Chapter 4

"Ang sabi niya ay walang dapat makaalam na may nangyari sa amin dahil mali iyon..."

Walang humpay sa pag-agos ang mga luha ko habang isinasalaysay ang nangyari ng gabing iyon, tatlong taon ang lumipas. Tatlong taon na ang lumipas pero sariwang-sariwa pa rin sa isipan ko ang nangyari. Kahit anong pilit ang gawin kong paglimot ay patuloy pa rin iyon bumabalik.

"Kaya nang malaman mo na nabuntis ka niya ay bigla ka na lang nawala na parang isang bula?" mahinang tanong ni Janeth habang hinahagod ang likuran ko at pinapatahan ako sa pag-iyak.

"Kung ang nangyari nga sa aming dalawa ay hindi niya matanggap, paano pa kaya kung malaman niya na nagbunga iyon? Tingin mo ba ay aakuin niya si Riley? Baka kung sinabi ko sa kanya noon na buntis ako ay ipinagtabuyan na niya lang ako."

Umalis ako hindi dahil kay Garrett. Umalis ako dahil iyon ang tingin ko na makabubuti sa anak ko.

"I'm sorry, Yuki. Hindi ko alam." Niyakap ako ni Janeth. "Sana ay sinabi mo sa akin. Sana ay nadamayan lang man kita noong mga panahon na kailangan mo ng masasandalan."

Pinunas ko ang mga luha ko at bumitaw sa yakap niya. "Janeth, ayaw ko naman idamay kita sa problema ko. Kaya nga ako lumayo dahil ayaw ko mandamay ng ibang tao."

Bumuga siya ng hangin at nagpangalumbaba sa harapan ko. "Talaga bang aalis na naman kayo ulit ni Riley?"

Tumango ako sa kanya. Iyon lang ang naiisip kong paraan. Ayaw ko na magkaroon pa ng kahit anong ugnayan kay Garrett.

Ilang sandali pa ay nagpaalam na ako kay Janeth dahil kailangan ko na pumasok sa trabaho.

Palabas na ako ng coffee shop. Sa kamamadali ko ay hindi ko napansin ang lalaking papasok sa loob kaya nagkabanggan kaming dalawa. Natumba ako sa sahig pero agad din naman niya ako inalalayan.

"I'm sorry, I didn't know—Yuri?!"

Napakurap ako nang makita ang mukha ni Gio. Umatras ako at inilayo ang sarili sa kanya.

"S-Sir... Gio!" Napamura ako sa isip ko. Kahapon ay si Garrett, ngayon naman ay ang kapatid niya. Sino pa ang susunod? Pilit ko silang iniiwasan, pilit ko naman silang nakakasalubong.

"Kumusta ka? It's been a while. Bigla ka na lang nawala."

Awkward ako na ngumiti. "I'm doing great, sir. Ikaw kumusta ka..." Naputol ko ang sasabihin nang matanaw mula sa labas ang paglabas ni Garrett mula sa loob ng sasakyan.

Nagtama ang paningin namin ni Garrett. Nanlaki ang mga mata ko at sunod-sunod na napalunok. Bigla akong nataranta. Gusto kong tumakbo, pero ayaw makisama ng mga paa ko. Napansin din ata ni sir Gio ang reaksyon ko kaya hinabol niya ng tingin kung nasaan ang atensyon ko.

"Para ka namang nakakita ng multo. Si kuya lang yan," natatawang sabi ni Sir Gio. "Hanggang ngayon ba ay natatakot ka pa rin sa kanya?"

Totoo. Multo nga si Garrett. Multo mula sa nakaraan ko na ayaw ko na makita pa.

Mas lalo pa akong nataranta nang iwan ako ni sir Gio para mag-order sa counter. Pumasok naman si Garrett at tumayo sa harapan ko. Kung may iba pang papasok na customer ay mapagkakamalan kaming dalawa na baliw.

"We meet again," makahulugang wika ni Garrett. Hindi siya nakangiti. Wala ring mababakas na inis o galit sa mukha niya. Seryoso lang ang tingin niya sa akin.

"Oo nga," sagot ko. Gusto kong sampalin ang bibig ko kung bakit pa ako sumagot. Sana ay hinayaan ko na lang siya at nilagpasan na.

"We need to talk." It's not a question, but a statement.

Muling kumabog ang dibdib ko. Alam kong hindi siya makikipagkumustahan sa akin kaya gusto niya ako makausap. Sigurado ako na may gusto siyang malaman mula sa bibig ko.

"I-I'm... I'm sorry, but I can't. Kailangan ko na pumasok sa trabaho." Nilagpasan ko na siya pero hindi pa ako tuluyang nakakalabas ng pintuan ay hinila niya ang braso ko pabalik. 

"Yuki, we need to talk." For the first time in three years, muli kong narinig ang pagiging bossy sa tono niya. Wala pa rin siyang pinagbago. Kung ano siya noon ay ganon pa rin siya ngayon.

Humugot ako ng lakas at buong tapang siyang hinarap. Nagkatinginan kami at parehong nakatitig sa isa't-isa. "Talk about what? The last time I check, wala tayong dapat pag-usapan."

"Alam ko kung ano ang dapat nating pag-usapan—"

Sarkastikong akong natawa sa sinabi niya. "No, hindi ko alam. Ano bang dapat natin pag-usapan, Garrett?" Paghahamon ko sa kanya.

"What's happening here?" singit ni sir Gio at nagpalipat-lipat ng tingin sa aming dalawa. "May problema ba?"

Hindi ako sumagot. Kinuha ko ang pagkakataon na iyon para makaalis. Mabilis akong nagmartsa palabas ng coffee shop at pumasok sa kotse ko.

Nanginginig ang mga tuhod pati rin ang magkabilang kamay. Alam na ni Garrett ang tungkol kay Riley. Gusto niyang makipag-usap dahil doon, sigurado ako.

Pero hindi ko siya bibigyan ng pagkakataon na makalapit sa anak ko. Wala siyang karapatan.

Tinanaw ko ang coffee shop at nakitang naroon pa rin sina sir Gio at Garrett sa tapat ng pintuan at nag-uusap. Mukhang nagtatalo silang dalawa base sa reaksyon ni sir Gio.

Muling kumabog ang dibdib ko sa ikatlong pagkakataon nang tumingin si Garrett sa kotse ko. Ilang sandali pa ay nakita ko na lang siyang naglalakad papalapit dito sa kotse ko.

Oh God, no...