บทที่3. Secret love มันใช่เหรอ? 2

หญิงสาวบ่น ชลดาน่าจะติดพันกับการทำงาน เพราะช่วงใกล้ๆ สิ้นเดือนแบบนี้ เพื่อนของเธอจะกลายร่างเป็นซอมบี้ ไม่กินไม่นอนจนกว่างานจะเสร็จ

          “หวานก็ไปกับผมสิครับ”

          “ก็ได้นะ...”

          มันก็ดีกว่านอนพลิกไปพลิกมาบนเตียงคนเดียวแหละ ออกไปยืดเส้นยืดสายก็ดีเหมือนกัน

          ภูมิเจริญอาหาร ไม่ใช่เพราะพี่น้อยทำกับข้าวอร่อยหรอก สายใจมารดาของเขา มีรสมือพอๆ กับคนที่เรียนทำอาหารกับครูชาววัง แต่มันเป็นเพราะเพื่อนร่วมโต๊ะต่างหาก เพราะหวานตา เลยทำให้กับข้าวธรรมดา เหมือนอาหารทิพย์

          การเป็นเพื่อนสนิทก็มีประโยชน์ไม่ใช่น้อย

          อย่างน้อยก็ทำให้เขากับหวานตามีเวลาส่วนตัวแบบไม่มีใครรบกวน

          บางครั้งภูมิมีความสำคัญกว่า ‘แฟน’ ของหวานตาเสียอีก เพราะเพื่อนชายคนสนิทเหล่านั้น ไม่ผ่านเกณฑ์ทวีทรัพย์ บางคนไม่เคยได้มาเหยียบบ้านหวานตาเลย

          หวานตาขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ภูมิเลยถือโอกาสนั้นไปเปลี่ยนชุดด้วยเช่นกัน

          บ้านเขากับบ้านเธอ มีรั้วที่เชื่อมถึงกัน นั่นเป็นการยืนยันความสนิทสนมของสองครอบครัวเป็นอย่างดี

          “หล่อเหมือนกันนะนี่” หวานตาชม เมื่อภูมิเดินกลับมาพร้อมกับชุดใหม่

          เขาไม่ได้สวมสูทกับกางเกงสีเรียบๆ เหมือนที่เธอเห็นจนชินตา วันนี้ภูมิสวมเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ กับกางเกงพอดีตัวสีน้ำตาล และที่สำคัญ เขาถอดแว่นตา ที่เธอเห็นเขาสวมไว้ตลอด หวานตาเพิ่งเห็นจริงๆ จังๆ วันนี้ ภูมิเป็นผู้ชายหน้าตาดีไม่แพ้ใครเลย เพียงแต่เขาเคร่งขรึมดูเป็นผู้ใหญ่ อาจจะเป็นเพราะภาระที่แบกไว้ เลยทำให้ภูมิดูโตเกินตัว

          ครั้นพอเขาแต่งชุดลำลอง...

          “พอภูมิแต่งตัวแบบนี้...หล่อเหมือนกันนะนี่”

          คงเป็นเพราะเขาไม่ได้ใส่สูทเนี๊ยบเหมือนเคย หนุ่มตรงหน้าเลยดูแปลกตา

          “หวานเพิ่งรู้เหรอครับ” ชายหนุ่มตอบหน้าตาย

          “รู้นานแล้ว สาวๆ ตามกรี๊ดภูมิเป็นบ้าเป็นหลัง” หวานตาตอบทันควัน

          เธอรู้นานแล้วว่าคนข้างตัวเป็นขวัญใจสาวๆ หนุ่มเนิร์ดท่าทางสุภาพ สมัยนี้กำลังเป็นที่นิยม แต่ไม่ใช่สเปกหวานตา

          “รีบไปเถอะครับ เดี๋ยวไม่มีที่นั่ง” วันศุกร์ที่คนส่วนใหญ่ชอบนักล่ะ กับการไปเที่ยวกลางคืน สถานบริการเลยค่อนข้างแน่น อีกอย่างหวานตาต้องการระบายอารมณ์ หล่อนคงดื่มหนัก และออกแรงไม่น้อย ดังนั้นควรมีที่นั่งดีๆ ไว้สำหรับพักขา

          “อืม...” หวานตาพยักหน้ารับ ฉวยกระเป๋าสะพายใบเล็กมาคล้องหัวไหล่ ในนั้นมีทุกอย่างที่ผู้หญิงคนหนึ่งควรพก ยกเว้นเครื่องสำอาง

          สำหรับหวานตา เธอไม่จำเป็นต้องคอยเติมแป้งหรือซับหน้า

          โครงหน้าสวยคม แต่งตัวทะมัดทะแมง แถมมีภูมิตามไปเป็นองครักษ์ ดังนั้นหวานตาจึงไม่ต้องระวังหลัง ยังไงเสียเพื่อนของเธอก็ไม่ปล่อยให้เธอเผชิญหน้ากับความเสี่ยงหรอก

          คนมาเที่ยวค่อนข้างหนาตา แต่ก็ยังมีโต๊ะว่าง ภูมิเดินนำหน้า มีหวานตาเดินตาม เธอกวาดตามองไปรอบตัว แววตาเป็นประกาย เสียงดนตรีช่วยให้ความรู้สึกขุ่นใจลดทอนลง...

          “หวานลงไปเต้นก่อนนะภูมิ” ยังไม่ทันหย่อนก้นลงนั่ง หวานตาก็ตั้งท่าจะลงไปวาดลวดลายบนฟลอร์ด้านล่าง

          “หวานเอาเครื่องดื่มอะไรดีครับ” ภูมิไม่ได้ท้วงหรือรั้งไว้

          “เอาเบียร์นะภูมิ แต่เดี๋ยวหวานมา” หวานตาถลาลงไปด้านล่างทันทีที่พูดจบ

          ภูมิส่ายศีรษะ เขาเดินไปที่บาร์เครื่องดื่ม เพื่อจัดหาเครื่องดื่มให้หวานตา ชายหนุ่มเดินกลับมาที่โต๊ะ พร้อมกับเครื่องดื่มสองแก้วในมือ ของหวานตาคือเบียร์เหยือกใหญ่ เพื่อนสาวของเขาคอแข็ง แอลกอฮอล์แค่นี้ไม่สามารถทำให้หวานตาเซได้ ส่วนของภูมิคือน้ำผลไม้ไร้แอลกอฮอล์

          บาร์เทนเดอร์ไม่ได้คิดอะไร เขาคงคิดว่าเครื่องดื่มแก้วนี้ คือของผู้หญิงที่มากับเขา

          แต่เปล่าเลยมันตรงกันข้าม ภูมิไม่นิยมดื่มเครื่องดื่มมีแอลกอฮอล์

          เขามาเป็นเพื่อน แม้ในความจริงเขาจะเป็นเพื่อนอยู่แล้ว

          ระหว่างที่นั่งจิบน้ำ ภูมิกวาดตามองไปรอบๆ เขาพบกับคนที่ไม่ควรพบ โชคดีอยู่อย่าง ไอ้หมอนั่น... พกผู้หญิงคนใหม่มาด้วย ท่าทางไม่สนโลกแบบนั้น คงไม่เหลือเยื่อใยกับหวานตาแล้ว ภูมิยิ้มหยัน ผู้ชายแบบนั้น หลุดออกไปจากวงจรชีวิตหวานตาได้นั่นแหละดี

          ภูมิมองไปเรื่อยเปื่อยไม่ได้โฟกัสที่ไหนเป็นพิเศษ เขารู้ตัวดีว่า ตัวเองเป็นจุดสนใจไม่น้อย

          มีผู้หญิงหลายคนพยายามส่งสายตาให้ ชายหนุ่มนึกขำในใจ

          คนที่เขาอยากให้สนใจ กลับไม่เหลือบแล ส่วนคนที่ไม่ต้องการกลับพุ่งความสนใจมาที่เขา

          โลกไม่ยุติธรรมเลย สิ่งที่เขาต้องการ พยายามแทบตาย กลับไขว่คว้ามาไม่ได้ ส่วนสิ่งที่ไม่อยากได้ ลอยเข้ามาอยู่ในมือ แบบสบายๆ

          ภูมิจิบเครื่องดื่มสลับกับการมองไปที่หวานตา เขาโครงศีรษะ สาวเปรี้ยวแก่นซ่ากำลังสนุกกับจังหวะและลีลาเร้าใจ

          หวานตายิ้มสดใส พลอยทำให้เขารู้สึกดีไปด้วย

          ตืดดดด....

          สมาร์ทโฟนเครื่องบางเฉียบสั่นรัวๆ ภูมิล้วงออกมาจากกระเป๋า เขาเพ่งมองผ่านความสลัว เบอร์ที่ขึ้นโชว์ไม่คุ้นตา แถมไม่ได้เมมไว้เสียด้วย

          แต่เพราะเบอร์นี้ มีแค่ไม่กี่คนที่รู้ และทุกคนนั่นล้วนแล้วแต่เป็นคนสนิทชิดเชื้อ

          ภูมิลุกขึ้นยืน เขาเดินเลยไปที่ฟลอร์เต้นรำ “หวาน ผมออกไปรับโทรศัพท์นะครับ”

          ชายหนุ่มตะโกนแข่งกับเสียงอึกทึก หวานตาเอียงหูฟัง ใบหน้าชื้นเหงื่อขยับเข้ามาใกล้ๆ จนภูมิใจสั่น

          “อืม” หวานตาพยักหน้ารัวๆ

          ภูมิเดินเลยออกไปด้านนอก พอหมดเสียงรบกวนจึงกดรับสาย

          “ไง สบายดีไหม ผมกลับมาแล้วนะ” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว เสียงจากปลายสายคุ้นหู แต่ต้องใช้เวลาระยะหนึ่งถึงจะจำได้

          “สบายดี นึกว่าจะอยู่ยาว ไม่กลับมาแล้วเสียอีกนะครับ”

          เพื่อนรุ่นพี่ที่ภูมิสนิทด้วย เขาหายหน้าไปหลายปี ได้ข่าวว่าไปเสี่ยงโชคที่ต่างประเทศจนประสบความสำเร็จ ภูมิคิดว่าไซม่อนจะไม่กลับมาประเทศไทยแล้วเสียอีก

          “ไม่กลับได้ยังไง หัวใจผมอยู่ที่นี่”

          เสียงคนอารมณ์ดีตอบกลับมา และเพราะความที่หายหน้าไปนาน ภูมิจึงใช้เวลาสนทนากับเพื่อนเก่าไปไม่น้อยเลย

          “ว่างๆ แวะมาหาผมนะ จะได้คุยกันยาวๆ”

          เขาอยากเห็นหน้า และได้ถามไถ่กันนานๆ การคุยผ่านสายโทรศัพท์มันไม่สะใจ

          “อืม...คงสักพักล่ะ ขอไปตามหาหัวใจก่อน”

          “จะกลับไปคืนดีกับสาวคนเดิมเหรอครับ”

          “เราไม่ได้ทะเลาะกันนะภูมิ แค่ผมไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรตอนที่ไปจากเค้าเลย”

          “แต่นั่นเท่ากับคุณทิ้งเขาไปไม่ใช่เหรอครับ?”

          “มันก็ใช่ แค่เราไม่ได้บาดหมางกันนะ น่าจะต่อกันติด กลัวแค่อย่างเดียวนั่นแหละ กลัวเธอมีคนอื่นไปแล้ว”

          “ยังหรอก เธอยังโสด”

          “ดีเลย...ผมจะได้ตามไปขอคืนดีด้วย”

          “ผมเอาใจช่วยนะ จะช่วยภาวนาไม่ให้ผู้หญิงของคุณพยศนัก”

          “เรื่องนั้นท่าจะยาก ทั้งรั้น ทั้งปากแข็ง”

          ภูมิหัวเราะร่วน “ไว้คุยกันตัวต่อตัวดีกว่า คุยกันแบบไม่เห็นหน้านี่ ผมเดาใจคุณไม่ถูก”

          “อืม...ได้ แล้วจะแวะไปหานะ”

          ไซม่อนยอมวางสาย เขาเองก็มีอีกหลายที่ที่ต้องแวะไป มีหลายคนที่เขาอยากพบ แต่มีคนเดียวที่เขาอยากพบที่สุด