Love Is Never A Mistake [BXB]

"Sigurado ka na ba anak?" Madamdaming tanong ni tita."Tita Liza, diko din po alam. Nakakahiya napo kasi sainyo," nakayukong saad ko. Dahil hindi ko magawang tumingin sa mga mata niya."May nangyari ba anak?" Nagtatakang tanong ni tito Mico. "Naku, wala po ito tito, sobra napo kasi itong ginagawa ninyo sa akin," nahihiyang paliwanag ko pa kay tito habang namumula."Shawn Lackey, anak wala pa nga kaming nabibigay sayo. Tapos iiwan mo na agad kami?" Naluluhang tanong pa ni tita, dahil sa pursigido nakong umalis sa pamamahay nila. Simula ng mawala ang mga magulang ko, sila na ang kumupkop sa akin. Nagpalaki at nagpaaral. Sa katunayan nga hindi ko nakita na tinuring nila kong iba, anak na marahil ang turing nila sa akin.Kaya sobra ang pasasalamat ko sa kanila, dahil kung hindi nila ko inalagaan, baka sa lansangan ako nakatira ngayon o diman wala na din ako sa mundong ito.Napaka suwerte ko pa rin siguro, dahil nakilala ko sila tito Mico at tita Liza, dahil sa kanila naranasan ko ang hin

Dahil sa nangyari nawala ang antok ko, parang naglaho ang alak sa tiyan ko. Hindi ko mawari pero nagsisi ako sa katangahan ko. Bakit ako pumayag sa madumi niyang laro. Dapat kasi nanahimik nalang ako, dahil pag nagsawa na siyang gawin ang gusto niya sa akin. Iiwan nalang niya ko kung saan. Nang nag umaga ay bumangon nako kahit gustong gusto kopang matulog. Hindi naman puwede dahil kailangan kong tumulong sa gawaing bahay. Ayaw man nila tito't tita wala na din silang nagawa. Araw araw panaman akong nangungulit na hayaan nalang ako sa gusto kong gawin."Good morning Shawn," malanding bati sakin ni Zildjian isang bisexual na lalaki. Hanga din ako sa lalaking 'to. Kung puwede lang daw araw araw, liligawan niya ko para lang masabi niya na talagang may gusto siya sakin. May itsura naman si Zildjian. Sa katunayan gwapo 'tong lalaking ito, magmula sa matatangos niyang ilong na bumagay sa mga labi niyang mamula mula at ang kilay niyang ang ayos ng pagkakatubo. Ang bilugan niyang mukha na bu

Nang dumaan ang hapon ay nandito parin ako sa aking kwarto.Nahihiya ako sa nangyare, ewan ko ba sa sarili ko kung bat ko ginawa ang ginawa ko.Pero nangyari na ang nangyari kaya wala nakong magagawa pa.Pero hindi ko pinagsisihan ang ginawa ko.Dahil siguro nadala lang ako? O baka naman dahil nagustuhan ko?Pero first kiss ko 'yon.Kasalanan kodin naman hinayaan ko ang sarili kong maakit sakanya.Kahit hindi ako sigurado sa desisyon ko ay sumugal parin ako.Ginawa ko parin ang kapangahasan ko.Dala nga marahil ng init ng katawan ko kaya ko nagawa 'yon.Lumipas ang kinagabihan ay nasa kwarto parin ako. Ayokong lumabas.Baka andun si Branden, tapos magkakasalubong kami. Hindi ko siya kayang harapin ngayon.Pano kung tanungin ako kung bakit ko ginawa 'yon? Ano isasagot ko?Na, nadala lang ako ng init ng katawan?Pero may part kasi sakin na ayokong aminin na nadala lang ako. Dahil alam ko sa sarili ko na ginusto ko 'yon.Nang bandang alas otso na ay naligo na muna ako.Habang nagliligo a

Minsan naiinis tayo sa sarili natin dahil tayo mismo ang humahadlang sa ano mang nararamdaman natin, kaya humahantong tayo sa point na nag sisi tayo dahil imbes na sumugal tayo sa nararamdaman natin, kahit na mali ito ay hinahayaan nalang natin. Dahil pakiramdam natin ang damot ng tadhana, dahil ang kaligayahang hinihingi natin ay pinagdadamot pa niya.Marahil takot tayong tanggapin kung anong tunay natin na pagkatao, dahil na din sa lipunan nating mapanghusga at sa pamilya natin na ayaw nating ma-disappoint.Pero hanggang kailan tayo magtatago? Hanggang kelan natin pipigilan na lumigaya?Sa lahat ng tanong na 'yan, tanging sarili lang natin ang makakasagot.Mabuti pa ang iba, nagagawa nilang magmahal na walang pinagbabawal. Walang tinatago at higit sa lahat magagawa nilang ialay ng buo ang kanilang pagmamahal at pagkatao sa isang tao, na nagmamahal sa kanila..Buti pa sila, hindi nila nararanasan kutyain at husgahan ng mga tao dahil sa pagmamahalan nila.Sabi nga nila 'Falling In Lov

Lumipas ang bawat araw ay pilit ko siyang iniwasan. Kung ano-ano ang pinaggagawa ko sa bawat araw na nagdaan.Sa tuwing umiiwas ako ay parang pinapatay ang kaluoban ko. Hindi ko kaya. Habang lumilipas ang bawat araw mas lalong lumalalim ang nararamdaman ko sakanya.Hindi ko na kayang pigilan. Hindi kona kayang itago. Hindi ko na kayang magkunware. Higit sa lahat hindi kona kayang siya ay iwasan.Dahil sa bawat pag iwas ko ay parang dinudurog ang puso ko.Lalo na tuwing kumakain kami sa hapag-kainan.Tuwing nagtatama ang mga mata namin, ibang iba ang nararamdaman ko. Gusto ko siyang puntahan at yakapin ng mahigpit. Gusto kong bawiin na hindi kona siya iiwasan.Gustong gusto ko siyang lapitan lalo na tuwing nakikita ko sa mata niya na, ang lungkot niya, parang ang tamlay niya.Kahit anong gawin ko. Kahit anong isipin ko. Kahit saan ako pumunta, siya't siya ang naiisip at nakikita ko.Pati sa pagtulog ko gusto ko. Kahit sandali sisilip ako sa kwarto niya na mahimbing na natutulog. Haha