Chapter 2

Hindi ko alam kung ilang minuto akong nakatayo sa gitna ng kwarto ko, pero pakiramdam ko, hindi ako makahinga.

Isang linggo.

Iyon ang binigay niyang palugit bago niya ako angkinin nang tuluyan.

Napaupo ako sa gilid ng kama, pilit na iniintindi ang sitwasyon ko. Gusto kong isipin na kaya ko siyang labanan, pero alam kong si Krim Kuen Vryzks ang taong hindi tinatanggihan.

“Damn it,” bulong ko sa sarili ko habang pinipisil ang sentido ko.

Bakit ko pa ba nilalabanan?

Wala naman akong kawala.

Napatayo ako nang marinig ang marahang pagkatok sa pinto. Ilang segundo lang, bumukas ito at bumungad ang isang babae—mukhang nasa late thirties, pormal at may matapang na aura.

“Madam, ako po si Amelia. Ako po ang head maid dito sa mansion,” magalang niyang pagpapakilala. “Pinadala ako ni Sir Krim para ipaalala na bumaba kayo para sa hapunan.”

Napakunot ang noo ko.

Gusto niyang kumain kami nang sabay?

Nag-aalangan akong tumayo. Wala akong gana, pero alam kong mas lalala lang ang sitwasyon ko kung lalaban ako ngayon.

“Okay, susunod ako,” tipid kong sagot.

Bahagyang yumuko si Amelia bago lumabas ng kwarto. Naiwan akong nakatulala bago ako bumuntong-hininga.

Pinilit kong ayusin ang sarili ko. Ayokong ipakita kay Krim na naaapektuhan niya ako.

Ayokong ipakita na kahit papaano… natatakot ako sa kung anong kayang gawin ng lalaking iyon.

Pagdating ko sa dining area, napanganga ako.

Napakahaba ng lamesa, at sa dulo nito, naroon si Krim, kalmado at parang isang hari sa sariling kaharian. May wine sa baso niya, at ang bawat galaw niya ay kalkukado.

Hindi niya ako nilingon agad. Nakafocus siya sa hawak niyang papeles, parang wala lang ako sa paligid.

Hindi ko alam kung matutuwa ako o maiinis.

“Umupo ka,” malamig niyang utos.

Napatingin ako sa paligid. Wala kaming ibang kasama sa mesa, pero naroon ang ilang kasambahay sa gilid, tila ba handang sumunod sa kahit anong utos niya.

Lumapit ako at naupo sa tabi niya, pero sinadya kong panatilihin ang distansya. Ayokong mapalapit sa kanya nang husto.

Saglit siyang tumingin sa akin. Hindi ko alam kung nagustuhan niya ang ginawa ko o nainis siya, pero hindi siya nagsalita.

Sa halip, marahan niyang ibinaba ang hawak niyang papeles at inabot ang baso niya. Uminom siya nang dahan-dahan bago nagsalita.

“Simula ngayon, magkasama tayong kakain tuwing gabi.”

Napasinghap ako. “Ano?”

“May problema ba?” Tumagilid ang ulo niya, nakatitig sa akin na parang sinusukat ang bawat reaksyon ko.

Oo, may problema!

Gusto kong isigaw iyon, pero pinigilan ko ang sarili ko. Kahit kailan, hindi ako pwedeng magpatalo sa kanya.

“Akala ko ba, hindi mo ako gusto?” sarkastiko kong tanong. “Bakit mo ako gustong kasabay kumain?”

Isang mabagal na ngiti ang sumilay sa labi niya, pero hindi iyon ngiting masaya.

“Simple lang,” bulong niya, saka inilapit ang mukha niya sa akin. “Gusto kong ipaalala sa’yo na anuman ang gawin mo, Samantha…”

Lalo siyang lumapit, halos magdikit ang ilong namin.

“… asawa na kita. At wala ka nang magagawa para baguhin ‘yon.”

Nanigas ako sa kinauupuan ko, pero pinilit kong itago ang gulat. Hindi ko siya hahayaang makita kung gaano ako naapektuhan sa presensya niya.

Pero sa totoo lang…

Hindi ko alam kung paano ko malalagpasan ang isang linggong palugit na ibinigay niya.

Gusto kong bumalikwas at isigaw sa kanya kung gaano ko siya kinasusuklaman, pero alam kong walang saysay. Krim Kuen Vryzks ay isang lalaking hindi tinatablan ng galit—at lalong hindi tinatablan ng kahit anong emosyon.

“Wala akong balak baguhin ‘yon,” malamig kong sagot, pilit pinapanatili ang normal na tono ng boses ko. “Pero hindi ibig sabihin n’on ay susunod ako sa lahat ng gusto mo.”

Muling lumitaw ang mapanganib na ngiti sa labi niya. “Susunod ka, Samantha. Hindi mo lang alam kung kailan.”

Tinitigan ko siya, pero hindi ako umimik. Alam kong hindi ko siya kaya sa ganitong laban.

Lumayo siya sa akin, tila ba sinadya lang niyang ilapit ang sarili para guluhin ako. Kinuha niya ang kutsilyo at marahang hiniwa ang steak sa harapan niya, walang pakialam kung anong epekto ng presensya niya sa akin.

“Magsimula ka nang kumain,” utos niya, hindi man lang ako tiningnan.

At dahil ayaw kong magmukhang rebelde sa harap ng mga kasambahay, napilitan akong kuhanin ang kubyertos at sundin siya.

Tahimik kaming kumain. Sobrang tahimik na ang tanging naririnig ko lang ay ang mahihinang tunog ng kutsara’t tinidor. Pero kahit anong pilit kong ituon ang isip sa pagkain, hindi ko magawa.

Sa bawat galaw ni Krim, sa bawat malalim niyang paghinga, ramdam ko ang presensya niya. Parang kahit saan ako lumingon, naroon lang siya—kahit pa hindi siya tumitingin sa akin.

Hanggang sa nagsalita ulit siya.

“Simula bukas, may bodyguard ka.”

Napakurap ako. “Anong sabi mo?”

Sa unang pagkakataon, tumingin siya sa akin nang diretso. “Simula bukas, may nakadikit sa’yo. Kahit saan ka magpunta, hindi ka mag-iisa.”

Napatigil ako sa pagkain. Hindi ko alam kung matatawa ako o mas magagalit.

“Para saan?”

“Para hindi ka na magtangkang tumakas.”

Nagtagis ang bagang ko. “At bakit mo iniisip na tatakas ako?”

Muling sumilay ang matigas na ngiti sa labi niya. “Kasi ikaw si Samantha Sky Smith.” Bumaba ang tingin niya sa labi ko, saglit lang, pero sapat para bumilis ang tibok ng puso ko. “At alam kong hindi ka titigil sa paghahanap ng paraan para makalayo sa’kin.”

Napalunok ako.

Damn it.

Mas kilala niya ako kaysa sa inaakala ko.

Bumuntong-hininga ako at ibinaba ang kubyertos. Wala na akong gana.

“Kung tapos ka nang mangonkontrol, aalis na ako,” malamig kong sabi bago ako tumayo.

Pero bago pa ako makalayo, nagsalita ulit siya—isang huling babala na nagpatigil sa akin.

“Huwag mo akong pilitin na paikliin ang isang linggong palugit mo, Samantha.”

Mabagal akong lumingon. Hindi ko alam kung pananakot ba ‘yon o isa lang sa madalas niyang larong panggigipit. Pero sa anyo niyang parang hindi natitinag, alam kong hindi lang iyon simpleng babala.

Nang makita niyang hindi ako sumagot, muling lumitaw ang ngiti niya.

“Dahil kapag naubos na ang pasensya ko…” Bumaba ang tono niya, halos paos. “Hindi mo na kailangang maghintay ng isang linggo.”

Parang tinakasan ako ng lakas.

At sa unang pagkakataon, naramdaman kong hindi lang galit ang nararamdaman ko kay Krim..

Nandito rin ang takot.

At ang mas malala?

Ang takot na baka hindi lang galit ang maramdaman ko sa kanya sa mga susunod na araw.

Pagkaalis ko sa dining area, dumiretso ako sa kwarto ko at inilock ang pinto. Huminga ako nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili ko.

Pero kahit anong gawin ko, hindi ko matanggal ang boses niya sa isip ko.

“Huwag mo akong pilitin na paikliin ang isang linggong palugit mo, Samantha.”

Napakuyom ako ng kamao.

Ano bang pinasok ko?

Wala naman akong choice, ‘di ba? Wala akong ibang magagawa kundi sundin ang kasunduang ito. Pero habang lumilipas ang oras, habang mas nakikilala ko si Krim… mas lalo akong natatakot.

Natakot na baka hindi lang buhay ko ang kontrolado niya.

Pati na rin ako.

Napatingin ako sa malaking kwarto. Sobrang elegante—mamahaling furniture, malambot na kama, malaking walk-in closet. Para akong nasa hotel na pangmayaman.

Pero kahit gaano kaganda ang paligid, hindi nito matatanggal ang katotohanang isa lang itong hawla.

Damn it!

Kinuha ko ang unan at itinapon iyon sa kama. Gusto kong sumigaw, gusto kong magwala. Pero anong silbi? Wala akong ibang pagpipilian kundi manatili rito.

Hanggang sa biglang may kumatok.

“Madam?”

Boses iyon ni Amelia, ang head maid.

“Anong kailangan mo?” tanong ko, hindi naitago ang inis sa boses ko.

“Sabi po ni Sir Krim, siguraduhin kong nasa maayos kayong kondisyon bago kayo matulog.”

Napairap ako.

Pati ba naman ang pagtulog ko, kailangang bantayan niya?

“Huwag kang mag-alala, buhay pa ako,” sarkastiko kong sagot. “Maaari ka nang umalis.”

Sandaling katahimikan.

“Sige po, madam. Magandang gabi.”

Nang marinig kong lumayo na ang mga yabag niya, napabuntong-hininga ako.

Lumapit ako sa bintana at tinignan ang labas. Tahimik ang paligid, may iilang ilaw lang na nakabukas sa malawak na hardin.

Kahit gusto kong lumabas, alam kong may mga nakabantay.

Hinawakan ko ang kwintas na suot ko—ang huling alaala na mayroon ako mula sa buhay na iniwan ko.

Isang linggo.

Dapat kong gamitin ang isang linggong palugit para makahanap ng paraan.

Dahil hindi ko hahayaang maging laruan lang ako ng isang lalaking tulad niya.

Kinabukasan, nagising ako sa mahinang tunog ng pagkatok sa pinto.

“Madam, may naghihintay po sa inyo sa ibaba.”

Napakurap ako at bumangon mula sa kama. Masyado pang maaga para sa kahit anong gulo, pero hindi ko alam kung bakit bigla akong kinabahan.

Pagkabukas ko ng pinto, bumungad sa akin si Amelia. Katulad kagabi, pormal at walang emosyon ang mukha niya.

“Sino?” tanong ko, pilit pinapanatili ang kalmadong tono ng boses ko.

“Ang personal bodyguard niyo po, madam.”

Napasinghap ako.

Akala ko biro lang ni Krim ang sinabi niyang may magbabantay sa akin 24/7—pero hindi pala.

So he’s really serious about this?

Hindi ako nagsalita at dumiretso na lang sa banyo para maghilamos. Ilang minuto lang, bumaba na ako sa sala, at doon ko siya nakita.

Isang matangkad na lalaki ang nakatayo roon—matipuno ang katawan, mukhang sanay sa laban, at may matalim na mga mata. Halata sa tindig niya na hindi lang siya basta ordinaryong bodyguard.

Pagdating ko sa tapat niya, agad niyang ibinaba ang ulo bilang pagbibigay-galang.

“Madam, ako po si Logan,” mahinahon niyang sabi. “Ako po ang inatasan ni Sir Krim na bantayan kayo simula ngayon.”

Hindi ako agad nakasagot.

Lumingon ako sa paligid, nagbabakasakali na nandoon si Krim, pero wala siya. Alam kong siya ang may pakana nito, pero hindi ko alam kung iniiwasan niya akong makita o talagang wala lang siyang pakialam.

Binalik ko ang tingin kay Logan. “Hindi mo na kailangang gawin ‘to.”

Nanatili siyang nakayuko. “Patawad po, madam, pero hindi po ako pwedeng sumuway sa utos ng amo ko.”

Napangisi ako nang mapait.

“Amo mo?”

Siyempre. Ano pa bang aasahan ko? Lahat ng tao sa bahay na ito, parang robot na sumusunod sa bawat utos ni Krim.

Bago pa ako makapagsalita ulit, biglang lumitaw si Amelia at marahang yumuko.

“Madam, inutusan po ako ni Sir Krim na ihatid kayo sa opisina niya. May gusto raw po siyang pag-usapan.”

Napatigil ako.

Pag-usapan?

Alam kong wala akong choice kundi pumunta, kaya kahit mabigat ang loob ko, sumunod ako. At habang naglalakad ako papunta sa opisina ni Krim, ramdam ko ang presensya ni Logan sa likuran ko.

Sa bawat hakbang, paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang sinabi ni Krim kagabi.

"Huwag mo akong pilitin na paikliin ang isang linggong palugit mo, Samantha."

Nag-aalab pa rin ang galit sa loob ko, pero alam kong kailangan kong maging maingat.

Dahil kapag nakaharap ko na siya, siguradong isa na namang mapanganib na laro ang kailangan kong lampasan.

Habang papalapit ako sa opisina ni Krim, hindi ko mapigilang makaramdam ng kaba. Alam kong hindi ako pinapatawag para sa isang simpleng usapan.

Pagdating namin sa harap ng pinto, marahan itong binuksan ni Amelia.

“Sir, narito na po siya,” aniya bago siya lumabas at iniwan ako kasama si Krim.

Tahimik akong pumasok. Nandoon siya sa harap ng isang malaking mesa, nakasandal sa upuan habang may hawak na baso ng alak. Sa tabi niya, may ilang dokumentong halatang may kinalaman sa negosyo niya.

Hindi niya ako agad tinignan.

“Umupo ka.”

Malamig ang boses niya, gaya ng dati.

Napalunok ako pero hindi ako nagpakita ng pag-aalinlangan. Lumapit ako at naupo sa upuang nasa tapat niya.

Ilang segundo siyang tahimik, parang sinasadya niyang patagalin ang tensyon sa pagitan namin. Hanggang sa inilapag niya ang baso at tuluyang ibinaling ang tingin sa akin.

“May gusto akong linawin,” panimula niya.

Hindi ako nagsalita, hinihintay kung ano ang susunod niyang sasabihin.

“Simula ngayon, wala ka nang ibang gagawin kundi manatili rito,” madiin niyang sabi. “Hindi ka lalabas nang mag-isa, at kung may kailangan kang gawin, sasama ang bodyguard mo.”

Naningkit ang mga mata ko. “Ano ‘to, pagkakakulong?”

Isang mapait na ngiti ang lumitaw sa labi niya. “Hindi. Proteksyon.”

Napatawa ako nang bahagya. “Proteksyon? O paraan mo lang para tiyakin na hindi ako makakatakas?”

Umangat ang isang kilay niya. “Kung gusto kong ikulong ka, Samantha, hindi kita bibigyan ng bodyguard—diretso na kita sanang inilagay sa isang silid kung saan wala kang ibang magagawa kundi hintayin ang isang linggong palugit mo.”

Nanigas ako sa upuan ko.

Alam kong hindi lang siya basta nagbibiro. Kaya kong makita sa mga mata niya na kaya niya talaga ‘yung gawin kung gugustuhin niya.

“Wala akong balak tumakas,” malamig kong sagot.

Nagtagal ang titig niya sa akin bago siya bahagyang ngumisi. “Talaga?”

Hindi ko na siya sinagot. Ayokong bigyan siya ng dahilan para lalo akong gipitin.

Tumayo siya at lumapit sa akin, mabagal ang bawat hakbang. Nang tumigil siya sa harapan ko, dahan-dahan niyang itinukod ang dalawang kamay sa mesa, ibinaba ang mukha niya para magpantay ang mga mata namin.

Ramdam ko ang init ng hininga niya sa balat ko, at para akong natuka ng ahas, hindi makagalaw.

“Alam mo ba kung bakit kita pinatawag?” bulong niya, bahagyang tumatagilid ang ulo niya.

Napalunok ako. “Bakit?”

Hinaplos niya ng isang daliri ang gilid ng mukha ko—isang malambot pero nakakapaso at nakakakilabot na galaw.

“Dahil gusto kong ipaalala sa’yo…” Bumaba ang tono niya, halos paos. “… na habang lumilipas ang mga araw, mas lalo lang kitang gustong angkinin.”

Namilog ang mga mata ko.

Hindi ko alam kung bakit, pero sa kabila ng takot, may kung anong init na gumapang sa katawan ko.

At iyon ang kinakatakot ko.

Dahil hindi lang ako dapat matakot kay Krim

Mas delikado kung magsimula akong maapektuhan sa kanya.

Nanatiling magkalapit ang mga mukha namin. Para akong napako sa kinauupuan ko, hindi makagalaw habang ang mga mata niya ay para bang binabasa ang bawat reaksyon ko.

"Hindi ka ba natatakot, Samantha?" mahina pero matalim ang tanong niya.

Napakuyom ako ng kamao, pilit itinatago ang biglang pagbilis ng tibok ng puso ko. Ayokong makita niyang naaapektuhan ako—dahil sa sandaling makita niya ang kahinaan ko, siguradong gagamitin niya iyon laban sa akin.

Hindi ako umatras. Sa halip, tinapunan ko siya ng matalim na tingin.

"Bakit ako matatakot?" sagot ko, pilit pinapanatili ang matatag na tono ng boses ko. "Ikaw lang ‘to, Krim. Isa kang kontroladong tao, hindi mo gagawin ang anumang bagay nang hindi mo pinag-iisipan."

Bahagyang umangat ang isang sulok ng labi niya, para bang natutuwa siya sa sagot ko.

"Kontrolado, hmm?" Kumunot ang noo niya, tila ba natutukso. "Sinasabi mong kaya kong kontrolin ang sarili ko?"

Bago ko pa maunawaan ang ibig niyang sabihin, bigla siyang yumuko, mas inilapit pa ang sarili sa akin. Ang ilong niya ay halos dumikit sa pisngi ko, at ramdam ko ang init ng katawan niya kahit hindi siya tumatama sa akin.

Napalunok ako, pero hindi ako umatras.

"Bakit? Susubukan mo bang patunayan na mali ako?" matapang kong tugon, kahit pa ang kaba sa dibdib ko ay parang sasabog na.

Saglit siyang natahimik, pero hindi niya inalis ang titig niya sa akin. At sa isang iglap, lumayo siya, bumalik sa pagkakatayo at humakbang palayo na parang wala lang nangyari.

"Makakaalis ka na," malamig niyang sabi, saka dinampot ulit ang baso ng alak niya. "Pero tandaan mo ‘to, Samantha…"

Huminto siya at nilingon ako.

"Wala akong pakialam kung natatakot ka o hindi. Sa huli, sa loob ng isang linggo, magiging akin ka rin."

Mas lalo akong nanlamig sa sinabi niya.

Hindi ko alam kung anong kinatatakutan ko—ang banta niya, o ang posibilidad na baka… may parte ng sarili kong hindi na lumalaban gaya ng dati.

Kailangan kong makahanap ng paraan bago mahuli ang lahat.

Dahil kung hindi… baka tuluyan na akong lamunin ng mundong ginagalawan ni Krim Kuen Vryzks.