Trigger Warning: ViolenceWakas"So...are you coming home tonight?" my brother, Frand, asked and sat on the couch in front of me with a glass of liquor on his hand.I leaned on my swivel chair. Ibinaba ko ang dokumentong binabasa at sinulyapan ang nakakatandang kapatid. Ilang beses na itong pabalik-balik sa aking opisina ngayong araw para kulitin akong umuwi ngayon. It's lola's 85th birthday and we are having a family dinner. Ayos lang naman na hindi ako pumunta dahil binisita ko na si lola kahapon. We had an early celebration on her favorite restaurant yesterday so I think she'll understand if I won't come.Kaso ang mga kapatid ko, ayaw tumigil. Palagi na lang, tuwing may okasyon ay pinagtutulungan nila akong pauwiin. They've been teaming up against me for the past years just to make me come home. Hindi na rin kasi ako umuwi simula no'ng naging abala na sa mga hawak na negosyo."I'm busy," sagot ko.Matalim niya akong tiningnan ngunit sa huli ay bumuntong-hininga. "Kinukulit ako ni M
They say the Almighty gives the toughest battle to His strongest soldier. Hindi ka Niya bibigyan ng pagsubok kung hindi mo kayang lagpasan. Ang lahat ng problema ay may solusiyon. Matatapos rin ang unos. I can't agree to that. I can't understand why all of this happened to me. Looking back, realized I've been fighting most of my life. Na hindi natatapos ang paghihirap, sakit at pagdurusa ko. Na kahit anong gawin kong pagdilat sa dilim, wala akong mahanap na liwanag. Na kahit anong pulot ko sa mga nabasag na piraso ng pagkatao ko, hindi ito muling mabubuo at lalo pang nadudurog. No matter how hard I try to be tough, I'll always end up failing like a fragile glass. I'm not strong. Magmukha man akong malakas sa harapan ng lahat, alam Niya kung gaano ako kahina kapag kaharap ko ang sarili ko. Kaya bakit ganito? What is His reason for putting me in this bloody battlefield? I smiled sadly as the cold breeze embraced my body. I am living in the dark all my life. Kahit pa ngayong payapa ang
I woke up with my head throbbing. Pinatay ko ang alarm na nasa side table at bumangon, sapo ang ulo. I didn't have enough sleep last night. The past few weeks are actually hell for me. Final exams drained my system. Halos hindi na ako matulog sa dami ng kailangang aralin, at mga requirements at projects na kailangang ipasa. I took a shower and did my morning routines. I wore my school uniform and did my make up before going downstairs for a breakfast. The breakfast went on with my parents talking about business and work. Tahimik lang akong kumain at paminsan-minsan ay nakikinig. Medyo gumaan ang pakiramdam ko sa narinig sa mga magulang pero mabigat ang akingpakiramdam at masakit ang ulo. I kissed my parents goodbye after eating and went out of the house. I entered our SUV. My phone rang inside my bag. I sighed when I saw who it was. "Yes?" I asked in a monotone. The woman sighed on the other line. "What is it, Jayle?" "Eh kasi," muli siyang bumuntong hininga. "I have something t
I wiped the sweat off my forehead and neck using my hanky and combed my damp hair. My phone rang again. I glared at it. Pahamak. I saw Manong's name on the screen. "Ma'am. Sandali lang ho, ah? Traffic kasi eh. Malapit na po," I rolled my eyes and sighed. "Okay po. Just make it a bit fast po, please? I badly wanna go home." I said and hung up the phone. Napapikit ako ng mariin nang maalala ang senaryo kanina. Everyone from our batch knew about Forth's reputation. Some even find it amusing and cool. While me? I hated it. I don't like guys playing with someone's feelings. They are bunches of idiots. I jumped a bit at the presence of someone beside me. My heart thumped. Hindi ko alam kung dahil ba sa gulat, o kaba. Syempre, sa gulat. Bakit naman ako kakabahan, diba? Hindi naman ako ang nahuling nakikipaghalikan. I lazily turned to him. "What?" Kailan ba ako makakauwi. I'm so tired. Dumagdag pa ito. His brow shot up. "Nasaan ang sundo mo?" Aniya at sumandal sa pader ng waiting shed na
Sumabog ang malakas na musika sa buong lugar. The blinding strobe lights, bottles of liquor, gyrating bodies, people dancing wildly and drunk people seated on the couches welcomed me. Hindi na kami mag-aalala dahil lahat kaming magkaibigan ay nasa legal na edad na at responsable naman sa mga kilos. I spotted my friends at the right corner, malapit sa dancefloor. Kumaway si Shane sa akin, doon ko napansin ang dalawa pang lalaking hindi pamilyar sa sa akin na nakikipag-usap sa mga kaibigan ko. "There she is!" Macy beamed. "Ang hot naman talaga! Nagliliyab ang kagandahan sa malamig na gabi!" She teased. Natawa ako roon at inikutan siya ng mata. Shane whistled playfully. "Sana all may dede," Giana laughed. I sat beside Jayle whose busy texting someone. Nakangiti pa at animo'y kinikilig. Siniko ko siya ng bahagya. Lumingon siya sa akin, nangingiti pa sa kausap. "Oh, hi! Sexy naman!" She beamed. I smiled at her and put my purse at the table. I poured the Jack Daniels on a glass while li
Sa mga ganitong sitwasiyon, hindi ako umiinom ng mahigit sa dalawang baso ng alak dahil alam kong mahina ako sa bagay na iyon. Ngayon lang ako nakainom ng marami. I stood up and walked sluggishly. I am a bit slurry but I managed to walk my way to the restroom. Walang katao-tao sa loob noon nang makarating ako. I leaned my head against the cold wall. Mainit ang aking pakiramdam at nahihilo pa. It took me minutes to compose myself and freshen up. Medyo umayos na ang aking pakiramdam matapos makapagsuka at maghilamos. Bahagyang nabawasan ang pagkahilo ko bagama't namimigat na ang mga mata. On my way to our table, my phone rang. Dad's name flashed on it. It's already 1 am so its very unusual for him to call this late, I think it's important. Pahirapan man ay mabilis akong nakalabas sa bar at sinagot ang tawag. Namuo ang pawis sa aking noo at leeg dahil sa pakikipagsiksikan sa mga tao. "Dad," I called. "It's late. Something wrong?" He sighed tiredly. "Nothing, hija. Nasaan ka?" "I'm
Ilang sandali pa ay kumalma na ako ngunit nanatili kami sa ganoong posisyon. No one dared to move nor speak. I find the moment calming and peaceful, na para bang matagal na kaming ganito sa isa't isa kahit na ang totoo, mula noong high school ay ngayon lang kami naging ganito kalapit sa isa't isa. His heartbeat is calm but his breathing is heavy. I felt the urge to bury my face in his chest but I stopped myself. I don't think it's right, given our past encounters at school. We're not even friends. He sighed and hugged me more. "Feeling better now?" He asked. I nodded. Bahagya akong kumalas sa kaniyang yakap, hinayaan niya akong makawala. Inayos ko ang aking suot na dress. Pinulot niya ang nahulog kong purse at inabot sa akin. Hinanap ko rito ang aking scrunchies para masikop ang magulong buhok. Nanonood lang si Forth sa aking ginagawa. Nahirapan akong sikupin ang buhok dahil sa hawak na purse. I tried but I fail eventually. Itinigil ko na lang iyon. Hinayaan ko na lang na ganoon an
He drove away from our house at 3 am. Halos nahuhulog na ang aking mga mata sa antok at pagod, at ganoon din siya. He looked tired and sleepy. I texted my friends the next day. I said sorry for leaving without a word. Nag alala ang mga ito dahil bigla na lang akong nawala. Nagdahilan na lang ako na nagpasundo dahil inaantok na, pinili kong ilihim ang nangyari. The next days passed like a whirlwind. Simula noong nangyari sa bar, medyo umayos ang pakiramdam ko sa presensiya ni Forth. Tuwing nagkakasalubong kami sa school, nagagawa ko na siyang ngitian bilang pagbati. Hindi tulad ng dati na iwas na iwas akong mapadapo ang tingin ko sa kaniya. "I'll be leaving next month," Jayle pouted sadly. Nandito kami sa cafeteria para sa lunchbreak. Kaming dalawa lang dahil may klase pa ang iba. Giana is a stem student, si Shane ay may cooking class at si Macy ay humms. Kaming dalawa ni Jayle ay abm, kaya minsan lang talaga na makumpleto kami dahil abala rin ang ibang kaibigan sa ginagawa. I sigh