Kabanata 5

Ilang sandali pa ay kumalma na ako ngunit nanatili kami sa ganoong posisyon. No one dared to move nor speak. I find the moment calming and peaceful, na para bang matagal na kaming ganito sa isa't isa kahit na ang totoo, mula noong high school ay ngayon lang kami naging ganito kalapit sa isa't isa.

His heartbeat is calm but his breathing is heavy. I felt the urge to bury my face in his chest but I stopped myself. I don't think it's right, given our past encounters at school. We're not even friends.

He sighed and hugged me more. "Feeling better now?" He asked.

I nodded. Bahagya akong kumalas sa kaniyang yakap, hinayaan niya akong makawala. Inayos ko ang aking suot na dress. Pinulot niya ang nahulog kong purse at inabot sa akin. Hinanap ko rito ang aking scrunchies para masikop ang magulong buhok. Nanonood lang si Forth sa aking ginagawa.

Nahirapan akong sikupin ang buhok dahil sa hawak na purse. I tried but I fail eventually. Itinigil ko na lang iyon. Hinayaan ko na lang na ganoon ang buhok ko kahit nakakahiyang ganito ang hitsura. Sabog na buhok at mugtong mata.

Natigilan ako nang lumapit si Forth at kinuha sa kamay ko ang panali. "Let me." He said softly. Marahan niya akong pinatalikod para maayos ang aking buhok.

It is weird that I should be traumatized after being harassed. I should be afraid when someone touches me. But Forth's gestures made me feel the other way. I feel soft and safe.

Matapos iyon ay nakumbinsi niya akong siya ang maghahatid sa akin. Nag- aalangan pa ako dahil nakakahiya at nakakailang iyon, lalo na sa mga napagtanto ko sa sarili ngayong gabi.

Tahimik kami sa biyahe hanggang makarating sa bahay. Ilang sandali kaming nanahimik, walang gumagalaw at nakatingin lang ng diretso sa malaking bahay sa harapan.

I should say something... at least. I turned to him and saw him playing his lips using his fingers. I noticed the bruise in his lip. Kumunot ang noo ko.

"May pasa ka," puna ko. He looked at me intently. He puckered his lips.

"This is nothing," he uttered in a husky voice. My nape shivered. I suddenly felt nervous and uneasy. But it's  the kind of reaction that isn't scary. Its uncomfortable and dangerous...in a different way.

Umismid ako. "Bakit ka kasi sumugod ng mag- isa? Hindi ka man lang nagtawag ng bouncer o kung sino. Mas malaking tao iyon kaysa sa'yo. Paniguradong napuruhan ka noon kung hindi mo lang naunahan," I spat. 

Sinisi ko pa talaga siya samantalang ako na nga ang tinulungan. Pero nag-alala talaga ako at iyon lang naisip kong paaran para pagtakpan ang pagiging concerne ko sa kaniya. 

He raised a brow and smirked mockingly. His eyes stared at me darkly. Like a dark, cold night, his mysterious obsidian eyes looks so intense but playful.

"It's fine now," he said which made me roll my eyes. He chuckled at that. "Ang importante ay ligtas ka."

I sighed. I looked at the bruise in the side of his lips. Halata iyon, tila ba malakas rin ang pagkakasuntok. Bahagya akong ngumuso, feeling really guilty. I saw his Adams apple move as he swallowed hard.

"C-Can you stay for a while?" I asked in a small voice. I almost slapped myself when it sounded sweet and soft even to my own ears. Natigilan rin siya roon at bahagyang umawang ang labi. Naguguluhan man ay tumango siya sa sinabi ko.

I went out of his car and hurriedly went inside the house. Kumuha ako ng ice pack at muling lumabas. Naabutan kong nakabukas ang passenger's seat.

Muli akong pumasok sa loob ng kaniyang sasakyan. Titig ni Forth añg agad na sumalubong sa akin nang tuluyan nang makapwesto.

Walang namutawing salita sa amin. I sighed lowly and turned to him. Nanatili siyang nakatitig ng seryoso, pinapanood ang bawat galaw ko. I felt conscious under his gaze. Para bang bawal akong magkamali o makagawa ng ikakahiya ko.

Hindi ako nagsalita at maingat na lumapit sa kaniya. My heart raced wildly. My system feels tense while leaning closer to him. I saw him stunned at my move, ngunit bukod doon ay tinignan niya lang ako.

Ilang dangkal lang ang layo ng aming mukha. Inilapat ko ng marahan ang ice pack sa kaniyang pasa. I looked at his reaction. Parang hindi na siya gumagalaw sa kinauupuan. Pinigilan ko ang sumisilay na aliw sa akin. Hindi ko alam kung saan nanggaling ang pagkatuwa na nararamdaman ko habang tinitignan siyang halos 'di na makagalaw.

Although, mas lalo lang akong natetensiyon kapag napapatitig sa kaniya. Mas lalong nadedepina kung gaano pinagpala ang kaniyang hitsura sa malapitan, o sa ganitong kalapit na distansiya.

Tumindig ang balahibo ko nang iniangat niya ang kamay at hinawakan ang kamay kong may ice pack. The sudden bolt of electricity traveled to my nerves when our skin touched. Tila napaso akong napabitaw sa bagay na hawak at ipinaubaya iyon sa kaniya.

"It's late." He stated. "You should be sleeping now." 

Humilig ako sa back rest at tumingin sa kaniya. Hawak niya lang ang compress at hindi ito dinadampi sa pasa. His hair is disheveled and his eyes are sleepy. His brown orbs looks expressive and deep, tila bitag na kung tititigan ay mahuhulog ka sa kailaliman ng hipnotismo nito. His pointed noise looks proud, and his sensual red lips is sinful to look at. His jaw is defined and sharp.

Maybe it is the alcohol but he looks ten times hotter in my eyes when he's this close.

"Are you like this to your girls, too?" w*;a sa sarili kong tanong. "Ganito ka rin ba kung may nambabastos sa kanila?"

I know my question is very personal ngunit kuryoso talaga ako. Para na rin akong nanghihimasok sa kaniyang buhay ngunit gusto ko ring malaman kung ganito ba talaga siya ka-concerned sa lahat. Hindi ko alam  kung bakit. 

Natigilan siya sa tanong ko at kalaunan ay umigting ang kaniiyang panga. Napalunok ako at mataman siyang tinitigan. Parang hindi niya nagustuhan ang tanong ko pero nagsikap pa ring tapatan ang titig ko. 

"I will defend other girls if they were in your situation, too," aniya sa mababang boses. "Poprotektahan ko sila kung sakali. Pero ibang usapan kapag ikaw na. Handang akong makipagpatayan...para lang mailayo ka sa lahat ng mananakit sa'yo. Iyon ang kaibahan mo sa ibang babae, Selene."