Prologue

I grabbed the blanket and threw it out of the window. I looked at how high I was from the second floor of our mansion. Tulog na ang mga tao sa Bahay at tanging mga security guard nalang ang gising, pero iyon ay sa ibang mga pagkakataon.

"Susunduin kita."

I sighed heavily as I rolled the comforter around the turnip foot of the bed and secured the tie tightly. I opened the sliding window and positioned myself on the jamb.

I had set things up beforehand. I hacked the security cameras all around the mansion so that no one would see me sneaking out. I had no fear going down the ground floor with just the use of the comforters tied to make an improvised ladder.

"Let's elope."

I can hear Wesley's voice over and over again playing in my head.. I don't know what madness gotten into me why I am doing such thing. But I am aiming something. Fear and inhibition should not let me down.

When I almost reached the floor I heard a loud tearing. It was too late to realize I had fallen.Masakit pa ang puwetan kong naunang bumagsak sa sahog pero hindi ko na pinansin iyon. 

"Where are you going?"

My whole body went cold when someone grabbed my wrist, and I was scared when he darted me his cold stares. 

"Let me go!"

"I'll let you go, but tell me where and what you're up to," His voice was calm but stern. I couldn't fathom what emotions were swirling in his eyes, but one thing is for sure, they warn danger.

"Wala kang pake!"

"Anong nangyari? Bakit andami mong missed calls sa'kin- aw!"

I bit his hand to get away from his grip. 

You're doing it right. Follow me.

I graced my way to the garden. I could hear every step as my heels gracefully kissing the ground.

"Stop following me!"

I let go of a loud scream as I reached the gate of the mansion. The guards were sleeping soundly because of the effect of the pill I put on their coffee. I made sure they would fall asleep even before me proceeding to my plan of sneaking out.

I looked back to see if Raeden was still following me, but I was too late because a Tucson stopped infront of me.

As soon as the front door opened, I immediately went inside the car and fastened my seatbelt. I felt the glaring that's why I responded with the same energy. 

"Now what?"

"Where are your clothes?"

"Wala. I'll just buy things sa city. Raeden is following me."

He nodded and held my hand.

He was running so fast that a strong brake it was enough for my face to almost slam on the dashboard.

May red na big bike na nakaharang sa daraanan namin. My jaw dropped when I realized who that person was.

Nagkatinginan kami. My eyes widened as Raeden smashed the car window. At first it was weak but secondslater it began to be a loud crushing.

"I'll face him.."

Fumming mad, Weskley attempted to face Raeden, but I stopped him. I am the one to face Raeden, not him.

"No, just stay in the car,"I told him softly.

One forceful push through the door made him took a back, but he didn'nt let his guard down.

 "What is your problem?!"

"Iuuwi kita sainyo."

Hinila niya ang kamay ko ngunit tinabig ko iyon.

"No! Hindi ako sasama sa'yo. Umuwi ka mag-isa mo-"

Nagulat ako nang bigla na lamang sumulpot si Wesley at sinuntok si Raeden. 

"Wes!"

"'Wag kang makialam dito!" sigaw ni Wesley sabay duro kay Raeden. Tumawa lang ito at saka pinunasan ang labing may bahid ng dugo.

Hinila ko si Wesley para awatin ngunit napabitaw ako ng hawak sakanya at nawalan ng lakas nang makita ang pagbunot ni Raeden ng baril galing sa kanyang bulsa.

"Lulubayan mo siya, o pasasabugin ko 'yang bungo mo?"

Ngayon ko lang nakita si Raeden na ganito. Kung kanina ay pinepeke ko ang takot ko sakanya, ngayon naman ay parang hinigop ang natitira kong tapang.

Kita ko ang pagkatuod ni Wesley habang tinitignan ang baril na nakatutok sakanya. Iyon ang pagkakataon ni Raeden para hilahin ako.

Maging sa paghila niya sakin palayo kay Wesley ay naroon parin ang tutol ng baril nito. Sa takot na baka mapigtas ang iniingatang pasensya ay pindutin niya ang gatilyo, hindi na ako nanlaban at nagpatianod na lamang.

Pinaangkas niya ako sa motor. Hindi na ako umalma nang hilahin niya ang mga kamay ko para lang kumapit sakanya.

Hindi ko alam kung pa'no kami nakaalis doon, basta ang alam ko, gumaan ang pakiramdam ko dahil tagumpay ang plano.

Tumunog ang cellphone niya sinagot niya iyon kahit pa nagmamaneho. Kinabahan ako nang makitang si Papa ang tumatawag.

"Hello, Sir-"

Kamuntik kaming ma-out-balance nang agawin ko sakanya ang cellphone niya. Napamura siya sa gulat.

"Dad, help! Kinidnap niya ako!"

I really have to do this Kahit hirap na hirap ako. 

Tinambangan kami ng puting van. Agad akong hinila ni Papa nang tumigil ang motor.

Pinagbubugbog siya ng mga tauhan ni Tito at ni Papa. 

Wala siyang kalaban laban. Marami sila, at mag-isa lang siya.

"You will leave Del Cielo or I will sue you?"

Hinila ako ni Papa at itinago sa likod niya. Hindi ko matignan si Raeden. Gusto kong bawiin lahat ng sinabi ko pero wala nang atrasan ito. Ang tanging hinihintay ko nalang ay ang pag-alma niya at pagtanggi sa paratang pero nanatili siyang walang imik, tila inaako ang lahat kahit wala namang totoo sa paratang sakanya.

"Bakit hindi pa ipakulong, Kuya? Hahayaan pa nating makabiktima 'yan ng iba?"

I want to shut his mouth but I just can't. Sa ngayon, pagkasuklam ang tangi kong nararamdaman para sakanya. Siya ang nagsimula ng lahat ng ito. Dito kami dinala ng kasakiman niya. 

Huling sulyap at buong puso ko siyang tinalikuran at pumasok na sa van. Walang ibang nangibabaw sa mga mata niya kundi lungkot. Hindi galit. Tanging lungkot at pagkabigo.

"Comatose si Wesley. Naaksidente siya kagabi."

Para akong pinagsakluban ng langit at lupa. Hindi ito kasama sa plano. Wala akong nagawa kundi umiyak nang umiyak. Hindi ko gustong madamay si Wesley, lalo na hindi sa ganitong paraan.

Pinuntahan ko ang ospital kung saan siya nakaconfine. Iilang tubo ang nakakabit sakanya at wala siyang malay. 

"Maybe he was too devastated dahil sa desisyon namin ng Daddy niya kaya ganito ang nangyari."

Kasama ako ng anak nyo bago iyon nangyari, Tita. Gustong gusto kong sabihin sakanya ngunit ang tanging nagawa ko lang ay ang yakapin siya. 

Nagpatong patong na ang kasalanan ko at hindi ko alam kung tatanggapin pa ako sa langit. Hindi ko naman gustong umabot sa ganito. Nagkataon lang na iyon ang hiniling ng panahon.