บทที่5.จะเสียเพื่อนเพราะ ‘จูบ’ 3

ผู้ชายคนนั้นหายหน้าหายตาไป เธอรู้เรื่องเขาจากคนอื่น เฝ้าตามดูเขาห่างๆ เพราะความเป็นห่วง แต่ไม่มีสักครั้งที่เขาจะส่งข่าวให้เธอรู้โดยตรง พอนานวันเข้า หัวใจของเธอก็ชาด้าน และยอมรับได้ในที่สุด เธอถูกเท...

          หญิงสาวถอนใจแรงๆ

          นั่นเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่เธอเปิดใจให้ผู้ชาย

          นับจากนั้นชลดาก็เป็นผู้หญิงเก่งที่ผู้ชายหน้าไหนก็เข้าไม่ถึง เธอก้าวขึ้นไปยืนบนตำแหน่งสูงสุด ด้วยความสามารถ หญิงสาวสัญญากับตัวเอง ชีวิตนี้เธอไม่จำเป็นต้องมีคนข้างกายก็ได้ เมื่อผู้ชายส่วนใหญ่รักแต่ตัวเอง และเห็นแก่ตัว

          ใครจะรู้ล่ะ ผู้หญิงที่รอบรู้ไปทุกเรื่อง เก่งรอบด้านอย่างชลดา กลับเป็น ‘สาวเวอร์จิ้น’

          “ผู้ชายเฮงซวยอย่างนั้น จำทำไมให้รกสมอง”

          ชลดาบอกกับตัวเอง พยายามคิดในแง่ร้าย เธอจะได้ลืมความหลังเก่าๆ เสียที

          เธอวนเวียนคิดแต่เรื่องที่ทำให้ฟุ้งซ่าน ชลดากระแทกสันมือกับผิวโต๊ะทำงาน ระเบิดความเกลียดออกมาเสียงดัง

          “ไอ้ผู้ชายบ้า ไอ้ผู้ชายใจดำ!!” หญิงสาวถอนใจแรงๆ ยกมือเสยผม แล้วก็ต้องรีบปรับความรู้สึก เมื่อเลขานุการที่นั่งทำงานอยู่หน้าห้องของเธอดันประตูโผล่หน้าเข้ามามอง

          “พี่ชลเป็นอะไรคะ?”

          “ไม่มีอะไรหรอก พี่คิดงานดังไปหน่อย” เธอโบกมือไล่ ทิ้งตัวนั่งทำงานต่อ

          เธอไม่ควรปล่อยให้ผู้ชายคนนั้นมารบกวนการทำงานของเธอได้ เขาหายหน้าไปสามปี และสามปีที่ไม่มีเขา ชีวิตเธอรุ่งโรจน์ ดังนั้น...เธอไม่ควรเก็บคน คนนั้นมาให้รกสมอง และสะเทือนถึงวิถีชีวิตของตนเอง

          เธอเป็นผู้หญิงสวย รวย และเก่ง

          ไม่จำเป็นต้องมีคู่รัก ไม่จำเป็นต้องคิดถึงผู้ชายที่ทิ้งตนเองให้เจ็บใจ

          ‘จริงเหรอ’

          ผู้หญิงคนหนึ่งกระซิบถามเบาๆ ผู้หญิงที่หน้าตา ท่าทางเหมือนเธอยังกับฝาแฝด

          “จริง!!” ชลดาพึมพำตอบเสียงแข็ง เธอต้องทำให้ได้ ต้องแสดงให้คนคนนั้นรู้ เขาเองก็ไม่มีค่าในสายตาเธอเช่นกัน

          “เฮ! ลมอะไรหอบนักข่าวชื่อดังมาถึงนี่ได้ครับ”

          ทรงยศเอ่ยทักทาย เมื่อคนคุ้นเคยโผล่หน้ามาเยือนถึงถิ่น

          “ลมว่างงานน่ะ มีงานให้ผมทำไหมครับพี่?” ไซม่อนทิ้งตัวนั่ง เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

          “จริงดิ...ที่นั่นรับรองคุณอย่างกับสุลต่านเลยนี่นา ทำไมถึงลาออกเสียล่ะ”

          ข่าววงในที่ไม่น่าจะผิด สีหน้าแววตาของคนตรงหน้าไม่ใช่คนที่ถูกอัปเปหิแกมาจากสำนักพิมพ์ยักษ์ใหญ่ของเกาะฮ่องกง

          “เบื่อ” คำตอบสั้นๆ แต่ความหมายตรงตัวที่สุด

          พอหมดความเร้าใจ ทุกอย่างรอบตัวก็หนาวเหน็บ เขามีหน้าที่การงานดีๆ ไปเพื่ออะไร ในเมื่อชีวิตมีแต่ความแห้งแร้ง

          “คิดถึงคนทางนี้ก็บอกมาตรงๆ ได้นะ”

          ทรงยศกระเซ้า เขาสนิทกับหนุ่มลูกครึ่งหน้าตาดีที่เอาดีทางการเป็นเหยี่ยวข่าว แทนการเป็นนายแบบบนปกหนังสือแม็กกาซีน

          “ประมาณนั้น” ชายหนุ่มตอบหน้าตาย

          “มันจะต่อไม่ติดเอานา” ถึงชลดาจะไม่มีใครข้างกาย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าหญิงผู้นั้นจะยอมคืนดีด้วย เมื่อสองคนนี่ จากกันแบบไม่ประทับใจเท่าสักเท่าไหร่

          “มันก็ไม่ยากหรอก ยัยนั่นน่ะ ยังรักผมอยู่”

          ไซม่อนมั่นใจ ความรู้สึกพิเศษระหว่างกันไม่ได้เลือนหายไปตามเวลา ที่เขาควรทำก็แค่ง้างปากคนปากแข็งให้ยอมรับความจริงแค่นั้น

          “มันจะเหนื่อยเปล่าน่ะสิ” ทรงยศเตือนด้วยความหวังดี

          ผู้หญิงมีนิสัยหลายอย่างที่เขาพยายามทำความเข้าใจ แต่จนป่านนี้ก็ยังไม่เข้าใจสักที

          ‘เสียหน้าไม่ได้ ยอมตายดีกว่า’

          ดูได้จากภรรยาเขา รายนั้น...หากไม่เพราะห่วงบรรดาลูกๆ มีหรือจะยอมอ่อนข้อให้

          “ผมไม่ได้ไปเพราะมีคนอื่นนี่นา ผมไปทำงานนะครับ” ไซม่อนเถียงข้างๆ คูๆ เวลานั้น เขาลืมชลดาเสียสนิทจริงๆ ความตื่นเต้นที่จะได้ร่วมงานกับสำนักพิมพ์ใหญ่หัวนอก ทำให้เขาลืมผู้หญิงที่เขากับเธอเพิ่งตกลงเริ่มต้นคบกัน และเพราะงานอีกนั่นแหละที่ดึงเวลาเขาไปเกือบทั้งหมด เขาทุ่มเทที่จะลบคำสบประมาท จนวันหนึ่งที่ถึงจุดอิ่มตัว มันก็สายเกินกว่าจะย้อนกลับมาแก้ไข จะว่าต่อไม่ติดก็คงไม่ผิดนัก

          “ถึงอย่างนั้น คุณก็ทิ้งเธอไปนะ”

          ชลดาไม่ได้ปริปากถามถึง ทั้งที่เธอรู้ว่าเขากับชายที่นั่งหน้านิ่งอยู่ตรงหน้าสนิทกันมากแค่ไหน เธอทำงานอย่างหนักเพื่อพิสูจน์ตัวเอง พอๆ กับเพื่อนของเขาที่ทำงานเป็นบ้าเป็นหลังอยู่ที่ฮ่องกงนั่นแหละ...

          “ผมไปทำงานครับ” ไซม่อนบอกทรงยศ รวมทั้งบอกตนเองด้วย เขาจะได้รู้สึกผิดน้อยลง

          “ครับท่าน ตกลงกลับมาอยู่ถาวรเลยใช่ไหม?”

          “อืม...”

          “พักอยู่ที่เดิมด้วยไหมล่ะ”

          “ใช่ครับ”

          “ชลก็ยังอยู่ที่เดิมเหมือนกันนะ” หน้าที่การงานมั่นคง รายได้มากขึ้น แต่ชลดาก็ยังอยู่ที่เดิม บ้านเล็กๆ ที่เป็นมรดกของเธอ แทนบ้านหลังใหญ่ๆ ที่เธอสามารถเติมความสุขให้ตัวเองได้ และบ้านหลังนั้น อยู่ติดกับบ้านของไซม่อนนั่นเอง

          “นึกว่าย้ายไปแล้ว เป็นถึง บก. ไม่อยากอยู่บ้านหรูๆ หรือคอนโดแพงเหรอไง”

          ชายหนุ่มรำพึง

          “เขาไม่ได้รอเอ็งหรอก อย่าฝันหวานไปหน่อยเลย” ทรงยศปราม

          “ไม่ได้คิดแบบนั้นหรอกครับ ผมรู้ชลเขารักบ้านของเขาจะตาย”

          บ้านหลังนั้นคือตัวแทนความรักในครอบครัวของชลดา ไม่แปลกหรอกที่เธอยังยึดติดที่นั่น แบบนั้นก็ง่ายสำหรับเขาด้วย

          “เงินเดือนตั้ง20k ไม่เสียดายเหรอไง”

          สองแสนสำหรับเงินเดือนนักข่าว มันแพงเอาการทีเดียว

          “ไม่เลยครับ...บอกแล้วว่าเบื่อ”

          เขาวิ่งตามความฝันถึงสามปี แต่แล้วเมื่อหยุดคิด ทุกอย่างรอบตัวแห้งแร้งจนหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ

          “ถ้าจะทำงานที่นี่ สู้ได้ไม่เกินสามหมื่นนะ”

          “ได้เลยครับ ผมไม่เดือดร้อนเรื่องเงิน”

          ไซม่อนตอบพร้อมกับยิ้มกว้าง

          ทรงยศกระแทกลมหายใจใส่ เขาอยากเป็นคนพูดคำนี้บ้าง แต่...มันไกลเกินเอื้อม เมื่อภาระที่แบกไว้ แทบจะหมุนไม่ทัน ไหนจะค่าใช้จ่ายในบ้าน ค่าเล่าเรียนของลูกๆ จิปาถะที่ต้องควักจ่าย ในเศรษฐกิจที่ซบเซ้าจนไม่มีทีท่าว่าจะกระเตื้องขึ้น

          “หมั่นไส้คนโสด ถามจริง ที่นั่นไม่มีคนถูกใจบ้างหรือไง”

          “มันก็มีบ้าง แต่ที่ประทับใจจนลืมไม่ได้ ไม่มี”

          ชีวิตลูกผู้ชาย...มันก็ต้องพบเจอกับเรื่องอย่างนั้นมาบ้าง เขาไม่ใช่พระที่ต้องครองตนถือศีลอด ไซม่อนใช้ชีวิตคุ้มสุดๆ แต่เขาก็ฉลาดที่จะเอาตัวรอด ในขณะที่ผู้หญิงหลายคนจ้องจะตะครุบ นาทีนี้ไซม่อนรู้แล้วล่ะ เขาหวงความโสดไว้ทำไม เพราะหากลงหลักปักฐานที่นั่น แต่ละคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตก็คุฯสมบัติดีงามเกือบทุกคน

          คงเป็นเพราะ ผู้หญิงคนหนึ่งที่นี่

          ทำให้เขาตัดสินใจเริ่มใหม่ไม่ได้นั่นเอง

          “เอาใจช่วยแล้วกัน เริ่มงานวันไหนดีล่ะ”

          ในฐานะเพื่อน ทรงยศก็อยากให้ไซม่อนได้มีความสุขแท้จริงบ้าง เขาเหนื่อยกับการตามความฝันและเมื่อหยุดพัก นั่นคงเป็นจุดอิ่มตัวจริงๆ

          “ฝากนี่ไปให้ลูกๆ พี่ด้วยนะครับ ของขวัญจากคุณอารูปหล่อ ไม่ได้ให้เสียหลายปีเลย” ชายหนุ่มล้วงซองสีขาวออกมาจากกระเป๋ากางเกงส่งให้เพื่อนสนิทที่หวังดีกับเขามาตลอด

          “อะไรวะ เห้ย!! ไม่เอาหรอก เกรงใจ” ทรงยศเสือกซองยับๆ นั่นคืน หลังเปิดดูด้านใน กระดาษแผ่นเล็กๆ มีตัวเลขบอกจำนวน มันมากเกินไปสำหรับคนที่เพิ่งเจอกัน หลังหายไปหลายปี

          “ค่าเทอมหลานๆ เอาไปเถอะครับ บอกแล้วผมไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน”

          ไซม่อนทรงตัวลุกขึ้นยืน “อาทิตย์หน้านะ จะเข้ามาทำงาน อาทิตย์นี้ขอจัดการกับบ้านก่อน”

          เขาตอบ พร้อมกับโบกมือลา ทรงยศยกมือกดหัวตา เพื่อนคนนี้ก็ยังเป็นเพื่อนแสนดีเหมือนเดิม