Simula

"Kailangan ko ng umuwi, hindi ako pwedeng gabihin," paalam ko sa kaibigan ko na si Calista.

"Huwag muna," sabi niya.

"Pero baka mapagalitan nila ako,"

"Graduation party naman ito, maiintindihan naman nila iyon."

Napaisip naman ako sa sinabi niya. Tama siya, graduation party naman namin wala naman sigurong masama kung gagabihin ako kahit ngayong araw lang. Pumayag ako na magtagal muna, natuwa naman siya sa sinabi ko dahil lagi na lang akong umuuwi ng maaga.

Sobrang nag enjoy din ako sa party kaya hindi ko namalayan na madaling araw na pala.

"Hatid na kita," sabi ni Calista ng magpaalam ako sa kanya. Pumayag naman ako dahil wala na akong masasakyan sa ganitong oras.

Malapit lang naman ang bahay ko sa bahay nila kaya mabilis lang kaming nakarating.

"Maraming salamat," sabi ko sa kanya. "Mag ingat ka sa daan."

"Oo, sige na alis na ako, inaantol na rin naman ako."

Hinintay ko muna na makaalis siya bago ako pumasok sa bahay. Dahan dahan akong pumasok dahil ayokong mag ingay pa, siguradong tulog na sila dahil patay na ang mga ilaw. Walang ingay kong binuksan ang pintuan pero nagulat ako ng biglang bumukas ang mga ilaw, doon nakita ko ang magulang ko at si Kuya Felix na nasa tabi ng switch ng ilaw, siya sigurado ang nag bukas ng mga ilaw.

"Saan ka galing?" Malamig na tanong ni Dad.

Bigla naman akong napalunok dahil sa takot. "K-Kina Calista po."

"Alam mo na ba kung anong oras na?" Kalmadong sabi ni Mommy pero ramdam ko ang galit niya. Tumango naman ako. "Then bakit ngayon ka lang? Diba sabi namin na bawal kang gabihin?"

"Pasensya na po, nakiusap po kasi si Calista na kahit ngayon lang magpagabi ako dahil graduation naman namin," dahilan ko.

"Kahit na, kapag sinabi namin na wag kang gabihin, wag kang gabihin," this time nagtaas na ng boses si Mommy.

Mas nanginig naman ako dahil nakakatakot magalit si Mommy. "G-Graduation ko naman po, ngayon lang naman po ako ginabi."

"At talagang nagdadahilan ka pa," sabi niya at mabilis na lumapit sa akin pagkatapos sinampal ako, napahawak ako sa pisngi ko at nagsisimula na akong umiyak. "Wala akong pakielam kung graduation mo, nagbigay kami ng oras sundin mo iyon."

"Isang beses lang naman po akong ginabi pero bakit galit na galit na po kayo," hindi ko na maiwasan na sumagot sa kanya, napasigaw ako ng bigla na naman niya akong sampalin, sobrang lakas dahilan para mapaatras ako muntik na rin akong matumba kung di ko na balance anh sarili ko.

"Anong karapatan mo na sagut-sagutin ako ha!" Galit na sabi niya.

Hindi ako makapagsalita dahil sa iyak ko. Lagi na lang siyang ganito kapag sasagot ako sa kanya, hindi ko alam kung bakit parang ang laki ng galit niya sa akin. Bata pa lang ako nararamdaman ko na na iba ang pakikitungo niya sa akin kesa sa mga kapatid ko.

Kapag birthday nila sobrang bongga ng party nila habang ako wala, dahil nakalimutan nila na birthday ko. Lagi silang may mga pasalubong sa mga kuya ko pero sa akin wala.

Only daughter lang ako, sabi ng iba kapag only daughter special ka sa pamilya mo, spoiled sa mga magulang at mga kuya pero bakit hindi nangyayari sa akin iyon.

"Kapal ng mukha mo na sagut-sagutin ang Mom mo, pinapalamon ka namin, pinag aral at binihisan tapos ganito lang gagawin mo sa amin?" Galit na sabi ni Dad. Bakit niya sinusumbat sa akin ang mga iyan? Hindi ba't responsibilidad nila iyon bilang magulang. "Pasalamat ka at binuhay ka pa naman."

Parang biglang may na trigger sa akin dahil sa narinig. "Dapat di niyo na lang ako binuhay kung isusumbat niyo sa akin iyan!" Nagulat sila ng sumigaw ako. "Hindi ko naman hiniling na buhayin niyo ako, mas maganda nga na pinatay niyo na lang ako para hindi ko naramdaman ang ganito," Mas lalong bimilis anh agos ng luha ko. "Bata pa lang ako nararamdaman ko na nawala kayong pakielam sa akin, parang hindi niyo ako anak? Ginawa ko naman ang lahat para maging proud kayo sa akin, nag aral ako ng mabuti para matuwa kayo."

"Dapat lang naman na gawin mo iyon," biglang singit ni Kuya Felix, napatingin ako sa kanya at nakita ko na nginisian niya ako. "Iyon na nga lang ang silbi mo sa pamilyang ito, kailangan mo talagang mag aral ng maayos dahil sayang ang perang pinambabayad sa tution fee mo." Nasaktan ako sa sinabi ni Kuya, bakit kung pagsalitaan niya ako parang hindi niya ako kapatid.

"B-Bakit ganyan ka sa akin, kapatid mo rin naman ako," sabi ko.

"Half sister," sabi niya na kinakunot ng noo ko. "Hindi kita buong kapatid."

"A-Anong sinasabi mo?" Utal na sabi ko.

"Gusto mong malaman ang totoo kung bakit ganun ang trato namin sayo? Kasi bunga ka lang ng panghahalay kay Mom," tila parang nabingi ako sa sinabi niya. "Anak ka ng isang r*pist, hindi ka naman talaga dapat mabubuhay kung di lang pinigilan ni Lola si Mom, rehiliyoso ito kasalanan na pumatay kaya kahit na ayaw ka rin niyang mabuhay wala siyang magawa dahil ayaw niyang maging makasalanan si Mom."

Hindi ako makapaniwala sa sinabi niya. Kung ganun kaya ba iba ang trato nila sa akin dahil anak ako ng isang r*pist?

"Kaya wag kang mag drama na parang ikaw ang biktima," nakangising sabi ni Kuya pero hindi ko naman kasalanan na maging anak ako ng isang r*pist eh, hindi ko rin naman kasalanan na nangyari iyon kay Mom kung kaya ko lang na pigilanan ang nangyari ginawa ko.

Wala akong ibang alam na gawin kundi ang tumakbo palabas. Sinigaw nila ang pangalan ko pero hindi ako huminto. Takbo lang ako ng tumakbo hanggang hindi ko na alam kung nasaan ako. Umupo ako sa isang bench, iyak lang ako ng iyak.

Ngayon naintindihan ko na ang lahat, kaya ganun na lang sila kagalit sa akin dahil anak ako ng isang rapist pero di ko naman gusto iyon eh, wala akong alam sa nangyari. Kung kaya ko lang pumili, pipiliin kong wag na lang ipanganak.

Nang kumalma ako naisipan kong tawagin si Calista. Mabuti na lang madala ko ang cellphone at wallet ko. Nagpasundo ako kay Calista, takang taka pa nga siya kung bakit napunta ako sa lugar na iyon.

"What!" Gulat na sabi niya ng ikwento ko sa kanya. "Kaya ba ganun na lang ang trato nila sayo?" Tumango naman ako. "Pero bakit sayo sila galit hindi sa totoong tatay mo? Wala ka naman alam sa nangyari sa Mom mo eh."

"Pero bunga pa rin ako ng r*pe," sagot ko.

"Kahit na, hindi mo naman alam ang nangyari sayo kaya dapat hindi nila sayo ibuntong ang galit nila."

"Wala tayong magagawa kung ganun ang maramdaman nila,"

Napabuntong hininga naman siya. "So, anong plano mo?"

"Hahanapin ko ang totoong tatay ko,"

Nagulat naman siya. "What! Hahanapin mo ang r*pist mong tatay? Nahihibang ka na ba?"

"Tatay ko pa rin naman siya."

"Pero r*pist siya, paano kung ikaw naman ang halayin niya?"

"Anak naman niya ako,"

"Walang pinipili ang mga r*pist,"

I know that pero gusto kong makilala ang tatay ko, hindi ko alam pero may tumutulak sa akin na hapin siya. Gusto kong malaman ang dahilan niya kung bakit nagawa niya iyon kay Mom.

"Pasensya na Calista pero final na ang desisyon ko, hahanapin ko ang tatay ko," siguradong sabi ko.

Napapikit naman siya at napahilamos ng mukha. "Ang tigas talaga ng ulo mo."

KAHIT LABAG sa kalooban ni Calista na tulungan ako, tinulingan pa rin niya akong hanapin ang totoong tatay ko. Madali namin itong nahanap dahil sa mga hinire niyang mga tao. Nasa probinsya siya, malayo sa lungsod.

"Pasensya na Ilaria hindi kita masasamahan, kailangan ko kasing tulungan si Mom," malungkot sabi ni Calista.

"Ayos lang sa akin, kaya ko namang mag isa," sabi ko.

"Tawagin mo lang ako kung may mangyaring masama sayo," sabi niya.

Tumango naman ako. "Okay."

Sumakay na ako ng bus papunta sa probinsya kung nasaan ang totoong tatay ko. Nakarating kami sa lugar pero malayo ako, kailangan na naming lakarin ang lugar dahil walang sasakyan ang nagpupunta doon dahil makitid na ang daan.

"Tao po," sabi ko sa isang bahay.

Mayamaya may lumabas na isang ginang. "Ano iyon?"

"Kilala niyo po ba si Carlos Bautista?" Tanong ko sa pangalan ng totoong tatay ko.

"Oo, bakit?" Tanong niya.

"Alam niyo po ba kung nasaan ang bahay niya?" Tanong ko

"Oo pero malayo pa dito, tatawagin ko lang ang anak ko para ituro sayo ang bahay niya," sabi ng ginang.

"Maraming salamat po," sabi ko.

Ilang minuto lang lumabas ang ginang kasama ang anak niya. "Nak, samahan mo siya kay Mang Carlos."

"Sige po ma," sagot niya. " Tara po ate." Nauna itong naglakad, madaldal ang bata kaya hindi ako nainip habang naglalakad kami. "Dito po ang bahay ni Mang Carlos."

"Maraming salamat, heto isang daan pang miryenda mo." Binigay ko ang isang daan sa kanya.

"Maraming salamat po, may baon na ako bukas." Masayang sabi niya ng makuha ang pera. "Sige po ate, alis na po alis na po ako."

Nakangiti lang ako habang pinapanood siyang tumakbo. Sobrang saya niya, talon pa siya ng talon habang sumisigaw na may isang daan siya. Grabe, isang daan lang iyon pero parang nanalo ito sa lotto sa sobrang saya niya, ganitong tao ang masarap tulungan dahil kahit maliit na bagay ay sobrang na appreciate niya.

Nang mawala na siya sa paningin ko ay tinuon ko ang atensyon sa bahay na tinutuluyan ng totoong tatay ko.

Huminga ako ng malalim bago ako lumapit sa may pintuan. "Kaya mo 'yan," bulong ko sa sarili ko bago kumatok.

"Sandali," rinig kong sabi ng nasa loob. Mayamaya lumabas ang isang lalaking mahaba ang balbas at bigote. "Anong kailangan mo?"

Tumikhim muna ako bago magsalita. "Hello po, pasensya na po sa abala, kayo po ba si Carlos Baustista?"

"Ako nga, anong kailangan mo?" Tanong niya, nahihimigan ang inis sa boses niya para bang gusto na niya akong umalis.

"Kayo po ang kailangan ko," sabi ko.

Napakunot naman siya ng noo. "Anong kailangan mo sa akin?"

Huminga ako ng malalim para kumuha ng lakas ng loob. "Kilala niyo po ba si Hannah Verlice?"

Kita ko ang pag iba ng expression niya, ang kaninang inis ay napalitan ng gulat.

"B-Bakit mo na tanong iyan?" Utal na sabi niya, mahahalataan siyang kinakabahan.

"Hindi niyo po kailangan kabahan, hindi po ako nagpunta dito para takutin kayo, nandito po ako para malaman niyo na..." Napakagat ako ng labi, di ko alam kung itutuloy ko pa ito dahil natatakot ako baka hindi niya ako tanggapin pero nandito na ako uurong pa ba ako? "Na anak niyo po ako sa kanya, nagbunga ang ginawa niyo sa kanya."

Nanlaki ang mata niya sa sinabi ko, para bang hindi siy makapaniwala sa narinig. "Imposible ang sinasabi mo."

Inaasahan ko na na itatanggi niya pero sobrang sakit na marinig mismo sa kanya iyon.

"Alam ko pong mahirap paniwalaan pero totoo iyon, anak niyo po ako," sabi ko, naiiyak na ako. Hindi ko alam ang gagawin kung pati siya ay pagtatabuyan ako.

"Hindi, napakaimposible talagang mangyari iyon kasi—" Di niya natapos ang sinasabi niya ng putulin ko iyon.

"Please po, 'wag niyo rin po akong ipagtabuyan," pagmamakaawa ko habang umiiyak. "Gagawin ko po ang lahat tanggapin niyo lang po ako."

Desperada na kung desperada pero ayoko ng maramdaman ang maging unwanted. Gusto ko namang maramdaman ang pagmamahal ng isang magulang, kahit hindi sa kanilang dalawa kahit isa lang sa kanila.

"Please po, tinakwil na ako ni Mommy, ayoko na po ulit maramdaman ang itakwil,"

Kita ko ang gulat sa mukha niya. "Itinakwil ka ng mama mo?" Tumango naman ako. "Bakit ka niya tinakwil?"

"Dahil anak niyo ako, ng taong gumaha sa kanya. Galit siya sa akin dahil naaalala niya sa akin ang ginawa mo."

Napakuyom siy ng kamao. "Napakawalang puso ng nanay mo, hindi ko alam kung anong pumasok sa isip niya at nagawa niya iyon hindi man lang niya inalam ang totoo." Hindi maintindihan ang huling sinabi niya dahil mahina lang ang pagkakasabi niya. "Ako na ang humihingi ng pasensya sa nanay mo."

"Wala po kayong kasalanan, kung hindi niya ako kayang mahalin ay wala na akong magagawa."

"Magsisi rin ang nanay mo sa ginawa niya, hindi niya alam kung anong ginawa niya. Inuna niya ang galit niya kesa sa intindihin ang sitwasyon."

To be continued...