I'm Hiding The CEO's Son

Malakas akong nagbuntong-hininga, bago sinuklay ang buhok ni Riley habang pinapakain siya ng babysitter niya. Kahit saang anggulo ko tingnan ay hindi ko maikakaila kung sino ang ama niya."Ate Maria, iuwi mo agad si Riley pagkatapos ng klase niya. And please, huwag na huwag po kayong kakausap ng kung sino-sino. Huwag mo hayaan na may lumapit na hindi niyo kakilala.""May problema ba, ma'am?"Napahinto ako sa tanong ni Ate Maria. Nahalata niya siguro na hindi ako mapakali, which was very unusual for me. Kalmado lang ako sa lahat ng bagay, maliban pagdating kay Riley. Gusto ko pagdating sa anak ko ay perfect ang lahat. Parati man ako busy sa trabaho, pero hindi ako umaalis ng bahay na hindi natitiyak na maayos ko siyang maiiwan sa babysitter niya. Ayaw ko maramdaman ng anak ko na may kulang."Wala naman. Just do what I've said." Alam kong tunog praning na ako, pero ginagawa ko lang naman ito para sa anak ko. "Umuwi agad kayo pagkatapos ng klase niya. Kapag may tumawag dito, o kaya naman

"Ang sabi niya ay walang dapat makaalam na may nangyari sa amin dahil mali iyon..."Walang humpay sa pag-agos ang mga luha ko habang isinasalaysay ang nangyari ng gabing iyon, tatlong taon ang lumipas. Tatlong taon na ang lumipas pero sariwang-sariwa pa rin sa isipan ko ang nangyari. Kahit anong pilit ang gawin kong paglimot ay patuloy pa rin iyon bumabalik."Kaya nang malaman mo na nabuntis ka niya ay bigla ka na lang nawala na parang isang bula?" mahinang tanong ni Janeth habang hinahagod ang likuran ko at pinapatahan ako sa pag-iyak."Kung ang nangyari nga sa aming dalawa ay hindi niya matanggap, paano pa kaya kung malaman niya na nagbunga iyon? Tingin mo ba ay aakuin niya si Riley? Baka kung sinabi ko sa kanya noon na buntis ako ay ipinagtabuyan na niya lang ako."Umalis ako hindi dahil kay Garrett. Umalis ako dahil iyon ang tingin ko na makabubuti sa anak ko."I'm sorry, Yuki. Hindi ko alam." Niyakap ako ni Janeth. "Sana ay sinabi mo sa akin. Sana ay nadamayan lang man kita noong