ตอนที่ 13 สายเปย์ (พอใจง้อ) NC25+

-SAIFAH PART-

หลังจากพอใจไปประชุมกีฬาสีวันนั้น พอใจก็มีเวลาให้ผมน้อยลง เราแทบไม่ได้เจอกันเลย

จนผมต้องตามมาถึงคณะ

“นาวิน พอใจอยู่ไหน”ผมยกโทรศัพท์โทรหาพอใจตั้งแต่ขับรถออกมาจากคณะจนมาถึงตอนนี้ พอใจไม่รับสายผมเลย ไลน์ไปก็ไม่ตอบ

“ซ้อหรอครับ!!เมื่อกี้ยังยืนอยู่ตรงนี้อยู่เลย แต่ไม่รู้ตอนนี้หายไปไหนแล้ว”นาวินชี้ไปที่กองขยะข้างหลัง

“หายก็ไปหาดิว่ะ”ผมกระแทกตัวลงนั่งที่โต๊ะ

ตั้งแต่ผมคบกับพอใจรู้สึกว้าวุ่นอย่างกับเด็กม.ต้นห่างกันนิดหน่อยผมก็คิดถึงอยากมาหาแล้ว แต่นี่ไม่ยอมตอบไลน์ผมตั้งแต่เช้าเจอกันครั้งล่าสุดก็เมื่อเย็นวานคิดว่าผมจะลงแดงไหมละ

“ใครมาเสียงดังอะไรแถวนี้??”นาวินกำลังจะเดินไปตามแต่พอใจเดินถือของกลับมาพอดี

“เฮียเลยซ้อ มาถึงก็เอาแต่โวยวาย”ไอ้นาวินเดินไปยืนข้างๆพอใจแล้วส่ายหน้า

ไอ้นี่มันน่าโดนดองเวรซักเดือน

“มาทำอะไรคะ ที่คณะไม่ต้องเตรียมงานกีฬาสีหรือไง”พอใจหอบกระดาษอะไรก็ไม่รู้เต็มมือไปไปหมด ผมเลยพยักหน้าให้นาวินมันช่วยถือ

“ทำอะไรเยอะแยะพี่โทรมาก็ไม่รับ”ผมไม่ตอบคำถามพอใจ แต่เปลี่ยนเป็นถามกลับแทน

“งานกีฬาสีมหาลัยไง พอใจได้ทำพาเหรดเลยยุ่งๆไม่ได้ดูโทรศัพท์เลย”พอใจเดินไปช่วยเพื่อนต่อ ผมมาหาถึงนี่แล้วพอใจยังไม่สนใจเลย

สั่งยกเลิกแม่ง!!!งานกีฬาสีอะไรก็ไม่รู้โครตไร้สาระ

“ซ้อ!!ดูหน้าเฮียดิ วินว่าน่าจะกำลังคิดจะยกเลิกงานกีฬาสีอยู่แน่ๆ”

นาวินยืนพูดข้างๆพอใจ มันเป็นน้องผมก็จริงแต่ไม่จำเป็นต้องรู้ความคิดดผมขนาดนั้นไหม

“พี่คงไม่คิดตามที่นาวินพูดใช่ไหมคะ”

“บ้าหรอ!! กิจกรรมดีๆพี่จะยกเลิกได้ยังไง”

ผมแก้ตัว ทั้งๆที่โคตรอยากยกเลิกเลยกิจกรรมอะไรก็ไม่รู้ แค่เรียนก็เหนื่อยจะตายแล้ว

“ไม่คิดก็ดีค่ะ”พอใจพยักหน้าแล้วหันกลับไปตัดกระดาษต่อ

“พอใจ !!”

“คะ”พอใจขานรับแต่ไม่ยอมหันหน้ามา จริงจังอะไรขนาดนั้นว่ะ

“ซ้อโดนสั่งให้คุมพาเหรด ความยาวตั้งเกือบกิโลเลยต้องเร่งทำป้าย กับพวกของที่ต้องใช้ในขบวน”นาวินช่วยอธิบาย แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมต้องจริงจังขนาดนั้น พาเหรดของคณะผม ผมจ้างให้ร้านข้างนอกทำให้ก็จบ งบประมาณของแต่ละคณะที่ให้ไปก็ไม่ใช่น้อยๆ

“แล้วนี่กินข้าวกันหรือยัง”

“ผมกินแล้ว แต่พวกพี่ๆน่าจะยังเพราะมากันตั้งแต่เช้า”

“อือ..กูกลับละ”

ในเมื่อพอใจไม่สนใจ ผมก็ไม่รู้จะอยู่ทำไมกลับไปนั่งเฉยๆที่บ้านดีกว่า

“ฮัลโหล!! ทอมส์เดี๋ยวนายช่วยสั่งอาหารจากบนเรือให้หน่อยนะ เอาเป็นอาหารญี่ปุ่น แล้วเอามาส่งที่มหาลัยใต้คณะบริหาร บอกว่าส่งให้พอใจ”

“จากเรือเราไปที่มหาลัยหรอครับ”ทอมส์ทวนคำถาม เพราะระยะทางค่อนข้างไกล

“เออ!! มีปัญหาอะไร”

“เปล่าครับๆ ว่าแต่บอสจะเอากี่กล่องดีครับ”ผมนับนิ้วแล้วประเมินด้วยสายตาเมื่อกี้

“100กล่อง แล้วต้องถึงที่ก่อนเที่ยง อ่อ!!อีกอย่างวันนี้ฉันไม่ไปที่เรือนะ มีงานด่วนก็เอามาให้ฉันที่ตึกSC”

ผมสั่งเสร็จก็กดวางสาย เมียไม่สนใจทำผมไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลย กลับไปนอนเซ็งๆที่บ้านดีกว่า

-PORJAI PART-

ฟู่ววว!!ฉันมองกองกระดาษแล้วพยายามทำใจ เพราะยังไงก็ไม่น่าจะเสร็จทันวันกีฬามหาลัย ขบวนพาเหรดอะไรว่ะยาวตั้งเกือบกิโล ทั้งมหาลัยมีตั้งหลายคณะถ้าทำยาวเท่ากันไม่วนรอบกรุงเทพเลยหรอ

“เป็นไงบ้างซ้อ ใกล้เสร็จยัง”

นาวินเข้ามาถาม งานปี1โคตรสบายทำแค่อุปกรณ์เชียร์ ไม่กี่วันก็เสร็จ

“เสร็จไม่ทันแน่ๆ เหลือเวลาอีกแค่สองอาทิตย์เอง”

“งั้นให้วินโทรตามเฮียให้ม่ะ สั่งยกเลิกไปเลยซ้อจะได้ไม่ต้องทำ”

“บ้าหรอ!!”

ฉันหันไปทำท่าจะตีนาวิน พูดถึงพี่สายฟ้า ว่าแต่เขาหายไปไหนเมื่อกี้ยังยืนอยู่ข้างหลังฉันอยู่เลย

“พี่สายฟ้าไปไหนอะ”ฉันมองไปรอบๆไม่เจอ

“เฮียกลับไปแล้ว ป่านนี้น่าจะบินไปถึงเรือแล้วมั้ง พึ่งจะมานึกได้หรอซ้อ”นาวินพูดเหมือนตำหนิ

“นังชะนี มัวสนใจแต่กองขยะบ้าๆนี่จนลืมผัว”ซันนี่สบทบกับนาวิน

ก็นี่มันเป็นงานที่จะเป็นหน้าเป็นตาของคณะ ฉันก็ต้องจริงจังสิ แต่พี่สายฟ้าก็นะนึกจะมาก็มานึกจะไปก็

“เดี๋ยวฉันค่อยโทรหาก็ได้ มาช่วยกันทำพาเหรดให้เสร็จก่อนดีกว่า”

ฉันลากทั้งซันนี่และนาวินมาช่วย จะได้เสร็จๆแม้ที่เรากำลังทำอยู่ถึงมันจะเสร็จแต่พอประกอบกับส่วนอื่นๆแล้วยังไม่ได้ครึ่งนึงของขบวนเลยด้วยซ้ำ

“ชะนี พวกฉันหิว!!”

ทำงานมาได้ซักพักซันนี่ก็ร้องโอดครวญขึ้นมาอีก พอดูเวลาก็เกือบจะเที่ยงแล้ว พวกฉันยังไม่ได้กินอะไรกันเลย

“เคๆ งั้นเดี๋ยวฉันโทรสั่งอะไรง่ายๆมากินแล้วกัน”

ฉันลุกขึ้นนับจำนวนคนที่มาช่วยทำงาน รวมๆแล้วก็ห้าสิบกว่าคน

“โห!!เยอะขนาดนี้จะมีร้านไหนรับทำว่ะ”

ร้านแถวมหาลัย ถ้าจะสั่งจำนวนเยอะๆแบบนี้ต้องสั่งล่วงหน้าเป็นวันๆ เอาไงดีว่ะฉัน

“อาหารมาส่งแล้วครับ น้องพอใจ”

“พี่ทอมส์!!”

ฉันกำลังหาร้านข้าวอยู่ดีๆพี่ทอมส์ก็เดินเข้ามาพร้อมลูกน้องที่ถือกล่องอาหารเต็มสองมือ

“สวัสดีครับคุณนาวิน”พี่ทอมส์หันไปทักทายนาวิน

“พี่ทอมส์ ผมบอกแล้วไงว่าให้เรียกว่านาวินก็พอ”

“ครับๆพอดีผมลืมตัว”

“แล้วนี่พี่ทอมส์เอาอะไรมาครับเนี่ยเยอะแยะไปหมดเลย”

“อาหารเที่ยงครับ บอสสั่งให้ภัตตาคารที่เรือทำแล้วให้พี่เอามาส่งที่นี่”

พี่ทอมส์จัดแจงให้ลูกน้องเอากล่องข้างวางเรียงกันบนโต๊ะ มองคราวๆก็น่าจะพอกับจำนวนคนทำงาน

“ว๊าว!!!มาไกลซ่ะด้วย กี่กล่องครับเนี่ย”

“บอสสั่งให้เอามา100กล่องครับ แต่พี่เผื่อไม่พอมาอีก20กล่อง”

“ขอบคุณนะคะพี่ทอมส์”ฉันยกมือไหว้พี่ทอมส์ เท่าที่ฉันรู้ตอนนี้เรือSCไม่ได้จอดเทียบท่าที่ชลบุรีแล้ว แต่ร่องอยู่ทางแถบใต้นู่น กว่าจะหอบข้าวทั้งหมดมาที่นี่คงไม่ใช่เรื่องง่าย

“พี่แค่รีบคำสั่งจากบอส ถ้าน้องพอใจอยากขอบคุณคงต้องไปขอบคุณบอสแล้วล่ะครับ”

“ค่ะ”

“งั้นพี่ขอตัวเลยนะครับ ทานอาหารให้อร่อยครับ”พี่ทอมส์กับลูกน้องโค้งตัวให้ฉันก่อนจะทยอยกันขึ้นรถแล้วขับออกไป

“กระเทยรอดตายแล้ว ฝากขอบคุณพี่สายฟ้าด้วยนะพอใจ”

ซันนี่เอาข้าวกล่องแจกจ่ายให้ทีมงาน ขนาดว่ารับไปคนละสองกล่องแล้ว ยังเหลืออีกเยอะเลย

“นาวิน นายคิดว่าตอนนี้พี่สายฟ้าจะอยู่ที่ไหน”

ฉันหันมาถามนาวิน เพราะติดต่อพี่สายฟ้าไม่ได้เลยโทรไปก็ไม่ยอมรับไลน์ไปก็ไม่ตอบ

“อืม...วินไม่แน่ใจแต่ขอเช็คแปปนะ”

นาวินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูอะไรก็ไม่รู้ ซักพักก็พยักหน้า

“ตอนนี้เฮียน่าจะอยู่ที่ตึกSC เพราะว่าที่จอดรถมีแค่รถเฮียจอดอยู่คันเดียว”นาวินยื่นโทรศัพท์มาให้ฉันดู

แต่รถอยู่ก็ไม่ได้หมายความว่าพี่สายฟ้าจะอยู่นะ เขาอาจจะนั่งฮอร์ไปที่เรือแล้วก็ได้ เพราะถ้าพี่สายฟ้าจะทำงานที่เรือก็ต้องนั่งฮอร์ไป

“แน่ใจหรอ”

“จากประสบการณ์ที่วินเป็นน้องเฮียมาสิบกว่าปี ชัวร์ครับ แล้วตอนนี้เฮียก็กำลังงอนซ้ออยู่ด้วย”

“งอนหรอ แล้วพี่ต้องทำยังไงอะ”

ฉันไม่เคยง้อใครมาก่อน อีกอย่างนาวินชอบอวดว่ารู้ใจพี่สายฟ้าอย่างนู้นอย่างนี้ก็น่าจะรู้ดีว่าฉันต้องทำยังไง

“เรื่องนี้ซ้อต้องรู้ด้วยตัวเอง วินตอบไม่ได้”

นาวินรีบกินเข้าแล้วกลับไปทำงานของตัวเองต่อ

“โทรไปก็ไม่รับ”ฉันกดโทรเรื่อยๆปกติพี่สายฟ้าไม่เคยปล่อยให้โทรศัพท์อยู่ห่างตัวนานขนาดนี้นะ แสดงว่าเขาตั้งใจจะไม่รับสายฉัน

“ชะนี!!! ถ้าแกจะจิกขนาดนี้ ก็ไปหาพี่สายฟ้าเถอะไป ไปคุยให้รู้เรื่อง”

“แต่....”ฉันมองงานที่อยู่ตรงหน้า ขนาดเราอยู่รวมกันยังทำไม่ทันเลย ถ้าฉันหายไปซักคนงานก็จะช้าขึ้นอีก

“ไปเถอะพอใจ เดี๋ยวทางนี้พวกฉันจัดการเอง”เซย่ากับมีนาพยักหน้าเห็นด้วย

“เคๆ ฝากทางนี้ด้วยนะ เดี๋ยวฉันจะรีบกลับมา”

ฉันฝากงานให้ซันนี่ทำต่อก่อนจะขับรถมาที่ตึกSC

“หวัดดีน้องพอใจ”ทันทีที่ฉันดินเข้ามาก็เจอพี่แผ่นดินนั่งดูทีวีอยู่กลางบ้าน

ไหนนาวินบอกว่าไม่มีใครอยู่ไง

“พอใจมาหาพี่สายฟ้า พี่สายฟ้าอยู่ไหมคะ”

“อยู่ๆ แต่มันอารมณ์ไม่ค่อยดีนะ ขึ้นไปสิ”

“ค่ะ”

ฉันพยักหน้าให้พี่ดินแล้วเดินขึ้นลิฟมาชั้นบน

ติ๊ดๆ ฉันกดรหัสเข้าไปโดยที่ไม่รู้ว่าคนข้างในจะอนุญาตไหม แต่ก็เดินเข้ามาแล้ว

พี่สายฟ้าเดินออกมาจากห้องนอนพอดี พอเห็นฉันเขาก็เดินเลี่ยงไปที่บาร์เครื่องดื่ม ไม่ทักหรือยิ้มฉันซักนิด

“ไม่พูดด้วยแบบนี้แสดงว่าโกรธจริงๆสินะ”

ฉันเดินตามพี่สายฟ้าไปแล้วกอดเขาจากข้างหลัง

“คิดถึงจังเลย ทำไมไม่รับโทรศัพท์พอใจคะ”

-SAIFAH PART-

ผมเห็นพอใจตั้งแต่ขับรถเข้ามาแล้ว จริงๆก็ไม่ได้โกรธอะไรหรอก แค่น้อยใจนิดหน่อยเท่านั้นเอง

“คิดถึงจังเลย ทำไมไม่รับโทรศัพท์คะ”พอใจกอดผมจากข้างหลัง

ยัยตัวแสบ!! แค่กอดของเธอก็ทำให้อารมณ์ที่ไม่ดีของผมทั้งวัน หายเป็นปริดทิ้งเลย

“มาทำไมเดี๋ยวงานไม่เสร็จนะ”ผมหยิบขวดน้ำแล้วเดินมาที่โต๊ะทำงาน

ไหนๆพอใจก็มาง้อแล้ว งอนต่อซักหน่อยแล้วกันอยากรู้ว่าพอใจจะง้อผมยังไง

“พอใจขอโทษ”

“กลับไปทำพาเหรดเถอะ พี่จะทำงาน”ผมแกล้งเมินแล้วหยิบงานขึ้นมาทำ

“พี่สายฟ้าโกรธพอใจจริงๆหรอคะ พอใจไม่ได้ตั้งใจจะไม่สนใจพี่นะ แต่งานมันเยอะมากจริงๆ หายโกรธพอใจนะคะ”

พอใจใช้ลูกอ้อน เดินเข้ามานั่งตักแล้วเอาหน้าซบที่อกผม

“ไม่ต้องมาอ้อนเลย เราผิดนะรู้ไหม”ผมใจอ่อนยอมพูดกับพอใจจนได้

“รู้สิคะ ถึงได้มาหานี่ไง พอใจทำงานไม่ได้เลยพี่สายฟ้าไม่ยอมรับโทรศัพท์พอใจ”พอใจทำหน้างอ

“ทีพี่โทรไปเรายังไม่รับเลย”

“ก็พอใจทำงานอยู่”

“นี่พี่ก็ทำงานอยู่”ผมยกเอกสารที่ทอมส์พึ่งเอามาให้พอใจดู

“ไม่เหมือนกันซักหน่อย ปกติพี่สายฟ้าไม่เคยไม่รับสายพอใจ แต่ถึงไม่รับพี่ก็จะโทรกลับทันทีแต่นี่พี่สายฟ้าหายไปเลย”

“ทีนี้รู้แล้วใช่ไหมว่าพี่รู้สึกยังไง”

“รู้แล้วค่ะ พอใจขอโทษ ดีกันนะคะ นะคะ”

จุ้บ!!! จ๊วบ!!

พอใจจูบผมเบาๆเร็วๆหลายที จนผมทนไม่ไหวรั้วท้ายทอยพอใจเข้ามาจูบ แบบหนักหน่วงจนพอใจตั้งรับไม่ทัน

“อื้อ..อ๊ายไอไม่ออก”

พอใจทุบที่อกผมแรงๆหลายที ผมเลยต้องปล่อยให้ปากเธอได้เป็นอิสระ

“ถ้าวันนี้พอใจทำให้พี่เสร็จได้ พี่จะยอมหายโกรธ”....