Chapter 9

"Anong kabaliwan ito?"

Ngayon medyo kalmado na ako pero naguguluhan parin.

"Nababaliw na nga siguro ako," sagot naman niya bago sumandal at itinuon ang tingin sa labas.

I can sense something different from him. Hindi siya ang typical na suplado at masungit na Ruan. Seryoso lang siyang nakatingin sa labas ng sasakyan. Hindi kumikibo at parang may malalim na iniisip.

Pero ba't ganito? Parang lumulundag ang puso ko sa saya habang tahimik na tinitingnan lang siya.

"Let's run away somewhere."

Hinarap niya ako at tiningnan ako sa mata. I was quite taken aback.

"Ha? Anong sabi mo?! Run away? Kasama pa ako? Nababaliw ka ba talaga?"

Hindi ako mapakaling itanong sa kanya kung totoo ba talaga ang sinasabi niya.

"I'm starting to..." He said after taking a deep breath.

Hindi siya kumibo. He's just staring at me with a wondering look. Naiilang tuloy akong tingnan siya na ganito ang ayos namin.

"You looked like a monkey right now. Your hair is a mess."

Tinulak niya ako palayo sa kanya.

"Aba, akala mo kung sinong gwapo! Tssss.."

Inirapan ko siya pero bigla na lang niyang nilapit ang sarili sa akin. Ang lapit namin sa isa't isa na naamoy ko na ang pabango niya. Ang bango pa ng buhok niya.

Hhmn....nakakainlove.

"Ayusin mo ang seatbelt mo para makaalis na tayo," utos niya.

Inabot niya sa akin ang seatbelt. Natauhan naman ako at agad na sinuot ang seatbelt.

Tahimik lang kaming dalawa sa byahe. Wala na yata siyang balak kausapin ako habang nasa byahe kami kasi nasa daan lang talaga ang tingin niya.

Kung ganyan siya edi hindi ko na rin siya kakausapin!

"Bumaba ka na."

Muli lang siyang nagsalita nang huminto kami sa isang bahay. Parang walang tao ang bahay kasi kahit na gabi na ay wala parin itong ilaw sa loob.

"Bakit tayo pumunta rito? Wala naman yatang tao rito e," tanong ko sa kanya nang makababa ng sasakyan.

"That's why we came here," kampanteng sagot niya habang sinusubukang i-unlock ang pintuan.

"Teka! Anong binabalak mo?!"

Biglaang napayakap ako sa sarili.

"Stop imagining things. We are here because there's some problem at home. Dito muna tayo magsta-stay habang hindi pa naayos ang problema sa bahay," paliwanag niya matapos buksan ang pintuan ng bahay.

"Let there be light." He said and then there's light.

Umilaw ang buong loob ng bahay.

"Wow! Parang magic lang."

Nagpapalakpak ako sa pagkamangha habang papasok ng bahay.

"You're indeed a monkey."

Lumingon pa siya sa akin kaya napahinto ako sa pagpalakpak.

"Sinong unggoy?!" Tinaasan ko siya ng kilay pero nawala rin nang tumunog ang tiyan ko.

Gutom na pala ako. Ginabi na kasi kami sa byahe.

"Magluluto muna ako para makakain na tayo. Matatagalan pa kung magpadeliver pa tayo dito," wika niya bago ako iniwan sa sala.

Marunong din pala siyang magluto. Ano pa bang hindi ko alam sa kanya?

Masungit. Arogante. Mapanglait. Gwapo. Ano pa ba?

Umupo ako sa malapad na couch at nakita ko ang isang litrato ni Ruan sa dingding. Parang isang poster siyang nakadikit sa dingding. Gwapo pa rin siya kahit hindi nakangiti.

I suddenly felt my heart racing. Halos naririnig ko na ang pagtibok nito kaya napahawak ako sa dibdib.

Ikaw! Bakit ba ang lakas ng tibok ng puso ko sa'yo?!

"I will sue you. I will sue you, Zooey Ruan Guevarra!" Tinuro-turo ko ang litrato niya. Siya ang may kakagawan nito. "You stole something important from me. You stole my heart!"

Para akong baliw na pinagsasabihan ang litrato ni Ruan sa dingding.

"Then I have no choice." I heard his voice. Bigla akong kinabahan.

Narinig niya yata ang kabaliwan ko kanina.

Hindi ko magawang lingunin siya.

"I will make you regret suing me." I heard a chuckle.

Natawa ba siya sa sinabi niya? O sa sinabi kong kabaliwan?

Isang beses ko pa lang siyang nakitang ngumiti. Ngayon ang pangalawang pagkakataon na tumawa siya pero ayaw ko siyang lingunin. Nahihiya na ako sa pinagsasabi ko kanina.

Mayamaya ay narinig ko ang ingay ng paglalagay ng pinggan sa mesa na lalong nagpagutom sa akin kaya lumingon ako sa banda ng mesa.

At nakita ko siyang lumalamon ng sandwich.

"Nasan na ba 'yong niluto mo? Bakit sandwich lang nandito?"

Lumapit ako sa mesa at kumuha rin ng sandwich.

"We have nothing here. Sandwich lang magagawa ng laman ng ref," sabi niya habang kinakagat ang sandwich.

"Okay na 'to. Bukas na lang tayo kakain ng kanin."

Umupo na rin ako sa upuan sa tapat niya.

"Heto!" May hinagis siyang susi sa akin.

"Para saan 'to?"

"Susi ng kwarto mo. 'Yong sa kaliwa ang kwarto."

Tinuro niya ang kwarto sa akin.

"Aalis muna ako. Babalik ako mamayang 10 pm. Huwag mo na akong hintayin."

"Oo naman. Ba't naman kita hihintayin?" Taas-kilay na tanong ko sa kanya.

Dinala niya pa ako dito tapos iiwan niya lang pala.

"You regret suing me, now?" Tumayo siya sa kinauupuan at naging seryoso.

Sino ba naman kasing nagsabi sa kanya na patulan ang kabaliwan ko?

"Umalis ka na kung aalis ka. Baka malate ka pa sa lakad mo!"

Pagkatapos ko iyon sa sabihin ay tumakbo agad ako sa kwarto. Mabilis kong binuksan ang kwarto at pumasok.

Baliw na ba ako? Kung anu-ano na lang lumalabas sa bibig ko dahil sa lalaking 'yon!

Tok-tok-tok!

May kumatok sa pinto.

"Tawagan mo ako pag may problema rito. At huwag kang magpapasok ng kahit sino."

"Opo," tipid na sagot ko nang hindi binubuksan ang pinto.

Naiilang na ako sa kanya. Hindi ko muna siya haharapin.

Pero paano ko siya tatawagan kung wala akong number niya?

Tumakbo ako palabas ng kwarto para habulin siya. Pero wala na siya kaya bumalik na lang ako. Nang nasa harap na ako ng pintuan ng kwarto ay may nakita akong nakadikit na papel.

09956175***

                   --Z.R.Guevarra

Habang tinitingnan ko ang papel ay may napansin akong nakasulat sa pintuan. Hindi na ito malinaw pero mababasa pa naman.

Zooey! Ruan! Guevarra!

Let's see each other again and get married! 

                   Debbie! Kim! Hermosa!

Parang ang tagal na nitong sinulat dahil halos nabubura na nga siya.