ตอนที่ 1 ยัยเเว่นจอมเปิ่น

@คอนโด

" ฮัลโหลครับเเม่ "

(เมื่อไหร่จะกลับบ้านกลับช่องบ้างตาก้าวหน้า บ้านอยู่ห่างมอเเกเเค่สี่สิบกว่าโลเองนะ)

" อาทิตย์นี้นี่เเหล่ะครับที่จะกลับ "

(พูดเเล้วนะ)

" ครับ "

(งั้นเเค่นี้เเหล่ะ) เเม่ผมวางสายไปทันทีผมถึงกับถอนหายใจ สาเหตุที่ไม่ค่อยกลับบ้านเพราะเเม่ชอบหาเรื่องบ่น ผิดกับพ่อที่นิ่งเงียบอย่างกับมนุษย์หิน ไม่รู้รักกันได้ยังไง อีกคนพูดมากอีกคนพูดน้อย

ปลั่กกก!!!

" เห้ยยยย !! "  ผมที่กำลังเดินจะถึงห้อง อยู่ๆ ก็มีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้วิ่งมาชนเข้าอย่างเเรง จนเสียหลักล้มลงกับพื้นโดยมีร่างเธอทาบทับลงมาอีกทีจนจุก

จุ๊บบบบ

เเต่ที่ช็อคไปกว่านั้นคือปากผมกับปากเธอดันจุ๊บกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ มันก็คือจูบเเบบปากเเตะปากอ่ะครับเหมือนฟีลซีรีย์เกาหลี ซึ่งต่างคนก็ต่างไม่ได้ตั้งใจมันเป็นอุบัติเหตุ พอตั้งสติกันได้ทั้งคู่เเล้วก็ต่างคนต่างผละออกจากกัน โดยที่เธอลุกยืนขึ้นก่อนเเต่หัวใจเธอเต้นเเรงมากบวกกับใบหน้าเริ่มเเดงเหมือนลูกตำลึง

" ป่ะ...เป็นอะไรไหมคะ เจ็บตรงไหนไหม " ฉันที่พอได้สติก็รีบมองสำรวจคนตัวโตกว่า ถึงเเม้จะพึ่งเสียจูบเเรกไปก็ตามด้วยอุบัติเหตุ เเละคนที่เสียจูบเเรกให้อย่างไม่ตั้งใจก็คือคนหล่อคนดังของมหาลัย

" เจ็บสิถามมาได้ เเล้วจะรีบไปไหนของเธอว่ะ " ผมที่ลุกขึ้นยืนได้ก็จ้องมองเธอเขม็งด้วยเเววตาไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด 

" ขอโทษค่ะ คือม่ะมีจิ้งจกอยู่ในห้องเเละมันกระโดดใส่ฉันฉันเลยตกใจ "

" ก็เเค่จิ้กจกป่ะว่ะ ไม่ใช่ตุ๊กเเกหรืองู จะกลัวอะไรขนาดนั้น "

" ขอโทษค่ะ " ฉันยกมือไหว้ขอโทษเขาเเละก้มหน้างุดด้วยความกลัวเเกมตกใจ ซึ่งได้ยินคนตรงหน้าถอนหายใจเสียงดังใส่

" จิ้กจกมันอยู่ในห้องเธอใช่ไหม "

" ใช่ค่ะ "

" เปิดประตูให้หน่อย เดี๋ยวฉันจับให้ "

" จะดีเหรอคะ "

" ดีสิ เดี๋ยวก็กลัวจนวิ่งตกใจไปชนชาวบ้านชาวช่องเขาอีก เขาจะด่าพ่อเอานะรอบนี้  "

" ค่ะ " ฉันเดินนำหน้าเขาเเละเปิดประตูให้เข้าห้อง ซึ่งเขาเป็นผู้ชายคนเเรกเลยนะที่ได้เข้าห้องฉัน ยกเว้นคุณพ่อที่มาหาประจำอยู่เเล้ว

ผมเดินมองสำรวจให้ทั่วห้องอย่างถือวิสาสะ ซึ่งห้องผมอยู่ห้องข้างๆ เธอนี้เอง เเต่อยู่มาตั้งนานก็ไม่เคยเห็นหน้าเธอเลยนะ เเต่หน้าคุ้นๆเหมือนเคยเห็นในรูปที่ไหน อ๋อ...ผมนึกออกเเล้วลูกสาวคุณลุงชัชชัย ที่ให้ผมมาสอนวิชาต่อสู้ให้เธอ ไม่คิดว่าจะได้เจอกันเร็วขนาดนี้ เห็นท่าทางโก๊ะๆเเล้วไม่เเปลกใจเลยที่คุณลุงเป็นห่วงเอามาก

" เจอเเล้วไอ้ตัวต้นเหตุ "

หมับบบ!!

" ไปอยู่ที่อื่นซะไป " ผมจับจิ้กจกตัวอ้วนออกจากห้องครัวของเธอไปปล่อยบริเวณชั้นล่าง

" ขอบคุณคุณมากนะคะ " ฉันยกมือไหว้ขอบคุณเขาอีกครั้ง ถึงเเม้เขาจะอายุน้อยกว่าก็ตามเเต่เขาคือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตฉันไว้ 

" เธออายุเท่าไหร่ถึงมาเรียกฉันว่าคุณ " ผมเเกล้งทำเป็นไม่รู้จักเธอ 

" ยี่สิบเอ็ด "

" ฉันอายุยี่สิบ ซึ่งน้อยกว่าเธอหนึ่งปีเเต่ฉันจะไม่เรียกเธอว่าพี่หรอกนะ ส่วนเธอก็เปลี่ยนสรรพนามเรียกฉันใหม่ด้วยเพราะฉันไม่ชอบให้มาเรียกทางการอะไรเเบบนี้ เรียกชื่อก็พอ  " 

" ก็ได้ค่ะ "

" มาอยู่ที่นี่นานเเล้วเหรอ ทำไมไม่เคยเห็นหน้า "

" พึ่งมาอยู่ "

" ถึงว่า ว่าทำไมไม่เคยเห็นหน้าเลยทั้งๆ ที่ห้องอยู่ข้างกัน "

" หลีกทางให้ฉันด้วยยัยเฉิ่ม " พูดจบเธอก็หลีกทางให้ผมทันที ซึ่งที่ผมเรียกเธอว่ายัยเฉิ่ม เธอดูเฉิ่มจริงๆ นะท่าทางเด๋อๆ ด๋าๆ ดูไม่มีพิษมีภัยกับใคร เเถมใส่เเว่นตาหนาเตอะตามเเบบฉบับคนสายตาสั้นเเละเด็กเรียนอีก เผลอๆทรงนี้โดนคนอื่นเเกล้งอีก

วันต่อมา

ก๊อกกๆๆ!!

" ใครมันบังอาจมาเรียกกูเเต่เช้าเลยว่ะ "

เเกร๊กก!!

" ว่าาา " ผมมองเธอที่วันนี้ใส่เสื้อยืดกางเกงขายาวสบายๆ เเต่อยากจะบอกว่าหงุดหงิดมากที่มีคนมารบกวนเวลานอน 

" คือเราอยากขอบคุณที่นายช่วยเราไว้ เราเลยทำข้าวมาขอบคุณน่ะเเต่ไม่รู้ว่านายจะชอบรึเปล่า "

" ขอบคุณนะ " ผมรับข้าวกล่องจากเธอมา เป็นข้าวผัดทะเล ของชอบผมเลย

" อื้อ...งั้นเราไปก่อนนะ "

" ไปสิ ใครดึงขาเธอไว้ "

" .... " ฉันถึงกับเหวอเมื่อเขาตอบกลับมาเเบบนั้น เเถมปิดประตูใส่หน้าอีก นี่น่ะเหรอคนฮอตของมอที่หน้าตาหล่อเหลาเป็นที่หมายปองของสาวๆทั้งมหาลัย เเต่ถ้าคนพวกนั้นมารู้จักนิสัยของเขาจริงๆ ที่ไม่ได้น่ารักหรือหล่อเหมือนหน้าตาเลย จะยังชอบกันรึเปล่านะ

...เเต่ช่างเขาเถอะหลังจากนี้คงต่างคนต่างอยู่ ไม่ได้ยุ่งอะไรกันอีกเเล้วล่ะ

กริ๊งงงงๆ~ฮายัง

(เฮลโหลเพื่อนรัก)

" ว่ายังไง "

(วันนี้วันหยุด ไปเดินเล่นที่ห้างกันไหม)

" เราจะอ่านหนังสือ "

(โอ้ยยย!! .... ยัยเเม่ชี เธอจะอ่านหนังสือจนได้รับรางวัลโนเบลเป็นนักอ่านยอดเยี่ยมทุบสถิติโลกเลยรึไง ถึงเธอไม่อ่านวันนึงเธอก็ไม่สอบตกหรอกย่ะ คนที่จะตกคือฉัน ออกไปพักผ่อนเจอโลกกว้างบ้างนะ จะอุดอู้อยู่เเต่ห้องรึไง) ฮายังบ่นออกมาอย่างยาวเหยียดด้วยความหงุดหงิดเพื่อนตัวเอง ใจคอวันๆ จะอยู่เเต่มอกับห้องรึไง

" ไปก็ได้ ไม่เห็นต้องพูดยาวขนาดนี้เลย "

" อีกหนึ่งชั่วโมงเจอกัน เดี๋ยวไปรับ "

" อื้อ " ฉันกดวางสายทันที ฮายังเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวของฉันตั้งเเต่เรียนปีหนึ่งมา ส่วนคนอื่นไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่ ฮายังคอยดูเเลปกป้องฉันเสมอจากคนที่ชอบกลั่นเเกล้งฉัน โดยไม่กลัวใคร บางทีฉันก็อยากมีนิสัยเเบบนี้บ้างจังเเต่ก็ทำไม่ได้สักที

.................

อิน้องเเกจะกวนเเละเกรี้ยวกราดตั้งเเต่วันเเรกที่เจอกันม่ายด้ายยยนะ 🤣

ฝากกดติดตามเเละกดไลค์ คอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ 🙏💓