"Bye bye!"After everything we did, Yvonne and I went to our favorite place to eat our favorite cake.I ordered my favorite red velvet cake while Yvonne choose her fave ube cake."I'll never get tired of their cakes here. And aside from their cakes, the place looks romantic."Nagsimula na naman si Yvonne sa mga pantasya niya. She always said that she wants her love story to be fairytale-like."Keep dreaming," wika ko habang nililibot ang tingin sa paligid.There are pictures hanged around the place. They said that those pictures are taken during their opening month. And cute flower pots are placed in the center of each tables. There are written messages placed on them too.I was busy looking around when someone in a wheelchair came in. It was Debbie. She was smiling while Ruan is at her back pushing her.Napatayo ako. And they saw me."Twinkle! Andito ka pala. Kakarating lang namin ni Ruan." Debbie happily said. "We planned to surprise you but I guess we failed." Nilingon niya si Ruan
'These stars always reminded me of you.'Ruan's words last night bugged me whole night. I was not able to sleep well. But I need to get up early. I'll have to make preparations for tonight's party.Pumunta ako sa kusina habang naglalakad na parang zombie para magkape. Naubutan ko si Alfred na nagkakape na."Can you make coffee for me?" Antok na sabi ko sa kanya. Umupo ako sa harap niya at pinatong ang ulo sa mesa."May gagamba." He suddenly said and it made me jump and shake so hard.Ayaw na ayaw kong makakita ng gagamba. Lalo na naiimagine ko na kumakapit ito sa katawan ko."Asan?!" Todo talon ako at waksi sa mga braso ko."Oh ayan. Gising ka na. Kailangan mo pa ba ng kape?"Nahinto ako sa kakatalon nang makitang nakangisi si Alfred."Gising na nga ang kaluluwa ko. Salamat sa'yo!" Pagalit na sabi ko bago umupo ulit. "Gusto ko parin ng kape."Hiniyaan ko siyang gawan ako ng kape. Hindi naman ako palautos sa mga katulong dito. Pag si Alfred okay lang kasi tinuturing ko na rin siyang ka
I lost! I lost!Akala ko na nakalimutan ko na lahat. Bakit ba ganito? Ako lagi ang talo. Can I win atleast? Can someone defend me like how...I suddenly saw myself jumping from a high place. It seems like my soul has left my body. My heart beats so fast that I almost can't breath. I will die. No, I can't die!Napabalikwas ako at nakitang nasa kwarto lang ako. Panaginip lang pala. Sandali lang, bakit parang may mali?I looked around my room and I started to collect tiny bits of my memories last night.Last night...we had a drink. Nag-inuman lang kami hanggang...hanggang sa wala na akong maalala.Who brought me here? Si Yvonne? I should call her.I dialed Yvonne's number."Hey, are you home? When did you leave? Are you alright?""Wait, let me take a breath first. I think I got a headache..." I can hear her murmuring something."Anong sabi mo? Hindi kita marinig.""Let me just sleep. I will call you back." Agad na pinutol ni Yvonne ang tawag.Bumangon ako pero nakaramdam ako ng pagkahilo
"What are you planning now?" Pukaw ni Alfred habang yakap ko ang vase kung saan nakalagay ang mga abo ni lolo.We are on a plane going back to Philippines. Alfred choose to continue his work as my butler because just like me, he has no real family to comeback to. And I don't mind living with him. I always treat him as a family. We only have each others back now."I want to start all over again.""Paano ang kompanya? The company is in the brink of bankruptcy. And right now, your competitor, GRT Electronics is making a move in acquiring the remaining shares in the company. If this goes on, you will lost your grandfather's company.""I will protect what lolo have left me."I will do everything to protect the company. I will not disappoint him. Ipaglalaban ko ang kompanya.We headed straight in our newly bought house after the plane landed.It was a simple house in the middle of a forest but it was still beautiful. We can hear birds chirping and trees are swaying as the cold wind blows. T
"I need to find another company to be our partner. Hindi na ako babalik sa lalaking iyon."Patuloy ako sa pagdadabog habang inaalala ang mga sinabi ng Ruan na 'yon. Hindi niya ako sineseryoso. Akala niya bang naglalaro lang ako kaya lumapit ako sa kanila? Am I that pathetic?"I know. Let's find one company that will save us," sabi ni Alfred para pakalmahin ako."Nakakainis. Teka, pupuntahan ko pala ngayon si Crystal. Sabi niya na magkita kami sa mall malapit sa bahay-ampunan."Ngayon ko lang naalala ang usapan namin ni Crystal. Mula nang umalis ako sa bansa ay nakakausap ko siya minsan pag-online. And now that I'm here, we can talk more than we used to. Ang dami kong gustong sabihin sa kanya."Dito na lang ako bababa." Agad kong pinahinto sa bus stop si Alfred. "I'll just take a bus from here. Magkita na lang tayo pagbalik ko," mabilis akong lumabas ng sasakyan para abutan ang paandar na bus."Keep safe. Call me if something happens or you find something strange!"Narinig ko ang pagsi
I woke up in a bed on an empty room and it feels somehow familiar. I've checked myself and gladly I am fine. Wala akong sugat. Hindi rin ako nakatali. I ran at the door but it opened right before I touch it."Ikaw? Anong nangyayari, Alfred? Why did you kidnap me?!"Nasa harap ko si Alfred at may dalang tray ng pagkain. He is just staring at me."Kain ka muna," he said as he went inside to put the tray on the table."I want an explaination, Alfred. I don't want to eat." Umupo ako sa higaan.I lost all my appetite because of what is happening right now. Why do people I trust ended up betraying me?Alfred was always the one protecting me. He always make sure that I am safe. Hindi niya magagawang saktan ako. The last time we parted, he even told me to call him if something happens."Please help yourself." Alfred just went out like that without telling me why I'm here.Hindi ito magagawa ni Alfred ng walang ibang taong nag-utos sa kanya. Someone is behind this.Sinundan ko siya pero sinara
"Wake up." Tinulak ko sa higaan si Ruan nang magising ako. Nasa iisang higaan kami ngayon.Kasalanan ito ng magpipinsan! Pinilit nila akong pumasok sa kwartong ito na kasama si Ruan. Agad nilang nilock ang pinto kagabi kaya hindi ako nakalabas.Tumayo ako at tinulak ang unan na nakaharang sa amin. Naglakad ako sa ibabaw nang kama at nilakaran si Ruan na natutulog pero gumalaw siya bigla at natumba ako."What are you up to, my dear wife? Ang aga aga pa," he faced me while still looking sleepy yet so annoying. Nakkikita ko ang pagtaas ng kanyang labi.Hinila niya ako pahiga sa tabi niya paharap sa kanya at nagpumiglas ako."Don't touch me!" Pilit kong kinukuha ang mga braso niya na nakayakap na ngayon sa akin."Tungkulin kong yakapin ang asawa ko. This is not a crime, Mrs. Guevarra.""Mrs. Guevarra mukha mo! I refused to use your surname Mr. Guevarra. I will be an Acusta hanggang sa huling hininga ko."Umupo ako sa kama nang pakawalan niya ako."How I wish we could go back to that happy
"Enjoy the real honeymoon!"Patricia shouted as their car ran away from us. Umuwi na ang lahat pagdating ng hapon. Kami na lang ni Ruan ang natira sa resthouse.They were so happy to enjoy their stay. Ang ingay nilang lahat. Panay biruan at asaran sila buong araw.All I did was watch them. I somehow envied their freedom. 'Yong tipong ginagawa nila ang mga bagay na nagpapasaya sa kanila.Ako, ano ba magpapasaya sa akin? All this time, I forgot to enjoy life. Ang daming bagyong dumating sa buhay ko. Siguro, oras na para pasayahin ko naman ang sarili ko."Let's go inside," napabalik ako sa sarili nang magsalita si Ruan sa tabi ko."I want to go swimming. Mauna ka na lang sa loob," I said and went right away to the pool outside.I want to think. Gusto ko mapag-isa at isipin kung ano ang gusto kong mangyari sa buhay. Pag naging stable na ang kompanya, maybe I can try doing all the things that can make me happy.Noong nasa New York ako, madalas dinadala ako ni Yvonne sa fashion show nila. I
"Nakita ko nga pala ito sa bukana. Sa iyo ba ito, Twinkleann?" Nakita kong hawak ni Erwan ang red shoulder bag ko na ninakaw sa akin."Hinabol ko ang batang naghablot ng bag ko kaya napunta ako doon sa lugar na nawalan ako ng malay. Mukhang akin nga ito," sabi ko nang tingnan ang laman nito.Nasa loob pa rin naman ang lamang mga ID ko. Buti at ang pera lang ang kinuha."Pasensya tiningnan ko ang laman ng bag para makita kung may impormasyon ng may-ari at nakita ko ang ID mo. May nakita rin akong litrato ng isang batang lalaki, kapatid mo ba siya?" Usisa ni Erwan sa akin nang buksan ko ang wallet ko."Ah, ito ba?" Pinakita ko sa kanila ang litrato na nasa loob ng wallet ko. "Baby pic ito ni Ruan, tinago ko nang makita ko ito. Ang cute niya kasi," nahihiya kong amin sa kanila."Kuya Erick, ganito rin ba mukha ko ng bata pa ako? Hindi ko na maalala eh," napakamot sa ulo niya si Erwan habang nagtatanong sa kuya niya."Siguro kong mas maputi ka lang. Pero batang yagit ka lang noon eh kaya m
"Pasenya na, wala. Isang taga-bundok lang ako kaya hindi ko na kailangan ng mga ganyang teknolohiya para mabuhay," mapait na wika ng lalaki sa akin habang nakatalikod pa rin at iniilawan ang mga lamparang nakasabit."Kung ganoon ay wala na akong ibang magagawa. Hihintayin ko na lang dumating ang araw bukas. May kasama ka ba rito? Narinig ko kasing may kausap ka kanina?"I was wondering if he lived with someone else. Sigurado akong may narinig akong kausap niya kanina. Puro boses ng lalaki iyon."Oo pero, bumaba na siya. Pumasok na sa trabaho. Kung nagugutom ka ay pagtiisan mo na lamg muna ang hinanda kong lugaw. Bukas babalik si Erwan at magdadala ng pagkain."Ngayon ay hinarap ako ng lalaking kausap. Kahit na ang ilaw lang sa nakasabit na lampara ang nagliliwanag sa paligid ay kita ko parin ang malaking peklat sa mukha niya. Halos kalahati ng mukha niya ang peklat."Pagpasensiyahan mo na ang mukha ko. Kung natatakot ka ay huwag mo na lang akong pansinin. Kumain ka muna rito at ako ay
"Suki! Bili ka na ngayon. Tingnan mo ang sariwa ng mga gulay ko. Kakaangkat ko lang nito mula sa nagtatanim." Panay ang sigaw ng nagtitinda sa mga taong dumadaan."Nakabili na ako suki eh. Bukas babalik ako," sagot ng ginang na dumaan.Umaga pa lang ay marami na ang mga tao rito. Maraming nagtitinda sa gilid ng daan at marami na rin ang mga may bitbit ng plastic bag na pinamili. Ganito naman talaga sa palengke. At nataunan pang linggo ngayon kaya maraming namimili.At dahil sa init ng araw ay di mapagkakaila na pawisan na ng mga taong nandito. I can see some men curiously staring at me as I pass by on a small souvenier shop. But they continued their work after taking a glance.This place is just a small village. Siguro magkakakilala lang lahat ng mga tao rito. They can easily tell if someone is a stranger. Although, I am wearing a cap to hide myself, I still look different from them.Dito ang lugar na sinabi nila Isaac kung saan posible namin makita si Ruan. Isa itong palengke sa ibab
It's almost a week now since Ruan and I had a fight. In the first three days, I would purposely avoid bumping into Ruan in the house. Kaya hindi ako lumalabas ng kwarto ko kapag hindi pa umaalis si Ruan ng bahay. While he will just knock on my door once, before leaving. Siguro para ipaalam sa akin na aalis na siya.Habang ako ay nagkukulong lang sa bahay at pinagpapatuloy ang paggawa ko ng mga sketches ko. Marami-rami na rin akong nagawa pero parang hindi ko parin nakukuha na maging kuntento. I want draw more and satisfy myself.Bawat araw ay sobrang busy ko. Hindi ko na napapansin na lagi nang ginagabi ng uwi si Ruan pagdaan ng mga araw.Pagdating ng gabi, habang naghahanda na akong matulog ay saka ko pa naririnig ang pagbukas ng pinto ng kwarto niya na kaharap lang ng kwarto ko. Hindi ko na rin sinusubukan silipin kung ano ang lagay niya dahil sa pagod ko buong araw kakagawa ng mga sketches.Naging ganoon na ang daily routine namin hanggang isang araw. Things just changed so drasti
Ngayong araw ay pinili ko na lang na manatili sa bahay. I want to make use of this time to start sketching drafts for my dream fashion show. I finished my fine arts degree. At panahon na para magamit ko kung ano ang mga natutunan ko.I was sipping my green tea while holding my pencil and still stucked on what theme should I start.Nakaupo ako sa gilid ng bintana at tanaw ko ang mga matatayog na puno ng kahoy. All I can see are green and shades of brown.Aha! Should I try to recreate the trees in my dresses?Binalikan ko ang blangkong sketchpad ko at gumuhit ng katawan ng babae. Sunod na ginuhit ko ay ang mga korte ng dahon na nakapalibot sa bandang dibdib nito.It was a tube dress filled with leaves-like ornaments. It was beautiful and it made me smile.Naisip kong gamitin ang kayumangging kulay sa laylayan ng damit. The lower part of the dress is derived from circle skirt added with flower petal stitches. Using organza cloth on the lower skirt will give it more emphasis.My first dr
Nang makalabas kami sa horror mansion ay umupo kami sa isang bench na nasa harap ng carousel.May eyes are still sore from crying. Naging palpak na naman ang plano ko. Bumigay na naman ang mahinang Twinkle sa loob ko. Kapag lagi na lang ganito, masasanay na siyang laging nakadepende sa tulong ng iba. Ayaw ko na maging ganito na lang lagi.I want a strong and independent Twinkle."I'll get water for you." Tumayo si Ruan. Patalikod na siya nang biglang sinampal siya ng mascot na pikachu. Napahawak siya sa mukha at nilingon ang mascot."Bakit mo ako sinampal?" Ruan angrily asked but the mascot just stand there and pointed at me.Tinuro niya ako bago inilagay ang dalawang kamay sa gilid ng mukha niya at tinuro ng dalawang hintuturo niya ang lupa."What is he saying," Ruan confusedly asked."Hindi ako sigurado...but looking at his actions. Ah!" I now realized what the mascot is trying to say. "Sinampal mo siya kasi akala mo na pinaiyak niya ako?" Tanong ko sa mascot at tumango ito."I don'
Nasa entrance na kami ng theme park at ang dami na ng tao. Karamihan ay dala ang buong pamilya."Wear it." May pinatong si Ruan sa ulo ko.Nasa tapat na kami ng isang stall ngayon malapit sa entrance. Lumapit ako sa salamin na nandoon at nakita ang isang maliit na bulbasaur na nakalagay sa isang hairclip na nakaipit sa buhok ko.My favorite pokemon is bulbasaur. Kasi favorite color ko ang green. That is why I also love being with nature."Bagay sa girlfriend mo sir," puri ng dalagitang nagtitinda. "Bilhin niyo na. At ikaw maam, pili ka rin para sa boyfriend mo," alok ng dalagita sa paninda niya."Bibilhin ko na ang suot niya." Nag-abot ng pera si Ruan sa babae.Ang daya kong ako lang magpapakachildish na suotin ang ganitong bagay. Tiningnan ko ang hanay ng paninda at nakita ko ang isang Light Fury na kasing laki rin ng bulbasaur ko.This is perfect for him. Magkatulad sila ng mata. Pareho silang singkit."And this is for my baby," masayang sabi ko at inipit sa buhok niya ang cute na L
Ruan left so early in the morning. Hindi ko siya naabutan pag gising ko. He left me my breakfast in the table. A sandwich with ham and egg.Umupo ako sa mesa at kumain.Should I visit him? No, I mean, visit the company?My mind is still debating on what should I do when a heard a door bell.I went to see who is outside and saw a man behind a black car. Binuksan ko ang pinto nang bahagya."Magandang araw, maam. Pinapasundo po kayo ni Mrs. Guevarra," panimula nito."Mag-aayos muna ako. Pakihintay na lang po ako sandali."Mabilis akong nag-ayos. It's still early in the morning and she wants me there. I really have a bad feeling about this.Minutes later, I am now infront of the Guevarra's mansion. Mabilis akong pinagbuksan ni manang Lydia."Naku, hija, ang ganda-ganda mo na," masayang bungad niya."Hindi naman po," pagtanggi ko."Alam mo mas gusto kita kesa sa pumalit sa'yo rito. Ang arte kasi. Akala mo kung si---"Napatakip sa bibig niya si manang Lydia nang lumabas si Debbie.The evil
"Teacher! Teacher!"The kids shouted in chorus. Patapos na ang klase nila pero panay parin ang tawag nila kay Crystal dahil pinapatingnan nila ang mga ginuhit nila sa notebook."Ang galing mo naman Erica," papuri nito sa bata.Nasa labas lang kami ng pinto at naghihintay. Sumisilip lang ako sa bintana."Teacher nandito na po ang dalawang modelo," sabi ng isang batang lalaki matapos sumilip sa labas."Talaga? Sige kumain muna kayo at pagbalik ninyo iguguhit natin ang mga modelo natin.""Okay po!"Mabilis namang nagsilabasan ang mga bata at nilapitan ang mga magulang nila sa labas."Ang sigla naman ng mga estudyante mo. Nagmana sa teacher," komento ko ng pumasok sa classroom."Masaya silang natututo." Lihim na napangiti si Crystal nang makita sa likod ko si Ruan. "Magkasama pala kayo," halos patukso niyang banggit."May dala kami para sa mga bata." Inilagay ni Ruan sa isang mesa ang mga dalang plastic bag."Mas gaganahan silang magdrawing niyan.""Teacher! Gusto ko pong maging kasing ga