Chapter 5

Napansin ko ang bahagyang pagngiti ni Aldo, ngunit sa likod nito ay may kung anong hindi ko maipaliwanag—parang may alam siyang isang lihim na hindi ko pa natutuklasan.

"Relax, Krim," aniya, bahagyang tinaas ang isang kamay na parang sumusuko. "Gusto ko lang makilala ang asawa mo. Maraming matutuwa na malaman na nagpakasal ka na rin sa wakas."

Hindi ko alam kung biro o insulto ang sinabi niya, pero hindi ko na rin inalam. Alam kong may mas malalim pang dahilan ang pag-uusap nilang ito.

"Hindi ko kailangang ipaliwanag ang mga desisyon ko sa kanila," malamig na sagot ni Krim.

Tumango si Aldo, pero hindi siya umalis. Pinagmasdan niya ako sandali bago siya muling nagsalita.

"Alam mo, Samantha," aniya, bumaling sa akin. "Kung may isang bagay kang dapat tandaan sa mundong ito, iyon ay ang huwag kang magtiwala kahit kanino. Lalo na sa mga taong akala mo ay kakampi mo."

Malamig ang tinig niya, sapat para bigyan ako ng kakaibang pakiramdam may halong babala .

Ngumiti ako, pilit na pinapanatili ang kumpiyansa ko. "Salamat sa payo, Mr. Aldo. Pero sigurado akong kaya kong alamin kung sino ang dapat kong pagkatiwalaan."

Bahagyang natawa si Aldo bago niya tinapik ang balikat ni Krim. "Maganda siya, Krim. Sana lang hindi siya matulad sa iba."

Hindi ko alam kung anong ibig niyang sabihin, pero bago pa ako makapagtanong, tumalikod na siya at lumayo, naglaho sa gitna ng nagkikislapang mga ilaw at malalakas na halakhak ng mga bisita.

Binalingan ko si Krim. "Ano'ng ibig sabihin no’n?"

Pero imbes na sagutin ako, hinila niya ako papunta sa isang mas tahimik na bahagi ng ballroom—malapit sa isang malawak na bintana na tanaw ang tamawin sa labas.

"Samantha," mahina niyang sabi, pero may diin ang bawat salitang binabanggit niya. "Huwag kang makikinig sa kanila."

Tumaas ang kilay ko. "Bakit hindi? Dahil baka may sabihin silang hindi ko dapat marinig?"

Hindi siya sumagot agad, at doon ko napagtanto na tama ako.

"Krim," bulong ko, sinubukang hanapin kung nagsasabi siya ng totoo base sa mga mata niya. "Ano ba talaga ang nangyayari? Ano ang itinatago mo sa akin?"

Napasinghap ako nang bigla siyang lumapit, halos magkadikit na ang mga mukha namin. "Ikaw ang nagsabi, hindi ba?" bulong niya sa isang bahagyang nakakapangilabot na tono. "Kung itatapon kita sa tubig, dapat marunong kang lumangoy."

Hindi ako natinag, kahit ramdam ko ang mabilis na tibok ng puso ko.

"Oo," sagot ko, matatag ang boses ko. "At sisiguraduhin kong hindi ako malulunod."

Nagtagal ang titigan naming dalawa, punong-puno ng tensyon at hindi mabigkas na mga salita. Hanggang sa bigla siyang ngumiti—isang ngiting hindi ko alam kung pagsang-ayon o babala.

"Tingnan natin," bulong niya, bago siya lumayo at iniwan akong mag-isa, habanh ako ay nakatingin sa malawak na tanawin sa labas ng ballroom.

At sa sandaling iyon, alam kong ang laban naming dalawa ay nagsisimula pa lang.

___

Napakapit ako sa malamig na railing ng balkonahe, pilit pinapanatili ang kontrol ko sa sarili ko. Ilang beses na akong inilagay ni Krim sa mga sitwasyong hindi ko inaasahan, pero ngayon, pakiramdam ko ay nasa mas malalim na tubig na ako at kailangan kong malaman kung makakabuti ba o makakasama ito sa akin.

Muli kong iniikot ang paningin ko sa loob ng ballroom. Ang mga tao ay patuloy sa kanilang kasayahan—mga halakhak, marahang bulungan, at tila walang katapusang sayaw ng kapangyarihan sa pagitan ng mga makapangyarihan. Pero hindi ko kayang balewalain ang bigat ng mga tingin na nararamdaman ko mula sa iba't ibang parte ng silid.

Para bang lahat sila ay may alam na hindi ko pa natutuklasan.

At ako? Ako lang ang taong pilit na inuunawa ang mundong ito.

"Miss, gusto niyo pa po ba ng alak?" tanong ng isang waiter na lumapit sa akin, hawak ang isang tray ng champagne.

Bahagya akong napakurap, bumalik ang ulirat ko. Tinanggihan ko ang inaalok niya, kahit pakiramdam ko ay kailangan ko ng kahit anong bagay na makakapagpakalma sa akin.

Kailangan kong manatiling matino.

Kailangan kong magmasid.

Bumuntong-hininga ako at nagsimulang maglakad pabalik sa gitna ng ballroom, pero bago pa ako makalayo, may isang kamay ang marahang humawak sa aking pulso.

Napalingon ako.

Si Victoria.

Ngumiti siya sa akin, ngunit may bahagyang panunuya sa kanyang mga mata. "Naiisip ko lang," sabi niya, binitiwan niya ang pulso ko at hinawi ang isang hibla ng kanyang buhok. "Kung nagbago na nga ba ang panlasa ni Krim o… may dahilan kung bakit ikaw ang pinili niya."

Napakuyom ako ng kamao. "Ano bang problema mo sa akin?"

Natawa siya, malambing sa pandinig pero puno ng pang mamataas. "Wala naman," sagot niya, bahagya siyang yumuko upang mas marinig ko ang susunod niyang sasabihin. "Gusto lang kitang bigyan ng babala."

Nanlamig ang katawan ko sa sinabi niya.

"Bakit?" tanong ko, hindi na naitago ang iritasyon sa boses ko.

Bumuntong-hininga siya, kunwari ay nag-aalangan.

"Dahil kung ako sa'yo, hindi ko ipagpapalagay na protektado ako sa tabi ni Krim."

Napasinghap ako. "Ano'ng ibig mong sabihin?"

Pero bago pa siya sumagot, may lumapit sa kanyang isang lalaking hindi ko kilala. "Victoria," tawag nito, may halong pagbabanta sa boses.

Tumango si Victoria, saka muling binalingan ako. "Mag-iingat ka, Samantha."

At sa isang iglap, iniwan niya akong tulala, pilit inuunawa ang banta sa kanyang mga salita.

Hindi ko namalayang nasa tabi ko na pala si Krim.

"Samantha," malamig ang boses niya. "Anong sinabi niya sa’yo?"

Tumingala ako sa kanya at tumingin sa mata niya, pilit hinahanap ang sagot sa kanyang mga mata. "Bakit parang lahat ng taong nakakakilala sa'yo ay binibigyan ako ng babala?"

Hindi siya agad sumagot. Sa halip, hinawakan niya ang pulso ko, mas mahigpit kaysa sa inaasahan ko.

"Huwag kang makinig sa kanila."

Napasinghap ako sa diin ng boses niya. "At bakit hindi?"

Humigpit lalo ang hawak niya. "Dahil ako lang ang dapat mong paniwalaan."

Napalunok ako. Hindi dahil sa takot, kundi dahil sa bigat ng kanyang mga salitang binibitawan niya.

Kung may isang bagay akong natutunan ngayong gabi, ito ay ang katotohanang hindi ko kayang magtiwala kahit kanino.

Kahit kay Krim.

Lalo na kay Krim.

-----

Nanatili kaming nakatayo roon, magkalapit, pero ramdam ko ang tensyon sa pagitan namin. Alam kong may itinatago siya. Alam niyang hindi ako titigil hangga’t hindi ko iyon nalalaman.

"Krim," mahinang sabi ko, pilit pinapalambot ang boses ko. "Ano bang pinasok ko?"

Sandaling iyon ay hindi siya kumibo. Kita ko ang bahagyang pag-igting ng panga niya, ang paraan ng paggalaw ng kanyang dibdib na parang pinipigilan ang sariling magsalita.

Hanggang sa bumuntong-hininga siya at hinila ako palayo.

Dinala niya ako sa isang pribadong silid sa gilid ng ballroom—isang malawak na lounge na may dim na ilaw, malambot na sofa, at isang bintanang natatakpan ng makakapal na kurtina. Nang makapasok kami, marahang isinara niya ang pinto.

Nilingon ko siya, naghihintay ng paliwanag.

Pero sa halip na magsalita, pinagmasdan lang niya ako. Matalim, malalim, at kinikilatis ang bawat kilos ko.

At nang magsalita siya na para bang naghahamon

‌ "Gusto mong malaman ang totoo?"

Tumango ako, kahit pa bahagyang naninikip ang dibdib ko sa kaba.

Lumapit siya, hindi inaalis ang pagkakatitig sa akin.

"Ang mundo ko, Samantha, ay hindi katulad ng iniisip mo."

Napalunok ako. "Ano'ng ibig mong sabihin?"

Hinawakan niya ang baywang ko at hinila ako papalapit sakanya . Hindi ko alam kung pananakot iyon o pagnanasa, pero ramdam ko ang init ng katawan niya.

"Ang mga taong narito," bulong niya, "hindi lang sila basta negosyante o politiko."

Nanlamig ang katawan ko.

"Krim—"

"Silang lahat," bulong niya, inilapit ang bibig sa tenga ko upang mas maramdaman ko ang bawat salitang binibigkas niya.

"ay may kanya-kanyang laro. At kung hindi ka mag-iingat, magiging isa ka lang piyesa sa gitna ng giyera nila."

Humigpit ang hawak niya sa akin, pero hindi ako nanlaban.

Nagtagpo ang mga mata namin, at sa sandaling iyon, napagtanto ko—hindi ako ang babaeng papayag na maging piyesa lang.

Kung ito nga ay isang laro, sisiguraduhin kong hindi ako ang matatalo.

"Hindi ako basta-bastang piyesa, Krim," madiin kong sagot. "At kung iniisip mong kaya mo akong protektahan sa pamamagitan ng hindi pagsasabi ng totoo, nagkakamali ka."

Napangiti siya, isang ngiting may halong pagkamangha

"Tingnan natin," aniya.

At sa pagkakataong iyon, alam kong tuluyan na akong nakapasok sa mundo niya.

------

Ang katahimikan sa pagitan namin ay punung-puno ng hindi mabigkas na mga salita. Hindi ko alam kung pananakot ba ang ginagawa ni Krim o sinusubok niya kung hanggang saan lang ako.

Pero hindi ako uurong.

Hindi siya bumitiw sa pagkakahawak sa akin. Nakatitig siya sa akin na parang sinusukat ang bawat galaw ko, ang bawat reaksyon ko. Alam kong inaasahan niyang matatakot ako, na magdadalawang-isip ako.

Pero sa halip, ako ang humawak sa kanya.

Hinawakan ko ang magkabilang braso niya, pinipilit siyang tingnan ako hindi bilang isang mahina, kundi bilang isang taong may sariling kakayahan.

‌"Hindi ako aalis, Krim," matigas kong sabi. "Kung giyera man itong pinasok ko, gusto kong malaman kung sino ang mga kalaban ko."

Bahagyang umangat ang sulok ng labi niya—isang mapanganib na ngiti. "At paano kung ako ang kalaban mo, Samantha?"

Nanlamig ang dugo ko sa sinabi niya, pero hindi ako natinag.

"Kung ikaw ang kalaban ko," sagot ko, hindi bumibitaw sa titig niya, "sisiguraduhin kong hindi ako ang matatalo."

Nagtagal ang titigan namin. Para kaming nasa isang tahimik na labanan kung sino ang unang aatras.

Siya ang unang bumitaw.

Tumalikod siya at marahang naglakad papunta sa bar sa loob ng lounge, kinuha ang isang bote ng alak, saka nagsalin sa baso.

"Matapang ka," aniya, hindi ako nililingon. "Pero hindi sapat ang tapang para mabuhay sa mundong ito."

Humakbang ako palapit. "Kaya nga gusto kong malaman kung paano lumaban."

Uminom siya ng alak, saka bumaling sa akin. "At ano ang kapalit?"

Napakunot ang noo ko. "Ano?"

Lumapit siya, bitbit ang baso ng alak, at tumigil sa harapan ko. "Kapag tinuruan kita kung paano lumaban sa mundong ito," bulong niya, "kapalit no’n, kailangan mong sundin ako."

Napalunok ako.

"Sa lahat ng bagay, Samantha," dagdag niya, may bahagyang banta sa tono. "Walang tanong, walang pagdududa. Kapag sinabi kong tumakbo ka, tatakbo ka. Kapag sinabi kong huwag kang magtanong, mananahimik ka. At kapag sinabi kong lumaban ka, sisiguraduhin mong mananalo ka."

Humigpit ang hawak ko sa gilid ng aking bestida.

Alam kong may panganib sa likod ng alok niya. Alam kong kapag tinanggap ko ito, wala nang atrasan.

Pero kung hindi ako papayag, mananatili akong bulag sa kung ano talaga ang nangyayari.

Nagmamadaling bumalik sa isip ko ang lahat ng mga nangyari ngayong gabi—ang mga titig, ang mga babala, ang misteryosong presensya ni Victoria, ang tila mapanganib na koneksyon ni Krim sa mga taong narito.

Ito na ang pagkakataon kong makuha ang mga sagot.

Huminga ako nang malalim at tumingin diretso sa kanya.

"Kung ituturo mo sa akin kung paano lumaban," madiin kong sabi, "sisiguraduhin kong hindi kita bibiguin."

Natahimik siya. Sa loob ng ilang segundo, parang may pinag-isipan siyang mabuti.

Hanggang sa bigla siyang ngumiti—isang ngiting may halong pagsang-ayon.

"Good," aniya. "Dahil sa mundong ito, Samantha… ang sino mang mahina, namamatay."

At sa sandaling iyon, alam kong opisyal na akong pumasok sa laro niya.