บทที่4.แค่คนในอดีต โนสน โนแคร์ 2

“ตามใจคุณเลยค่ะ อยากคิดอะไร ยังไง แล้วแต่...อย่าลืมนะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว คุณไม่เกี่ยวกับหวาน หวานไม่เกี่ยวข้องกับคุณ”

          หวานตาไหวไหล่ เบ้ปากจนมุมปากบิด ปรายตามองเรืองฤทธิ์ด้วยสายตาปนความสังเวช

          เรืองฤทธิ์กำหมัดแน่น เขาทรงตัวลุกขึ้นยืน “ผมคงทำให้หวานอารมณ์เสีย” เสียงเปรยดังแผ่วๆ

          “รู้ตัวก็ดีนะคะ หวานมาเที่ยว หวานต้องการความสบายใจ และหวานไม่อยากเครียดกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง”

          หวานตาโบกมือเรียกบริกรที่เดินผ่านหน้าโต๊ะของเธอพอดี “ขอเบียร์แบบนี้อีกเหยือกนะคะ” เธอบอกพนักงานหนุ่มน้อยด้วยเสียงที่หวานเกินปกติ

          เรืองฤทธิ์เดินจากไปพร้อมกับขุ่นเขืองอัดแน่นอยู่ในใจ ขนาดทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามกับม่านแก้ว เขายังเก็บความไม่พอใจนั่นออกไปจากสีหน้าไม่หมด

          “แค่เจออดีตแฟนมาเที่ยวกับหนุ่นคนใหม่ ถึงกับฉุนขาดเลยเหรอคะ!!”

          สาวใหญ่พูดแดกดัน ถึงนางจะออกตัวแรง บอกใครๆ ไม่ได้ แต่เรืองฤทธิ์ก็เป็นกึ่งสามี เขาทำหน้าที่บนเตียง พร้อมกับตำแหน่งเลขานุการส่วนตัวของนางด้วย

          “มันไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับพี่”

          ชายหนุ่มพยายามแก้ตัว แต่มันฟังไม่ขึ้นหรอก

          “หึ!” ม่านแก้วพยายามสะกดความไม่พอใจไว้ในอก เธอแสดงออกถึงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของชายตรงหน้ามากไม่ได้ เพราะที่นี่ไม่ใช่รังรักระหว่างนางกับเรืองฤทธิ์ แต่นางก็จะไม่ยอมปล่อยผ่าน หากมีครั้งต่อไป ชายตรงหน้าจะออกท่าทาง แสดงความไม่พอใจแบบครั้งนี้ไม่ได้ หากเขายังใช้เงินในกระเป๋าสตางค์ของนางอยู่...

          เรืองฤทธิ์ดื่มบรั่นดีเพรียวๆ หลายแก้ว เขาถึงกับตาลุกวาบ เมื่อเห็นใครบางคนเดินมาทรุดนั่งใกล้ๆ หวานตา

          จะเป็นใครไปได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่ผู้ชายที่หวานตาบอกใครๆ รวมทั้งเขาด้วย ว่าคน คนนั้นคือ...เพื่อน

          ‘ภูมิ พิสิทธิโยทิน’

          ม่านแก้วเลิกหัวคิ้วเรียวสวยขึ้นสูง นางยิ้มมุมปาก เมื่อเห็นสิ่งเดียวกับผู้ชายของตน

          “โอ่!! คู่แข่งของคุณ ดูจะดีกรีแรงไม่เบาเลยนะคะ”

          ม่านแก้วรู้จักภูมิในฐานะบุตรชายคนเดียวของเศรษฐีใหม่ เจ้าของอสังหาฯขนาดใหญ่ ชายที่ประสบความสำเร็จต่อยอดความร่ำรวยของบิดาด้วยวัยแค่20ต้นๆ เขาฉลาดเป็นกรด เทียบเท่ากับนักบริหารรุ่นเก่าๆ ขนาดเขาเรียนจบแค่ระดับปริญญาตรี และมีความรู้แค่ประสบการณ์ผ่านทางบิดา พิสิทธิโยทินพร็อพเพอร์ตี้ ยังรุ่งเรื่องได้ขนาดนี้เลย

          “เขาเป็นเพื่อนกันครับ” เรืองฤทธิ์กัดฟันตอบ

          “ไม่มีหญิง-ชาย คู่ไหนที่เป็นเพื่อนกันจริงๆ หรอกค่ะ นอกจากพวกเขายังไม่เปิดตัว น้อยคู่มากเลยนะคะที่จะคงความเป็นเพื่อนไว้ได้จนยืนยาว ยิ่งในกรณีนี้ ฉันว่าเป็นไปไม่ได้ที่อดีตแฟนของคุณ จะเป็นแค่เพื่อนกับพ่อหนุ่มคนนั้น”

          ภูมิคือผู้ชายในฝันที่สาวๆ ต้องการครอบครอง หากหวานตามองข้ามความดีของเขา หล่อนก็เป็นผู้หญิงที่ตาต่ำมาก

          “แต่มันก็ไม่ใช่ทั้งหมด ไม่ใช่เหรอครับพี่”

          เรืองฤทธิ์เถียงแบบยังมีความหวัง

          “ใช่...ฉันไม่เถียง แต่ก็ส่วนน้อยล่ะค่ะ”

          สาวใหญ่ไหวไหล่ นางยกแก้วบรั่นดีขึ้นจิบ

          ชายหนุ่มจมกับความคิดในหัว ครั้งหนึ่งหวานตาเคยรักเขา...เป็นไปไม่ได้หรอกที่หล่อนจะลืมเขาจนหมดแค่เพียงชั่วเวลาไม่นาน เรืองฤทธิ์ได้แต่แอบหวัง วันใดที่เขากอบโกยจากหญิงสูงวัยตรงหน้าจนพอ เขาจะกลับไปหาหวานตา

                       

          “มีอะไรหรือเปล่า?”

          ภูมิถามหวานตา สีหน้าของหล่อนดูเคร่งเครียดแปลกๆ

          หญิงสาวไหวหัวไหล่ เบ้ปากนิดๆ ตอนตอบ “เจอคนที่ไม่ควรเจอน่ะ เสียอารมณ์เลยล่ะค่ะ” หวานตาบ่น

          “ใครล่ะ?” ภูมิมองฝ่าความมืด พยายามมองหาคนที่ทำให้หวานตาขุ่นเคือง

          “อย่าไปสนใจเลยค่ะ...หวานมาสนุก” หวานตาคิดถึงชลดาขึ้นมาติดหมัด เรื่องบางเรื่อง พูดไปผู้ชายก็คงไม่เข้าใจเหมือนคนเพศเดียวกันหรอก

          “หวานไม่ออกไปแดนซ์อีกเหรอไงครับ?” ภูมิเปลี่ยนเรื่องพูด เพื่อความพอใจของหวานตา

          “ไม่!” หญิงสาวปฏิเสธเสียงแข็ง ไม่ใช่เพราะกำลังหงุดหงิด แต่เธอไม่มีเพื่อนลงไปวาดลวดลาย จะหวังพึ่งภูมิ คงไม่มีทาง

          “ทำไมล่ะ ไหนหวานบอกมาสนุกไงครับ”

          “ถามเหมือนจะลงไปแดนซ์เป็นเพื่อนหวาน”

          “ผมก็ทำได้ไม่ใช่เหรอครับ?”

          หวานตาเงยหน้ามองภูมิตรงๆ วันนี้เพื่อนชายของเธอกินอะไรมานะ เขาถึงอยากทำในสิ่งที่เขาปฏิเสธมาตลอด

          “ไม่อะ” หวานตาตัดสินใจปฏิเสธ

          “ทำไมล่ะครับ?” แล้วก็ตามมาด้วยคำถามจากผู้ชายที่เธอแอบปรามาสเขาในใจ

          “หวานกลัวขายขี้หน้า” หญิงสาวตอบพร้อมกับหัวไหล่ที่ขยับไหวน้อยๆ

          ภูมิหัวเราะหึๆ เขาฉวยแก้วน้ำเปล่าขึ้นมาดื่ม ใช่เลย...ภูมิดื่มน้ำเปล่าในผับ เขาไม่อยากผิดคำสัญญากับตัวเอง...ภูมิคงเป็นผู้ชายคนแรกที่ดื่มแค่น้ำ แม้จะนั่งอยู่ในสถานที่ที่ควรดื่มเครื่อมดื่มมีแอลกอฮอล์

          “ก็แค่ขยับแขนขา ตามเสียงเพลง ยากตรงไหนครับ?”

          ผู้ชายที่มีไอคิวน่าจะเกิน180 พูดลอยๆ

          หวานตาเบ้ปาก กลอกตามองบน เกลียดความมั่นหน้าของภูมิจนอยากจะพิสูจน์ อยากเห็นเหมือนกันมนุษย์ผู้ชายสุดเพอร์เฟค ที่สาวๆ ปลื้มกันหนักหนา จะปล่อยไก่ตัวอ้วนๆ ได้หรือไม่?

          ไม่มีใครทำได้ทุกอย่างตั้งแต่แรกคลอด ทุกคนต้องฝึก แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาผู้นั้นจะทำได้แม้จะเป็นอัจฉริยะ

          เมื่อการแดนซ์มันต้องใช้ทักษะขั้นสูง ไอ้อย่างไปยืนส่ายไหล่ ส่ายเอว...มันไม่ใช่มืออาชีพ

          “เอ้า...ลองดูก็ได้ค่ะ”

          หวานตาทรงตัวลุกขึ้นยืน เธอวอร์มร่างกายเบาๆ ด้วยการยืดแขนออกมาข้างหน้า สอดนิ้วประสานกันแล้วจึงยืดออกไปตรงๆ พร้อมกับเอี้ยวตัวไปทางซ้ายที และหมุนกลับมาอยู่ท่าเดิม ก่อนจะเอี้ยวตัวบิดไปทางขวาซ้ำเหมือนเดิม ภูมิอมยิ้ม เขาทรงตัวลุกขึ้นยืน เริ่มด้วยการท้าวแขนไว้ที่เอว และเริ่มวอร์มร่างกายคล้ายๆ กับที่หวานตาทำ

          หวานตาอมยิ้ม เธอพยักหน้าให้เพื่อนชาย เอียงศีรษะไปทางซ้าย และเดินนำไปที่ฟลอร์เต้นรำ

          เสียงเพลงดังอึกกะทึกในจังหวะเร้าใจ แสงหลากสีหมุนวนไปมาเหนือศีรษะ แสงสว่างมีแค่พอมองเห็น แต่จะให้ชัดเจนเป็นไปไม่ได้เลย หวานตาเดินแหวกกลุ่มคน มีภูมิเดินตามมาติดๆ หญิงสาวหยุดยืนตรงพื้นที่ว่าง เธอออกสเต็ปแรกนำหน้าภูมิ ประหนึ่งกำลังทำให้เขาดู

          หวานตาเป็นผู้หญิงสูงโปร่ง...ท่าทางทะมัดทะแมง แต่ใครจะไปคิดล่ะ ผู้หญิงลักษณะอินดี้อย่างหวานตา พอได้เต้นจะมีท่าเซ็กซี่วายร้าย