บทที่2.ก็แค่กลับมาโสดอีกครั้ง 1

บทที่2.ก็แค่กลับมาโสดอีกครั้ง

          “แกรู้มาก่อนใช่มั้ย?!!”

          หลังจากเผ่นแนบมาจากสถานที่นัดกับเรืองฤทธิ์ หวานตาก็รีบแจ้นมาหาชลดา เธอโวยวายทันทีที่เห็นหน้าเพื่อน

          “หวานใจเย็นๆ นั่งก่อน ทำใจดีๆ กินน้ำอะไรก่อนมั้ย เผื่อแกจะใจเย็นขึ้น”

          ชลดาวางมือจากงานที่ทำ เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน เดินมารั้งหวานตาไปนั่งที่มุมรับแขกส่วนตัวในห้องทำงานของเธอนั่นแหละ

          “ฉันไม่เข้าใจว่ะแก เห้ย!! มันใช่หรอ?”

          หวานตายังบ่นไม่หยุด ชลดายิ้มขำ เพื่อนของเธอไม่มีน้ำตาซักหยด สรุปนี่หวานตาอกหักจริงๆ ใช่ไหม

          แก้วน้ำหวานเย็นเฉียบถูกวางไว้ตรงหน้า หวานตาฉวยมายกขึ้นดื่มอักๆ เธอบ่นจนคอแห้ง บ่นจนหมดคำบ่น จนป่านนี้หวานตาก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง เธอไม่ได้เสียใจ แค่โมโห

          “แกจะเดือดไปทำไมล่ะ ผู้หญิงคนนั้น...นางก็ไม่ได้รักผู้ชายของแกจริงจังหรอกนะ” ชลดาเกริ่นนำ การเป็นเจ้าของแม็กกาซีนเรื่องความสวยความงามของผู้หญิง ทำให้เธอรู้เรื่องลึกๆ ในของสังคมไฮโซไฮซ้อไปด้วย...เรื่องลับๆ ที่ซุกไว้ใต้พรมที่พยายามปิดกันให้แซ่ด... ม่านแก้ว เป็นไฮโซสาวที่เพิ่งตกพุ่มหม้าย ต่อให้รักเรืองฤทธิ์หมดทั้งใจจนแทบแหกก้นดม นางก็ไม่กล้าถลำเปิดตัวเขาในช่วงนี้หรอก สังคมคงรุมบลูลี่นางอย่างหนัก ไหนจะอายุที่ห่างกันเหมือนน้ากับหลาน ไหนจะเรื่องที่สามีของนางเพิ่งจะสิ้นลมไปไม่นานนั่นอีก

          ดังนั้น ทางออกสวยๆ ของไฮโซสาวหม้าย คงไม่แคล้วต้องหลบๆ ซ่อนๆ ผู้ชายคนใหม่ไปก่อน

          หวานตาจะเป็นเกราะกำบังให้เรืองฤทธิ์อย่างดี ในขณะที่แอบคบกับนางไปด้วย ผู้ชายคนนั้นจะได้ทั้งขึ้นทั้งล่อง

          มันขึ้นอยู่ว่าหวานตาจะเลือกทางไหน และการที่หวานตาโวยวาย แสดงท่าทางฉุนเฉียวอยู่ตอนนี้ มันหมายถึงทางเลือกที่เรืองฤทธิ์เกร็งไว้ปิดฉากลงแล้ว

          เพื่อนของเธอไม่ยอมเป็นโล่กำบังให้ผู้ชายคนนั้นแน่นอน

          “หมายความว่าไงยะยัยชล?”

          “เห้อ! แก่น่าจะรู้จัก ตระกูลอัครเทพโพทินนะ” ชลดาเริ่มอธิบายให้หวานตาฟังช้าๆ พยายามสื่อสารให้เพื่อนเข้าใจก่อนที่หวานตาจะวีนแตก

          “เกี่ยวอะไรกับคนตระกูลนั้น เท่าที่รู้... ไม่มีคนในตระกูลนั้นคนไหนที่โสดนี่หว่า” หวานตาคิดตาม ก่อนจะแย้งเบาๆ

          “เหอะ!” ชลดาเบ้ปาก หัวเราะหยันๆ “แล้วใครบอกว่าโสดล่ะ! แกลืมเศรษฐีนีที่เพิ่งตกพุ่มหม้ายคนนั้นไปได้ยังไงล่ะ”

          “ว้าย...ไม่หรอก แกกำลังจะบอกฉันว่า คนที่เรืองฤทธิ์คบ คือคุณป้าม่านแก้ว” หวานตาอุทานเสียงหลง เธอกลืนน้ำลายฝืดๆ สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

          “ใช่...คนนั้นแหละ เขาลือกันให้หึ่ง”

          ชลดากล่าวเสียงแข็ง เธอเองก็ไม่คิดว่าผู้ชายอย่างเรืองฤทธิ์จะเลือกเดินทางรัด

          “งั้นก็เอาไปเถอะ ฉันยกให้ อี๋!!” หวานตาฉวยแก้วน้ำขึ้นมาดื่มอีกครั้ง ความรู้สึกขยะแขยงเกิดขึ้นมานิดๆ เธอทนคบกับคนเห็นแก่ได้แบบนั้นมาได้ยังไงเป็นปี

          “ในบรรดาผู้ชายที่ฉันรู้จักมา คงไม่มีใครดีเกินคุณภูมิของแกอีกแล้วล่ะหวาน”

          ชลดาเปรย งานนี้เธอขอเป็นเจ้ดัน ดันภูมิให้หวานตามองเห็น เขาแฝงตัวเป็นมดแดงเฝ้าผลมะม่วงสุกนานเกินไป นานเสียจนมะม่วงสุกผลนั้นเกือบถูกกระรอกโง่ๆ ตัวหนึ่งเจาะเนื้อฉ่ำๆ กินไปเสียแล้ว

          “นึกไงถึงชมหมอนั่นขึ้นมาได้?”

          หวานตาถามยิ้มๆ เธอรู้สึกโล่งขึ้น

          “ฉันไม่ได้ชมยะ ฉันพูดเรื่องจริง บอกเลยยัยหวาน หากคุณภูมิของแกสนฉันนะ ฉันจะโดดใส่เลยบอกตรงๆ”

          “อิๆ” หวานตาหัวเราะคิก “ฉันเอาใจช่วยแกก็แล้วกัน”

          หวานตารู้ดีชลดาไม่มีทางเฉียดเข้าใกล้หัวใจของภูมิได้เลย เพื่อนชายที่เธอสนิทด้วยคนนี้ดูยาก เดาความคิดของเขาไม่ออก ที่บอกได้คำเดียว ภูมิฉลาดเป็นกรด เขาซ่อนความร้ายกาจไว้ใต้สีหน้านิ่งๆ ภูมิรู้จักจัดการกับคนที่เขาไม่พอใจได้แบบเนียนๆ ไม่มีใครจับได้ว่าถูกเขาเอาคืน ผู้ชายอย่างภูมิน่าจะชอบผู้หญิงเรียบร้อยเหมือนสายใจมารดาของเขา ซึ่งห่างไกลกับความประพฤติของเธอและชลดา

          เธออิ้นดี้ ทำตามความคิดตัวเองเป็นที่ตั้ง ยืนหนึ่งเรื่องความรั้น ชลดาเองก็เป็นสาวแกร่ง เธอไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเพศตรงข้าม ไม่สนิมสร้อยเพราะแค่เปิดขวดน้ำยังทำไม่ได้ เหมือนผู้หญิงหลายคนที่คิดว่าความอ่อนแอของตัวเองจะทำให้ฝ่ายชายภาคภูมิใจ

          นั่นเป็นความคิดโง่เขลาสิ้นดี แค่เปิดน้ำกินเองยังทำไม่ได้ สาวๆ พวกนั้นคิดได้ยังไงว่านั่นคือข้อได้เปรียบ การแสร้งทำเป็นอ่อนแอเพื่อให้ฝ่ายชายดูเป็นคนเข้มแข็ง ตลกล่ะ!!

          “ไม่ต้องเลย ฉันหาของฉันเองได้ แต่ไม่น่าใช่คุณภูมิของแก”

          ชลดาตอบ เพื่อนของเธอเดินไปที่มุมห้อง “กาแฟสักแก้วไหม?” ชลดาชูกาแฟซอง...

          และที่หวานตาสะดุดใจ เธอไม่ได้รู้สึกไปเอง หมู่นี้ชลดาชอบพูดเน้น ‘คุณภูมิของเธอ’ หวานตาอยากจะแย้ง แต่มันจะดูเป็นการร้อนตัว

          “ก็ดีนะ”

          ถึงเธอจะเพิ่งกินกาแฟที่ร้านของภูมิ แต่แค่เพิ่มคาเฟอีนอีกแก้วฆ่าเวลา คงไม่ทำให้เธอนอนตาแข็งทั้งคืนหรอก

          ภูมิวางโทรศัพท์ลง เขายิ้มมุมปาก ในที่สุดความสัมพันธ์ของหวานตากับเรืองฤทธิ์ก็ปิดฉากลง ผู้ชายคนนั้นไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะดูแลหวานตาตั้งแต่แรก เขาไม่อยากแย้ง... เมื่อเป็นการตัดสินใจของหล่อน ภูมิแค่มองอยู่ใกล้ๆ และรอเวลาที่ความสัมพันธ์ครั้งนั้นจบลง เขาถอนใจแรงๆ ความรู้สึกอึดอัดที่เกิดขึ้น และกำลังจางหายไป บ่าของเขาไม่ได้หนักอึ้งเหมือนเก่า เมื่อสถานะคนข้างกายของหวานตา... ว่างลงอีกครั้ง

          “อารมณ์ดีอะไรหึ...พ่อเห็นภูมินั่งยิ้มนานแล้วนะ”

          เสียงบิดาทำให้ชายหนุ่มกระเด็นออกมาจากความคิดในใจ

          ชายหนุ่มยิ้มมากขึ้น เขาทรงตัวลุกขึ้นยืนและเดินออกมาจากหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ เมื่อภาคทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาตัวใหญ่แทนการลากเก้าอี้มานั่งหน้าโต๊ะทำงานของเขาเหมือนทุกครั้ง

          “ปีนี้...อายุเท่าไหร่แล้วล่ะเรา?”

          คำถามแรกยังไม่ได้คำตอบ ภาคก็ถามคำถามถัดมาเสียแล้ว

          “25ปีครับ” ภูมิยังไม่เข้าใจความคิดของบิดา ท่านรู้อยู่แล้วว่าเขาอายุเท่าไหร่ แล้วทำไมถึงถาม

          “ไม่คิดไปเรียนต่อแล้วเหรอ?”

          ภูมิเคยคิดที่จะไปหาความรู้เพิ่ม แต่เขาห่วงใครบางคนจนไม่สามารถตัดใจไปเรียนเหมือนที่เคยคิดไว้ ภูมิเลือกที่จะมาทำงานเพื่อจะได้มีเวลาสำหรับการเฝ้ามอง เขามีข้ออ้างเรื่องงาน ที่บิดาไม่มีคนช่วย ผ่านมาเกือบ2ปี ไม่เคยมีความเคลือบแคลง วันนี้กลับมีคำถาม

          “คิดครับ” ภูมิตอบแบบไม่ได้ขยายความ

          “ถ้าห่วงมากขนานนั้น ทำไมไม่คุยกันเสียเลยล่ะ ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เหลาะแหละจนเราปล่อยให้ห่างตาไม่ได้เลยนี่นา”

          คำแนะนำกึ่งคำถามของบิดาทำเอาชายหนุ่มสะดุ้ง ภูมิเงยหน้ามอง ภาคกำลังยิ้มให้เขา

          ชายหนุ่มยกมือเกาท้ายทอยแก้เก้อ เขาซ่อนอะไรบิดาได้บ้าง ดูเหมือนท่านจะรู้แม้แต่ความลับที่เขาพยายามปกปิดที่สุด

          “ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับพ่อ”

          “ไม่ใช่แบบนั้นแล้วแบบไหนล่ะ?” ภาคยังกระเซ้าต่อ ท่านมองบุตรชายพร้อมกับอมยิ้ม

          “คือ...” ภูมิไม่รู้จะอธิบายยังไงดี สำหรับเขากับหวานตา หล่อนขีดขั้นเขาไว้ชัดเจน เธอไม่ได้มองว่าเขาเป็นเพศชาย หวานตาคบหากับเขาในสถานะเพื่อน นอกนั้นไม่มีนอกมีใน มีแค่เขานี่ล่ะที่แอบปกปิดความรู้สึกพิเศษไว้ เพราะเขาไม่อยากให้ความเป็นเพื่อนต้องสะบั้นลง วันใดที่หวานตารู้ความในใจ ภูมิไม่แน่ใจเหมือนกัน หวานตาจะยังยอมคบหากับเขา ในตำแหน่งเดิมหรือไม่!!