ตอนที่ 19 อลิสมารผจญ NC25+

-PORJAI PART-

เราทุกคนชมรมจิตอาสากับลูกน้องที่พี่สายฟ้าพามา ช่วยกันฟื้นฟูหมู่บ้านแถบชนบทให้กลับมามีชีวิตชีวาได้สำเร็จ และวันนี้ก็เป็นคืนสุดท้ายที่เราจะอยู่ที่นี่

“ได้กลับซักที!!”

พี่สายฟ้าบ่นแบบนี้เป็นรอบที่สิบล้าน เพราะพี่แกนอนไม่ค่อยได้ ขนาดว่าย้ายขึ้นไปนอนบนรถที่ตัวเองเตรียมมาแล้วนะ

“พอใจบอกแล้วว่าพี่ไม่เหมาะกับที่นี่หรอก”

เอาจริงๆพี่สายฟ้าก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย เพราะกินก็กินง่ายอะไรก็ได้ แต่ที่มีปัญหาสุดๆเลยคือที่นอน

“แต่ก็ดีนะเพราะที่นี่ไม่มีอินเตอร์เน็ตหรือสัญญาณโทรศัพท์ พี่เลยไม่ต้องคอยกังวลเรื่องงาน”

นี่ก็ถือภาพอีกภาพที่ฉันต้องเมมใส่สมองใว้ พี่สายฟ้าไม่จับโทรศัพท์หรือโทรคุยกับใครเลยทั้งๆที่ปกติพี่สายฟ้าต้องทำแบบนั้นบ่อยๆเพราะงานเยอะ

“แล้วพี่หายมาตั้งหลายวันแบบนี้ที่เรือไม่วุ่นวายแย่แล้วหรอ”

“ไม่หรอก พายุมันเอาอยู่ เผลอๆมันทำได้ดีกว่าพี่อีก”

พี่สายฟ้ามักจะชมพี่พายุให้ฉันฟังเสมอ จริงๆเขาก็ชอบพูดถึงน้องๆเขาทุกคนแหละว่าเก่งอย่างนู้นเก่งอย่างนี้

เราใช้เวลาครึ่งวันสุดท้ายทักทายชาวบ้านก่อนจะพากันกลับในช่วงบ่าย กว่าจะถึงกรุงเทพก็ค่ำพอดี

“พอใจขึ้นไปข้างบนนะคะ”ฉันขอแยกตัวขึ้นมา เพราะพอพี่สายฟ้าเหยียบเข้ามาในบ้านปุ๊ปก็มีงานเข้ามาทันที

ติ๊ง(เสียงไลน์)

MOMY : เสาร์อาทิตย์นี้พ่อกับแม่จะกลับเมืองไทย หาเวลามาเจอกันหน่อยนะลูก

คุณแม่จะไลน์มาบอกฉันล่วงหน้าเวลาที่พวกท่านจะกลับประเทศไทย ได้เวลาแล้วสินะ ปกติคุณพ่อคุณแม่จะหายไปประมาณครึ่งปีไปประเทศนู้นประเทศนี้พอครบกำหนดก็จะกลับมาไทยครั้งนึง

ถ้าถามว่าทำไมฉันถึงไม่น้อยใจหรือโกรธที่ถูกปล่อยให้อยู่คนเดียว บอกตรงๆว่าฉันชิน เพราะคุณพ่อคุณแม่เป็นแบบนี้ตั้งแต่ฉันจำความได้

“มีอะไรหรือเปล่าพี่เห็นพอใจจ้องโทรศัพท์นานแล้วนะ”พี่สายฟ้าเดินเข้ามาเมื่อไหร่ไม่รู้ อยู่ๆก็มานั่งข้างๆ

“เปล่าคะ...เออ อาทิตย์นี้พอใจจะกลับบ้านนะคะ”

“กลับบ้าน???”

“อาทิตย์นี้คุณพ่อคุณแม่จะกลับมาเมืองไทย พอใจเลยว่่าจะไปหาพวกท่านหน่อย อาจจะอยู่ซัก1อาทิตย์”

ฉันลองคำนวณจากประสบการณ์ที่ผ่านมา พ่อกับแม่ฉันอยู่ไทยได้แค่อาทิตย์เดียวเท่านั้นแหละ

“ตั้ง1อาทิตย์ พี่จะนอนยังไง”พี่สายฟ้าทำหน้างอ เราไม่เคยห่างกันเลยตั้งแต่คบกันเป็นแฟน

“แค่อาทิตย์เดียวเองค่ะ”ฉันจับแก้มพี่สายฟ้าบิดไปบิดมา อยากให้ทุกๆคนได้เห็นด้านนี้ของเขาจริงๆขี้อ้อนสุดๆ

แต่ครั้งนี้ฉันใจอ่อนให้ไม่ได้เพราะฉันเองก็อยากให้เวลากับพ่อแม่ ที่ปีๆนึงเจอกันไม่กี่ครั้งเอง

“ถ้าไม่ติดว่าพี่เกงานไปค่ายอาสามาหลายวันนะ พี่ตามพอใจไปด้วยแล้ว”

พี่สายฟ้าหันไปมองงานที่พี่ทามเอามาให้แล้วคอตก เพราะมันเยอะมากๆ ขนาดว่าพี่พายุช่วยไปเยอะแล้วนะ แต่เอกสารหลายๆอย่างก็ต้องรอให้พี่สายฟ้าอนุมัติเท่านั้น...

-หลายวันต่อมา-

“พอใจไปนะคะ เดี๋ยวไปรับพ่อกับแม่ที่แอร์พอร์ตไม่ทัน”

“ขนาดพอใจยังอยู่ใกล้ๆ พี่ยังคิดถึงพอใจเลย”พี่สายฟ้าเข้ามากอด แล้วเอาหน้าวางไว้บนหัวฉัน

งี่เง่าไม่ยอมให้ฉันไปซักที พอฉันจะไปก็ขอจูบบ้างล่ะขอกอดบ้างละ

“พอใจต้องไปแล้วจริงๆนะคะ เอาไว้พอใจจะโทรหานะ”ฉันดันพี่สายฟ้าออก แล้วรีบเข็นกระเป๋าเข้ามาในลิฟต์ ขืนยอมให้ลงไปส่งข้างล่างก็จะยาวอีกฉันลงไปเองดีกว่า

-SAIFAH PART-

ฟู่ว!! พอพอใจไปแล้วห้องผมที่แคบๆก็กว้างขึ้นมาทันที พอใจบอกจะไปแค่อาทิตย์เดียวทำไมผมถึงรู้สึกโหวงๆขนาดนี้นะ

“ฮัลโหลว่าไงทอมส์ อือๆเดี๋ยวฉันไปส่งฮอร์มารับเลย”

ทอมส์โทรมาพอดีว่าที่เรือมีเรื่องนิดหน่อย จริงๆพวกมันก็จัดการเองได้ แต่ตอนนี้ผมเหงาออกไปหาอะไรทำดีกว่า

ติ๊ง!!! (เสียงไลน์)

PORJAI : พอใจถึงบ้านแล้วนะคะ

พอใจส่งข้อความพร้อมรูปคู่คุณพ่อกับคุณแม่ ยัยตาแป๋วยิ่งมองก็ยิ่งคิดถึง

ตลอดเวลาหลายวันที่พอใจไม่อยู่ ผมใช้เวลาหมดไปกับการทำงานบนเรือบ้างที่มหาลัยบ้าง

ผมเดินกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานเอาขาวางพาดไว้บนโต๊ะแล้วจ้องมองโทรศัพท์ในมือ อยู่ๆเมื่อวานพอใจก็ไลน์มาว่ามีเรื่องจะเซอร์ไพรส์ พอผมถามว่าอะไรพอใจก็เงียบไป ผมโทรกลับไปก็ไม่รับ

“หรือว่าการหายไปแบบนี้คือเซอร์ไพรส์!!”ผมเขวี้ยงโทรศัพท์แบบไม่รู้ทิศทาง ก่อนจะหลับตาลง..

-PORJAI PART-

“ไม่โกรธนะลูก ที่พ่อกับแม่มาได้แค่ไม่กี่วัน”

“เอาไว้เสร็จโปรเจ็คนี้เราไปเที่ยวด้วยกันแบบเป็นครอบครัวดีไหมลูก”

คุณพ่อคุณแม่พยายามพูดปลอบใจฉัน เพราะพวกท่านมีงานด่วนต้องรีบบินกลับ จากที่บอกจะอยู่กับฉันเป็นอาทิตย์ก็เหลือแค่สามวัน แต่ฉันชินแล้วนะไม่ได้น้อยใจอะไรด้วย

“พ่อคะแม่คะ ไม่ต้องพยายามปลอบพอใจหรอกคะ พอใจเข้าใจ ว่าพ่อแม่ต้องทำงาน และที่พอใจอยู่ดีกินดีทุกวันนี้ก็เพราะงานที่พ่อกับแม่กำลังทำอยู่ พอใจไม่โกรธจริงๆนะ แต่พอใจกลับรู้สึกอยากขอบคุณ ที่ทำให้พอใจมีชีวิตที่ดีแบบทุกวันนี้”

ฉันกอดพ่อกับแม่ ฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆนะฉันไม่เคยน้อยใจเลย เพราะพวกท่านทำทั้งหมดก็เพื่อฉัน ชีวิตฉันตั้งแต่จำความได้ก็ไม่เคยรู้สึกขาดแถมยังมีชีวิตที่ดีอีกด้วย เราไม่ได้เจอกันทุกวันเหมือนครอบครัวอื่นๆเขา แต่เรารักกันมากนะบอกเลย

หลังจากฉันพูดจบคุณแม่ก็ร้องไห้ออกมายกใหญ่กว่าจะปลอบกันเสร็จก็เกือบไปขึ้นเครื่องไม่ทัน

ฉันส่งคุณพ่อคุณแม่ขึ้นเครื่องเสร็จก็รีบกลับมาเซอร์ไพรส์พี่สายฟ้า เขาจะทำหน้ายังไงนะที่ฉันกลับมาเร็วกว่ากำหนด ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจ

-ตึกSC-

ฉันเดินลากกระเป๋าเข้ามาที่ตัวตึก วันนี้รถอยู่แค่สองคันคือของพี่พายุกับพี่สายฟ้า ดี!!อยู่กันหลายคนแล้วฉันทำตัวไม่ถูก

“โอ๊ะ!!!”ฉันตกใจอยู่ๆก็มีผู้หญิงนอนเล่นโทรศัพท์อยู่ที่โซฟาห้องรับแขก

แปลกจังปกติที่นี่ไม่เคยให้คนนอกเข้ามา ยิ่งถ้าเป็นพวกผู้หญิงที่หนุ่มๆSCควงเล่นยิ่งไม่มีทาง

“เดี๋ยว!!!หยุดก่อน”

ฉันกำลังจะเดินผ่านห้องรับแขกไปที่ลิฟต์อยู่ๆผู้หญิงคนนั้นก็เรียกฉันไว้ก่อน

“เรียกพอใจหรอคะ!!”ฉันชี้มาที่ตัวเองแบบงงๆ

“อ้อ!!!แกเองหรอที่ชื่อพอใจ เหอะ!!”ผู้หญิงคนนั้นพูดแล้วยกมือขึ้นกอดอก

“มีอะไรกับฉันหรือเปล่าคะ!!”

“ต้องมีสิไม่งั้นฉันจะมานั่งรอแกที่นี่หรอ ฉันได้ยินข่าวแกตั้งแต่ฉันอยู่เมืองนอก ไม่คิดว่าพอฉันกลับมาแกจะยังกล้ามาเสนอหน้าที่นี่อีก”

“คุณเป็นใครคะ แล้วที่คุณพูดหมายถึงอะไรฉันไม่เข้าใจ”

ฉันวางกระเป๋าแล้วหันมาประจันหน้า ผู้หญิงคนนี้เป็นใครก็ไม่รู้อยู่ๆก็มาทำท่าเหมือนจะหาเรื่อง

“ฉันคืออลิส คนรักของสายฟ้า”ผู้หญิงคนนั้นประกาศกร้าว จนฉันรู้สึกหน้าชาๆ

“คะ...คนรักหรอ”ฉันทวนคำ จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อฉันอยู่ที่นี่มาตั้งหลายเดือน ถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นรักพี่สายฟ้าจริงๆก็ต้องมีใครพูดอะไรให้ฉันได้ยินบ้างแหละ

“ใช่...แต่ฉันกับเขามีปัญหากันนิดหน่อย ฉันเลยหนีสายฟ้าไปเรียนเมืองนอก แต่ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว”

ผู้หญิงคนนั้นกอดอกแล้วเดินวนรอบตัวฉัน

“อลิส!!เธอมาทำอะไรที่นี่”พี่พายุเดินเข้ามาพอดี แต่..ทำไมพี่พายุถึงรู้จักผู้หญิงคนนี้ละ

“ลิสมาหาสายฟ้าค่ะ”

“ไอ้สายฟ้ามันไม่ได้อยู่ที่นี่ เธอกลับไปเถอะ”

ฉันมองพี่พายุสลับกับผู้หญิงคนนั้น ทั้งสองคนคุยกันเหมือนรู้จักกันมานาน..งั้นเรื่องที่ผู้หญิงคนนั้นพูดคงเป็นความจริง!!