CHAPTER 7: The Back Story

KUNG MAY ISANG bagay na sigurado si Duncan, iyon ang kawalan niya ng amor sa pinakabata niyang tiyuhin. Sa maraming dahilan, hindi niya ito magustuhan. Isa na sa mga dahilan roon ay ang pagiging pangalawa niya sa lahat ng bagay nang dumating ito sa kanila. Wala siyang pakialam sa lalaki dahil sa pagiging anak sa labas nito. Ngunit nagbago iyon nang ang lahat ng para sa kanya na dati ay inilaan ng kanyang lolo ay unti-unting ibinibigay dito nang ganoon lamang kabilis.

Pangalawang bagay na hindi niya gusto rito ay pagiging magaling nito sa maraming larangan na nagiging dahilan upang makuha ang gusto nang hindi man lamang pinaghihirapan. Ngunit ang labis niyang kinaiinis sa lahat ay ang kakaibang panakaw na tingin na ibinabaling nito sa kanyang asawa. 

Marami na itong nakuha na para sa kanya at hindi roon kabilang ang misin niya na si Liberty.

“I want access to my money,” may diing sabi ni Liberty na naging dahilan upang bumalik siya sa kasalukuyan. “We have an agreement, Duncan. Marunong ka sanang magpakalalaki para matupad iyon.”

Nabaling ang tingin niya sa kanyang asawa na nasa passenger seat. Kailangan nilang umuwi nang magkasama ngayon sa kanilang bahay dahil na rin sa paghihinala ng kanyang lolo. 

“Duncan, sana marunong kang tumupad—”

“Para ano? Para pagkatapos kung ibigay ang pera mo ay iiwan mo ako?” mariin ang pagkakakuyom niya sa kanyang kamao habang nagpipigil na gumawa ng dahilan upang lumaki ang kanilang away.

“Para hindi mo na rin ako sinusumbatan,” may diing sabi ni Liberty. “I can’t believe na lumalabas pa na may utang na loob ako sa ‘yo. Tuloy, laging kailangan pa na ipaalala ang mga naitulong mo sa pamilya ko samantalang wala naman akong kaalam-alam sa mga ginawa mo para mabaon ako sa utang.”

Isang malalim na buntonghininga ang pinakawalan niya. Sinisira talaga ng asawa niya ang gabi na dapat sana’y masaya sila. 

“Sana naman malinaw sa ‘yo ang mga sinabi ko, Duncan—”

“I will not allow you to have your own money—”

“Mabilis akong kausap, Duncan,” may pagbabanta sa boses na sambit ni Liberty. “Isang tawag ko lang sa lolo mo pwede ng mawala sa ‘yo ang lahat ng pinaghirapan mo. Sa tingin mo manghihinayang ako dahil naging parte rin ako sa tagumpay na iyon? Huwag mo akong subukan. Iba ang nagagawa ng isang babaeng desperada na kayang gawin ang lahat para makalaya sa asawa!” 

Pilit ang naging pagngisi ni Duncan. Hindi niya akalain na kaya siyang pagbantaan ng ganito ni Liberty. Alam niya na hindi ito nagbibiro. Ngayong tagilid siya sa kanyang lolo, hindi malabo na ito ang kampihan ng matanda dahil magkasundo ang dalawa.

“Saan ka pupunta? Dito ang kwarto natin—”

“Bakit, ano sa tingin mo? Tatabi pa ako sa ‘yo ng pagtulog pagkatapos ng mga nagawa mo sa akin?” may talim ang pagtitig na tanong nito sa kanya.

“Liberty—”

Bago pa man masabi ang dapat niyang sabihin, mabilis na nagmartya paalis ang kanyang asawa at isang malakas na pagkalampag na ng pinto sa kwartong tinutuluyan nito ang ginawa.

Nang mga sandaling iyon, tanging paghilot na lamang sa kanyang sentido ang nagawa ni Duncan. 

Kahit na alam niyang siya itong nagpalamon sa tukso, hindi niya magagawang humingi ng tawad kay Liberty. Hindi niya naman pipiliing magloko kung walang pagkukulang ang asawa niya sa kanya. Kasalanan na nito kung nahanap niya ang pagkukulang nito sa iba. 

Para sa kanya, walang dapat na ipagtampo ang asawa dahil paulit-ulit man siyang magloko, sa huli, ang asawa pa rin ang uuwian niya.

“Manang, iabot mo nga ang alak ko!” malakas na sigaw ni Duncan bago pumwesto sa kanilang sala. “Manang!” tawag niyang muli nang hindi kaagad sumagot ang katiwala.

“S-sir, sandaling lang ho!”

“Pakibilisan!” naiinis niyang paalala rito. “Ano, wala pa rin ba, Manang—”

Hindi naituloy ni Duncan ang sasabihin nang mabaling ang tingin sa kanyang cellphone. Heto na naman ang paulit-ulit na pagtawag sa kanya ni Merideth. Magsimula nang mahuli sila ng asawa ay ayaw niya na itong kitain pa. Mas mahalaga ang yaman na ibibigay ng kanyang lolo kumpara sa babae na pwede niyang palitan kapag nagsawa.

Katulad ng ginawa kanina ay pinatayan niya itong muli ng tawag at itinutok ang atensyon sa alak na dinala sa kanya ng katiwala. 

Hindi pa man lumilipas ang kalahating oras, dama niya na ang paggapang ng init dahil sa alak na iniinom. Akmang papatayin niya naman ng tawag si Merideth nang tumunog ang doorbell sa kanilang bahay. Hindi lamang iyon isang beses kung hindi paulit-ulit.

“Ano ba ‘yan, Manang!” may galit na reklamo ni Duncan. “Gabing-gabi na nagawa pang mambulahaw!”

“Titignan ko ho kung sino, Sir!” nagmamadaling sabi ng katulong.

Muli na naman niyang narinig ang doorbell na huminto rin kaagad.

“Sino ba iyon, Manang?” tanong niya nang marinig ang pagbukas ng kanilang main door. “Gabing-gabi na nagawa pang mag-eskandalo! Sa susunod na ganyan ang pagpindot ng doorbell, i-report niyo kaagad sa—”

“S-sir…” 

“Ilang beses na akong tawag nang tawag tapos makikita lang pala kita rito na nagpapakalunod sa alak!”

Ganoon na lamang ang paglaki ng mga mata ni Duncan nang marinig ang boses ni Merideth.

“S-sir, ano… sinabi ko na hong bawal siyang pumasok pero may kailangan daw kayong malaman. Hindi ko na ho napigilan,” nag-aalalang paliwanag ng matanda na tinanguhan lamang ni Duncan. 

“Really, Duncan?” hindi makapaniwalang sambit ni Merideth. “Pagkatapos ng lahat, ganoon na lang iyon—”

“Anong ginagawa mo rito?” bakas sa boses at hilatsa ng kanyang mukha ang galit habang mariin ang pagkakapisil sa braso ng babae. 

“D-duncan, nasasaktan ako!” pilit na hinihila ni Merideth ang braso nito na mahigpit niyang hawak ngunit hindi nito magawang makawala.

Ang pobreng katulong na walang nagawa sa pagbubukas ng pinto ay pasimple ang naging pag-alis ngunit nakakailang hakbang pa lamang nito nang tawagin niya.

“Manang, I don’t want to see you again in this house.” 

“S-sir?” gulat na tanong nito.

“You’re fired!” may diin niyang sambit. 

“P-pero, Sir…” bakas sa mukha nito ang pagpipigil ng luha ngunit walang pakialam si Duncan. 

“Nasabi ko na sa ‘yo, ayaw ko ng tanga sa pamamahay na ito! At sino itong pinapasok mo? Bukas ng umaga, bago sumikat ang araw, dapat hindi na kita makikita rito. Ibibigay ko sa ‘yo ang huli mong sahod. Sosobrahan ko bilang bayad sa pananahimik mo, nagkakaintindihan ba tayo?”

Hindi man sang-ayon, mabilis ang naging pagkilos ng katulong patungo sa kwarto nito upang mag-impake. 

Nang mabaling ang tingin ni Duncan kay Merideth, heto na naman ang mahigpit niyang paghawak dito upang kaladkarin ang babae palabas ng bahay.

“Napaka-kapal ng mukha mo!” sabi ni Merideth. “Hindi mo ako pwedeng paalisin nang ganoon-ganoon lang! Pagkatapos ng sarap, ano, papatayan mo lang ako ng tawag?” 

“What the hell are you doing here?” pigil ang sarili na mas mainis dito. “Hindi pa ba sapat ang ibinigay kong pera? Nandiyan lang sa taas ang asawa ko!”

Ganoon na lamang ang naging pagngisi nito nang huminto sila sa tapat ng pintuan. 

“Ano sa tingin mo ang ginagawa ko rito?” tanong ni Merideth. 

“Hindi pwedeng makita ka ni Liberty—”

“Buntis ako, Duncan!” malakas at walang pagdadalawang-isip na anunsyo nito. “Sa tingin mo, sino ang ama?” may pang-uuyam na tanong nito sa kanya. “Hindi ko sasabihing ikaw…"