CHAPTER 3: When She's Gone

“NASAAN KA KAGABI? Alam mo ba kung anong oras na? Uwi pa ba ito ng matinong babae?” sunod-sunod na tanong ng kanyang asawa noong makapasok siya ng kanilang bahay. “Sumagot ka, Liberty!”

Blangko siyang tumingin kay Duncan at bahagyang natawa sa itsura nito. Nanlalalim na ang mga mata ng asawa. Magulo ang buhok at mukhang nakailang bote na rin ng alak dahil sa dami ng basyo na nakakalat sa lapag.

“Congratulations! Alam mo na ang pakiramdam ng ginawa mo sa ‘kin.”

“Nasaan ka kagabi, Liberty—”

“Bakit, kailangan bang lahat ipapaalam ko sa ‘yo? Hindi pwedeng ikaw lang ang nag-eenjoy sa pamamahay na ‘to?” 

“Liberty, Love, nag-aalala lang naman ako—”

“Don’t touch me!” tila bombang sumabog ang galit na kanina niya pa pinipigil. “Huwag mo akong hahawakan. Nandidiri ako sa ‘yo, Duncan!”

“Huwag namang ganyan, Love.”

“Love?” natawa siya. “Iyan ang salitang inakala kong mayroon tayo pero sinayang mo!” 

“She seduced me, Liberty!”

“That's the most idiot reason I've ever heard from you, Duncan,” sumusuko niyang sabi rito. “Walang gamot sa pagiging tanga pero pwede kang makaiwas sa kakatihan!”

“Liberty…”

“Ano, sasabihin mo na namang ayusin ko ang pananalita ko? May asawa kang tao, Duncan, inilagay mo rin sana ang sarili mo sa ayos!”

Napapagod na siya. Gusto niya na lang na matapos ang araw na ito upang makalayo siya sa asawa.

“Maaayos pa naman natin ‘to hindi ba?” bakas sa tinig ng asawa ang pakikiusap.

Natawa si Liberty,, “ano ako t*nga?” tanong niya rito. “Naumpog na ako, hahanap pa ako ulit ng bato na iuumpog ko sa sarili ko?”

“Ayusin natin ‘to—”

“Ang relasyon natin, parang basag na bagay, Duncan. Pwede mong buuin, pero hindi na matatanggal ang lamat na ginawa ng kataksilan mo. Lolokohin lang natin pareho ang sarili natin kung magpapatuloy pa tayo. Sa dinami-rami, sa kaibigan ko pa talaga?”

“Liberty, naging mahina ako…”

“Ibig sabihin, ganyang lang din kababaw ang pagmamahal mo sa ‘kin. Hindi mo ako mahal, Duncan. Kase hindi mo na hahanapin ang pagmamahal sa iba kung ako lang talaga.”

“Heto na nga. Nanghihingi ako ng tawad!” sumusukong sabi nito.

Gusto niyang murahin at magalit pa sa asawa ngunit luha ang tumulo sa kanyang mga mata.

“You don’t want me, you should have told me. Mahirap ba iyon?”

“I’m sorry, Love!” 

Ganoon na lamang ang panlalaki ng mga mata ni Liberty nang desperadong lumuhod ang asawa niya habang tulo nang tulo ang luha nito. Mahal niya ito, oo. Pero hindi kasama sa bokabularyo niya ang pagiging martir.

“Alam mo, gusto kitang murahin! Pagsalitaan ng masasakit na salita pero hindi mo deserve ang atensyon at galit ko. Sasayangin ko lang ang oras ko—”

“Ikaw lang ang mahal ko!”

“Ako lang?” may diin niyang hinigit ang damit na kinakapitan ng asawa na naging dahilan upang mawalan ito ng balanse. 

“Bakit? Iba ba ang paraan ng pagpapaligaya niya? Ano ba ang paraan ng pagkamot niya at nakalimutan mo kaagad na may asawa kang tao? Hindi mo man lang ako nirespeto, Duncan!”

“Iyon lang ‘yon!” katwiran nito. “Nothing special about it.”

Hindi niya naiwasang huwag matawa at mapaklang tumitig dito.

“In that case, I can also go with someone else just because the warmth they give me is different from you. Why did I didn’t think about it? Dapat pala—”

“Subukan mo!” 

Hindi na napigilan ni Liberty na pumalakpak. Deserve ng asawa niya ng medalya dahil sa pagiging t*nga.

“You're a hypocrite, Duncan!” sabi niya rito. “Ayaw mong ginagawa sa ‘yo, pero ang kapal mong gag*hin ako!”

Pointless na para kay Liberty ang pakikipagtalo sa asawa ngunit hindi niya pa rin alam kung bakit nananatili siya sa harapan nito. 

Siguro, hanggang sa mga sandaling iyon ay may hinihintay pa rin siyang marinig mula rito. Gusto niyang humingi ito ng kapatawaran sa sakit na ibinigay sa kanya kahit alam niya sa sariling hindi niya ito mapapatawad. 

“Naalala mo ba ang araw na hingin mo ang kamay ko?”

Napaangat ng tingin ang asawa niya bago mabilis na tumayo mula sa pagkakaluhod nito. Sasagot sana kaagad ito nang magsalita siya.

“Sinabi ko sa ‘yo na sa oras na pagbuhatan mo ako ng kamay, o saktan mo ako sa pinakamakasakit na paraan, tapos na tayo, Duncan.”

Bumalatay dito ang matinding takot na masaya niyang makita nang sandaling iyon. Sa ganoong paraan man lang ay makaganti siya sa asawa.

Hindi na nagsayang pa ng oras. Natagpuan na lamang ni Liberty ang sarili na nagsisimulang mag-alsabalutan. Ipinasok niya sa maleta ang mga damit nang wala sa ayos. Natatakot siya na makasama pa ang asawa sa iisang bubong. Sa kabila ng bangungot na ibinigay nito, baka bumigay rin siya kapag humingi ito ng tawad sa kanya.

Nang matapos sa pag-iimpake, kaagad na lumabas ng kwarto si Liberty ngunit hindi niya inaasahan na maaabutan pa rin doon ang asawa. 

“D-duncan.”

Hindi niya maiwasan na huwag makaramdam ng takot sa paraan ng pagtingin nito. Blangko iyon at tila wala sa sarili.

“You will not leave me, Liberty,” may diin nitong sabi habang papalapit sa kanya.

Wala namang magawa si Liberty kung hindi ang umatras dala ng matinding takot. 

“A-anong ginagawa mo, Duncan?”

“Matagal mo ng gustong magkaanak hindi ba?” tanong nito sa kanya. “I can give it to you—”

“No!” mabilis niyang sagot habang pilit na umiiwas dito. “Hindi na! Hindi ko gugustuhing magkaanak sa lalaking walang pagdadalawang-isip na sumira sa pamilyang matagal naming binuo. Hindi ko kayang makita ang magiging anak ko na makikihati ng atensyon sa kabit ng asawa ko kaya layuan mo ako—”

“Ang arte-arte mo!” 

Habol ni Liberty ang kanyang paghinga nang pwersahan siyang pahigain sa sofa ng asawa. Pilit siya nitong hinahalikan habang tinatanggal ang suot niyang damit.

“D-duncan!” paulit-ulit niyang tawag dito ngunit bigo siya na pabalikin ito sa sa tamang katinuan.

“T-tatanggalan ako ng mana nila grandpa kaya hindi mo ako pwedeng iwan. I need to be the president of that company. Iyon lang ang tanging paraan! And you’re going to help me!” mariin pa rin nitong sabi.

Patuloy ang pagluha niya nang mga sandaling iyon habang lumalaban na huwag matanggal ng asawa ang suot niyang bestida ngunit mas malakas ito kumpara sa kanya. Walang kakayahang lumaban ang mahina niyang katawan sa galit nito.

Dama niya ang pandidiri sa asawa nang tuluyan nitong matanggal ang suot niyang damit. 

Nang mga sandaling iyon, si Duncan, gulat na nakatingin sa kanyang kahubaran lalong-lalo na sa kanyang dibdib. Para itong binuhusan ng malamig na tubig at bakas ang kalituhan sa mga mata.

“Liberty, who gave you these kiss marks?” 

Ramdam ni Liberty ang pag-ihip ng aircon at matinding katahimikan sa pagitan nila…

Sa dinami-rami ng sagot. Pagngisi lang ang kanyang nagawa.

Tumayo siya nang may tapang sa kinahihigaan kasabay ng pagpupunas ng luha. Tinignan niya ang asawa mula ulo hanggang paa bago magsalita.

“Sa tingin mo ba ikaw lang ang pwedeng humanap ng ligaya sa iba?” tanong niya rito. “I can do that too, Duncan…” 

Walang sabi-sabi, taas-noong naglakad si Liberty palabas ng kanilang bahay habang hila ang kanyang maleta.

Nang makarating sa kanyang sasakyan, saka niya lamang nadama ang matinding panginginig ng kamay. Heto na ang pangalawang beses na may nagtangka sa kanya, at sa parehong Salvantez pa naranasan…