บทที่6.ความรู้สึกเกินเพื่อน 2

“อ้าว...คุณหวานมายืนทำอะไรตรงนี้คะ” น้อยประคองถาดใส่ของว่าง มีน้ำมะตูมเย็นฉ่ำ กับขวดน้ำเปล่าใสวิ้งวางอยู่ด้วย

          “หวานยกเข้าไปเองค่ะ” หวานตายื่นมือออกมารั้งถาดที่น้อยถือมา

          “น้อยยกเข้าไปเองค่ะคุณหวาน มันหนักนะคะ” น้อยซึ่งยังไม่รู้ว่าระหว่างคนสนิทสองคน มีช่องว่างเกิดขึ้นแล้วเลยพยายามเสนอตัวทำหน้าที่เดิม

          หวานตาเดินตามหลังสาวใช้เข้ามา เธอทรุดนั่ง พยายามไม่มองจุดที่เพื่อนชายนั่งอยู่ เธออยากร้องกรี๊ดๆ ตั้งแต่ ‘จูบ’ เขา ภูมิดูเซ็กซี่มากขึ้น ไม่ว่าจะท่านั่ง ท่านอน ล้วนแล้วแต่ทำให้หัวใจเธอเต้นผิดปกติ ดูอย่างตอนนี้สิ เขานอนเอนๆ ดูรายการโปรดที่เขาและเธอเคยชมการแสดงนั่นร่วมกันบ่อยๆ แต่วันนี้ไม่เหมือนวันก่อน ภูมิดูมีเสน่ห์จนรายการโปรดที่หวานตาพลาดไม่ได้ ตัวแสดงหลักกลับดึงดูดสายตาเธอไม่ได้เท่ากับแผงอกขาวๆ ที่โผล่แพล่มออกมาร่ำไรๆ นี่เลย

          “ฝีมือพี่น้อยไม่เคยตกเลยนะครับ”

          ชายหนุ่มเอ่ยชม หลังจิ้มสาคูไส้หมูลูกโตๆ เข้าไปในปาก เขาเคี้ยวขนมไทยได้อรรถรสดีเหลือเกิน

          หวานตาปรายตามองจานขนมของว่าง สายตาเธอไม่ได้เพี้ยน ขนมก็คือขนม แต่ที่เธออยากชิม กลับไม่ใช่ขนมเสียแล้วสิ

          ริมฝีปากสีเข้มที่ขยับขึ้นขยับลงนั่นต่างหากที่น่าสนใจกว่าเป็นไหนๆ

          “หึ้ย!!” หวานตารีบสะบัดหน้า เธอคิดพิเรนทร์แบบนั้นกับภูมิได้ยังไง

          “คุณหวานเป็นอะไรคะ?” น้อยเห็นอาการแปลกๆ ของหวานตาเข้าพอดี สาวใช้คนสนิทเลยพลั้งปากถาม

          “ปะ เปล่าค่ะ แมลงน่ะ แมลงอะไรไม่รู้บินผ่านหน้าหวานไป” หวานตาแก้ตัว ข้อแก้ตัวนั่นฟังพิลึกเมื่อบ้านหวานตามีมุงลวด แมลงที่ไหนจะเล็ดลอดเข้ามาได้

          “เดี๋ยวน้อยดูให้ค่ะ เอ...มันเข้ามาได้ยังไงนะ คุณหวานยิ่งแพ้แมลงอยู่ด้วย” น้อยพึมพำบ่นตอนที่เดินถือถาดเปล่าออกไปด้านนอก

          ภูมิขำเบาๆ เขาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เท่าที่คอยแอบมอง...หวานตามีหลายอย่างผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด

          “ทำไมวันนี้ภูมิหยุดงานได้ล่ะ งานยุ่งไม่ใช่เหรอคะ?” หวานตาถามแก้เก้อ เธอฉวยแก้วน้ำมะตูมเย็นเฉียบขึ้นมาจิบ

          “ผมกลัวหวานไม่สบายใจ เห็นออกไปไหนตั้งแต่เช้าก็ไม่รู้” ชายหนุ่มตอบตามตรง เขาอารมณ์ดีจนนอนไม่หลับ รีบเข้าไปเคลียร์งาน และกลับมาดักรอหวานตาที่บ้าน เขาอยากรู้ว่าหลังเหตุการณ์นั้น หวานตาจะเป็นยังไง

          ภูมิไม่รู้หรอกตอนนั้นหวานตาคิดอะไรอยู่...มันอาจจะเป็นอารมณ์ชั่วแล่น แต่นั่นมีผลดีกับเขา ตอนนี้หวานตามองเขาในฐานะผู้ชาย แทนความสัมพันธ์แบบเดิม มันเป็นนิมิตหมายที่ดี เป็นเรื่องดีๆ ที่มีโอกาสจะก้าวหน้า ภูมิเลยไม่คิดที่จะรีรอ เขาเฝ้าหวานตามาเกือบ20ปี สมควรที่เขาจะเป็นฝ่ายรุกบ้างแล้ว

          “แค๊กๆ” หญิงสาวสำลักน้ำ ไอจนหน้าแดง...

          ชายตรงหน้ารู้กระทั่งอาการรีบร้อนของเธอ

          “หวานไปหายายชลมาค่ะ” เธอตอบพร้อมกับเสหลบตา

          “ผมเป็นห่วงหวานครับ” ภูมิพูดความจริง สิ่งไหนที่ทำให้หวานตาไม่สบายใจเขาอยากรับไว้เอง

          แม้สิ่งนั้นจะเป็นความสุขของเขา ภูมิสละได้ หากนั่นทำให้หวานตารู้สึกดีขึ้น

          “หวานก็เป็นห่วงภูมิเหมือนกัน หวานรู้ค่ะ สิ่งที่หวานทำอาจทำให้ภูมิรู้สึกแย่” หญิงสาวพูดเสียงแผ่วๆ เธอเงยหน้ายิ้มแหยๆ ให้ ก่อนจะถอนใจออกมาด้วยความโล่งอก หลังเปิดปากพูดในสิ่งที่ตนเองคิดอยู่ในใจ

          “อย่าคิดมากเลย... คนอื่นจะคิดยังไงก็ช่าง แค่หวานเท่านั้นที่ผมแคร์ที่สุดครับ”

          หวานตาซึ้งจนน้ำตาซึม ภูมิเพื่อนเป็นเพื่อนที่ดีมาตลอด ทุกครั้งที่เธอมีปัญหา คนแรกที่เธอคิดถึงคือภูมิ...เขาเป็นคนสำคัญของเธอ หวานตาเลยรู้สึกแย่ เพราะหากการที่เธอทำกับเขาแบบนั้น อาจจะทำให้ความสัมพันธ์ยาวนานขาดสะบั้นลง

          “ขอบคุณนะภูมิ”

          “หวานทำกับผม ดีกว่าการไป ‘จูบ’ กับคนอื่นนะครับ”

          ชายหนุ่มพูดหน้าตาย หวานตาหน้าร้อนฉ่า ไม่รู้ว่าอุปทานไปเองหรือเปล่า หวานตาคิดว่าเธอเห็นแววตาบางอย่างจากคนตรงหน้า แววตาที่เหมือนกับความยินดีผุดวาบขึ้นมาก่อนจะถูกกลบเกลื่อนหายไป หลังเปลือกตานั่นกะพริบปิดลงมา

          ว่าแต่...เขาดีใจที่ถูกเธอจูบเหรอ?

          ภูมิกัดริมฝีปากล่างกลั้นยิ้ม... เขาพูดย้ำให้หวานตาจำขึ้นใจ เธอ ‘จูบ’ เขา และหวานตาต้องรับผิดชอบต่อการกระทำอันนั้น หล่อนสมควรมองแค่เขาคนเดียว นับแต่นี้ต่อไป...

          ชายหนุ่มนั่งคุยและปรับความเข้าใจกับหวานตา จนอาการเกร็งของเธอเริ่มหายไป หวานตากลับมาเป็นสาวอินดี้คนเดิม ภูมิเลยปลีกตัวกลับไปทำงาน เขาไม่มีเวลาว่างนานขนาดนั้นหรอก มีงานรออยู่เต็มโต๊ะ แต่เพราะหวานตา เขาจำเป็นต้องวางมือจากเรื่องยุ่งเหยิงนั่นก่อน

          หวานตาโบกมือลาเพื่อนสนิทที่เดินหายไปหลังประตูเชื่อมระหว่างบ้านเธอกับบ้านหลังใหญ่ของเขา เธอเดินมาทิ้งตัวนั่งที่เดิม ล้วงโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร. ออก พร้อมกับระบายความยินดีที่เก็บไว้ไม่อยู่ให้คนปลายสายฟัง

          “ยัยชล แกกับฉันคิดมากไปเอง หมอนั่นไม่คิดอะไรเลย ฉันเพิ่งคุยกับเขาเสร็จนี่แหละ”

          “จริงอะ?”

          ชลดาไม่ใคร่อยากเชื่อ แต่หวานตาไม่ใช่คนชอบพูดปด

          “ฉันจะโกหกแกทำไม...ฉันบอกแล้ว ภูมิน่ะ เป็นคนดีที่หนึ่ง เขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่เข้าใจฉัน”

          หวานตาป้อยอชายหนุ่ม เธอพูดความจริง รองจากบิดา ก็มีภูมินี่และที่เธอไว้ใจ

          “ไม่สักนิดเลยเหรอ?” หวานตาสะดุด ความรู้สึกแปลกๆ ของเธอไม่เกี่ยวกันใช่ไหม คนที่เปลี่ยนไปไม่ใช่ภูมิ แต่เป็นเธอ หญิงสาวรีบสลัดความคิดสับสนของตัวเองทิ้ง เธอคงกำลังไขว้เขว่ ต้องใช้เวลาสักพักความรู้สึกนี่คงหายไป เมื่อเธอกับภูมิ เป็นแค่เพื่อนกัน

          ‘ไม่อยากเป็นแค่เพื่อนแล้วอะ’

          มีคำแย้งดังขึ้นในหัว เรียวคิ้วเธอขมวดเป็นปม...เธอไม่ควรคิดแบบนั้น หากยังอยากมีภูมิเป็นเพื่อนต่อไปในอนาคต

          ‘จริงๆ นะ เพื่อนแสนดีแบบนี้น่าเสียดายแย่ หากยกให้ชะนีคนอื่นไป’

          ใช่เลยผู้ชายแสนดีหายากยิ่งกว่าการหาเข็มก้นมหาสมุทร ผู้ชายส่วนใหญ่ที่เป็นชายแท้ก็มีคุณสมบัติไม่เอาไหน ที่ดูดีมีมารยาทก็เป็นเพศที่สามเสียเป็นส่วนใหญ่ ที่เหลือๆ รอดสายตาผู้หญิงมาได้ ก็มีแค่ผู้ชายที่นิสัยเกินจะรับ ผู้ชายหน้าตาดี การงานมั่นคงส่วนใหญ่ถูกจับจองไว้จนหมดแล้ว เท่าที่หวานตาเคยผ่านตา...ไม่มีหรอกที่จะเหลือผู้ชายเพอร์เฟคลอดหู ลอดตาสิงห์สาวมาได้ ภูมิเป็นผู้ชายแท้ๆ คนเดียวที่ยังโสด แต่ก็นั่นแหละ เธอเห็นสาวๆ ตามเกาะแกะเขาไม่น้อย ที่ตีเนียนทำมาเป็นลูกค้าของภูมิก็มีเยอะ ไอ้ที่ถึงขนาดมานั่งเฝ้าที่ร้านกาแฟนั่นหวานตาก็เคยเห็น ตอนนั้นเธอได้แต่ขำ...พอวันนี้เริ่มขำไม่ออก หญิงสาวหรี่เปลือกตาลง นี่เธอคิดเลยเถิดไปไกลเกินไปแล้วนะ

          ไม่มีทางที่ภูมิจะเป็น...อีแอบ เธอฟันธงได้ เขาเป็นผู้ชายแท้ๆ แน่นอน

          แล้วทำไมล่ะ? เขาไม่เคยมี ‘ความรัก’ บ้างเลยเหรอ

          เธอไม่เคยเห็นภูมิมีท่าทางแบบนั้นกับใครสักคน...หรือว่า เขามีคนที่ชอบอยู่ในใจแล้วก็ได้

          ...ผู้หญิงโชคดีคนนั้นเป็นใครกัน?...

          หวานตาพยายามคิด เธอลืมไปเลยว่ากำลังคุยกับชลดาอยู่ จนกระทั่งเพื่อนของเธอโวยวายผ่านสายโทรศัพท์มานั่นแหละ เธอเลยเพิ่งรู้สึกตัว

          “ยัยหวาน แกปล่อยให้ฉันพูดคนเดียวมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วนะ!!”

          “โทษทีแก...ฉันคิดอะไรเพลินไปหน่อย”

          “ไม่หน่อยแล้วยะ แกปล่อยให้ฉันพล่าม30นาทีเชียวนะ”

          “เออน่า ชลแกคิดว่าภูมิ มีคนที่เขาชอบอยู่บ้างไหมฮะ?”

          ชลดาหัวเราะดังพรืด หวานตามัวแต่งมหอยโข่งอยู่กลางบึง เลยไม่รู้ว่าผู้หญิงที่ภูมิสนใจมานานนั่นคือใคร

          “แกเห็นอะไรมาล่ะ ถึงมาถามฉันแบบนี้” ชลดายังไม่ยอมเฉลย ปล่อยให้หวานตาเข้าใจผิดแบบนี้แหละ เธอเชื่อว่าผู้ชายคนนั้นกำลังตะล่อมเพื่อนของเธอ เขาใจเย็นและน่าจะทำให้หวานตารู้ตัวได้ไม่ยาก

          “เปล๊า!” หวานตาตอบเสียงสูง “คือ...ตั้งแต่ฉันกับภูมิเป็นเพื่อนกันมา ฉันไม่เคยเห็นเขามีปฏิสัมพันธ์กับผู้หญิงคนไหนเลยนี่นา” หวานตารำพัน... ส่วนใหญ่สาวๆ วิ่งตามเขา และภูมิก็มีวิธีเนียนๆ ตีจาก เขาเป็นผู้ชายเรียบร้อยก็จริง แต่เขาก็ดูดีไม่น้อย สีหน้าขรึมๆ นั่นทำให้ผู้หญิงไม่กล้าเทียวไล้เทียวขื่อมากนัก ลักษณะของภูมิน่าเกรงขาม แต่สำหรับเธอแล้ว...ภูมิไม่เคยขัดใจ อะไรที่เธอร้องขอมักจะได้ตามต้องการเสมอ