18

"คุณใจเย็นๆ ก่อนนะคะ" ดารินพยายามบอกให้สามีของเธอควบคุมสติอารมณ์เอาไว้ 

"ไอ้เจสันมึงไปบ้านใหญ่รายงานเรื่องนี้กับคุณแม่และแม่เล็กแต่มึงต้องจำไว้นะว่าห้ามให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาดยกเว้นพวกคุณแม่เท่านั้น"

"ได้ครับเดี๋ยวผมจะบอกกับพวกคุณผู้หญิงเอง" เจสันตอบแล้วก็เดินออกไป

"ส่วนมึงไอ้เวกัส มึงไปตามสืบมาว่าบอดี้การ์ดอีกสองคนที่หายไปในคืนนี้พวกมันหายไปได้ยังไง ถ้ามันยังไม่ตายก็เอาพวกมันกลับมาให้ได้" 

"ครับคุณหล่ง" หลังจากรับคำสั่งเวกัสก็รีบออกไปทำงานของเขาทันทีเช่นกัน

"ผมจะไม่ยอมให้ตาเทียนเจ็บตัวฟรีแน่" หล่งพูดกับดารินด้วยสีหน้าโกรธแค้นสุดๆ 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

​​​​​ตอนนนี้หน้าห้องพัก VIP ของโรงพยาบาลที่ถูกจองเอาไว้สามห้องติดกันล้วนมีบอดี้การ์ดรูปร่างบึกบึนยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูจำนวนหลายคนเลย ซึ่งก่อนหน้านี้เจสันได้สั่งให้คนตรวจค้นห้องพักทั้งสามห้องให้เรียบร้อยและยืนเฝ้าไว้ตลอดห้ามให้ใครมาเข้ามาวางกำดักหรือทำอะไรไม่ดีก่อนที่คนเจ็บจะถูกย้ายมาและแน่นอนว่าทุกครั้งที่มีเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลเข้ามาปูเตียงหรือนำของอะไรมาวางคนของเขาจะตามเข้าไปดูด้วยอย่างใกล้ชิดจนเจ้าหน้าที่รู้สึกอึดอัดไปหมดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะพวกเขาได้รับอนุญาตแล้ว

คนที่เดินผ่านไปผ่านมาบริเวณหน้าห้องพักที่ถูกตระกูลสิริยากรจองไว้ก็ล้วนแต่แปลกใจและหวาดกลัวกันทั้งนั้นเพราะถึงแม้พวกเขาจะไม่ได้ทำอะไรกับคนอื่นเลยแต่การมีชายแปลกหน้าใส่สูทรูปร่างสูงใหญ่ยืนนิ่งเหมือนถูกแช่แข็งเอาไว้อยู่ในโซนห้องพักฟื้นมันก็ดูน่ากลัวเอามาก ๆ เหมือนกัน

3 ชั่วโมงต่อมา

หล่งและดารินรีบลุกขึ้นทันทีเมื่อเห็นหมอเดินออกมาจากห้องผ่าตัด

"คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ ตอนนี้ไม่มีอะไรให้ต้องเป็นห่วงแล้วแต่เดี๋ยวต้องมารอดูหลังจากที่คนไข้ฟื้นแล้วอีกทีนึงว่าจะมีอาการอะไรแทรกซ้อนหรือเปล่า" 

"ลูกผมไม่เป็นอะไรแล้วแน่นะครับ" หล่งยังคงรู้สึกกังวลใจเพราะเห็นว่าเทียนใช้เวลาผ่าตัดไปค่อนข้างนาน

"พ้นขีดอันตรายแล้วครับ" คุณหมอตอบ หล่งและดารินถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกทันที

"ขอบคุณนะครับคุณหมอ"

"ขอบคุณที่ช่วยลูกฉันไว้นะคะ" 

"งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ" 

"ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะคุณหมอ" 

"เป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้วครับ" หมอพูดแล้วก็เดินจากไป 

หลังจากการผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดีเทียนก็ถูกย้ายไปที่ห้องพักของเขาทันที หล่งและดารินค่อยเฝ้าอยู่ข้างเตียงไม่ห่างด้วยความเป็นห่วง สภาพของเทียนมีรอยบวมช้ำเต็มไปหมดจากการถูกกระแทกส่วนใบหน้าก็มีบาดแผลของเศษกระจกเต็มเลยเช่นกัน 

"คุณอยากกลับไปพักผ่อนที่บ้านไหมคะ" ดารินถามหล่งด้วยความเป็นห่วงเพราะตอนนี้สีหน้าของสามีเธอเต็มไปด้วยความเครียดและเป็นกังวลสุด ๆ 

"ผมกลับไปก็นอนไม่หลับหรอก" 

"งั้นคุณไปนอนที่เตียงนั้นเถอะค่ะเดี๋ยวฉันอยู่กับลูกเอง" ดารินพูดแล้วมองไปที่เตียงรับรองสำหรับญาติที่มาเฝ้าคนป่วย

"คุณไปนอนเถอะผมอยู่เฝ้าลูกเอง" 

"คุณเองก็ไม่ค่อยดีตัวนะ ฉันไม่อยากเห็นคุณเป็นอะไรไปอีกคนหรอกนะคะ" หล่งหันมามองหน้าภรรยาแล้วก็รู้สึกเข้าใจถึงความเป็นห่วงของเธอได้ทันที เขาเลยไม่อยากทำให้ดารินต้องรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้ก็เลยยอมลุกขึ้นแล้วเดินไปนอนที่เตียงนั้นทันที ดารินเดินตามไปแล้วเอาผ้าห่มมาห่มให้หล่งก่อนจะเดินกลับมานอนลงที่โซฟาตัวเดิมที่พวกเขานั่งกันเมื่อกี้

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

เช้าวันต่อมา​​​​​

วันนี้ปูนปั้นมาร้านแต่เช้าเพราะเขาประกาศลงเพจไปว่าต่อไปนี้ร้าน Happy Time จะเลื่อนเวลาเปิดปิดร้านใหม่เป็น 10 โมงถึง 3 ทุ่มแทนเพราะเขาต้องการขายพวกเครื่องดื่มจำพวกกาแฟและเบเกอรี่เข้าไปดังนั้นจึงต้องเลื่อนเวลามาเปิดขายช่วงกลางวันด้วยจากที่ปกติจะเปิด 5 โมงเย็นถึงเที่ยงคืนแม้ว่าพนักงานจะต้องทำงานจำนวนชั่วโมงมากขึ้นแต่ส่วนใหญ่ก็เห็นด้วยเพราะอย่างน้อยก็ได้มีเวลาช่วงกลางคืนอยู่กับครอบครัวมากยิ่งขึ้นแถมได้เงินมากขึ้นนิดหน่อยด้วย

"น้องปูนปั้นสวัสดีค่ะ" พนักงานกล่าวทักทายปูนปั้นทันทีที่เขาเดินเข้ามาในร้าน 

"หยุดไปสองวันเป็นไงบ้างครับ" ปูนปั้นถาม

"ก็ดีนะคะพี่นี่หลับเป็นตายเลย" ฝนตอบ ปูนปั้นหันมองไปรอบ ๆ ร้านแล้วรู้สึกว่าพนักงานน้อยแปลกๆ 

"พนักงานไปไหนกันหมดล่ะครับ...หรือว่าอยู่ที่ชั้นสอง" ปูนปั้นถาม ฝนเงยหน้าขึ้นมาแล้วทำหน้าอึดอัดใจที่จะตอบ

"น้องปูนปั้นลองดูที่เคาน์เตอร์สิคะ" ฝนตอบ ปูนปั้นทำหน้างง ๆ แล้วเดินเข้าไปในเคาน์เตอร์ ทันทีที่เขาเห็นซองสีขาวจำนวนมากมายวางอยู่บนนั้นหน้าของเขาก็เศร้าลงทันที

"ทั้งหมดนี่เลยหรอครับ" ปูนปั้นหันไปถามฝนแม้จะรู้คำตอบอยู่แล้ว

"เรื่องที่มีคนมาทำลายร้านมันทำให้พนักงานหลายคนรู้สึกกลัวน่ะคะแล้วพนักงานส่วนใหญ่ของที่ร้านก็เป็นผู้หญิงด้วย พวกเธอกลัวว่ามันจะเกิดซ้ำรอยจนทำให้ตัวเองจะเดือดร้อนไปด้วยก็เลยชิงลาออกไปซะก่อน ตอนนี้พนักงานที่ร้านก็เหลืออยู่แค่นี้แหละค่ะ" ฝนตอบ

"ครับ" ปูนปั้นตอบแล้วเดินไปนั่งที่เกาอี้แคชเชียร์ เขาหยิบซองขาวพวกนั้นขึ้นมาดูด้วยความท้อใจก่อนจะเก็บมันลงใส่ลิ้นชักแล้วถอนหายใจออกมา ในเวลาที่รู้สึกแย่แบบนี้จู่ ๆ ภาพของเทียนก็ปรากฏขึ้นมาในหัวของเขาซะงั้น อาจเป็นเพราะก่อนหน้านี้ที่เขามีปัญหาเทียนก็เป็นคนช่วยเขาเอาไว้ทั้งเรื่องร้านและเรื่องคนร้ายเลย

"นี่ลุงหายไปไหนเนี่ย ยังไม่หายโกรธกันอีกเหรอ" ปูนปั้นฟุบตัวลงกับเคาน์เตอร์ 

"ไหนบอกว่าจะจีบกันไง โดนว่าไปแค่ทีเดียวก็หายไปเลยหรอ" 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

​​​​"พี่เทียนเป็นไงบ้างครับแม่" ธูปเดินเข้ามาในห้องพักฟื้นของเทียนด้วยความเป็นห่วง สีหน้าของเขายังดูตกใจอยู่มาก

"ก็ดีจ่ะ หมอก็เพิ่งออกไปได้ไม่นาน" ดารินตอบ

"พี่เทียนยังไม่รู้สึกตัวอีกเหรอครับ" 

"จ่ะ"

"แล้วพ่อไปไหนล่ะครับ" 

"พ่อไปที่บริษัทน่ะ เราต้องทำทุกอย่างให้มันเหมือนเดิม จะให้คนอื่นรู้ไม่ได้ว่าตาเทียนบาดเจ็บไม่งั้นหลังจากนี้คงมีคนอีกหลายแก๊งค์เลยที่จะถาโถมเข้ามาในช่วงนี้ที่ตระกูลขาดผู้นำ"

"ต่อให้พี่เทียนบาดเจ็บความแข็งแกร่งของตระกูลเราก็ไม่มีทางลดลง คนของเราฝึกฝนมาเป็นอย่างดีต่อให้ใครหน้าไหนคิดจะโค่นสิริยากรลงมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอยู่แล้ว" 

"กันไว้ดีกว่าแก้นะลูก...เพราะบางทีศัตรูก็ไม่ได้มาในรูปแบบของคนนอกเสมอไป" ดารินตอบแล้วกันไปมองดูลูกชายที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง 

"แม่กับพ่อจะไม่มีทางยอมให้ใครมาทำร้ายครอบครัวของเราแน่ รีบตื่นขึ้นมานะเทียน" ธูปเห็นดวงตาของแม่เริ่มแดงจึงเข้าไปกอดปลอบด้วยความเป็นห่วง

"ผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน" 

ธูปอยู่เฝ้าเทียนมาตั้งแต่เช้าจนตอนนี้ก็บ่ายกว่าแล้วเทียนก็ยังไม่มีท่าทีจะฟื้น ก่อนหน้านี้ดารินถูกคุณผู้หญิงทั้งสองคนเรียกตัวไปพบเพื่อพูดคุยและสอบถามอาการของเทียนเพราะถ้าคุณหญิงทั้งสองคนออกจากบ้านพร้อมกันโดยไม่มีงานสังคมข้างนอกคงเป็นที่สงสัยของทุกคนแน่ดังนั้นจึงทำเป็นเรียกดารินไปคุยเล่นตามประสาเหมือนปกติ

ธูปลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งข้างเตียงของเทียน เขานั่งจ้องใบหน้าที่เต็มไปด้วยบาดแผลของเทียน

"ถ้าพี่ตื่นขึ้นมาดูแลผิวหน้าช้าผมรับรองเลยว่าหน้าพี่ได้มีแผลเป็นแน่" ธูปพูดแล้วทำหน้างอนใส่พี่ชายที่เอาแต่นอนไม่ยอมตื่นขึ้นมาสักที 

"พี่รู้ไหมว่าหมอเข้ามาดูอาการพี่กี่รอบแล้ว จะทำให้คุณหมอเขาลำบากไปถึงไหน รีบตื่นขึ้นมาเลยนะ!...เฮ่อ~ เมื่อคืนผมขัดคำสั่งพี่ออกไปแข่งรถอีกแล้วนะ พี่บอกว่าไม่อยากไปผมไปมั่วสุมกับคนพวกนั้นใช่ไหม ขอโทษนะที่ไม่ฟังพี่แต่เมื่อผมรู้แล้วไอ้พวกนั้นมันก็แค่เห็นว่าฝีมือผมไม่เอาไหนเลยอยากจะหลอกกินเงินผมไปเรื่อย ๆ ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมาผมไม่รู้นะพี่แต่แค่เพิ่งเคยได้ยินเองกับหูครั้งแรกเฉย ๆ ก็เลยรู้สึกผิดหวังนิดหน่อย...ผมสารภาพตรง ๆ เลยแล้วกัน" ธูปยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ หูของเทียน

"เมื่อคืนผมโดนหลอกไป 5 ล้านเลย" ธูปพูดแล้วยิ้มออกมา

ที่ผ่านมาเขาทำตัวเสเพลเที่ยวเล่นไปวัน ๆ ซึ่งเทียนก็ไม่เคยว่าอะไรแต่สิ่งเดียวที่เทียนขอเขาไว้ก็คืออย่าไปคบกับเพื่อนแก๊งค์แข่งรถแก๊งค์นั้นของเขาอีกเด็ดขาดเพราะครั้งแรกที่เขาลงสนามเทียนก็ไปให้กำลังใจแต่มารู้ที่หลังว่าหลังจากที่เขาแพ้ไปวันนั้นเขาต้องเสียเงินให้เพื่อน ๆ ในทีมเพราะตกลงกันไว้ว่าถ้าทีมยอมส่งเขาลงสนามเขาจะให้เงินสนับสนันทีม 2 แสนบาทแต่ถ้าเขาลงแข่งแล้วแพ้ด้วยเขาก็จะให้เงินเพื่อน ๆ ทีมอีกคนละ 1 แสนบาททำให้เพื่อนในทีมของเขาแอบตกลงกันแล้วไปฮั๊วกัับฝ่ายตรงข้ามว่าให้ส่งคนที่ฝีมือดีที่สุดแข่งลงเพื่อแลกกับเงินนิดหน่อยทำให้ครั้งนั้นธูปแพ้อย่างราบคาบซึ่งเขาเองแค่ชอบแข่งรถไม่ได้มีฝีมืออะไรดีเด่อยู่แล้วแต่เทียนก็ยังไปเชียร์เขา เทียนจะไม่โกรธเลยถ้าธูปแพ้เองอย่างยุติธรรมแต่นี่เขาโดนคนในทีมหลอกแถมยังแอบเล่นตุกติกกับรถของเขาอีกด้วย ดังนั้นหลอกจากเทียนทราบเรื่องเขาก็ยื่นเงินจำนวนก้อนหนึ่งให้ธูปเอาไปให้คนพวกนั้นตามตกลงโดยแลกกับการที่ธูปต้องเลิกยุ่งกับคนพวกนั้นอีกแต่ธูปก็ไม่ฟังเขาเพราะเพื่อนกลุ่มนั้นเป็นเพื่อนที่กิน เที่ยวและพูดคุยให้คำปรึกษากับเขาบ่อย ๆ  เขาเลยปฏิเสธเทียนแต่ก็ไม่ไดทะเลาะกันนะเพราธูปเองก็รู้ว่าที่เทียนเตือนเป็นเพราะหวังดีกับเขาจริง ๆ อีกอย่างสำหรับเขามันก็แค่เป็นการเสียเงินแค่ไม่กี่บาทแลกกับการได้ลองแข่งรถเองจริง ๆ สักครั้งมันช่างเป็นอะไรที่คุ้มค่าซะเหลือเกินแต่เมื่อคืนก่อนที่เขาจะกลับบ้านเอาแอบได้ยินเพื่อน ๆ ตกลงแบ่งเงินกันพร้อมกับพูดจาดูถูกเขากับหูตัวเองครั้งแรกมันเลยทำให้เขารู้สึกเสียใจไม่น้อย  

จู่ ๆ เทียนก็เลื่อนมือมาแตะที่หลังมือของธูปเบาๆ เพราะมือของธูปวางอยู่บนเตียงอยู่แล้วเทียนเลยทำได้ง่ายหน่อย

"เฮ้ย! พี่เทียน" ธูปตกใจรีบคว้ามือของเทียนมาจับไว้ทันที เทียนออกแรงบีบมือของธูปเพื่อให้เขารู้ว่าจัวเองรู้สึกตัวแล้ว ธูปรีบหันไปหยิบสายฉุกเฉินเรียกพยาบาลทันที รอไม่นานพยาบาลก็เปิดประตูเดินเข้ามาในห้องพร้อมบอดี้การ์ดหนึ่งคน

"พี่ชายผมรู้สึกตัวแล้วครับ" ธูปพูดออกมาด้วยความตื่นตระหนก พยาบาลรีบเข้ามาดูอาการของเทียนทันที

"คนไข้ค่ะ...คนไข้" เทียนพยายามลืมตาขึ้นมาด้วยความยากลำบากจนสุดท้ายเขาก็ลืมตาขึ้นมาได้

"พี่เทียน~ พี่เทียนฟื้นแล้วใช่ไหมพี่" ธูปกำมือของเทียนไว้แน่แล้วถามซ้ำไปซ้ำมาเหมือนอยากยืนยันให้ชัวร์ว่านี้เป็นเรื่องจริง

"เบา...เสียงหน่อย...ได้ไหม" เทียนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แหบมาก ธูปยิ้มออกมาทันทีเพราะถ้าเป็นเทียนตัวจริงจะต้องดุเขาแบบนี้แหละ