Chapter 09 Magpalit ng number! Tama! Kailangan kong magpalit ng number, wika ko sa aking sarili habang agad kong tinapos ang iniinom kong kape. Hindi ko alam kung bakit, pero may kung anong kaba sa dibdib ko. Wala naman akong ginawang masama, pero ang katotohanang hindi ko matandaan ang lahat ng nangyari kagabi ay isang malaking problema. Paano kung may ginawa akong ikapapahamak ko? Paano kung hindi lang basta isang gabing kasalanan iyon? Hindi ko na hinayaan pang lumala ang takot ko. Agad akong nagbihis at kinuha ang bag ko. Kailangan kong pumunta sa pinakamalapit na tindahan para magpalit ng SIM card. Pagkalabas ko ng apartment, agad akong sumakay ng tricycle papunta sa mall. Habang nasa biyahe, hindi ko mapigilang mapatingin sa cellphone ko. Nasa isip ko pa rin ang numerong nag-text sa akin. Sino siya? Bakit niya alam ang number ko? Isa lang ang sigurado ako—ayoko nang maalala ang gabing iyon. At ayokong bumalik pa ang sinumang nasa nakaraan ko. Pagdating ko sa mall, agad a
Chapter 10Luigi POVNapakuyom ang aking mga kamao habang inaalala ang nangyari kagabi. Paggising ko kanina, ako lang mag-isa sa loob ng kotse—at ang mas malala, hubo’t hubad pa! Sino ba namang hindi maiinis sa ganitong sitwasyon?Ang masaklap pa, nakita ako ng tatlong matatandang babae na naglalakad sa baybayin. Hindi ko alam kung matatawa ako o magagalit sa reaksyon nila—isa ay napasigaw, ang isa naman ay tinakpan ang mata pero may siwang ang mga daliri, at ang pangatlo… aba, mukhang natuwa pa!"Santa Maria, anak! Bakit ka hubo’t hubad sa loob ng kotse?!" sigaw ng isa sa kanila.Dali-dali kong hinanap ang kahit anong saplot na pwede kong gamitin, pero wala akong makita. Ni brief ko, wala!Tangina, anong ginawa ng babaeng ‘yon?!Sa inis at kahihiyan, napilitan akong kunin ang jacket sa likod ng upuan at tinakip sa aking harapan bago lumabas ng sasakyan. Hindi ako makatingin nang diretso sa mga matatanda habang nagmamadaling umalis doon.Nakahinga lang ako nang maluwag nang makabalik
Chapter 11Hawak ko ang papel kung saan nakasulat ang address ng lugar kung saan madalas kumuha ng takeout ang misteryosang babae. Hindi ko alam kung bakit pero may kakaibang excitement akong nararamdaman. Hindi ko matanggap na may babaeng basta na lang iiwan ako—at ngayon, mas lalong hindi ko siya kayang kalimutan.Pinaandar ko ang kotse at mabilis na tinahak ang daan patungo sa restaurant. Wala pang sampung minuto, narating ko ang lugar—isang maliit pero maaliwalas na kainan. Sa labas, may ilang mesa at upuang kahoy, at may nakapaskil na "Home-cooked Meals Like No Other."Pumarada ako at bumaba. Agad akong sinalubong ng isang matandang babae na halatang may-ari ng lugar."Sir, ano pong order nila?" nakangiting bati niya.Ngumiti ako nang bahagya. "Hindi pagkain ang hinahanap ko. May gusto lang sana akong itanong."Medyo nagduda ang babae, pero tumango ito. "Ano po ‘yun?"Mabilis kong inilabas ang cellphone ko at ipinakita ang screenshot ng babaeng kasama ko kagabi. "Kilala niyo ba s
Chapter 12Leona POVHindi ko alam kung paano ako nakalayo nang hindi niya ako nahuli. Pero ang isang bagay na sigurado ako—hindi ako dapat magpakita sa kanya muli.Nasa loob ako ng isang maliit na kwarto sa inuupahan kong apartment, nakaupo sa kama at mahigpit na hawak ang cellphone ko. Nanginginig pa rin ang kamay ko habang tinitingnan ang call logs ko. Wala akong natanggap na tawag mula sa hindi kilalang numero, pero alam kong hindi pa siya titigil.Dapat ay mas naging maingat ako.Nang marinig ko mula sa manager ko na may lalaking naghahanap sa akin, hindi na ako nag-aksaya ng oras. Sinabi kong hindi muna ako papasok at agad akong nag-empake. Hindi ko puwedeng ipagsapalaran ang lahat.Mabilis akong tumayo at naglakad papunta sa bintana. Luminga-linga ako sa labas, sinisiguradong walang itim na sasakyan na nakaparada malapit.Wala.Huminga ako nang malalim. Pero hindi ibig sabihin noon na ligtas na ako.Alam kong matalino siya. Hindi siya basta-basta susuko.Ang lalaking iyon… may
Chapter 13Angel POVTahimik lang ako habang pinapadalas ang pagpiga sa manibela. Kilala ko si Leona—hindi siya madaling matinag. Pero ngayon, para siyang ibong pilit lumalayo sa isang aninong hindi niya matakasan."Leona," muling basag ko sa katahimikan. "Alam mong hindi kita pipilitin. Pero hindi ako tanga. Kung hindi ex mong silahis, edi ‘yung lalaking ‘yon talaga ang dahilan."Hindi siya sumagot. Imbis, lalo lang niyang hinigpitan ang pagkakahawak sa backpack niya, para bang handa siyang tumakbo anumang oras."Anong meron sa kanya?" diretsahan kong tanong.Dahan-dahan siyang tumingin sa akin, at doon ko nakita ang bahagyang pagdadalawang-isip niya. Hindi lang takot ang nasa mata niya—may kung anong emosyon na mas malalim pa roon.At tangina, hindi ko gusto ‘yon."Angel," aniya, malalim ang buntong-hininga. "Hindi ko alam.""Gago ka ba? Paano mong hindi alam?" inis kong sagot, pilit kinakalma ang sarili. "Leona, hindi ka duwag. Hindi ka umaatras nang ganito, lalo na sa isang lalaki
Chapter 14Leona POVTahimik lang akong nakatingin sa labas ng bintana habang binabagtas namin ang mahabang daan papasok sa isang hindi mataong probinsya sa Bicol. Madilim na ang paligid, at tanging ang ilaw ng sasakyan ni Angel ang nagsisilbing gabay namin sa kalsada.Matagal na biyahe ito, pero hindi ko ininda ang pagod. Mas importante ngayon na makalayo ako hangga’t kaya ko.Naramdaman kong sumulyap sa akin si Angel. "Sigurado ka bang dito mo gustong magtago?" tanong niya.Tumango ako. "Oo. Walang makakakilala sa akin dito. At mas lalong hindi niya maiisip na nandito ako."Hindi na siya nagtanong pa. Kilala niya ako. Alam niyang kapag sinabi kong hindi ako mahuhuli, gagawin ko ang lahat para matupad ‘yon.Pagdating namin sa isang maliit na bahay na parang matagal nang walang nakatira, agad akong bumaba at sinipat ang paligid. Tahimik, walang tao, at malayo sa kahit anong pwedeng pagmulan ng gulo."Sino may-ari nito?" tanong ko."Kaibigan ko. Dating sundalo. Wala na siya rito, nasa
Chapter 15KinabukasanMaaga kaming nagising upang pumunta sa mall dito sa Bicol. Tahimik ang paligid habang binabagtas namin ang kalsada sakay ng lumang kotse ni Angel. Ang init ng umaga ay unti-unting sumisikat, pero hindi nito maalis ang bigat sa dibdib ko.Gusto kong isipin na ligtas ako, pero alam kong hindi pa tapos ang laban."Anong iniisip mo?" tanong ni Angel nang mapansin ang pananahimik ko."Si Salvatore," maikli kong sagot.Natahimik siya. Alam naming pareho kung anong klaseng tao si Salvatore. Kung may isang assassin na hindi dapat kinalaban, siya ‘yon. Hindi lang dahil sa galing niya sa pagpatay, kundi dahil wala siyang prinsipyo.Si Angel at ako, kahit paano, may sinusunod na golden rule—hindi pumapatay ng inosente. Pero si Salvatore?Wala siyang pakialam.Para sa kanya, ang bawat buhay ay isang bayaring cheque.Kaya alam kong hindi siya titigil hangga’t hindi niya ako nahahanap."Leona…" malalim ang buntong-hininga ni Angel. "Bakit mo nga ba siya inaway?"Napangiti ako
Chapter 16Napaangat ang kilay ko. "Volunteer worker?"Tumango siya. "Oo. Hindi ka nila basta tatanggapin bilang madre, pero pwede kang magpanggap bilang isang taong gustong maglingkod muna. Sa ganitong paraan, hindi ka maghihinalaang nagtatago."Napaisip ako. Magandang ideya iyon. Hindi biglaan, hindi rin halata."Okay," sagot ko. "Paano tayo makakarating doon?"Ngumiti si Angel. "Ako na ang bahala. Pero sigurado ka na ba rito, Leona? Kapag pumasok ka roon, iba ang mundo sa loob ng kumbento. Hindi mo pwedeng gamitin ang dating buhay mo."Huminga ako nang malalim bago tumango. "Oo. Kung ito lang ang paraan para makalayo kay Salvatore… handa akong subukan."At sa unang pagkakataon, isang assassin ang magtatago sa loob ng isang banal na lugar—isang pekeng madre na may tunay na kasalanan."So, ano pa ang hinihintay mo? Tayo na Sister Irene," ngising sabi niya sa akin.Napairap ako. "Sister Irene? Talaga ba, Angel?""Oo naman!" aniya, sabay kindat. "Bagay sa’yo. Mukha kang inosente pero m
Chapter 19“Mag-iingat ka rin, Angel. Salamat, talaga,” sagot ko, medyo mahina na ang boses ko.Bago siya lumabas ng kwarto, huling tingin niyang matalim ang nagsabi sa akin na kahit wala siya, mag-isa ko na lang itutuloy ang laban. Ipinagdasal ko na sana makabalik siya ng buo at ligtas. Kasi sa oras na mag-isa ako, kailangan kong matutunan na magtago at lumaban.Lima buwan na ang lumipas.Tahimik ang paligid ng kumbento. Ang dating takot sa puso ko ay unti-unting napalitan ng kapanatagan. Dito ko unang naramdaman na parang may kakampi ako—sina Sister Agnes at ang mga madre na walang sawang nag-alaga at nagdasal para sa akin.Pero ngayon, apat na buwan na ang dinadala ko sa aking sinapupunan.Hinaplos ko ang tiyan ko habang nakaupo sa ilalim ng puno ng kalachuchi sa likod ng kumbento. Ramdam ko ang maliliit na paggalaw sa loob. Para bang may paalala sa akin na hindi na ako nag-iisa. May buhay na umaasa sa akin. At dahil doon, naglakas-loob akong lumapit kay Sister Agnes.“Mother,” mah
Chapter 18Habang naglalakad kami papasok sa kumbento, hindi ko pa rin maiwasang mag-isip ng mga posibleng paraan kung paano makakatakas. Parang gusto ko na lang magtago sa ilalim ng kama at hindi na lumabas. Pero, hindi ganun ang mangyayari. Malinaw sa utak ko na wala akong ibang choice kundi mag-adjust sa bagong buhay ko dito.Pagpasok namin sa kwarto, agad akong napansin ang kab simplicity nito. Wala talagang kalaban-laban ang modernong teknolohiya. Hindi ko alam kung matututo ba akong maging kontento sa ganitong buhay o maghahanap pa rin ako ng paraan para makalabas at makabalik sa real world."Good luck sa bagong buhay mo dito, Sister Irene," pabirong sabi ni Angel habang naglakad kami patungo sa kwarto. Hindi ko siya matigilan sa mga tawanan niyang walang katapusan.Pagkatapos niyang magbiro, huminto siya saglit at nagseryoso. "Pero, Leona, seryoso… kailangan mong magplano. Hindi pwede laging tumakbo ka lang.""Oo, alam ko," sagot ko. "Pero sa ngayon, ang tanging plano ko lang a
Chapter 17Habang naglalakad kami papasok sa kumbento, hindi ko maiwasang mapatingin sa paligid. Tahimik. Mapayapa. Hindi tulad ng mundo sa labas na puno ng ingay at panganib.Napansin kong may ilang madre na naglilinis ng hardin, at may ilan namang tahimik na nagdarasal sa maliit na kapilya. Napalunok ako. Ganito pala sa loob ng kumbento… parang ibang mundo."Sister Irene," tawag ng madre na naghatid sa amin. "Dito kayo titira habang kayo ay nasa ilalim ng aming pangangalaga."Pagpasok ko sa silid, nakita ko ang simpleng kama, isang maliit na mesa, at isang krus na nakasabit sa dingding. Walang TV. Walang cellphone. Wala kahit anong makabago.Napakagat-labi ako. "Uh… Sister, may… Wi-Fi po ba dito?" inosenteng tanong ko.Napatingin sa akin ang madre, kita sa mata ang pagtataka. "Wi-Fi?"Napahawak ako sa batok ko, biglang nahiya. "Ah… wala po… wala po akong sinabi."Natawa nang mahina si Angel sa likuran ko. "Sister Irene, mukhang hindi ka sanay sa buhay dito.""Sister Angel," sabi ng
Chapter 16Napaangat ang kilay ko. "Volunteer worker?"Tumango siya. "Oo. Hindi ka nila basta tatanggapin bilang madre, pero pwede kang magpanggap bilang isang taong gustong maglingkod muna. Sa ganitong paraan, hindi ka maghihinalaang nagtatago."Napaisip ako. Magandang ideya iyon. Hindi biglaan, hindi rin halata."Okay," sagot ko. "Paano tayo makakarating doon?"Ngumiti si Angel. "Ako na ang bahala. Pero sigurado ka na ba rito, Leona? Kapag pumasok ka roon, iba ang mundo sa loob ng kumbento. Hindi mo pwedeng gamitin ang dating buhay mo."Huminga ako nang malalim bago tumango. "Oo. Kung ito lang ang paraan para makalayo kay Salvatore… handa akong subukan."At sa unang pagkakataon, isang assassin ang magtatago sa loob ng isang banal na lugar—isang pekeng madre na may tunay na kasalanan."So, ano pa ang hinihintay mo? Tayo na Sister Irene," ngising sabi niya sa akin.Napairap ako. "Sister Irene? Talaga ba, Angel?""Oo naman!" aniya, sabay kindat. "Bagay sa’yo. Mukha kang inosente pero m
Chapter 15KinabukasanMaaga kaming nagising upang pumunta sa mall dito sa Bicol. Tahimik ang paligid habang binabagtas namin ang kalsada sakay ng lumang kotse ni Angel. Ang init ng umaga ay unti-unting sumisikat, pero hindi nito maalis ang bigat sa dibdib ko.Gusto kong isipin na ligtas ako, pero alam kong hindi pa tapos ang laban."Anong iniisip mo?" tanong ni Angel nang mapansin ang pananahimik ko."Si Salvatore," maikli kong sagot.Natahimik siya. Alam naming pareho kung anong klaseng tao si Salvatore. Kung may isang assassin na hindi dapat kinalaban, siya ‘yon. Hindi lang dahil sa galing niya sa pagpatay, kundi dahil wala siyang prinsipyo.Si Angel at ako, kahit paano, may sinusunod na golden rule—hindi pumapatay ng inosente. Pero si Salvatore?Wala siyang pakialam.Para sa kanya, ang bawat buhay ay isang bayaring cheque.Kaya alam kong hindi siya titigil hangga’t hindi niya ako nahahanap."Leona…" malalim ang buntong-hininga ni Angel. "Bakit mo nga ba siya inaway?"Napangiti ako
Chapter 14Leona POVTahimik lang akong nakatingin sa labas ng bintana habang binabagtas namin ang mahabang daan papasok sa isang hindi mataong probinsya sa Bicol. Madilim na ang paligid, at tanging ang ilaw ng sasakyan ni Angel ang nagsisilbing gabay namin sa kalsada.Matagal na biyahe ito, pero hindi ko ininda ang pagod. Mas importante ngayon na makalayo ako hangga’t kaya ko.Naramdaman kong sumulyap sa akin si Angel. "Sigurado ka bang dito mo gustong magtago?" tanong niya.Tumango ako. "Oo. Walang makakakilala sa akin dito. At mas lalong hindi niya maiisip na nandito ako."Hindi na siya nagtanong pa. Kilala niya ako. Alam niyang kapag sinabi kong hindi ako mahuhuli, gagawin ko ang lahat para matupad ‘yon.Pagdating namin sa isang maliit na bahay na parang matagal nang walang nakatira, agad akong bumaba at sinipat ang paligid. Tahimik, walang tao, at malayo sa kahit anong pwedeng pagmulan ng gulo."Sino may-ari nito?" tanong ko."Kaibigan ko. Dating sundalo. Wala na siya rito, nasa
Chapter 13Angel POVTahimik lang ako habang pinapadalas ang pagpiga sa manibela. Kilala ko si Leona—hindi siya madaling matinag. Pero ngayon, para siyang ibong pilit lumalayo sa isang aninong hindi niya matakasan."Leona," muling basag ko sa katahimikan. "Alam mong hindi kita pipilitin. Pero hindi ako tanga. Kung hindi ex mong silahis, edi ‘yung lalaking ‘yon talaga ang dahilan."Hindi siya sumagot. Imbis, lalo lang niyang hinigpitan ang pagkakahawak sa backpack niya, para bang handa siyang tumakbo anumang oras."Anong meron sa kanya?" diretsahan kong tanong.Dahan-dahan siyang tumingin sa akin, at doon ko nakita ang bahagyang pagdadalawang-isip niya. Hindi lang takot ang nasa mata niya—may kung anong emosyon na mas malalim pa roon.At tangina, hindi ko gusto ‘yon."Angel," aniya, malalim ang buntong-hininga. "Hindi ko alam.""Gago ka ba? Paano mong hindi alam?" inis kong sagot, pilit kinakalma ang sarili. "Leona, hindi ka duwag. Hindi ka umaatras nang ganito, lalo na sa isang lalaki
Chapter 12Leona POVHindi ko alam kung paano ako nakalayo nang hindi niya ako nahuli. Pero ang isang bagay na sigurado ako—hindi ako dapat magpakita sa kanya muli.Nasa loob ako ng isang maliit na kwarto sa inuupahan kong apartment, nakaupo sa kama at mahigpit na hawak ang cellphone ko. Nanginginig pa rin ang kamay ko habang tinitingnan ang call logs ko. Wala akong natanggap na tawag mula sa hindi kilalang numero, pero alam kong hindi pa siya titigil.Dapat ay mas naging maingat ako.Nang marinig ko mula sa manager ko na may lalaking naghahanap sa akin, hindi na ako nag-aksaya ng oras. Sinabi kong hindi muna ako papasok at agad akong nag-empake. Hindi ko puwedeng ipagsapalaran ang lahat.Mabilis akong tumayo at naglakad papunta sa bintana. Luminga-linga ako sa labas, sinisiguradong walang itim na sasakyan na nakaparada malapit.Wala.Huminga ako nang malalim. Pero hindi ibig sabihin noon na ligtas na ako.Alam kong matalino siya. Hindi siya basta-basta susuko.Ang lalaking iyon… may
Chapter 11Hawak ko ang papel kung saan nakasulat ang address ng lugar kung saan madalas kumuha ng takeout ang misteryosang babae. Hindi ko alam kung bakit pero may kakaibang excitement akong nararamdaman. Hindi ko matanggap na may babaeng basta na lang iiwan ako—at ngayon, mas lalong hindi ko siya kayang kalimutan.Pinaandar ko ang kotse at mabilis na tinahak ang daan patungo sa restaurant. Wala pang sampung minuto, narating ko ang lugar—isang maliit pero maaliwalas na kainan. Sa labas, may ilang mesa at upuang kahoy, at may nakapaskil na "Home-cooked Meals Like No Other."Pumarada ako at bumaba. Agad akong sinalubong ng isang matandang babae na halatang may-ari ng lugar."Sir, ano pong order nila?" nakangiting bati niya.Ngumiti ako nang bahagya. "Hindi pagkain ang hinahanap ko. May gusto lang sana akong itanong."Medyo nagduda ang babae, pero tumango ito. "Ano po ‘yun?"Mabilis kong inilabas ang cellphone ko at ipinakita ang screenshot ng babaeng kasama ko kagabi. "Kilala niyo ba s