16

"เอ่อ~ตาเทียน" เอกแสร้งยิ้มแล้วหันไปหาเทียน

"ครับ" เทียตอบ

"อามีเรื่องงานที่อยากจะปรึกษาหน่อยน่ะ ออกไปคุยกันข้างนอกสักแป๊ปได้ไหม" เอกพูด

"ตอนนี้เหรอครับ" เทียนถาม

"ใช่" เอกตอบ

"แหม่~คุณเอกค่ะนี้มันเวลาไหนแล้วเรื่องงานก็พักบ้างเถอะค่ะ" หญิงป่านนภาพูด

"ใช่ครับ ไว้พรุ่งนี้ก็ได้ผมไม่รีบหรอก" เทียนตอบเพราะเขาไม่อยากออกไปกับใครตามลำพังในช่วงเวลาที่ไม่ปลอดภัยแบบนี้แถมพายุก็ยังไม่กลับมา

"พอดีพรุ่งนี้อากับอาเอกต้องไปธุระที่ต่างจังหวัดกันหลายวันก็เลยกลัวจะไม่มีเวลาน่ะจ๊ะ" เหมยหลินพูด

"ครับ" เทียนจำใจต้องตอบตกลงไปก่อนเพราะกลัวคนอื่นจะสงสัยหาว่าสิริยากรมีปัญหาภายใน เทียนลุกขึ้นเดินตามเอกออกไปหาที่หลบมุมคุยกัน ผ่านไปไม่ถึงนาทีพายุก็เดินเข้ามาพร้อมกับมองหาเทียนไปทั่วแต่ก็ไม่เจอเลยเดินเข้าไปใกล้ๆ บิ๊กเพื่อสอบถามแต่ด้วยท่าทางยุกยิกๆ เหมือนเด็กน้อยของเขามันทำเอาเหมยหลินรำคาญไม่น้อยจนต้องหันไปถลึงตาใส่ด้วยความไม่พอใจ พายุรีบก้มหัวขอโทษเหมยหลินทันทีเธอจึงได้ยอมหันกลับไปแล้วไม่เอาเรื่อง

"พี่บิ๊กๆ พี่เห็นคุณเทียนบ้างไหมอ่ะ" พายุถาม

"ไม่ต้องห่วง~ คุณเทียนแค่ออกไปคุยกับคุณเอกเฉยๆ สบายใจได้" บิ๊กตอบ 

(สบายใจบ้าบออะไรล่ะ คนที่ผมไม่อยากให้อยู่ใกล้คุณเทียนที่สุดก็เจ้านายพี่นั่นแหละ) 

"เอ่อ! แต่มึงจำไว้นะพายุว่าถ้ามางานนอกอ่ะไม่ว่ายังไงมึงก็ไม่ควรปล่อยให้เจ้านายคาดสายตาเด็ดขาด โชคดีนะที่ครั้งนี้คนที่คุณเทียนออกไปด้วยเป็นคุณเอกไม่ใช่ศัตรูไม่งั้นคุณหล่งไม่เอามึงไว้แน่" บิ๊กเอ่ยเตือนรุ่นน้องด้วยความจริงใจแต่หารู้ไม่ว่าตอนนี้ในใจของพายุเองก็ร้อนรนจนแทบระเบิดแล้วเหมือนกัน 

"เดี๋ยวผมมานะพี่" พายุตอบแล้วก็รีบเดินออกไปเลยด้วยท่าทางรีบร้อนจนเหมยหลินตกใจ

"ว๊าย!..." ทันทีที่เสียงร้องของเหมยหลินดังขึ้นบรรดาเพื่อนร่วมโต๊ะของเธอก็พากันตกใจไปด้วยเธอจึงได้โอกาสต่อว่าพายุต่อหน้าทุกคน

"เด็กบ้านพี่หล่งนี่ทำไมเป็นแบบนี้ทุกคนเลยนะ สอนแต่เรื่องใช้กำลังไม่สอนมารยาทกันเลยสักคน...ต้องขอโทษทุกคนด้วยนะคะที่ทำให้ตกใจ" เหมยหลินพูดด้วยสีหน้าเหมือนคนรู้สึกผิดแต่พอทุกคนตอบว่าไม่เป็นไรเธอเลยค่อยๆ แสร้งยิ้มออกมา 

ทางด้านของพายุก็พบายามเดินหาเทียนใหญ่เลยยิ่งแขกในงานเยอะมากเขาก็ยิ่งรู้สึกเป็นกังวลเข้าไปใหญ่เพราะไม่รู้เลยว่าพวกศัตรูจะแฝงอยู่ในกลุ่มคนพวกนี้หรือเปล่า

"คุณเทียนหายไปไหนนะ"  พายุมองไปรอบๆ งานด้วยความวิตกกังวลจนจู่ๆ เสียงจากพรรคพวกก็ดังเข้ามาในหู 

"พายุ พายุได้ยินไหม" เสียงบอดี้การ์ดที่รออยู่ข้างนอกพยายามสื่อสารกับเข้าผ่านเครื่องมือสื่อสารที่ติดไว้ที่หู พายุรีบยกมือขึ้นมาแตะที่มันเบาๆ เพื่อให้ได้ยินชัดขึ้น

"ได้ยิน" พายุตอบ

"พวกเราหาทั่วงานแล้วแต่ไม่เจอสองคนนั้นเลย นายรีบพาตัวคุณเทียนออกมาด่วนเลยนะ" 

"รับทราบ" พายุตอบแล้วรีบเดินผ่าฝูงคนเข้าไปอีกด้านนึงของงานเลี้ยง

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"อาเอกมีอะไรจะคุยกับผมหรอครับ" เทียนถาม เอกหันหน้ากลับมาหาเทียนทันทีด้วยความโมโห

"เมื่อกี้แกจะพูดอะไร แกจะแฉไอ้เมฆงั้นหรอ!" เอกถามด้วยความโกรธแต่ก็ไม่ได้เสียงดังอะไรเพราะกลัวคนอื่นจะได้ยินเข้า

"ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะครับ" เทียนตอบอย่างหน้าตาเฉย

"ฉันรู้นะว่าแกโกรธที่ปู่ของแกตายแต่วิสุทธิ์มันก็พูดไปชัดเจนแล้วหนิว่าที่คุณพ่อตายมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับตาเมฆเลยแล้วแกจะยังเจ้าคิดเจ้าแค้นอะไรกับมันอีก แต่อยากให้มันหมดอนาคตไปเลยใช่ไหม" 

"มันไม่ได้ทำคุณปู่ตายแต่มันก็มีความผิดฐานลักขโมยข้อมูลของตระกูลไปขาย ข้อนี้อาเอกแก้ต่างให้มันไม่ได้นะครับและผมในฐานะผู้นำตระกูลต้องการตัวมันเป็นอย่างมาก...หวังว่าอาเอกจะนำมันมาส่งให้ผมเร็วๆ" เทียนกัดฟันตอบออกไปอย่างเก็บอารมณ์ทั้งที่ใบหน้าของเขามันสั่นไปด้วยความโกรธมากๆ แล้วก็ตาม

"ฉันไม่ได้ซ่อนตัวมันไว้แต่ฉันเองก็ติดต่อมันไม่ได้เหมือนกัน บ้างทีที่มันหายไปเพราะอาจจะรู้ว่าต่อให้กลับมาคนบางคนก็ไม่เชื่อคำพูดมันอยู่แล้วก็ได้มั้ง ถ้าคนที่ตายเป็นคนอื่นมันอาจกล้ากลับมาแต่ตอนนี้คนที่ตายคือคุณพ่อแถมคนที่ขึ้นรับตำแหน่งต่อก็เป็นคนที่คุณพ่อรักซะยิ่งกว่าลูกในไส้ มันคงกลัวว่าแกจะเอาความโกรธแค้นตรงนั้นมาลงที่มันจนไม่สนใจคำพูดของมันก็ได้" เอกพูดออกมาได้อย่างหน้าระรื่นจนเทียนแทบจะทนไม่ไหว

"มันเองก็เคยเป็นน้องที่ผมรักมากเหมือนกัน ถ้ามันไม่ได้ทำอะไรผิดก็บอกให้รีบกลับมาซะก่อนที่ผมจะทนไม่ไหวส่งคนไปลากตัวมันกลับมาเอง" เทียนตอบ สายตาที่ไม่ยอมแพ้และหวาดกลัวของเทียนทำให้เอกรู้สึกหวั่นใจนิดหน่อย 

"คุณเทียนครับ" เสียงของพายุทำลายบรรยากาศทุกอย่างลงจนเอกกลับมามีมาดอีกครั้ง เทียนค่อยๆ เก็บสีหน้าแล้วหันไปหาพายุ

"ว่าไง" เทียนถาม พายุหยุดวิ่งทันทีที่เห็นว่าตรงหน้ามีสายตาดุๆ จากเอกมองเขาอยู่ด้วย

"เอ่อ~ คุ คุณหล่งโทรมาบอกไม่ค่อยสบายน่ะครับ" พายุตอบ

"คนที่บ้านตั้งเยอะแยะไม่มีใครดูแลพี่หล่งได้สักคนเลยหรือไง" เอกถาม

"เอ่อ~ คือ..." พายุไม่รู้ว่าจะหาข้ออ้างอะไรมาใช้หลอกเอกแต่โชคดีที่เทียนสังเกตเขาออกเลยหันหน้ากลับมาหาเอกแล้วช่วยพูดแทนให้

"ผมเป็นลูกชายนะครับ ถ้าพ่อแม่ไม่สบายตัว ไม่สบายใจผมไม่มีทางปล่อยพวกเขาไว้แล้วหายตัวเงียบไปเหมือนใครบางคนหรอก" เทียนพูด

"ไอ้--"

"ขอตัวนะครับ" เทียนรีบตัดบทแล้วหันหลังเดินออกไปทันที

"สะ สวัสดีครับคุณเอก"  พายุยกมือไหว้เอกด้วยท่าทางรีบร้อนแล้วก็รีบตามเทียนไปติดๆ ทันที

"ไอ้เทียน ไอ้เด็กเมื่อวานซืนเอ้ย!" เอกด่าเขาตามหลังเบาๆ ด้วยความหงุดหงิดแล้วก็เดินกลับไปที่โต๊ะเหมือนเดิม

"เป็นไงบ้าง" เทียนถาม ทั้งคู่ยังคงเดินอยู่ตลอดแต่ก็ทำเป็นเดินช้าๆ เหมือนคนออกมาชิลเฉยๆ เพื่อไม่ให้ผิดสังเกต

"คนของเราหายไปสองคนครับ" พายุตอบ

"งั้นรีบกลับกันเถอะ" เทียนพูด

"ครับ" พายุตอบแต่พอพวกเขาจะเดินออกพ้นประตูงานก็มีเสียงของชายมีอายุดังขึ้นจากด้านหลังของพวกเขา

"นั่นใช่คุณเทียนหรือเปล่าครับ" เทียนกับพายุค่อยๆ หันไปตามเสียงและพบว่าเจ้าของเสียงเรียกนั้นก็คือคุณไพบูลย์นั่นเอง

"สวัสดีครับคุณไพบูลย์" เทียนกล่าวทักทายแล้วเดินเข้าไปหาเขาทันที

"เป็นคุณเทียนจริงๆ ด้วย" คุณไพบูลย์ตอบ

"ครับ ไม่เจอกันหลายปีคุณไพบูลย์ยังเหมือนเดิมเลยนะครับ" เทียนพูด

"ฮ่าๆๆ หลายปีที่ไหนล่ะครับต้องพูดว่าไม่เจอกันเป็น 10 ปีเลยต่างหาก" คุณไพบูลย์ตอบ

"ใช่ครับ จำได้ว่าเจอคุณไพบูลย์ครั้งสุดท้ายก็ตอนฉลองผมจบปริญญาโทนู้นเลย" เทียนพูด

"เอ่อ นี่ลูกชายผมเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศได้ 2 วันเอง" คุณไพบูลย์พูด

"สวัสดีครับ" 

"สวัสดีครับ" เทียนตอบแล้วยื่นมือไปจับกับเขาด้วยท่าทางสุภาพ

"แล้วนี่คุณเทียนกำลังจะไปไหนหรอครับ" คุณไพบูลย์ถาม

"อ๋อ~ พอดีเด็กที่บ้านโทรมาบอกว่าคุณพ่อไม่ค่อยสบายเลยจะรีบกลับไปดูหน่อยน่ะครับ" เทียนตอบ

"เสียดายจังนึกว่าจะได้มีโอกาสคุยกับคุณเทียนนานๆ หน่อย" คุณไพบูลย์ตอบ

"เช่นกันครับ งั้นไว้วันหลังถ้ามีโอกาสผมขอเลี้ยงข้าวชดเชยให้ละกันนะครับ" เทียนพูด

"โอ้~ยินดีครับยินดี" คุณไพบูลย์ตอบ

"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" เทียนพูด

"เชิญครับๆ" คุณไพบูลย์ตอบจากนั้นทั้งคู่ก็แยกย้ายกัน เทียนรีบสาวเท้าไปที่รถที่ออกมาจอดรออยู่หน้าประตูแล้วโดยครั้งนี้พายุจะเป็นคนขับให้เองส่วนบอดี้การ์ดอีกสองคนต้องแยกกันไปขับมอเตอร์ไซค์คนละคันประกบหลังซ้ายหลังให้พวกเขา

"หาสองคนนั้นไม่เจอจริงๆ เหรอ" เทียนถาม

"ครับ" พายุตอบ

"แล้วนี่นายขับได้จริงๆ ใช่ไหม" เทียนถามเพราะตอนนี้พวกเขาต้องขับเร็วกว่าปกตินิดหน่อยเพื่อไปถึงบ้านให้เร็วที่สุด

"ได้ครับคุณเทียน" พายุตอบ 

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! 

หลังจากที่ออกจากงานมาได้ไม่ถึงกิโลเสียงปืนก็ดังขึ้นติดต่อกันหลายนัดจากทางด้านหลังรถจนเทียนและพายุต่างพากันตกใจ เทียนรีบก้มหัวลงทันทีส่วนพายุก็เร่งคันเร่งเหยียบจนมิดไมค์ เขาเหล่มองดูในกระจกก็เห็นเป็นรถเก๋งสีดำและรถตู้สีดำขับตามเขามาติดๆ พร้อมกับยิงกระสุนใส่มาที่รถของเขาอยู่ตลอด โชคดีที่บอดี้การ์ดด้านหลังค่อยกันและเอี้ยวตัวกลับไปยิงตอบโต้ให้ไม่งั้นป่านนี้รถของเขาคงพรุนไปหมดแล้ว

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

"คุณเทียนก้มหัวไว้ครับ" พายุตะโกนบอกเทียนเสียงดังทั้งๆ ที่ตังเขาเองกลัวจนแทบบ้า 

"พายุเร่งเครื่อง!" เทียนแอบเหล่ขึ้นมามองก็เห็นสภาพพายุที่เหมือนคนกำลังจะสติแตกเลยต้องตะคอกเตือนสติเขาสักหน่อย

"ครับๆๆ ผะ ผมเร่งอยู่ครับ" พายุตอบด้วยอาการสั่นเทาแต่ก็ยังพอประคองรถได้อยู่