ang lahat ng nangyari kagabi, ang mahalaga ngayon ay makabalik ako sa apartment ko at ayusin ang gulong ito.

Habang naglalakad ako patungo sa pila ng pampasaherong sasakyan, pakiramdam ko ay may mga matang nakatingin sa akin. Hindi ko alam kung dahil ba sa suot kong maluwag na damit ng lalaking iniwan ko sa sasakyan o dahil halatang magulo ang hitsura ko.

Pero wala akong pakialam. Kailangan kong makauwi.

Pagdating ko sa terminal, agad akong sumakay sa unang bus na papunta sa siyudad. Umupo ako sa dulo, malapit sa bintana. Gusto kong mapag-isa. Gusto kong mag-isip.

Habang umaandar ang bus, hinayaan kong dumungaw sa labas ang paningin ko. Gusto kong aliwin ang sarili sa tanawin, pero kahit anong gawin ko, bumabalik sa isip ko ang lalaking iyon. Sino siya? At bakit ko hinayaan ang sarili kong mapunta sa ganoong sitwasyon?

Napakapit ako sa bag ko at napapikit nang mariin.

Hindi ko alam kung anong naghihintay sa akin pag-uwi ko, pero isa lang ang sigurado ko…

Simula ngayon, magbabago na ang buhay ko.

"Saan ka babà, Miss?" sambit ng kundoktor kaya bumalik ako sa aking pag-iisip.

Napakurap ako at agad na ibinaling ang paningin sa kundoktor. “Sa may Sampaguita Street po,” sagot ko nang mahina habang hinugot ang pera mula sa aking bag.

Kinuha niya ang bayad ko at iniabot ang ticket. "Malayo pa, Miss. Pwede ka munang matulog kung pagod ka," aniya bago lumipat sa ibang pasahero.

Napatingin ako sa bintana at napabuntong-hininga. Oo nga, dapat siguro matulog muna ako. Pero paano? Kahit ipikit ko ang mga mata ko, bumabalik ang mga malalabo at magkakahalong alaala ng nakaraang gabi.

Pinilit kong huwag magpatalo sa emosyon. Kailangan kong bumalik sa apartment, maligo, at magpahinga. Bukas na ako magpapakalunod sa pag-iisip.

Kaya ipinikit ko ang aking mga mata at sinubukang huminga nang malalim. Ilang oras na lang… makakauwi na rin ako.

Habang nakapikit ako, ramdam ko pa rin ang sakit sa katawan ko. Hindi ko alam kung dahil ba ito sa pagod o sa mga nangyari kagabi. Pero isang bagay ang sigurado—hindi ko basta-basta malilimutan ang gabing iyon.

Maya-maya, naramdaman kong bumagal ang bus. Dumilat ako at tumingin sa labas. Pamilyar na ang daan. Malapit na ako sa aking bababaan.

Tumayo ako at hinanda ang sarili kong bumaba. Nang huminto ang bus, agad akong lumakad palabas. Pakiramdam ko ay parang mabigat ang bawat hakbang ko. Para akong may dalang isang malaking lihim na ako lang ang may alam.

Pagdating sa kanto ng Sampaguita Street, hinawakan ko nang mahigpit ang bag ko at nagpatuloy sa paglakad. Gusto kong dumiretso sa apartment at kalimutan ang lahat. Pero hindi ko alam kung kaya ko.

Pagpasok ko sa building, sinalubong ako ng landlady ko. “Uy, hija, ang aga mo yata umuwi? Akala ko may trabaho ka ngayon?”

Napangiti ako ng tipid. “Nag-leave po ako. Medyo masama pakiramdam ko,” palusot ko.

Tumango siya at sinipat ako mula ulo hanggang paa. “Mukha ka ngang pagod. Magpahinga ka, ha?”

“Salamat po.”

Pagpasok ko sa unit ko, agad kong isinara ang pinto at sumandal doon. Napabuntong-hininga ako nang malalim.

Ano na ang gagawin ko ngayon?

"Siguro ay tawagan ko muna ang kasamahan ko sa trabaho, na ipaalam na hindi muna ako makapasok ngayon!" bulong ko sa sarili.

Agad kong hinanap ang cellphone ko sa loob ng bag at tinawagan ang kasamahan ko sa trabaho. Ilang ring lang, agad siyang sumagot.

"Hello, girl! Napatawag ka? Akala ko may pasok ka ngayon?" ani Sarah, ang matalik kong kaibigan at katrabaho.

Huminga ako nang malalim bago sumagot. "Sarah, hindi muna ako papasok ngayon. Masama pakiramdam ko."

Agad siyang nag-alala. "Ha? Anong nangyari? May sakit ka ba? Gusto mo dalhan kita ng pagkain o gamot?"