บทที่3. Secret love มันใช่เหรอ? 1

บทที่3. Secret love มันใช่เหรอ?

          หวานตากลับลงมาอีกครั้งหลังหายไปไม่ถึง10นาที เธอเปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้านสบายๆ เสื้อยืดตัวใหญ่ กับกางเกงผ้าขาสั้น ผมยาวสลวยถูกมัดไว้ด้านหลังท้ายทอย วงหน้าเกลี้ยงเกลาปราศจากเครื่องสำอาง หวานตาคงล้างเครื่องประทินโฉมพวกนั้นออกจนหมด แม้ไม่ได้แต่งหน้า ไร้สีสันบนใบหน้าของเธอ หวานตาก็ยังดูโดดเด่นเสมอ

          อาจจะเป็นเพราะว่า หวานตาไม่นิยมใช้เครื่องสำอาง

          และหากจำเป็นต้องใช้ เธอจะมีแค่ลิปสติกกับบรัชออนเท่านั้น หวานตาผิวดี ผิวเธอละเอียดจนมองไม่เห็นรูขุมขน

          คิ้วเข้มๆ ของหวานตาได้มรดกมาจากทวีทรัพย์ โครงหน้าเธอคมอยู่แล้ว ดังนั้นการแต่งเติมเพิ่มสีสรรบนใบหน้าจึงไม่จำเป็นเลยสำหรับหวานตา

          “ผมงานยุ่ง เลยไม่มีเวลามาที่ร้าน พ่อเลยหาคนมาช่วย คนที่หวานเห็นวันนี้นั่นแหละครับ”

          ภูมิเปรยเหมือนอธิบายให้หวานตารับรู้ หวานตาไหวไหล่เ ธอฉวยช้อนส้อมมาจิ้มสาคูไส้หมูใส่ปาก ทำท่าไม่ยี่หระ ทั้งที่ใจเต้นตุบๆ เธอรู้ ‘ยัยนั่น’ เป็นลูกจ้างภูมิ หล่อนก็ไม่มีสิทธิมาเปลี่ยนแปลงความชอบของเธอ หวานตาร้องเอะในใจ! เธอจะไม่พอใจทำไมกับการเปลี่ยนแปลงนั่น เธอไม่สามารถยึดติดกับความชอบส่วนตัวของตัวเอง หากร้านกาแฟนั้น ไม่ได้มีชื่อเธอเป็นเจ้าของ

          ผู้ชายตรงหน้าคือเจ้าของร้านกาแฟที่เธออ้างสิทธิความเป็นเพื่อน ยัดเหยียดบางสิ่งที่เขาอาจจะไม่พอใจให้ หวานตาผ่อนลมหายใจ เธอควรปรับตัวและยอมรับ และหากถึงที่สุดจริงๆ ร้านกาแฟของภูมิก็คงไม่ใช่ที่ทำงานแสนสบายของเธออีกต่อไปแล้ว

          “ก็ดีแล้วนี่ ท่าทางขยันเอางานเอาการดี”

          เสียงพูดราบเรียบไม่บ่งบอกความรู้สึก ภูมิแอบชำเลืองมอง เวลานี้เขาเดาใจหวานตาไม่ถูกเลย

          “หากอรดีทำให้หวานไม่พอใจ บอกได้นะครับ ผมจะบอกเขาเอง”

          ยังไงเสียหวานตาก็สำคัญสำหรับเขาเป็นอันดับต้นๆ แม้จะอยากล้วงความลับในใจของเธอ อยากทำให้เธอหันกลับมามองเขาบ้าง แต่ก็นั่นแหละ หากหวานตาไม่พอใจจนหมางเมิน ภูมิคิดว่าไม่คุ้มสักนิด

          “ไม่ต้องหรอก” อารมณ์ตะบึงตะบอนผุดขึ้นมาอีกครั้ง

          ความรู้สึกของเธอเสียไปแล้ว คงกลับคืนมาไม่ได้ง่ายๆ

          “เรื่องขนม” ภูมิเปรย เขาเพิ่งได้ชิมเครปเค้กของโปรดของหวานตา ภูมิแทบเต้น อรดีกำลังล้ำเส้น หล่อนเปลี่ยนแปลงบางอย่าง จนอาจจะก่อให้เกิดความบาดหมางระหว่างเขากับหวานตา ก็เครปเค้กนั่นเป็นสูตรของหวานตา หล่อนยกให้เขาทำขาย และเป็นที่ชื่นชอบของสาวๆ แม้จะเป็นการเพิ่มต้นทุน แต่นั่นทำให้หวานตาพอใจ ภูมิก็ยอม...

          เรื่องกำไรไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเขาอยู่แล้ว

          เรื่องความพอใจของหวานตาคือเรื่องใหญ่ เขาพยายามทำทุกทางเพื่อยื้อให้หวานตาอยู่ในสายตาของเขานั่นแหละ

          หญิงสาวตวัดตามองผ่านแบบเร็วๆ รีบยิ้มให้เมื่อน้อยโผล่หน้ามามอง “มีอะไรหรือเปล่าคะพี่น้อย?”

          “คุณภูมิอยู่ทานข้าวมื้อเย็นกับคุณหวานด้วยเลยไหมคะ?”

          ทวีทรัพย์ออกไปธุระนอกบ้าน ไม่มีกำหนดว่าจะกลับมาตอนไหน หากภูมิจะอยู่กินมื้อค่ำเป็นเพื่อนนายสาวคงดีไม่น้อย

          “คุณพ่อกลับดึกเหรอคะพี่น้อย?”

          “ค่ะ... คุณท่านไม่ได้บอกไว้ แต่น้อยเดาไม่เคยพลาด”

          “อย่าไปกวนเขาเลย คนงานยุ่งหน่ะ” มันอดไม่ได้ที่จะแขวะ แต่พอจิกกัดไปแล้ว หวานตาเลยเริ่มรู้สึกไม่ดี เธอทำตัวเหมือนภรรยาแก่ๆ ที่จับได้ว่าสามีมีกิ๊ก ตามระราน ตามกระแทกแดกดันใส่เขา

          ชายหนุ่มอมยิ้ม “พี่น้อยทำอะไรเป็นมื้อเย็นล่ะครับ” เขาหันไปถามเสียงสุภาพกับแม่บ้านของหวานตาแทน

          น้อยยิ้มกว้าง “ไข่พะโล้ของโปรดคุณภูมิค่ะ มียำปลาหมึกของชอบของคุณหวานด้วยนะคะ” น้อยหันไปพูดประจบนายสาว เมื่อสีหน้าของหวานเปลี่ยนไปนิดๆ เธอเลยรู้สึกผ่อนคลายลง เลยยกมือขึ้นกอดอกแก้เก้อ

          “แหม...มีเบียร์เย็นๆ สักแก้วคงดีพิลึก” หวานตาเปรย เธอเห็นหางตาภูมิตวัดผ่านหน้า แต่ไม่มีเสียงตำหนิเหมือนเคย

          หวานตาหัวเราะในใจ...เธอกับภูมิแตกต่างกันตรงนี้แหละ

          เธอดื่มเครื่องดื่มมีแอลกอฮอล์ได้ แต่ผู้ชายหุ่นน้องๆ นักเพาะกาย กลับไม่แตะต้องเครื่องดื่มพวกนั้นเลย บางครั้ง... หวานตาก็อยากจะแกล้งเขาเหมือนกัน...อยากรู้นัก เวลาที่ภูมิเมา...เขาจะเป็นอย่างไร?

          เพื่อนหลายคนเคยพูดให้ฟัง...คนเมาคือคนที่มีสติไม่เต็มร้อย เขารู้ตัว เพียงแต่จะรู้สึกมึนๆ เบลอๆ หลายสิ่งหลายอย่างที่เก็บกดไว้จะระเบิดออกมาช่วงนั้นแหละ หวานตาอยากเห็นช่วงเวลาหลุดๆ ของภูมิบ้าง? มนุษย์สุดเพอร์เฟคแบบเขา มีอะไรเก็บไว้ในใจหรือไม่...คงมีสักวันที่เธอจะต้องหาทางพิสูจน์...

          ภูมิรู้สึกเย็นวาบไปตลอดแผ่นหลัง...

          เขาเห็นแววตาแปลกๆ จากหวานตา หล่อนต้องคิดอะไรพิลึกๆ อยู่ในหัวของหล่อนแน่

          ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจ ความรู้สึกหน่วงๆ ในอกจางหายไป ขอแค่เพียงหวานตาไม่โกรธเขา...แค่นั้นก็พอแล้ว

          น้อยถอยหลังกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองเงียบๆ ปล่อยให้นายสาวอยู่กับเพื่อนชายของเธอ

          “เมื่อไหร่คุณภูมิจะกล้าพูดออกมาสักทีคะ?”

          แม่บ้านสาวใหญ่เปรยออกมาลอยๆ คนรอบตัวหวานตามองออกว่าภูมิคิดอย่างไรกับนายสาวของเธอ มีหวานตาคนเดียวมั้ง!! ที่ไม่เคยรู้ว่า...เพื่อนของตัวเอง คิดเกินกว่าคำว่าเพื่อนด้วย...น้อยได้แต่เอาใจช่วย เธอเป็นแค่ลูกจ้างที่ไม่กล้าละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของเจ้านาย ได้แต่ภาวนาให้หวานตามองเห็นความรู้สึกเกินเพื่อนนั่นเสียที

          มันก็เหมือนทุกครั้ง...ช่วงเวลาที่มีภูมิอยู่ใกล้ๆ หวานตาจะรู้สึกผ่อนคลาย เธอไม่ต้องปั้นหน้า ไม่ต้องฝืนทำเป็นแกร่ง เพราะต่อให้เธอโกหกคนทั้งโลกว่าเธอมีความสุข คน คนเดียวที่สามารถจับความรู้สึกเศร้าๆ ของเธอได้ ก็คงมีแค่ภูมิ

          สำหรับเรื่องเรืองฤทธิ์ หวานตาเสียใจเช่นกัน

          เธอคิดว่าตัวเองเลือกคนที่เหมาะที่ดีกับตัวเองแล้ว ไม่คิดเหมือนกันว่า...ที่เธอคาดหวังไว้นั้น...มันจะคลาดเคลื่อนไปจากความตั้งใจ

          มันเสียเซลฟ์เล็กๆ เสียใจนิดๆ

          แต่...แปลก เธอไม่ได้เจ็บปวดเพราะความรัก เหมือนที่เคยเห็นจากเพื่อนๆ เวลาที่พวกเขาผิดหวัง

          ไม่มีน้ำตา เธอไม่ได้ฟูมฟาย...แม้จะรู้ดีว่า เรืองฤทธิ์คงไม่มีทางย้อนกลับคืนมาอีกแล้ว เขาเลือกทางเดินทางนั้น ซึ่งหวานตารับไม่ได้

          ภูมิปรายตามองสีหน้าหมองๆ ของหวานตา เขาลืมตัวกำหมัดแน่น นึกอยากจะแล่นไปถลุงปากของชายคนนั้นสักครั้ง

          หากมีใครสักคนบนโลกทำให้หวานตาเสียใจ คน คนนั้นคือศัตรูของเขา!!

          “อิ่มแล้ว หวานอยากออกไปแดนซ์ย่อยอาหารไหม?”

          หวานตายิ้ม มันก็ไม่เลวหรอกนะ ที่จะไปออกกำลังเรียกเหงื่อ

          “ยัยชลไม่ว่างสิ...วันนี้”