บทที่4.แค่คนในอดีต โนสน โนแคร์ 1

บทที่4.แค่คนในอดีต โนสน โนแคร์

          แต่...

          คนที่ไม่อยากเจอ กับโผล่หน้ามาให้รำคาญตาเสียนี่ หวานตาอารมณ์เสียขึ้นมาทันที เมื่อใครบางคนเสนอหน้ามาให้เห็น ตอนที่เธอควรจะมีความสุข และอารมณ์ดีตลอดค่ำคืนนี้

“ออกไปห่างๆ หวานค่ะ หวานไม่อยากให้ ‘แม่’ ของคุณมาเขม่นหวาน” หญิงสาวเอ่ยปากไล่ทันทีที่เรืองฤทธิ์ขยับเข้ามาจนเกือบตัวติดกับเธอ หวานตาจงใจพูดประชด เธอยิ้มมุมปาก ชำเลืองมองชายหนุ่มด้วยหางตา

ดวงตาคมวาวของม่านแก้วทอดมองมาที่เธอด้วยความไม่พอใจอย่างแรง!! สาวใหญ่ผู้นั้นไม่คิดปิดบังความจงชังที่มีต่อเธอ หล่อนพุ่งสายตามาจากชั้นลอยในคลับแห่งนี้นี่เอง

“ผมไม่คิดว่าจะเจอหวานที่นี่” เรืองฤทธิ์เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ เขาเบื่อที่ต้องคอยพินอบพิเทาสาวใหญ่ผู้นั้น จนบางครั้งก็อยากแหกกฏเกณฑ์ที่ม่านแก้วตั้งไว้

          “เหรอ!” หวานตาแอบเบ้ปาก เธอกลอกตามองบน สลับกับมองหน้าเรืองฤทธิ์ตรงๆ

ชายหนุ่มหลุบเปลือกตาลง ซ่อนแววตาโลมเลียไม่ให้อีกฝ่ายเห็น หวานตาวันนี้ดูเซ็กซี่วายร้าย หล่อนไม่ได้แต่งตัวสไตน์เดิม ค่ำคืนนี้หวานตาอยู่ในชุดรัดรูป อวดสัดส่วนวัยสาวสะพรั่ง เนินเนื้ออวบอิ่มแทบจะล้นทะลักออกมาจากผ้ายืดรัดติ๋ว กางเกงสีดำขาสั้น เผยให้เห็นเรียวขาเพรียวที่เคยอยู่แต่ใต้กางเกงตัวใหญ่ๆ

“ป่วยการเปล่าค่ะเรืองฤทธิ์ เราสองคนไม่ได้จบสวยนัก หวานขี้เกียจปั้นหน้าดีๆ ใส่คุณ!”

“โธ่หวาน... เรายังเป็นเพื่อนกันได้ไม่ใช่เหรอครับ” ชายหนุ่มแสร้งคราง พร้อมกับมองสบนัยน์ตาของหวานตา

“หวานไม่อยากเป็นเพื่อนกับคุณค่ะ” หวานตาตอบตามตรง หากไม่อยากวุ่นวาย เธอควรอยู่ห่างชายตรงหน้าไว้

“เสียดายเวลานะหวาน ผมยังอยากเป็นเพื่อนคุณเสมอ”

เรืองฤทธิ์พยายามรอมชอม หากในอนาคต เขาอิ่ม เขาพอ...บางทีเขากับหวานตาอาจจะกลับมาคบกันอีกครั้ง

“อย่าดีกว่าค่ะ” หวานตาพูดตัดบทแบบไม่ยี่หระ เธอตวัดตามองสาวใหญ่ที่นั่งอยู่ไม่ไกล ด้วยแววตาสมเพช

“หวานเปลี่ยนเบอร์ใหม่เหรอ ผมพยายามติดต่อหวาน แต่...มันไร้ผล” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องพูด เขายื่นกระดาษชิ้นเล็กให้หวานตา แต่หญิงสาวทำแค่ชำเลืองมอง เรืองฤทธิ์จึงวางกระดาษชิ้นนั้นไว้บนโต๊ะแทน “นามบัตรผม หากวันหลังหวานอยากจะติดต่อผมบ้าง” หวานตาเหยียดยิ้ม ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ไม่แม้แต่จะขยับมือมาหยิบจับสิ่งที่เขายื่นให้

“หวานมากับใครเหรอ?”

ชายหนุ่มจับตามองหวานตามาพักใหญ่ๆ เขาแน่ใจว่าไม่เห็นเพื่อนสาวตัวแสบอย่างชลดาในรัศมีสายตา

          หวานตาเบ้ปาก ถอนใจแรงๆ แสดงความเหนื่อยหน่ายกับการพูดคุยครั้งนี้

          “มากับเพื่อนค่ะ” เพื่อตัดรำคาญ และบอกกับเรืองฤทธิ์เป็นนัยๆ ต่อให้ไม่มีเขา เธอก็ยังมีคนอื่นได้เรื่อยๆ

“ผมไม่เห็น ‘เพื่อน’ ที่หวานบอกมาสักประมาณ10นาทีได้” ชายหนุ่มแย้ง เขายิ้มมุมปาก แววตาเหมือนกับรู้ทัน

หวานตาเม้มปากจนเป็นเส้นตรง เธอชะเง้อมองหาภูมิ เขาออกไปคุยโทรศัพท์นานเกินไปแล้วนะ นานเสียจนปล่อยให้ผู้ชายตรงหน้าเดินเข้ามาทำให้เธอหงุดหงิดได้

“แอบมองหวานอยู่เหรอคะ ไม่กลัวว่า ‘แม่’ ของคุณจะโกรธเอาหรือไง!!”

หวานตาตอกกลับ เธอแหล่มองม่านแก้ว พร้อมกับมุมปากค่อยๆ ยกยิ้ม

          “หวานสบายใจที่ได้พูดแบบนั้น ผมก็ไม่โกรธหวานหรอกนะครับ” เรืองฤทธิ์ชักกรุ่นๆ เขารู้ว่าหวานตาจงใจกระแทกให้เขาเจ็บปวด เขาเลือกผู้หญิงคนนั้นแทนเธอ หวานตาคงเจ็บใจ

          แต่เรืองฤทธิ์เข้าใจผิด หวานตาไม่ได้เจ็บแค้นเขาเลย เธอแค่รู้สึกสมเพช ผู้ชายคนหนึ่งยอมทิ้งศักดิ์ศรี เลือกเงินกับความสบาย แทนความรักที่เขาเคยพูดถึง

          สาวอินดี้เบ้ปากอีกครั้ง...เธอมองผู้ชายตรงหน้าตรงๆ ก่อนจะรำพันในใจ เมื่อก่อนเพราะอะไรที่ทำให้เธอตาบอด ชื่นชมผู้ชายคนนี้ได้?

          “หวานพูดผิดตรงไหนเหรอคะ ป้าม่านแก้วน่ะ รุ่นเดียวกับแม่ของหวานจริงๆ นี่คะ”

          “ผมกับคุณม่าน เป็นแค่เจ้านายกับลูกน้องนะหวาน”

          ที่คนในสังคมรับรู้ เรืองฤทธิ์เป็นเลขาฯ คนสนิทของม่านแก้วเท่านั้น เขาจึงไม่รีรอที่จะใช้โอกาสนี้ เพราะม่านแก้วเองก็ต้องการให้คนรอบตัวเข้าใจเช่นนั้นด้วย เพื่อหน้าตา ชื่อเสียงของหล่อนนั่นเอง

          “เอาที่สบายใจค่ะ” หวานตาไหวไหล่ คำโกหกของเรืองฤทธิ์ทำให้เธอตาสว่างมากขึ้น

          “หวานดูดีขึ้นนะครับ”

          เป็นอีกครั้งที่เรืองฤทธิ์เปลี่ยนเรื่องพูดเพื่อให้ไกลตัวเอง

          “ตรงไหน?”

          “หวานไม่เคยแต่งตัวแบบนี้ ตอนที่เราคบกัน”

          “แล้วหวานทำไมต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะคะ” หวานตาถามกลับทันควัน

          “นั่นสินะ ผมลืมไป เวลานี้ผมไม่ใช่คนสำคัญของหวานแล้วนี่” เรืองฤทธิ์กล่าวประชดประชัน

          หวานตาไม่ได้ตอกกลับ หล่อนฉวยแก้วเครื่อมดื่มขึ้นมาจิบแก้กระหาย เสียงของเรืองฤทธิ์ก็ยังดังต่อเนื่อง เขาขยันขุดเรื่องเดิมๆ ที่เธอเกือบลืมขึ้นมาย้ำใหม่อีกครั้ง

          “เมื่อก่อน...หวานจะให้เกียรติผมเสมอ”

          “พอเถอะค่ะ...ป่วยการพูดถึงอดีตแล้วเรืองฤทธิ์ เรามีอนาคตที่รออยู่ข้างหน้า หากยังมัวย่ำอยู่กับที่ เมื่อไหร่จะโตล่ะคะ” หวานตาโบกมือไปมา

          “ผมไม่ได้เพิ่งคิดนะหวาน” ชายหนุ่มมองสบตาหวานตาตรงๆ “ผมคิดมานานแล้ว คิดมาตั้งแต่ครั้งเราสองคนยังดีต่อกัน” หวานตาเบ้ปาก ยกแก้วเครื่อมดื่มขึ้นจิบอีกครั้ง “ผมกับไอ้หมอนั่น!!” เสียงของเรืองฤทธิ์เริ่มเข้มขึ้น หวานตายกหัวคิ้วขึ้นสูง เธอรู้ทันว่าผู้ชายตรงหน้าจะพูดเรื่องอะไรต่อ “ผมยังเป็นอันดับรองจากมันอยู่ดี ไม่ว่าจะตอนนี้ หรือก่อนหน้านั้น”

          หวานตาถอนหายใจแรงๆ สีหน้าเคร่งขึ้น เธอแปลกใจไม่เลิก ทำไมเรืองฤทธิ์ไม่หยุดคิดแบบนั้นเสียที

          ระหว่างเธอกับภูมิคือเพื่อนสนิท เพื่อนที่คบหากันมาตั้งแต่ยังเด็ก

          ไม่มีอะไรนอกจากนั้น หวานตาไม่เข้าใจ ทำไมผู้ชายหลายคนรอบตัวเธอ ถึงระแวงไม่เข้าเรื่อง

          ภูมิไม่เคยมีทีท่านอกเหนือกว่าความเป็นเพื่อน เขาเป็นสุภาพบุรุษ เป็นเพื่อนที่เข้าใจเธอที่สุด ภูมิเป็นคนเดียวที่ทนนิสัยแย่ๆ ของเธอได้ ภูมิเป็นผู้ชายคนเดียวก็ว่าได้ ที่ไม่เคยมองเธอแบบชู้สาว สายตาของเขาว่างเปล่า และไร้ซึ่งรอยกรุ่มกริ่ม

          “หวานคิดว่าคุณ เข้าใจเรื่องระหว่างหวานกับภูมิดีแล้วเสียอีกค่ะ”

          หวานตาบ่น น้ำเสียงติดความรำคาญเต็มเปี่ยม

          บ่อยครั้งที่ทะเลาะกัน ภูมิจะเป็นหัวข้อแรกที่เรืองฤทธิ์ลากเข้ามาในบทสนทนา และทำให้เธออารมณ์ขึ้นทุกครั้ง

          หวานตาแน่ใจ หากต้องเลือก เธอไม่มีวัน...ไม่เลือกภูมิอยู่แล้ว

          ในเมื่อความสัมพันธ์ฉันท์แฟนหากจบลง ก็เป็นแค่คนแปลกหน้า ในขณะเดียวกัน ต่อให้เธอมีแฟนใหม่อีกกี่คน ภูมิก็ยังเป็นเพื่อน และคอยอยู่ข้างๆ เธอเสมอ

          ดังนั้นไม่ต้องแปลกใจ หากถึงเวลาที่เธอต้องเลือก หวานตาจะไม่รีรอที่จะเลือกภูมิ

          “หวาน ปีนี้คุณอายุเท่าไหร่แล้วครับ ผมไม่ได้ตำหนิคุณนะ แต่ขอโทษเถอะ ไอ้หมอนั่น มันแอบเป็นมดแดง เฝ้าคุณมากี่ปีแล้วล่ะ”

          ในสายตาผู้ชายเพศเดียวกัน เรืองฤทธิ์แน่ใจ ใต้สีหน้าเรียบๆ นั่นซ่อนความร้ายกาจไว้มากมาย ภูมิฉลาดเป็นกรด เขาไม่เคยแสดงตัว ไม่เคยทำอะไรให้หวานตาระแวง ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน หากเอ่ยถึงภูมิขึ้นมา เขาจะไม่มีทางชนะหวานตาได้เลย หล่อนเถียงใจขาด และไม่ยอมจบหากหล่อนไม่ชนะ เรืองฤทธิ์เก็บความแค้นไว้จนแน่นนอก ในตอนที่เขาอยู่ข้างกายหวานตา เขายังมีค่าน้อยกว่าผู้ชายที่หวานตาย้ำนักหนาว่าเป็นแค่...เพื่อน