Chapter 04

Chapter 04

Leona POV

Hindi ko na kayang tiisin pa ang presensya ng lalaki na ito. Puno na ako ng galit, at parang may kung anong unti-unting bumabalot sa aking isipan. Hindi ko alam kung bakit siya patuloy na nagpupumilit na makialam. Parang ang sakit lang na laging may mga tao na nagtatangkang magpakita ng malasakit, ngunit sa katapusan, sila rin pala ang magdudulot ng pinakamatinding pagkabigo. Nais ko mapag-isa at lunurin ang sarili ko sa alak upang maibsan ang sakit na aking nararamdaman sa puta kong nobyo. Sinong hindi masaktan kung ipagpalit ka lamang ay sa isang bakla.

"Pabayaan mo ako dito," lasing kong sabi, sabay tapik sa mesa, hindi kayang itago ang pagka-irita sa bawat salitang lumabas sa aking bibig.

Hindi ko kayang hayaan ang sarili ko na magpatalo pa sa mga ito. Hindi ko kailangan ng kahit anong tulong, lalo na mula sa isang estranghero tulad niya. Hindi ko kaya ang mabigo muli. Hindi ko na kayang muling magtiwala.

Tinutok ko ang tingin ko sa baso, at habang ang alak ay patuloy na dumadaloy sa aking katawan, unti-unting lumalakas ang ingay ng mga alaala sa aking isipan. Ang sakit ng pinagdaanan ko, ang pagmumukhang malakas sa harap ng iba, ngunit ang mga sugat na dahan-dahang lumalaki sa bawat kalungkutan na tinatago ko sa loob.

"Miss," ang kanyang tinig ay naririnig ko mula sa likod ko. "Hindi ko kayang tanggapin na mag-isa ka. Wala kang kasalanan sa kung anong nangyari. Huwag mong gawing dahilan ang mga pag-aalinlangan mo para magpatuloy ka sa pagdadala ng mga sugat na hindi mo kayang pagalingin mag-isa."

Pakiramdam ko’y may mga pader na unti-unting binangga ang puso ko. Gusto ko nang tumakbo, tumakas sa lahat ng ito, pero may kung anong nakatali sa akin, isang pangako na hindi ko kayang talikuran. May mga hangarin siya—mga plano na hindi ko kayang ipaliwanag—pero ako, may mga dahilan din ako. Ang problema ko lang ay hindi ko na alam kung anong patutunguhan ng lahat ng ito.

"Bakit ba kailangan mong makialam? Ano bang alam mo tungkol sa mga sakit ko?" sagot ko, ang mga mata ko ay may matinding galit at hinagpis. "Sana lang, Mister, huwag mong gawing mas magulo pa ang lahat."

Ngunit sa mga salitang iyon, nagkaroon ng malalim na saglit ng katahimikan. Gusto ko lang talagang humingi ng kapayapaan. Ngunit, ang kanyang presensya—ang hindi matitinag na determinasyon na matulungan ako—ay tila ba isang hamon na hindi ko kayang tanggihan. Hindi ko kayang itanggi na may nagbabalik-loob sa aking mga pananaw, na may mga tanong na hindi ko pa kayang sagutin.

"Miss," nagsimula siyang magtapat, ang tono ng kanyang boses ay naglalaman ng kabigatan, "Hindi ko alam ang buong kwento mo. Pero naiintindihan ko na may mga pagkakataon na nahulog tayo. Ngunit hindi iyon dahilan para itapon na lang natin ang mga pagkakataon ng bagong simula. Hindi ko alam kung anong dahilan mo para magsarili, pero kung tutuusin, hindi ka ba napapagod na mag-isa? Ang sakit na pinapasan mo—ayoko na makita kang patuloy na ginugulo ng nakaraan."

Sa mga salitang iyon, hindi ko alam kung may sumang-ayon sa aking isipan o kung ang puso ko ay naging matigas. Ang hangarin ko ay simple: makahanap ng paraan upang matulungan ang sarili ko at makalimutan ang lahat ng nangyari. Ngunit bakit tila ang mga nakakasalamuha ko ay hindi basta-basta umaalis? Bakit kailangan ko pang harapin ang mga bagay na hindi ko pa kayang tanggapin?

Tumahimik ako, nag-iisip kung ano ang mga susunod kong hakbang. Ang hangarin ko ay hindi makapagtago, ngunit may mga pangarap din akong nais matupad. Hindi ko lang alam kung may puwang pa sa mundo ko ang isang lalaki tulad ni Luigi, o kung siya ay magiging bahagi lang ng isang paglalakbay na maghahatid sa amin sa magkaibang landas.

Tinutok ko ang mata ko sa kanya, at nagdesisyon na hindi ko na siya bibigyan ng labis na pagkakataon para saktan ako. Pero, sa kabila ng lahat ng ito, may isang maliit na bahagi ng aking puso na nag-aalangan.

"Baka nga," sabi ko, ang boses ko ay tila nagiging mahina, "baka nga masyado ko lang ginugol ang oras ko sa mga sugat ko. Pero hindi ibig sabihin na handa na akong magtiwala sa’yo. Hindi mo ako kayang baguhin."

Bumuntong-hininga ako at umiinom ng tequila, hindi kayang tanggapin ang lahat ng pag-asa na unti-unting binubuo. May mga hangarin ako sa buhay, ngunit hindi ko alam kung siya ay makikilala sa daan na aking tatahakin.

"Hindi ko sinasabing baguhin kita, Miss,” sagot niya, ang tinig niya ay puno ng paninindigan, "gusto ko lang na malaman mong hindi ka nag-iisa."

Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko sa mga salitang iyon. Ang simpleng pagnanais na hindi ako mag-isa ay parang isang pabor na hindi ko kayang tanggapin, ngunit sa isang banda, may kung anong nakakapa sa puso ko na nag-uudyok na magbukas. Nakapikit ako, pinipigilan ang mga luha na malapit nang kumawala.

"Anong ibig mong sabihin?" tanong ko, ang boses ko ay halos pabulong. Hindi ko na alam kung sinusubukan ko pa ba siyang itaboy o kung nagsisimula na akong magdahan-dahan sa kanyang mga saloobin. "Ang mga lalaki... lagi lang may ibang pakay. Parang gusto lang nilang gawing paglaruan ang mga sugatang babae. Gusto ko ng kalayaan mula sa lahat ng ‘yan."

Iniiwasan kong tumingin sa kanya, ngunit ang malalim na tingin sa lalaki ay matindi ang epekto. Tinutuklas ko kung anong laman ng utak niya—kung paano niya nakikita ang lahat ng ito. Siya ba'y may mga layunin, o baka naman sadyang naaawa lang siya sa akin? Pero ang pagkahulog ko sa ganitong sitwasyon ay hindi ko kayang ipaliwanag.

"Miss," nagsimula siyang magsalita, at ang tono ng kanyang boses ay puno ng pag-unawa, "Alam ko hindi madaling magtiwala. Hindi ko rin masasabi na lahat ng lalaking dumaan sa buhay mo ay may purong hangarin. Pero, sana, maibigay ko man sa’yo ang pagkakataon na magtiwala sa isang tao—hindi bilang isang proyekto, kundi bilang isang kasama na handang maghintay."

Tahimik lang ako, hindi malaman kung anong sasabihin. Isang bahagi ko ang gustong magbukas at magpatawad—magbigay daan sa pag-usbong ng mga bagong koneksyon at simula. Pero may takot na nagbabalik sa puso ko, natatakot akong muling masaktan. Nandiyan na lahat ng pagdududa, at ang bawat tanong ay nagiging mabigat sa aking isipan.

"Mister, ang hindi ko kayang tanggapin," wika ko, ang mga mata ko ay naglalaman ng matinding galit at kalungkutan, "ay ang magtiwala na naman. Ang magbigay ng lahat ng aking sarili sa isang tao, para lang ulitin ang lahat ng sakit. Masyado nang masakit, Mister."