บทที่6.ความรู้สึกเกินเพื่อน 1

บทที่6.ความรู้สึกเกินเพื่อน

          หวานตาวางมือไม่ถูก เธอไม่เคยรู้สึกกระอักกระอ่วนหากอยู่กับภูมิ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกแบบนี้ เธอเริ่มนับหนึ่งถึงสิบในใจ พยายามสำรวมความรู้สึกไม่ให้ตื่นตระหนก

          “หวานไม่ต้องคิดมากนะ ผมเข้าใจว่าหวานอาจจะมีเหตุผล”

          ภูมิชิงพูดก่อน จนหวานตาอึ้ง นัยน์ตาของเขาไร้แววตาอย่างอื่น นอกจากใสซื่อบริสุทธิ์เหมือนก่อนที่จะเกิดเรื่อง

          “แหะๆ” หวานตาแสร้งหัวเราะแก้เก้อ

          ภูมิยิ้มร้ายในใจ เขาไม่มีวันปล่อยให้หวานตาหลุดมือหรอก หล่อน ‘จูบ’ เขาแล้ว หวานตาต้องรับผิดชอบชีวิตเขาต่อจากนี้

          “เราสองคนเป็นเพื่อนกันมานาน ผมเข้าใจหวานครับ”

          ใบหน้าเล็กๆ ขยับขึ้นลงรัวๆ แม้ตอนนี้หวานตาจะยังหาเหตุผลไม่ได้ เธอทำแบบนั้นกับภูมิทำไม แต่การแก้ปัญหาเฉพาะหน้าต้องเริ่มตั้งแต่ตอนนี้ หากเธอยังไม่อยากเสียเพื่อนดีๆ แบบภูมิไป

          “หวานดีใจที่ภูมิไม่คิดมาก” หญิงสาวพูดอ้อมๆ แอ้มๆ

          “เรื่องนั้นหวานไม่ต้องเป็นห่วงไปเลย ผมไม่คิดอะไรอยู่แล้วครับ” ภูมิตอบเสียงขึงขัง เขาซ่อนความเจ้าเล่ห์ไว้ใต้สีหน้าใสซื่อ

          “หวานดีใจจังเลยค่ะ ที่หวานมีเพื่อนแบบภูมิ” หญิงสาวถอนใจด้วยความโล่งอก รู้สึกหน่วงๆ ในใจ เธอผิดหวังอะไรล่ะ ภูมิเข้าใจแล้วก็ดีไม่ใช่เหรอ

          นั่นสิ...เธอจะผิดหวังอะไร เธอกับชายตรงหน้าเป็นเพื่อนกันมายี่สิบปีนะ

          เพราะความคิดชั่ววูบเกือบทำให้เธอเสียเพื่อนแสนดีไป

          หวานตายิ้มกร่อยๆ เธอมองริมฝีปากสีเข้มของภูมิตาปรอย และชายหนุ่มเองก็เห็นสายตาชนิดนั้นของหวานตา เขาหัวเราะร่วนในใจ เหยื่อที่อ่อยไว้...ปลาฮุบเข้าเต็มปากแล้วนี่นา

          ภูมิปลดกระดุมเสื้อสูท “วันนี้ร้อนจังเลยเนอะหวาน” เขากระพือปกเสื้อ แสร้งทำท่าทางว่าร้อนอบอ้าว เปล่าเลย...ภูมิกำลังทดสอบหวานตา ความรู้สึกเกี่ยวกับตัวเขาของคนตรงหน้าเปลี่ยนไปหรือยัง

          และมันได้ผลเสียด้วย หวานตามองตามปลายนิ้วเรียวสวยของชายหนุ่ม นิ้วที่เธอเคยค่อนว่าสมัยที่เริ่มโตเป็นหนุ่ม สาวใหม่ๆ ภูมิมีนิ้วที่เรียวสวย สวยกว่านิ้วผู้หญิงเสียอีก ทั้งที่เขาทำงานทุกอย่าง ตั้งแต่ช่วยคนงานที่บริษัทรับเหมาก่อสร้างของบิดา หรือแม้แต่การถากหญ้าปลูกต้นไม้ แต่มือของภูมิก็ยังเหมือนเดิม เธอเป็นผู้หญิงแท้ๆ ยังแอบอิจฉา

          หวานตาเพิ่งสังเกตเห็น ผิวของภูมิเรียบเนียนแม้จะเป็นสีเข้มกว่าสีผิวของเธอ เขามีช่วงคอที่...เซ็กซี่!! หวานตาผงะ เธอคิดอะไรกับคนตรงหน้า เดี๋ยวนี้สายตาเธอเพี้ยน หรือเป็นเพราะเธอเพี้ยนไป หลังจูบกับภูมิไปแล้ว

          หญิงสาวกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอฝืดๆ เธอมองลูกกระเดือกแหลมๆ ที่ใต้คางของชายหนุ่ม เขามีช่วงคอที่สวยได้รูป ไม่รวมกับโครงหน้าที่เธอเพิ่งเห็นอย่างจริงจัง ภูมิหน้าตาดีในระดับหนึ่ง เขาเป็นผู้ชายสะอาดที่มองยังไงก็ไม่น่าเบื่อ เนื้อตัวของเขาหอมกรุ่นไปหมด หวานตาเริ่มเวียนหัว...เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เธอกำลังคิดมิดีมิร้ายกับผู้ชายที่เป็นเพื่อนสนิทได้ยังไง

          สาวอินดี้พยายามจะชักสายตากลับมาจากภาพที่ทำให้หัวใจตนเองเต้นผิดปกติ

          มันไม่ง่ายเลยที่จะถอนสายตาตัวเองกลับมา...หวานตากัดริมฝีปากล่าง เธอหรี่เปลือกตาลง ไล่มองภูมิใหม่ ตั้งแต่ใต้ปลายคาง จนกระทั้งมาถึงรอยแหวกของตัวเสื้อ ภูมิคงกระพือลมใส่ตัวเองมากไป กระดุมที่ช่วงคอเขาเลยหลุดออกไปหลายเม็ด แผงอกตึงๆ ที่เห็นรำไรๆ ทำให้หวานตารู้สึกแปลกๆ เธอเกือบยกมือขึ้นขยี้ผมแล้วร้องกรี๊ดๆ

          ภูมิหัวเราะในใจ เขาเห็นกริยาแปลกๆ ของหวานตาเข้าเต็มตา

          ผิวแก้มของเธอค่อยๆ มีริ้วสีแดงๆ แต่งแต้ม สิ่งที่หวานตาคิดอยู่ในใจ แสดงออกทางสีหน้าและแววตาจนเห็นได้ชัด

          หวานตาไม่ได้มองเขาเป็นแค่เพื่อนอีกต่อไปแล้ว สายตาของเธอมองเขาเป็นผู้ชายคนหนึ่ง

          “หวานคงไม่ว่าอะไรนะ หากผมจะขอถอดเสื้อ”

          “หะ!!” หวานตาชะงัก หลังพูดจบภูมิก็ถอดเสื้อสูทที่เขาสวมไว้ วางพาดไว้บนพนักโซฟา

          หวานตาอยากกัดลิ้นตาย...หลังถอดเสื้อแล้ว เธอยิ่งตาลายกับออร่าที่เปล่งแสงออกมาจากร่างกายของชายตรงหน้า ยี่สิบกว่าปีมานี่ เธอเสียเวลาควานหาผู้ชายดีๆ ที่อื่นทำไม ทั้งที่เธอมีมนุษย์ผู้ชายสมบูรณ์แบบอยู่ข้างตัวมาตลอด เด็กชายในวัยเยาว์ กับภาพติดตาที่เธอฝังไว้ในหัว เด็กผู้ชายผอมแห้ง แขนขาไม่ต่างอะไรกับลำไม้ไผ่ ยี่สิบปีผ่านไป สิ่งที่เธอคิดว่าควรเป็นเช่นนั้น เปลี่ยนไปทั้งหมด ภูมิเติบโตมาอย่างมีคุณภาพ เขาเป็นผู้ชายแท้ๆ ผู้ชายที่ทำให้สาวๆ กรี๊ดได้ แม้เขาจะแค่นั่งเฉยๆ

          แผงอกแน่นๆ กับกล้ามแขนที่มองเห็นใต้เสื้อเชิ้ตสีขาว

          หากชลดาอยู่ด้วย เพื่อนของเธอต้องกรี๊ดจนสลบไปแล้วแน่ๆ

          เพื่อนของเธอปลื้มชายตรงหน้านักหนา วันนี้เองที่หวานตาเพิ่งเข้าใจ ภูมิมีหลายสิ่งสมควรให้ชลดากรี๊ดได้ เขามีเสน่ห์ความเป็นชายเต็มเปี่ยม เธอนั่นเองแหละที่ตาต่ำ เธอมองข้ามของดีๆ ไปคว้าเอากรวดทรายข้างทางมาเชิดชู หวานตาหลุบเปลือกตาลง รู้สึกเศร้านิดๆ เธอกับภูมิสนิทกันมาก จนหากความรู้สึกของเธอเปลี่ยนไปก็คงไม่กล้าปริปากบอกเขาอยู่ดี เธอกลัวเสียเพื่อนแสนดีไปนั่นเอง

          “วันนี้ฝนน่าจะตกนะหวาน ร้อนอบอ้าวไปหมดเลย”

          ภูมิสนุกกับการ ‘ยั่ว’ หวานตา เขาปลดกระดุมเสื้อลงมาอีก เหลือไว้แค่เม็ดเดียวและกระพือชายเสื้อเหมือนกับว่าร้อนจนทนไม่ไหว

          หวานตายกมือปิดใต้จมูก...เธอรู้สึกร้อนวูบวาบบริเวณนั้น มันเหมือนกับว่าอุณหภูมิในร่างกายของเธอปะทุจุดเดือด และไม่แน่...หากเธอยังมองภาพชวนสยิวตรงหน้าต่อไปอีกนิด...เลือดกำเดาเธอคงไหลออกมาประจานความคิดลามกที่มีต่อภูมิเป็นแน่

          “ภูมิหิวไหมคะ?”

          หวานตากลั้นใจถาม เธอควรมีเวลาทำใจสักพัก ก่อนที่เธอจะแสดงความรู้สึกที่เปลี่ยนไปออกมาให้ภูมิเห็น

          “นิดหน่อยครับ” ชายหนุ่มยอมถอยให้ เขาไม่ควรรุกเร็วจนหวานตาหนีกระเจิดกระเจิง

          “หวานจะไปดูในครัวนะคะ พี่น้อยน่าจะเตรียมของว่างไว้แล้วแหละ”

          นี่จะจะเป็นทางเลี่ยงสวยๆ ที่ดีที่สุดเท่าที่เธอคิดออกตอนนี้

          ภูมิพยักหน้าเห็นด้วย เขาเอนกายพิงพนักโซฟาด้วยท่าทางแสนสบาย มันเป็นท่าทางคุ้นตาที่ภูมิปล่อยตัวตามสบายเวลาที่อยู่กับหวานตา เขาไม่ต้องปั้นหน้าเคร่งขรึมในฐานะท่านประธานพิสิทธิโยทินพร็อพเพอร์ตี้

          หวานตาเป่าปากดังพรวด ถอนใจแรงๆ เหมือนคนคิดหนัก เธอเดินคอตกหลบไปหลังบ้าน พื้นที่ส่วนตัวของคนทำงานที่อยู่กันมานานจนเหมือนญาติผู้ใหญ่

          “น้อยได้ยินเสียงรถคุณภูมิ...วันนี้เธอไม่ไปทำงานเหรอคะคุณหวาน?”

          น้อยกำลังสาละวนกับการเตรียมของว่าง คุณผู้ชายไม่อยู่ ส่วนคุณหวานก็เพิ่งจะกลับมา หลังจากออกไปหาเพื่อนตั้งแต่เช้ามืด

          “อืม...พี่น้อยมีอะไรให้หวานรองท้องได้มั้งคะ”

          เพราะกำลังเครียด หวานตากลืนอะไรไม่ลงเลยตั้งแต่ตอนเช้า แม้ชลดาจะพยายามคะยั้นคะยอ และเมื่อเห็นทีท่าของภูมิไม่ใช่อย่างที่ตนเองกลัว ความหิวก็เริ่มเข้ามาเคาะประตู คงเพราะเธอหิวด้วยหรือเปล่า สมองของเธอเลยพลอยเพี้ยนตามไปด้วย

          “มีสาคูไส้หมูค่ะ เดี๋ยวน้อยอุ่นให้ร้อนแล้วจะยกไปเสิร์ฟให้นะคะ”

          สาวใช้ประจำบ้านวางงานในมือ กุลีกุจอมาเตรียมอาหารว่างให้นายสาว

          “หวานขอน้ำมะตูมด้วยนะคะ”

          “คุณภูมิล่ะคะ เอาน้ำอะไรดี?”

          “น้ำเปล่าแล้วกัน หมอนั่นรักสุขภาพจะตาย” ภูมิไม่ดื่มเครื่องดื่มที่มี  แอลกอฮอลล์ อันไหนที่มีน้ำตาลเขาก็เลี่ยงเช่นกัน เธอเพิ่งมาคิดๆ เอาตอนนี้ ไม่แปลกหรอกถ้ารูปร่างของเขาจะเฟิร์มขนาดนั้น เธอนั่นแหละที่ตาต่ำ มองเห็นเขาเป็นผู้ชายเนิร์ดไม่เอาไหน ท่าทางกล้องแกล้ง ที่ไหนได้ล่ะ... ภูมิซ่อนรูป เขาเก็บความกำยำไว้ใต้เสื้อผ้าแสนสุภาพนั่นเอง

          หวานตาเดินวนไปวนมาอยู่ที่หน้าห้องรับแขกนั่นเอง เธอไม่รู้ว่าควรจะวางตัวยังไง แม้ภูมิจะไม่ได้คิดมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น ท่าทางของเขาเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย คนที่ไม่สบายใจกลับเป็นเธอ หวานตารู้ว่า...ความสัมพันธ์ของตนเองกับเพื่อนชาย ย้อนกลับไปที่จุดเดิมไม่ได้อีกแล้ว เมื่อก่อนเธอไม่เคยรู้สึกเช่นนี้กับภูมิสักนิด แต่เวลานี้มันเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปมากเสียด้วย

          ไม่ว่าภูมิจะทำอะไรก็ตาม...มันกระทบตาเธอจังๆ ไอ้ความรู้สึกขัดเขินนี่อีก ไม่รู้ว่าจะเกิดขึ้นทำไมนักหนา

          ทั้งที่ภูมิก็ยังเป็นภูมิ เป็นเพื่อนชายคนเดิมที่เธอรู้จักมา20ปี

          เขายังเป็นเพื่อน ในขณะที่เธอ...เริ่มคิดไม่ซื่อกับเพื่อนเสียแล้ว