ตอนที่ 17 อย่าทำให้สายฟ้าโกรธ

-SAIFAH PART-

“มันตื่นแล้วครับบอส!!”

“อืม..ที่ฉันให้ไปสืบมาได้เรื่องหรือเปล่า”

“ครับ นายคนนี้ชื่อปกรณ์เป็นลูกค้าคาสิโนเรามาไม่น้อยกว่าสามปี นายคนนี้อยู่บนเรือของเรามากกว่าอยู่บ้านของตัวเองซ่ะอีกครับ ดังนั้นที่ผมคิดว่ามันต้องรู้ว่ามาดามเป็นใคร”

ปัง!!!

“มันรู้...แต่มันก็ยังกล้าลองดีกับฉัน”

ห้องใต้เรือ

“พวกแกจะทำอะไรฉัน ปล่อยฉันไปนะเว้ย”

เสียงโวยวายดังมาจากห้องเชือด ผมเดินเข้าไปพร้อมลูกน้องอีกสามสี่คน

“เอาไงดีครับบอส!!”ทอมส์หันมาถาม

“เอามันไปแขวนไว้”

ทอมส์และทามหิ้วไอ้ปกรณ์ขึ้นมา ก่อนจะเอาไปแขวนไว้ที่หลัก ประหาร

“หะ...เห้ยฉันยังไม่ได้ทำอะไรนังนั่นเลยนะ กะ...แกจะฆ่าฉันเลยหรอ”

“ยังไม่ได้ทำงั้นหรอ”ผมกระชากหัวมันจนหน้ามันเงยขึ้นมาตามแรงดึง

“ฉะ...ใช่ ปะ..ปล่อยฉันไปเถอะนะ”

“แกรู้ใช่ไหมว่าพอใจเป็นใคร”

“มะ...”

“แกรู้ใช่ไหม”ปรกณ์กำลังจะปฏิเสธ แต่ดูจากสายตาของมันแล้ว มันรู้แน่ๆ

“ฉะ..ฉันผิดไปแล้ว มันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ ให้อภัยฉันเถอะนะๆ”

“อารมณ์ชั่ววูบงั้นหรอ”

ผมกัดกรามแน่น พยายามยับยั้งอารมณ์เท่าที่ทำได้ แต่ภาพเนื้อตัวพอใจที่มีแต่รอยแดงมันเด่นชัดขึ้นมา

ปัก!!!ผมเดินไปหยิบท่อนเหล็กที่ผนังห้อง มาฟาดที่ลำตัวของมัน

“อัก...โอ้ย”

“ฉันไม่ฆ่าแกหรอก แต่ฉันจะทำให้แกมีรอยแผลเหมือนที่พอใจมี พอใจมีรอยแดงตรงไหนฉันจะตีแกตรงนั้น”

ปัก ปัก ปัก !!! ผมไม่รู้ว่าตัวเองตีมันไปกี่ที เพราะผมทำตามความรู้สึก จนตอนนี้ตัวไอ้ปกรณ์มีแต่เลือด

เคร้ง!!!! ผมปล่อยท่อนเหล็กก่อนจะไปกระชากคอมันขึ้นมาสบตา

“จำเอาไว้ว่าอย่าคิดจะมาท้าทายอำนาจฉันอีก”

“ทอมส์ทาม เอาตัวมันออกไปจากเรือแล้วอย่าให้เข้ามาอีก”

ผมรับผ้าจากลูกน้องมาเช็ดมือก่อนจะกลับขึ้นไปหาพอใจ

“พี่กลับมาแล้วนะ ขอไปอาบน้ำแปปนึงแล้วจะมานอนด้วยนะครับ”ผมก้มลงไปกระซิบบอกพอใจ แล้วรีบมาจัดการตัวเองในห้องน้ำ ก่อนจะกลับไปนอนกอดพอใจ

“ฮึ่ม...ไปไหนมาตั้งนานคะ”พอใจเสียงเหมือนพึ่งตื่น พลิกตัวมากอดผมแน่น

“พอใจไม่อยากรู้หรอก!! นอนนะครับ”

ผมเลือกที่จะไม่โกหกแต่ก็ไม่ได้บอกความจริงทั้งหมด เพราะถ้าพอใจรู้ว่าผมทำอะไรกับไอ้นั่นบ้างพอใจอาจจะกลัวผมไปเลยก็ได้

“พี่ขอโทษนะ ต่อไปพี่จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก”

เห็นหน้าพอใจครั้งแรกผมก็รู้เลยว่าเธอกลัวมาก และตอนนี้ก็ยังกลัวอยู่ แต่พอใจแค่พยายามทำให้มันเป็นปกติ แล้วปล่อยผ่านมันไป

“ไม่พูดเรื่องนี้แล้วได้ไหมคะ”พอใจซุกหน้าที่อกผมแล้วพูดเสียงอู้อี้

ในเมื่อพอใจไม่อยากให้พูดผมก็จะไม่พูด อีกอย่างผมก็จัดการไอ้เลวนั่นอย่างสาสมแล้ว

-วันต่อมา @มหาลัย-

“ซ้อมาพอดี พี่ฝนประธานชมรมจิตอาสาหาตัวซ้ออยู่”

“หาตัวฉัน!! หาทำไม”ฉันชี้มาที่ตัวเองแบบงงๆ

“คงเรื่องออกค่ายอาทิตย์หน้ามั้ง ซ้อไม่ได้เข้าชมรมมาหลายอาทิตย์แล้ว เลยไม่รู้ว่าเราจะจัดทริปกันอาทิตย์หน้า”

“หรอๆ ไปดิๆ!!”ฉันพยักหน้าแล้วรีบวิ่งไปที่ชมรม

ตั้งแต่อยู่ชมรมนี้มาสองปีฉันไม่เคยพลาดซักทริป ไม่ว่าจะเรียนหนักขนาดไหนฉันก็จะหาเวลาไปให้ได้

“ไหวหรอซ้อ วินว่าที่นี่มันหนักกว่าทุกที่ ที่เราไปอีกนะ”นาวินเป็นหนึ่งในสมาชิกในชมรม ตอนแรกนาวินก็ไม่ได้ชอบชมรมนี้หรอก แต่เพราะอยากให้ฉันรับเป็นสายรหัสไง ก็เลยหลวมตัวเข้ามา แต่นาวินก็ดันชอบเฉยเลย

“แบบนี้แหละดี!!!”

ระหว่างรอพี่สายฟ้ากลับมาฉันก็นั่งวางแผนกับนาวินว่าจะเริ่มฟื้นฟูและซ่อมแซมส่วนไหนก่อนดี เพราะทั้งหมูบ้านมีที่ให้ซ่อมแซมเยอะแยะไปหมด ไม่ว่าจะเป็นโรงเรียนหรือส่วนกลางของหมู่บ้าน

“ทำอะไรกัน!!”พี่สายฟ้าดันนาวินให้ออกห่างๆฉันก่อนจะตีหน้ายุ่ง

“วินกับซ้อกำลังวางแผนเรื่องค่ายอาสากัน”นาวินขยับให้พี่สายฟ้านั่งแต่เขากลับเดินมานั่งข้างๆฉัน

แล้วหยิบแผนที่คร่าวๆที่ผู้ใหญ่บ้านส่งมาให้ดู

“หมู่บ้านร้างหรอ!!”

“นี่แน่ะ!!ไม่ได้ร้างซักหน่อย มันแค่เก่าเฉยๆ”ฉันตีปากพี่สายฟ้า ก็เห็นๆอยู่ว่ามันไม่ได้ร้างมันแค่เก่าเฉยๆ

“ถึงไม่ร้างตอนนี้แต่ก็ใกล้เต็มทนละ มีแต่บ้านพังๆ”

“ก็เพราะแบบนี้ไงคะ พอใจกับทุกๆคนถึงต้องไปทำค่ายอาสา”

“ค่ายอาสา!! พอใจอยู่ชมรมนี้ด้วยหรอทำไมพี่ไม่รู้เรื่อง”

“ก็พี่ไม่เคยถามนี่”ฉันม้วนแผนที่แล้วส่งให้นาวินเอาไปเก็บ ก่อนที่พี่สายฟ้าจะทำมันขาด

“ค่ายอาสา งั้นแสดงว่าต้องไปไกลๆอะดิ”

“ค่ะ!!”ฉันพยักหน้า ในกรุงเทพมีอาสามากมายที่คอยให้ความช่วยเหลืออยู่แล้ว พวกฉันเลยเลือกที่จะไปในถิ่นทุรกันดาร

“ไปที่ไหนแล้วไปกี่วัน”

“ไปชุมพรครับเฮีย ถ้าตามที่ชมรมวางไว้ก็หนึ่งอาทิตย์”นาวินช่วยตอบ พี่สายฟ้าพอได้ยินก็ส่ายหน้าก่อนเลย

“ไม่เอาพี่ไม่ให้ไป”

“แต่พอใจจะไป มันเป็นงานของชมรมนะคะถ้าไม่ไปทำค่ายแล้วจะอยู่ชมรมนี้ไปทำไมละ”

“มันไกล แถมไม่น่าจะไปง่ายๆด้วย พี่ไม่อยากให้พอใจลำบาก”

“แต่เขากำลังต้องการความช่วยเหลือนะคะ”

“งั้นก็ให้เงินไป ต้องการเท่าไหร่บอกมาได้เลย”

“เงินมันไม่ได้สำคัญกับทุกคนนะคะ หมู่บ้านนี้เขาต้องการความช่วยเหลือที่มาจากการร่วมมือร่วมใจ ไม่ใช่แค่โยนเงินให้ก็จบ”ฉันพยายามอธิบายให้พี่สายฟ้าเข้าใจง่ายๆ แต่คนอย่างสายฟ้าก็ยังไม่ยอมเข้าใจอยู่ดี แถมยังบ่นงุบงิบอยู่คนเดียว

“ไม่ต้องห่วงหรอกเฮีย ผมไปด้วยทั้งคน”

“เพราะแกไปด้วยไงฉันถึงต้องห่วง”

“พี่จะห่วงทำไมพอใจไปแบบนี้ทุกปี บางทีหนักกว่านี้ด้วยซ้ำพอใจยังไปได้เลย”ฉันพยายามพูดให้พี่สายฟ้าไม่ต้อห่วง แต่ดูจากสีหน้าก็ยังไม่ยอมให้ฉันไปอยู่ดี แต่นี่ไม่ใช่การขออนุญาตนะ ฉันแค่บอกให้เขารู้เฉยๆ

“พี่จะไปด้วย!!”

“ห๊ะ!!!”ฉันกับนาวินอุทานออกมาพร้อมกัน เพราะไม่คิดว่าอยู่ๆพี่สายฟ้าจะไปด้วย ใครๆก็รู้ว่าเขานอนยาก ถ้าไม่ใช่ที่นอนอย่างดีเขาจะนอนไม่ได้เลย

“ลำบากนะเฮีย ไม่มีที่นอนสบายๆเหมือนบ้านเรานะ”

“พี่อยู่ไม่ได้หรอก”ฉันกับนาวินช่วยกันห้าม ดีกว่าให้พี่สายฟ้าไปลำบากที่นู้น

“พี่จะไป พอใจอยู่ได้ทำไมพี่จะอยู่ไม่ได้”

พี่สายฟ้ายืนยันหนักแน่น แล้วให้นาวินหยิบแผนที่หมู่บ้านขึ้นมาใหม่ แล้ววางแผนตั้งแต่เริ่มว่าจะทำอะไรบ้าง พี่สายฟ้าใช้เวลาวาดไม่ถึงยี่สิบนาทีก็ได้แปลนคร่าวๆออกมาได้

“เหมือนใหม่!! แต่มันใช้เงินเยอะนะเฮีย งบประมาณที่เรามีไม่พอทำขนาดนี้หรอก”นาวินดูแผนที่พี่สายฟ้าวาง ขนาดฉันเห็นยังรู้สึกชอบ แต่ยอดบริจาคที่เราได้มาคงทำไม่ได้ขนาดนี้หรอก

“ยอดบริจาคไม่พอก็ใช้เงินของเรา”พี่สายฟ้าทำเหมือนมันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ก็เนอะบ้านเขามีธุรกิจตั้งมากมาย แค่นี้ไม่ทำให้เงินในกระเป๋าเขาหมดหรอก

“เออ...จริงด้วย!!”

สองพี่น้องพยักหน้าให้กัน ฉันจะห้ามก็คงไม่มีใครฟังแล้วแหละ