22

ตลอดระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่เทียนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลปูนปั้นก็คอยเอาข้าวเอาน้ำมาส่งให้เขาตลอดทุกวันตามที่รับปากไว้แต่เขาจะมาเฉพาะช่วงที่ครอบครัวของเทียนไม่อยู่เท่านั้นโดยมีธูปคอยช่วยด้วยตามคำขอของเทียน

"รีบกินเข้านะลุงวันนี้ผมอยู่นานไม่ได้นะเพราะที่ร้านคนเยอะ" ปูนปั้นพูดพร้อมจัดอาหารมาวางให้เทียน

"อยู่ได้นานแค่ไหนอ่ะ" เทียนถาม

"ครึ่งชั่วโมง" ปูนปั้นตอบ เทียนหันขวับไปมองเขาด้วยความไม่พอใจ

"อะไรอ่า~ ปกติก็อยู่ได้ตั้ง 2 ชั่วโมงไม่ใช่เหรอ" เทียนพูด เขาอยากให้ปูนปั้นอยู่คุยเล่นเป็นเพื่อนเขาเหมือนทุกวันเพราะถึงแม้มันจะเป็นเวลาแค่ 2 ชั่วโมงแต่ก็เป็น 2 ชั่วโมงที่ทำให้เขามีความสุขที่สุดของวันเลย

"ก็ที่ร้านมันยุ่งจะให้ผมทิ้งร้านได้ไงเล่า ตอนนี้พนักงานก็ยิ่งมีน้อย ๆ อยู่" ปูนปั้นตอบ

"ก็เปิดรับสมัครสิ" เทียนพูด

"เปิดไปแล้วแต่ยังไม่มีใครมาสมัครเลย" ปูนปั้นตอบ

"เลือกเยอะเองหรือเปล่า" เทียนพูด

"มันก็ต้องคัดคุณสมบัติกันหน่อยป่ะ" ปูนปั้นตอบ

"แล้วถ้าเป็นล่ะครับ" จู่ ๆ ก็มีเสียงชายคนนึงดังขึ้นพร้อมกับประตูที่ห้องที่เปิดออกทำเอาทั้งเทียนและปูนปั้นต้องหันไปมองด้วยความสงสัย ธูปเดินเข้ามาหาทั้งสองคนที่ทำหน้างงใส่เขา

"แกเนี่ยนะ" เทียนถามแล้วมองธูปด้วยสายตาเหยียด ๆ เพราะเขาไม่เชื่อเลยว่าคนถือตัวอย่างน้องชายของเขาจะไปทำงานเป็นลูกจ้างคนอื่นได้

"ทำไมอ่ะ" ธูปถาม

"งานที่บ้านแกยังไม่สนใจเลยแล้วยังจะอยากไปทำงานข้างนอกอีก" เทียนตอบ

"ก็ผมไม่ได้อยากทำงานของที่บ้านอยู่แล้วหนิไม่งั้นผมคงทำไปตั้งนานแล้ว" ธูปพูดแล้วหันหน้าไปหาปูนปั้น

"ได้ไหมครับ" คำถามของธูปทำเอาปูนปั้นหนักใจเลย ไอ้อยากได้คนน่ะมันก็อยากได้อยู่หรอกแต่จะเอาคนระดับนี้ไปทำงานที่ร้านมันก็ดูจะไม่เข้าท่าสักเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าจะทำงานคุ้มค่าจ้างหรือเปล่าด้วยแต่ถ้าปฏิเสธเขาตรงนี้พวกลูกน้องของเขาที่อยู่หน้าห้องจะไม่เขามายิงทิ้งใช่ไหม

"ผมว่าไม่น่าจะเหมาะมั้งครับ แฮร่ ๆ" ปูนปั้นตอบแล้วยิ้มแห้งออกมา

"ทำไมอ่ะ พี่ทำงานได้จริง ๆ นะ" ธูปพูด

"ให้ทายาทตระกูลสิริยากรไปทำงานเป็นพนักงานร้านอาหารเล็ก ๆ ผมว่าไม่เหมาะหรอกครับ คนระดับพี่ธูปควรเปิดร้านอาหารเองมากกว่า" ปูนปั้นตอบ

"แต่พี่อยากทำงานที่ร้าน Happy Time มากกว่าหนิ...นะ น้าาา~ ให้พี่ทำงานที่ร้านเถอะนะพี่สัญญาว่าจะทำหน้าที่ของตัวเองอย่างสุดความสามารถไม่เป็นตัวถ่วงของคนที่ร้านอย่างแน่นอน" ธูปพยายามอ้อนวอนขอร้องให้ปูนปั้นรับเขาเเข้าไปทำงานด้วยซึ่งในสายตาเทียนมันช่างดูเป็นภาพที่ตลกและไร้สาระสิ้นดี

"ทำไมพี่ธูปถึงอยากทำงานที่ร้านของผมล่ะครับ" ปูนปั้นถาม

"ก็พี่อยากหาประสบการณ์นี่หน่า~ ออยากลองทำอะไรที่ชีวิตนี้ไม่เคยทำดูบ้างและพี่ก็อยากรู้ด้วยว่าที่พี่หมิงเอามาโม้เนี่ยมันจริงหรือเปล่า" ธูปตอบ

"โม้? โม้อะไรเหรอครับ" ปูนปั้นถาม

"ไม่มีอะไรหรอก" ธูปตอบ

"ว่าแต่ปูนปั้นรับพี่เข้าทำงานแล้วใช่ป่ะ" ธูปใช้จังหวะที่เผลอถามปูนปั้นอีกครั้งทำเอาเขาตกใจจนเกือบเผลอจะรับปากเลย

"ฮะ!...เอ่อ~ คือว่า" ปูนปั้นเหล่สายตาไปหาเทียนเพื่อขขอความช่วยเหลือจากเขาแต่เทียนดันไม่สนใจแล้วหันกลับไปทานอาหารต่อ

(ไอ้ลุงนี่!!) เมื่อเทียนไม่สนใจปูนปั้นจึงหันกลับมาาธูปอีกครั้งและเห็นว่าเขากำลังทำสายตาอ้อนวอนอยู่และด้วยความใจอ่อนของเขาจึงได้ตอบตกลงไปในที่สุด

"ก็ได้ครับ" ปูนปั้นตอบ

"เยส!" ธูปแสดงออกว่าดีใจอย่างชัดเจนจนเทียนงงไปเลยว่าแค่ไปทำงานร้านอาหารจะดีใจอะไรขนาดนั้น

"แต่ว่าพี่ห้ามบอกกับคนในร้านนะว่าพี่เป็นใครมาจากไหนไม่งั้นพนักงานของผมคงแตกตื่นกันน่าดู" ปูนปั้นพูด

"รับรองได้ ยิ่งมีคนรู้จักฉันน้อยมากแค่ไหนก็ยิ่งรู้จักไอ้ธูปน้อยมากกว่าหลายเท่าตัว" เทียนตอบ ก่อนหน้านี้เป็นเพราะกฏของตระกูลเลยทำให้เทียนเลิกสนใจการสานต่อธุรกิจของที่บ้านทำให้ไม่ค่อยได้ออกงานสังคมหรือสื่อมากนักกับธูปยิ่งแล้วใหญ่เพราะเขาเองไม่เอางานของที่บ้านเลยแถมไม่ชอบเป็นจุดสนใจสุด ๆ เพราะงั้นลูกหลานตระกลูสิริยากรที่เป็นที่รู้จักมาก ๆ จึงเป็นบ้านของมุกดาและเอกซะมากกว่าเพราะสองบ้านนั้นเขาชอบงานสังคมเอามาก ๆ

"งั้นเดี๋ยวผมขอตัวกลับก่อนนะครับ" ปูนปั้นพูดแล้วเดินไปหยิบของที่โซฟา

"เดี๋ยวสิ!" เทียนรีบห้ามไว้ทันทีเพราะเพิ่งจะมีเวลาอยู่ด้วยกันแค่แป๊ปเดียวเองแถมน้องชายตัวดียังเข้ามาขัดเวลาอันน้อยนิดของพวกเขาไปอีกด้วย

"ฮะ?" ปูนปั้นหันมาถามเพื่อว่าเทียนอยากจะได้อะไรเพิ่ม

"อย่าเพิ่งกลับได้ไหม" เทียนพูด

"ไม่ได้ บอกแล้วไงว่าที่ร้านคนเยอะอ่ะ" ปูนปั้นตอบ

"แต่ว่า--"

"เจ้านายผมก็บอกแล้วไงว่างานยุ่งอ่ะ พี่เทียนจะอะไรนักหนาเนี่ย" ธูปรีบพูดขัดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเทียนกำลังทำให้ปูนปั้นลำบากใจ

"แกไม่ไต้องเลย!" เทียนดุน้องชายแล้วหันไปหาปูนปั้นเพื่อรอคำตอบที่เขาต้องการ

"เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมก็มา" ปูนปั้นพูดเมื่อเห็นว่าเทียนกำลังทำสีหน้าขอร้องให้เขาอยู่ต่อ

"แต่ว่าถ้าพรุ่งนี้ปูนปั้นมาก็คงไม่เจอใครแล้วนะ" ธูปพูด

"ฮะ" ปูนปั้นหันไปหาธูป

"ก็พรุ่งนี้พี่เทียนจะออกจากโรงพยาบาลแล้วไง" ธูปตอบ

"อ้าวจริงเหรอ~" ปูนปั้นพูดแล้วหันไปหาเทียน

"นี่ลุงไม่คิดจะบอกผมเลยหรือไง" ปูนปั้นถาม

"ก็กะจะบอกอยู่แล้วถึงรั้งให้อยู่ต่อนี่ไง" เทียนตอบ ปูนปั้นถอนหายใจแล้วหันไปหาธูป

"พรุ่งนี้เจอกันที่ร้านตอน 9 โมงนะครับ" ปูนปั้นพูด

"โอเค" ธูปตอบ

"ผมกลับละ" ปูนปั้นหันไปพูดกับเทียนแล้วก็เดินออกไป

"เดี๋ย--" เทียนกำลังจะรั้งเขาไว้ต่ออีกหน่อยแต่ก็ไม่ทัน ท่าทางตลกของพี่ชายทำเอาธูปหลุดขำออกมาเลย

"ขำอะไร!" เทียนหันไปถามน้องชายด้วยความหงุดหงิด

"เเพราะแกนั่นแหละทำฉันเสียเวลาหมด" เทียนพูด

"คิดจะจีบเด็กมันเป็นแบบนี้แหละ...ฮิ ๆ ๆ" ธูปตอบแล้วทำท่าหัวเราะเยาะเย้ยใส่เทียนจนเขาหมันไส้หยิบซ้อมขึ้นมาปาใส่แต่ก็ไม่โดน

"นี่เป็งไง~ หลบได้...ฮ่า ๆ ๆ" ธูปพูดแล้วก็เดินออกจากห้องไป

"แม่ง! เข้ามาทำให้เสียเวลาชิบหาย" เทียนบ่นอบ่างหงุดหงิดจนมดอารมณ์ทานอาหารต่อเลย

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

บ้านของเทียน

หลังจากออกจากโรงพยาบาลเทียก็กลับมาที่บ้านทันทีโดยเช้านี้คนที่ไปรับเขาก็คือดารินและเจสันส่วนหล่งมีเรื่องต้องจัดการเลยไม่ได้ไปด้วย

"กลับมากันแล้วเหรอ" หล่งถามหลังเห็นดารินกับเทียนเดินเข้ามาให้ห้องนั่งเล่น

"ค่ะ" ดารินตอบ

"เป็นไงบ้างเทียน" หล่งถาม

"ดีขึ้นมากแล้วครับมีแต่แม่เนี่ยแหละที่เว่อร์เกิน" เทียนตอบแล้วเดินมานั่งลงที่โซฟาเพื่อพูดคุยกับพ่อตามประสา

"ก็แม่เป็นห่วงนี่หน่า~" ดารินตอบ

"แล้วพ่อทำอะไรอยู่ครับ" เทียนถาม สีหน้าของหล่งเปลี่ยนไปทันทีเหมือนกำลังเครียดกับอะไรบ้างอย่างอยู่

"พ่อหาไอ้สองคนที่หายไปเจอแล้วนะ" หล่งตอบ

"พวกนั้นเป็นไงบ้างครับพ่อ" เทียนถาม

"ตายแล้ว" หล่งตอบ

"เป็นอย่างที่ผมคิดจริงด้วยแบบนี้เราก็ม่มีทางรู้ได้เลยว่าใครกันแน่ที่ลงมือกับเรา" เทียนพูดแล้วถอนหายใจออกมา เขาก็คิดไว้อยู่แล้วแหละว่าการที่คนของเขาหายตัวไปต้องถูกฆ่าแน่นอนแต่เขสก็แอบหวังลึก ๆ นะว่าสองคนนั้นจะยังรอดเผื่อว่าเขาจะได้ข้อมูลอะไรมาบ้างว่าคนที่มาทำร้ายเขายั้นเป็นใคร

"พ่อเป็นคนสั่งฆ่าพวกมันเอง" หล่งพูดออกมาจนทำให้เทียนและดารินตกใจไปเลย

"ฮะ?" ดารินอุทานออกมาอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมสามีเธอต้องทำร้ายคนในบ้านตัวเองด้วย

"พ่อทำแบบนั้นทำไมครับ" เทียนถาม

"เพราะมันสองคนคือหนอนบ่อนไส้ที่คอยส่งข่าวให้ความเคลื่อนไหวของแกพวกนั้นรู้ไง" หล่งตอบ

"ฮะ! จะเป็นไปได้ไงครับ ไอ้สองคนนั้นอยู่กับเรามาตั้งหลายปีพวกเราดูแลมันอย่างดีมันจะมาหักหลังเราทำไม" เทียนพูด

"เจสันตามสืบจนรู้ว่ามันสองคนยังไม่ตายตอนแรกพวกเราก็ดีใจเลยเร่งให้คนออกตามหาตัวมันเพราะคิดว่ามันคงโชคดีที่รอดตายจากเงื้อมมือศัตรูมาได้แต่ที่ไหนได้คนที่พวกมันกำลังหลบหนีอยู่คือคนของเราที่ไปตามหาพวกมัน พอเจสันเจอตัวมันก็ถูกมันทำร้ายเข้าจากนั้นก็สู้กันไปแต่คนอย่างพวกมันน่ะเหรอจะสู้ไอ้เจสันได้ หลังจากเค่นถามมันอยู่สองวันมันก็ยอมรับสารภาพว่าที่ผ่านมามันถูกส่งตัวเขามาที่ตระกูลของเราตั้งแต่แรกหลังจากที่ถูกคัดเลือกเข้ามามันก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อที่จะถูกไอ้เปาเปาจัดให้ไปดูแลปู่ของแกเพราะจุดประสงค์หลักที่พวกมัรถูกส่งมาก็คือคอยรายงานความเคลื่อนไหวและหาจังหวะฆ่าของปู่แกซะแต่โชคดีที่ตอนไอ้เปาเปามันจัดสรรคนมันดันส่งไอ้สองคนนี้มาที่บ้านของเราเลยทำให้พวกมันไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้ปู่ของแก ดังนั้นพวกมันเลยใช้เวลาอยู่กับเรามาได้นานหลายปีจนในที่สุดแกก็ขึ้นรับตำแหน่งแทนเพราะงั้นแกเลยเป็นเป้าหมายคนถัดไปของพวกมันและประจวบเหมาะที่ตอนนั้นแกดันเลือกไอ้พายุมาอยู่ข้างกายพอดีเลยเป็นจังหวะที่ดีที่พวกนั้นมันจะลงมือ" หล่งตอบ ดารินตกใจจนพูดอะไรไม่ออกเลยเทียนเองแม้จะรู้ว่าเรื่องพวกนี้มันสามารถเกิดขึ้นได้อยู่แล้วแต่เพราะช่วงนี้เขาได้รับข่าวว่าคนภายในล้วนเป็นไส้ศึกมาสองครั้งติด ๆ มันก็ทำให้เขารู้สึกแย่ไม่น้อย

"ทั้ง ๆ ที่พวกเราไม่เคยไปทำร้ายใครแต่ทำไมทุกคนถึงจ้องแต่จะทำร้ายเรา" เทียนพูดตัดพ้อออกมาด้วยความเสียใจ

"ถ้าวันไหนสิริยากรไม่ได้ใหญ่โตแบบทุกวันนี้ ไม่ได้แย่งผลประโยชน์ของใครแบบนี้วันนั้นก็จะไม่มีใครมายุ่งกับเราแล้ว" หล่งตอบ เทียนถอนหายใจออกมาแล้วหันไปหาดาริน

"แม่ครับ" เทียนเรียก

"จ๊ะ" ดารินตอบ

"บัญชีที่ผมฝากให้แม่ดูแม่ทำเสร็จหรือยังครับ" เทียนถาม

"เสร็จแล้วจ๊ะ เดี๋ยวแม่ไปเอามาให้นะ" ดารินตอบแล้วลุกขึ้นไปหยิบสมุดบัญชีและเอกสารสรุปผลมาให้เทียนดู

"แน่ใจนะว่าจะดูตอนนี้" ดารินถาม

"ครับ" เทียนตอบแล้วรับมันมาเปิดดู ดารินและหล่งหันหน้ามองกันเพราะเขารู้ว่าถ้าเทียนเห็นมันต้องไม่พอใจและเครียดมากแน่ ๆ ซึ่งก็เป็นอย่างที่ทั้งสองคนคาดไว้เพราะสีหน้าของเทียนเริ่มเปลี่ยนไปทันทีหลังจากเปิดดูรายงานผล

"เป็นแบบนี้ไปได้ไงอ่ะ" เทียนพูดแล้วเปิดเอกสารไปมาอย่างรุนแรงด้วยความโมโห