บทที่6.ความรู้สึกเกินเพื่อน 3

ชลดากลอกตามองบน เพื่อนของเธอความรู้สึกช้าเสียจริงๆ

          ผ่านมายี่สิบปีเพิ่งจะมาฉุกใจ...

          หากไม่เผลอตัวไป ‘จูบ’ ผู้ชายคนนั้นเข้า ป่านนี้หวานตาก็ยังมองไม่เห็นความสำคัญของภูมิอยู่ดี

          “ผู้ชายนะหวาน มันก็ต้องมีบ้างแหละ”

          “ฉันไม่เคยเห็นนะ” หวานตาท้วง

          มีผู้หญิงมาเกาะแกะภูมิจริง...แต่เขาไม่ได้ตอบสนองนี่

          “แกเป็นแค่เพื่อนนะยัยหวาน เขาไม่ต้องบอกแกทั้งหมดหรอก นั่นมันเรื่องส่วนตัวของเขา”

          บรรณาธิการหนังสือผู้หญิงพยายามกระตุ้น เผื่อบางทีหวานตาจะตาสว่างขึ้นมาบ้าง

          “ฉันรู้ทุกเรื่องของเขานะ” หวานตาไม่วายแย้ง ทุกสิ่งที่เป็นเรื่องของภูมิ ผ่านตาเธอตลอด

          “ฉันไม่เชื่อหรอก ไม่มีผู้หญิง ผู้ชายคนไหนที่เป็นเพื่อนกันจริง ยกเว้น...” ชลดาขยักคำพูดไว้ เธออาจจะล้ำเส้นเกินไป เดี๋ยวหวานตาจะเตลิด

          “ยกเว้นอะไรยัยชล?”

          หวานตารีบซัก เมื่อจู่ๆ เพื่อนก็หยุดพูดไปดื้อๆ

          “ฉันจะอธิบายยังไงให้แกเข้าใจดีล่ะ... เอาเป็นว่า ลองทำตามที่ฉันบอกนะ”

          ชลดาแนะนำหวานตาหลายเรื่อง เสียงครางจากสาวอินดี้ดังมาเป็นระยะ บ้างครั้งก็มีเสียงร้อนรนถามกลับมา นี่เป็นประสบการณ์ใหม่ที่หวานตาไม่เคยรู้มาก่อน เธอคิดว่าเธอรู้จักภูมิมากที่สุด แต่มันกลับกลายเป็นว่าเธอรู้จักภูมิไม่ได้ครึ่งกับสิ่งที่เขาเป็นจริงๆ และหากเธอจะทดลองทำตามคำแนะนำของเพื่อน

          จากนี้ไปจะเกิดอะไรขึ้นนะ?!!

          ภูมิไม่ได้กลับไปที่ทำงานเลย เขาแวะที่ร้านกาแฟหน้าหมู่บ้านก่อน เขามีธุระที่จะต้องเคลียร์ให้จบ...เพื่อจะได้ไม่เป็นปัญหาทีหลัง เขาไม่ชอบสะสมปัญหา และมักจะหาทางแก้ไว้ก่อนล่วงหน้า ภูมิไม่ชอบความวุ่นวาย แม้ความวุ่นวายนั่นจะมีผลดีบางส่วนก็ตาม

          อรดีวางงานในมือ เงยหน้ายิ้มหวานให้กับผู้ชายรูปงามที่เพียบพร้อมไปด้วยคุณสมบัติของผู้ชายที่เป็นสามีในอนาคต

          ภูมิยิ้มมุมปาก “ผมขอคุยกับคุณอรส่วนตัว สัก5นาทีได้ไหมครับ”

          ท่าทางแสนสุภาพนั่นทำให้อรดีเคลิ้ม เธอถูกไหว้วานจากภาคให้มาเป็นบุคคลที่สามที่ทำให้ภูมิกับผู้หญิงคนนั้นผิดใจกัน...มันไม่ง่ายเลยที่จะทำแบบนั้นได้ ผู้หญิงคนนั้นถูกคนตรงหน้าเธอถนอมเสียยิ่งกว่าไข่ในหิน แค่เธอแตะต้องของ ของหล่อนเข้านิดหน่อย ร้านกาแฟแทบลุกเป็นไฟ เขาไม่พูด ...แต่ส่งสายตาตำหนิเสียจนเธออายหน้าชา

          แต่ก็นั่นแหละ ยิ่งใกล้ชิด ยิ่งได้รู้จักเขามากขึ้น เธอแอบหลงรักภูมิเข้าจริงๆ จนเผลอคิดไปว่า หากเป็นไปได้ ก็จะไม่รีรอที่จะทอดสะพานให้เขาเลย ไหนๆ เธอก็มีโอกาสใกล้ชิดเขามากกว่าผู้หญิงคนอื่นแล้ว ติดนิดดียวเท่านั้น เธอไม่สามารถทำให้ตัวเองสำคัญได้เท่ากับคู่แข่งของเธอเลย

          หวานตามาเป็นที่หนึ่งสำหรับภูมิทุกเรื่อง

          “ค่ะ”

          อรดีรับคำ “สาว ดูเคาน์เตอร์แทนฉันด้วยนะ” เธอหันไปสั่งพนักงานอีกคน ก่อนจะเดินตามชายหนุ่มไปห่างๆ

          สาวหันไปมองจิ๋ว จิ๋วหันไปพยักพะเยิดกับแฟง

          สามสาวแอบชำเลืองเจ้านายกับผู้จัดการร้านที่ทำท่าประหนึ่งว่าตนเองเป็นว่าที่แฟนของเจ้านายตนเอง หลายครั้งที่อรดีทำให้พวกเธอไม่พอใจ หล่อนเข้มงวดไปเสียทุกเรื่อง บ้างครั้งเรื่องเล็กๆ หล่อนก็โวยวายใหญ่โต หากไม่ติดว่าที่นี่งานสบาย เจ้านายใจดี สามสาวคงเผ่นหนีไปหางานอื่นทำแล้วแน่ๆ

          “ฉันว่า...ต้องมีอะไรแน่!!”

          สาวหันมาสวมวิญญาณเชอร์ล็อกโฮมเดาความคิดผ่านทางสีหน้าเจ้านายหนุ่ม

          แฟงสวมวิญญาณหมอวอตสัน “ท่าทางเฮีย เหมือนจะจัดการ ‘กำจัด’ แม่นั่นเลยนะ”

          มองปราดเดียวก็รู้ แม้ภูมิจะมีสีหน้านิ่งๆ แต่สามสาวทำงานกับเขามาตั้งแต่ร้านยังเป็นแค่โครงเหล็ก มีหรือจะไม่สามารถเดาความคิดของเจ้านายหนุ่มได้

          “ความจริง ถึงไม่มีคุณอร เราสามคนก็ดูร้านได้นะ ไม่มีปัญหาด้วย” จิ๋วออกความเห็น

          ร้านกาแฟเล็กๆ ยอดขายเดือนละไม่ถึงแสน ไม่จำเป็นต้องมีผู้จัดการที่กินเงินเดือนค่อนข้างแพงเลย

          “จิ๋วพูดถูก ฉันเห็นด้วย” สาวเห็นด้วยเต็มร้อย เธอกับเพื่อนไม่เข้าใจเจ้านายเหมือนกัน ทำไมถึงจ้างให้คนระเบียบจัดแบบนั้นมาคอยดูแลร้านของเขา บรรยากาศแสนสบายหายไปตั้งแต่อรดีเข้ามาทำงาน ตอนแรกก็แค่แวะมาช่วย ไปๆ มาๆ ทำท่าจะอยู่ยาว จนสามสาวเริ่มคิดหนัก

          งานดีๆ แบบนี้หายากเสียด้วย เจ้านายไม่เรื่องมากยิ่งหายากใหญ่

          แต่พอมีอรดีเข้ามาเป็นส่วนหนึ่ง สาวคิดว่าบรรยากาศมันไม่ชวนสนุกเสียแล้ว

          งานเท่าเดิม แต่ความรู้สึกอึดอัดเพิ่มมากขึ้น การเป็นลูกน้องที่ดีต้องมีความอดทน แต่หากมีหัวหน้าเป็นแบบอรดี สาวคิดว่าหางานทำใหม่ คงดีกว่าฝืนความรู้สึกตนเอง

          “คุณอรไม่ได้อยากมาทำงานที่นี่หรอก” แฟงออกความเห็น

          “ใช่ เธออยากไปนั่งที่พิสิทธิโยธินพร็อพเพอร์ตี้มากกว่า” ท่าทางอรดีบอกแบบนั้น หล่อนวางท่าเหมือนกำลังขึ้นแท่น

          “อย่าพูดดังไป เดี๋ยวเฮียได้ยิน จะโดนแฉ่งหูชา” ภูมิไม่เคยทำแบบนั้นหรอก แฟงแค่เปรียบเปรยให้เห็นภาพ

          ท่าทางแสนสุภาพแบบเจ้านาย มีหรือจะทำตัวแบบนั้น ภูมิมองนิ่งๆ มีแววตาตำหนิ เท่านั้นแหละพวกเธอก็รู้สึกผิดแล้ว

          “ฉันสงสารเจ้หวาน” สาวเปรย

          สามสาวถอนใจพร้อมกัน ตั้งแต่วันนั้น หวานตาก็หายหน้าไปเลย ร้านดูเหงาๆ ซึมๆ เมื่อคนที่เคยมาทุกวัน หายไปดื้อๆ

          “ผมจะไม่อ้อมค้อมนะครับ”

          ภูมิพูดตรงๆ เขามองหน้าอรดี ซึ่งเธอก็ยังยิ้มแย้ม

          “ผมขอบคุณคุณอร ที่ยอมทำตามที่พ่อผมขอร้องให้ช่วย แต่คงไม่จำเป็นแล้วครับ”

          สีหน้าอรดีสลดลง แต่หล่อนก็ยังวางท่าทางดี จนภูมินึกทึ่ง

          “คุณภูมิหมายความว่าไงคะ?” อรดีกลั้นใจถาม เธอรู้สึกไม่ดีเลย

          “ผมไม่รู้ว่าคุณอรตกลงกับพ่อมายังไง แต่วันนี้ผมคิดว่าไม่จำเป็นแล้วครับ และหากไม่เป็นการเสียมารยาท ผมขอให้คุณอรลาออกจากการทำงานที่นี่ครับ”

          อรดีผงะ เกิดอะไรขึ้น ทั้งที่กำลังไปได้สวยแท้ๆ เธอกำจัดผู้หญิงคนนั้นออกไปจากที่นี่ได้สำเร็จ ยังไม่ได้เริ่มขั้นตอนต่อไป ชายตรงหน้าก็มาบอกให้เธอเป็นฝ่ายหลีกทางไปเสียอีก

          “อรอยากช่วย เพราะคุณอามีบุญคุณกับอร แต่เมื่อคุณภูมิไม่ต้องการ ก็ได้ค่ะ”

          อรดียอมถอย เพราะชายตรงหน้านั่นเอง เธอจะไปตามหาเหตุผลที่เขากันเธอออกห่าง อย่างน้อยเธอกับเขาก็รู้จักกันแล้ว นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้น เธอไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก ภูมิควรมีคู่คิดที่ฉลาด และสามารถช่วยเขาได้ ไม่ใช่ผู้หญิงเอาแต่ใจอย่างผู้หญิงคนนั้น

          ข้อดีของหล่อนมีไม่ได้ครึ่งกับสิ่งที่เธอมี

          หวานตามีข้อดีข้อเดียว คือการรู้จักภูมิมาตั้งแต่ยังเด็ก

          เขากับเธอผูกพันกัน แต่ไม่ได้หมายความว่าความผูกพัน จะเปลี่ยนเป็นความรักได้

          “ขอบคุณที่เข้าใจครับ อย่างน้อยเราก็เป็นเพื่อนกันได้”

          อรดีแค่นยิ้ม เธอไม่ได้อยากเป็นแค่เพื่อน สักวันหนึ่ง เธอจะทำให้ภูมิเสียใจ เขาสลัดเธอทิ้ง เพราะผู้หญิงไม่เอาไหนคนนั้น

          “ผมจะให้พ่อหางานให้คุณอรทำครับ”

          อรดียิ้มมุมปาก อย่างน้อยเธอก็ยังวนเวียนอยู่ใกล้ๆ เขา โอกาสไม่ได้มีแค่ครั้งเดียว เธอเชื่อว่า วันหน้า... โอกาสเช่นนั้นต้องเวียนมาหาเธออีก

          “ขอบคุณค่ะ อรลาเลยนะคะ”

          จากนี้ไป เธอคงต้องวางแผนให้รัดกุม การจะทำให้ภูมิสนใจไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

          แต่...ก็ไม่น่ายาก…ให้ทดลองนี่นา

          “ผมจะให้ฝ่ายบุคคลติดต่อไปนะครับ”

          มีหลายตำแหน่งงานที่ว่างและน่าจะเหมากับอรดี หล่อนเป็นคนขยันขันแข็ง ที่สำคัญ เขาจะได้รู้สึกผิดน้อยลง

          “ขอบคุณอีกครั้งค่ะ” หญิงสาวยิ้มหวาน หวานที่สุดเท่าที่ฝืนทำได้เธอไม่โวยวายและยอมจากไปอย่างสงบเพื่อให้ภูมิตายใจ

          เจ้าของร้าน ‘Perfume coffee’ ถอนใจเบาๆ เรื่องหนักอกถูกคลี่คลายไปหนึ่งเปราะ ที่เหลือก็แค่ใช้เวลาให้เรื่องราวต่างๆ กลับเข้ารูปรอยเดิม จากนี้ไปเขาคงต้องหาทางรับมือกับหวานตา ในรูปแบบใหม่ ใช้โอกาสนี้ทำให้เธอยอมรับเขาในฐานะอื่น...ไม่ใช่แค่เพื่อนเหมือนเดิม

          “เฮีย” แฟงใจกล้าร้องเรียกเจ้านาย

          ภูมิผินหน้ามามอง “มีอะไรรึ?”

          “คุณอร...” ความกล้าของแฟงหมดลงเมื่อสบนัยน์ตาสีดำสนิทของภูมิ คำถามมากมายถูกกลืนหายกลับเข้าไปในอก

          “สามคนดูร้านไหวไหมล่ะ หรือต้องหาคนมาช่วยอีก”

          ภูมิไม่ได้บอกอะไรเลย แต่คำถามของเขา บอกสิ่งที่แฟงอยากรู้จนหมด

          สาวเสิร์ฟยิ้มกว้าง “ไหวค่ะ แฟงจะดูร้านอย่างดี ไม่ให้เสียชื่อถึงเฮียภูมิเลย”

          ชายหนุ่มอมยิ้ม ทรงตัวลุกขึ้นยืน “ถ้าจะให้ดี ช่วยโน้มน้าวเจ้หวานของพวกเธอ ให้กลับมานั่งเล่นที่นี่ด้วยสิ”

          “ได้เลยค่ะ” แฟงรับปากแข็งขัน หายใจหายคอคล่องขึ้น

          พอเจ้านายเดินออกไปจากร้าน สองสาวที่เหลือก็ถลาเข้ามาหาแฟง พร้อมกับส่งเสียงถาม

          “ว่าไงแฟง เฮียภูมิว่าไงบ้าง?”

          แฟงยืดอกก่อนตอบ “จะว่าไง แม่นั่นลาออกแล้ว ที่นี่เหลือแค่เราสามคนเท่านั้น”

          เสียงกรี๊ดดังลั่น ดีทว่ายังไม่มีลูกค้า สามสาวหัวเราะร่ากับความสงบสบายที่กลับมาอีกครั้ง

          “ปัญหาใหญ่นะเธอ เฮียขอให้ตามเจ้หวานกลับมานั่งที่ร้านเหมือนเดิม ใครมีวิธีชักจูงเจ้มั่ง เสนอมาได้เลย” แฟงพูดต่อ

          “ไม่ยาก ฉันจัดการเอง” จิ๋วคิดออกทันใด วิธีโน้มน้าวหวานตา ทำได้ง่ายๆ

          “ทำไงวะจิ๋ว?” สาวถาม เดินตามจิ๋วไปติดๆ

          จิ๋วไม่ตอบ ดันประตูที่กั้นระหว่างร้านกับเคาน์เตอร์ เดินเลยไปหลังร้าน

          “ไอ้นี่ ทำเป็นอมพะนำ” แฟงบ่น พอดีมีลูกค้าเข้าร้าน แฟงกับสาวเลยตามจิ๋วเข้าไปด้านในไม่ได้ จนกระทั่งนำเครื่องดื่มที่ลูกค้าสั่งไปเสิร์ฟเสร็จ สาวเลยแว๊บเข้าไปด้านใน มีแฟงชะเง้อมองตาม เมื่อกำลังติดพันกับลูกค้าคนใหม่ที่เดินเข้ามาซื้อขนมอบ

          จิ๋วกำลังคร่ำเคร่งกับการทำบางอย่าง

          พอสาวเห็นเท่านั่นแหละ สาวยกนิ้วให้ จิ๋วเงยหน้ายิ้มรับ สาวเดินกลับไปประจำที่ปล่อยให้จิ๋วทำงานชิ้นนั้นต่อ โดยไม่ทักท้วงอะไร

          “ยัยนั่นทำอะไรอยู่ในนั่นอะ?” แฟงเอียงตัวมากระซิบถาม

          “ทำเครปเค้ก” สาวเฉลย แฟงยิ้มจนตาหยี

          ใช่เลย นับตั้งแต่อรดีเข้ามาดูแลร้าน จนทำให้หวานตาไม่พอใจ ก็เพราะเครปสูตรที่หวานตาคิดถูกปรับเปลี่ยน หลังชิมเครปชิ้นนั้น หวานตาไม่กลับมาที่นี่อีกเลย

          “งั้นฉันทำกาแฟสูตรเจ้หวานด้วยดีกว่า”

          ของโปรดหวานตา ทุกครั้งที่มาหญิงสาวจะสั่งแต่เมนูเดิมๆ

          พนักงานเสิร์ฟทำเมนูโปรดให้หวานตา โดยที่เธอไม่ต้องสั่งยังได้

          “ฉันขอเป็นคนไปส่งนะ” สาวอาสา เธอจะเอาเมนูโปรดนี่ ไปส่งหวานตาถึงบ้าน

          สามสาวเสิร์ฟพากันทำงานด้วยความสบายใจ หลังจากนี้ไป บรรยากาศร้านกาแฟแห่งนี้คงกลับมาเหมือนเดิม...