Chapter 03

Chapter 03

Ang bawat salita na binanggit niya ay may kasamang matinding emosyon, at sa kabila ng lahat ng galit na ipinapakita niya, hindi ko kayang maniwala na ganito lang ang lahat. Parang may mas malalim pang dahilan sa kanyang mga galit, mga sugat na hindi ko pa nakikita.

"Miss," sabi ko, ang boses ko ay malumanay, ngunit puno ng determinasyon. "Hindi ko inaasahan na tatanggapin mo agad ang lahat ng sinasabi ko. Hindi ko nga kayang ipaliwanag kung bakit ako nandito, pero gusto ko lang malaman mo—hindi ko ikaw itinuturing na isang laro. Hindi ko sisirain ang tiwala mo."

Sa mga salitang iyon, nag-angat siya ng mata at hinarap ako nang matagal. May halong pagsisisi, galit, at takot sa mga mata niya, at sa mga sandaling iyon, alam ko na hindi ito madali para sa kanya. Ang mga sugat na hindi nakikita, ang mga pagluha na matagal nang natago, at ang mga alaala na nag-iiwan ng matinding sakit—lahat iyon ay bumabalik sa kanya sa bawat galak at bawat pasakit na nararamdaman niya.

"Hindi mo alam ang pinagdadaanan ko," sagot niya, ang tinig ay medyo nanginginig. "Walang makakaintindi sa akin. Wala kang karapatan..."

"Hindi ko sinasabi na nauunawaan ko ang lahat ng nangyari sa’yo, Miss," sagot ko, ang mga mata ko’y tapat sa kanya. "Pero gusto kong matutunan. Gusto ko kang tulungan, kung papayag ka. Hindi kita pipilitin, pero hindi ko kayang tingnan ka na patuloy na tinatago ang sakit mo."

Tumahimik siya ng ilang segundo, ang mga mata niya ay tinitigan ang baso sa harap niya. Isang malalim na hininga ang inilabas niya bago siya nagkibit balikat, tila hindi niya alam kung paano magpatuloy.

"Kung may isang bagay akong natutunan, Mister, hindi ko na kayang magtiwala sa kahit sino. Walang halaga ang mga pangako na hindi natutupad."

May sakit na dulot ang mga salitang iyon, at alam ko na hindi siya nagsasabi ng mga bagay na basta-basta. Ang bawat saloobin niya ay may malalim na ugat, at marahil, ang lahat ng ito ay patuloy na magpapaikot sa aming dalawa. Ngunit sa kabila ng lahat ng mga sagabal at salungatan, alam kong may mga pagkakataon na magbabalik sa amin ang mga naiwang alaala, at magdadala ng higit pang pagsubok sa aming dalawa.

Tulad ng mga pahiwatig ng pagkatalo at mga lihim na hindi pa nailalabas, ramdam ko ang patuloy na pag-ikot ng mga oras na magdadala sa amin sa mga hindi inaasahang direksyon. At habang patuloy niyang tinatanggihan ang lahat ng sinasabi ko, may nararamdaman akong hindi ko pa kayang ipaliwanag—na siya at ako ay patuloy na magiging magkaakibat sa isang laban na higit pa sa mga nakaraan.

"Kung hindi mo pa kayang magtiwala sa akin ngayon," sagot ko, ang tinig ko ay puno ng seryosong tono, "huwag mong gawing dahilan ang takot mo para tuluyan mo akong layuan. Hindi ko gagawin ang mga bagay na kinatatakutan mo, Miss."

Nagtama ang aming mga mata, at sa mga sandaling iyon, tila ba isang labirintong walang katapusan ang humarap sa amin. Isa akong estranghero sa buhay niya, at siya ay isang misteryo na patuloy na nagsusungit sa aking mga hangarin. Ang bawat sagot niya ay nagiging pahiwatig ng isang bagong salungatan, isang bagong pananaw na magdadala ng higit pang tensyon, at magpapahirap sa ating dalawa.

Nakangisi siya ng bahagya, ngunit ang ngisi na iyon ay puno ng pighati at hindi matukoy na galit. Nag-angat siya ng baso at uminom ng tequila, sabay tapik sa gilid ng mesa bilang pagsenyas na ayaw niyang magpatuloy pa sa usapan.

"Miss," tawag ko sa kanya, hindi tinatanggal ang tingin mula sa kanya. "Hindi ko pa rin naiintindihan. Bakit kailangan mong mag-isa? Hindi mo ba naiisip na may mga taong may malasakit sa'yo?"

Ngumisi siya ng pilit, at tumingin sa akin ng may kabuntot na pagka-kritikal. "May malasakit? O baka gusto mo lang magpatunay na ikaw ang tamang lalaki sa buhay ko? Malasakit na kung kailan may mga pagkakataong wala akong ibang makayang ipagmalaki kundi ang sarili ko."

Tumingin ako sa kanya nang seryoso, "Hindi ko sinasabi na ikaw ay isang proyekto na kailangan kong ayusin, Leona. Hindi kita ginugol ng oras para magpasikat. Miss ko gustong gawing labanan ito. Ang gusto ko lang ay makita kang lumabas sa mga sugat na hindi mo na kayang pagdaanan mag-isa."

Tumawa siya ng malakas, isang tawang puno ng bitterness at sakit. "Sugatang tao, huh? Hindi ko na kayang magtiwala. Lahat ng lalaki sa buhay ko ay nagpapakita lang ng pag-aalaga hanggang sa kailangan nilang umalis. Hindi ko kailangan ng pagtulong mula sa isang lalaki na hindi ko kilala."

Hinawakan ko ang baso ko at itinuon ang tingin sa kanyang mata. "Baka nga hindi mo pa ako kilala, Miss. Pero sa totoo lang, hindi ko kayang manood na patuloy mong pinapalakas ang mga sarili mong pangarap at pinapalampas ang mga pagkakataon na pwedeng magbago."

"At ano, magiging bayani ka?" sagot niya, may kabuntot na pagkatawa ngunit may matinding galit na naka-embed sa bawat salitang binanggit niya. "Walang bayani sa mundong ito, Mister. Lahat tayo ay may kanya-kanyang interes."

"Alam ko, Miss. Hindi ako naghahanap ng pagiging bayani, hindi ko iyon kailangan. Pero gusto ko lang matulungan ka... Hindi ko kayang maghintay na mawalan ka ng pagkakataon na tanggapin na hindi lahat ng lalaki ay pare-pareho."

Sa mga salitang iyon, tila may isang saglit na kapayapaan sa pagitan namin. Ngunit ang mga mata niyang puno pa rin ng takot at galit ay nagsasabi na hindi pa tapos ang laban na ito. May mga sugat na mas malalim kaysa sa nakikita ng mata, at ang bawat sandali ay nagsisilbing isang laro—isang laban sa pagitan ng hindi pagkakaintindihan, mga kahinaan, at malalaking pagsubok na magdadala sa amin sa isang hindi matukoy na kinabukasan.

"Kung hindi mo pa kayang magtiwala sa akin ngayon, Miss," dagdag ko, ang tinig ko ay mas matigas ngunit puno pa rin ng malasakit, "wala akong balak na pilitin ka. Ang gusto ko lang ay malaman mo na may tao pa rin na handang makinig. Hindi ko hahayaan na ang mga sugat mong iyon ay tuluyang magtulak sa’yo sa isang madilim na landas."

Tumahimik siya at muling umiinom ng alak, tila hindi pa rin nakakahanap ng sagot sa mga sinabi ko. Ang bigat ng sitwasyon ay ramdam sa bawat galit na hindi nailalabas, at sa mga lihim na pinipilit niyang itago.

"Siguro, Mister," sabi niya sa wakas, ang mga mata niya ay malabo na mula sa alak, "ngayon ko lang natutunan na ang pinaka-masakit na sugat ay ‘yung hindi mo kayang iparating sa ibang tao. Kung anong klase ng lalaki ka, hindi ko pa alam. Pero, tingnan natin kung anong mangyayari."

Ang mga salitang iyon ay parang isang tahimik na hamon, at sa kabila ng galit at sakit na nararamdaman, naramdaman ko ang isang matinding presyon ng pagnanais na mapagtagumpayan ang laban na ito. Hindi ko siya pababayaan. Hindi ko alam kung anong patutunguhan ng lahat ng ito, ngunit alam ko isang bagay—hindi ko siya iiwan hangga’t hindi siya natututo na may mga tao pa ring handang lumaban para sa kanya, kahit na masaktan sila sa proseso.