Chapter 7

Habang lumalayo kami sa ballroom, unti-unting humihina ang tunog ng musika. Sa bawat hakbang namin sa makitid at madilim na pasilyo, lalong bumibigat ang pakiramdam ko.

Si Marco ay tahimik lang, hindi man lang siya lumilingon sa akin. Ang mahigpit niyang hawak sa aking siko ay hindi mahigpit pero sapat na para ipaalam na wala akong choice kundi ang sumunod.

"Saan mo ako dadalhin?" tanong ko, pilit pinapanatili ang kalmadong boses.

Hindi siya agad sumagot. Ngunit nang makarating kami sa dulo ng pasilyo—sa harap ng isang lumang pinto na mukhang bihirang puntahan ng mga tao—tumigil kami at tumingin sa akin.

"Malalaman mo rin," sagot niya, bago itinulak nang bahagya ang pinto.

Dumaan kami sa isang mas maliit na silid, halos wala itong ilaw maliban sa liwanag mula sa bintanang may kurtinang bahagyang nakabukas. Ang mga anino sa loob ay nagbigay ng kakaibang kilabot, ngunit ang mas lalong gumulo sa isip ko ay ang presensyang naramdaman ko sa loob.

Hindi kami nag-iisa.

May isang lalaking nakaupo sa isang lumang upuan sa dulo ng silid. Hindi ko agad maaninag ang mukha niya, pero kita ko ang paraan ng paggalaw niya—masyado siyang relax, parang wala siyang pakialam sa kung anong pwedeng mangyare.

Napahinto ako.

"Ikaw ang dahilan kung bakit ako dinala rito, hindi ba?" tanong ko, iniangat ko ang akibg baba upang hindi mahalata ang kaba sa boses ko.

Narinig ko ang mahina niyang pagtawa.

"Matapang ka nga," aniya, at sa wakas, lumingon siya sa akin.

Sa ilalim ng mahinang liwanag, tumambad sa akin ang isang pares ng matatalim na mata—mata ng isang taong sanay sa madilim na laro ng mundong ginagalawan namin ngayon.

"Ako si Kiyo," patuloy niya, ngumiti siya pero may bahid ng panunuya. "At ikaw si Samantha. Ang bagong paborito ni Krim."

Hindi ako sumagot.

Ayokong bigyan siya ng dahilan para isipin na kilala ko ang tunay na plano ni Krim—kahit pa ang totoo, hindi ko rin alam kung ano talaga ang papel ko sa lahat ng ito.

Tumayo siya mula sa kanyang upuan at lumapit sa akin. Hindi ako umatras.

"Hindi ako mahilig sa laro, Samantha," aniya, titig na titig sa akin. "Kaya sabihin mo sa akin—bakit ka niya pinili?"

Tinitigan ko siya pabalik.

Ito na ba ang pagsubok na dapat kong lampasan?

Kung magpapakita ako ng takot, alam kong mas lalo lang nila akong lalamunin.

Kaya ngumiti ako, bahagyang inilapit ang mukha ko sa kanya.

"Siguro dahil alam niyang hindi ako madaling basahin."

Sandaling nanahimik si Kiyo.

Pagkatapos ay ngumiti siya.

"Interesting," sabi niya. "Tingnan natin kung hanggang saan ang tapang mo, Samantha."

At sa isang iglap, bumukas ang isa pang pinto sa likuran niya—at doon ko naisip, anuman ang naghihintay sa akin sa kabila, wala na akong aatrasan.

Hindi ako kumilos agad. Matalim ang titig ko kay Kiyo, sinusukat ang bawat galaw niya. Pero kahit anong gawin ko, malinaw na siya ang may kontrol sa sitwasyong ito.

Mula sa likuran niya, ang madilim na pinto ay tila isang bitag na naghihintay na lamunin ako. Ngunit kung may isang bagay na natutunan ko mula kay Krim, ito ay ang huwag ipakita ang kahinaan ko.

Kaya naglakas loob ako at, tinapangan ang boses ko. "At ano ang nasa kabila ng pintong ‘yan?"

Tumawa si Kiymo—mahina, ngunit may bahid ng kasiyahan . "Ang susunod mong hakbang."

Lumapit siya, bahagyang yumuko hanggang halos magtama ang aming mga mukha. "Kung gusto mong malaman kung bakit ka pinili ni Krim, kailangan mong pumasok. Mag-isa."

Bahagya akong napatingin kay Victoria, na tahimik lang na nakasandal sa dingding. Ang ekspresyon niya ay walang ibang ipinapakita kundi interes—isang aliw na parang nanonood lang siya ng isang larong alam niyang hindi siya matatalo.

Si Aldo? Wala na siya.

Napagtanto ko na wala nang ibang pagpipilian.

Kaya, huminga ako nang malalim, pinalakas ang loob ko, at walang sabi-sabing lumakad papunta sa pinto.

Walang nagbago sa ekspresyon ni Kiyo, ngunit kita kong sinundan niya ako ng tingin, parang sinusuri kung bibigay ba ako sa huling segundo.

Pero hindi ko siya bibigyan ng kasiyahang iyon.

Inabot ko ang hawakan ng pinto at binuksan ito.

Sa loob, isang madilim na silid ang bumungad sa akin, bahagyang naiilawan ng isang pulang ilaw sa kisame. Sa gitna, may isang mesa—at sa ibabaw nito ay mayroong isang kahon.

Dahan-dahan akong lumapit.

Tahimik ang buong paligid, ngunit naramdaman kong hindi ako nag-iisa.

Nang marating ko ang mesa, pinagmasdan ko ang kahon. Maliit lang ito, kulay itim, at mukhang luma na. Pero ang mas nakatawag ng pansin ko ay ang maliit na papel na nakapatong sa ibabaw nito.

May nakasulat.

‌"Alamin mo kung sino ka talaga."

Nanlamig ang katawan ko.

Ano'ng ibig sabihin nito?

Unti-unti, inabot ko ang takip ng kahon at binuksan ito.

Sa sandaling iyon, huminto ang lahat.

Dahil ang laman ng kahon… ay isang lumang litrato.

At sa litrato—

Ako.

Kasama si Krim.

Pero ang nakakapagtaka… masyado pang bata ang itsura namin sa larawan.

At hindi ko maalala kung kailan ito kinuhanan.

Muli akong napatingin sa papel, at sa likod nito, may isa pang nakasulat—isang pangalang hindi ko inasahang makita.

"Samantha Villacruz."

Hindi ko alam kung paano, pero sigurado ako—hindi iyon ang apelyido ko.

O hindi na iyon ang akala kong alam ko tungkol sa sarili ko.

Nanlamig ang kamay ko habang hawak ang lumang litrato. Masyado itong malinaw para itanggi—ako nga ito, si Krim nga iyon. Pero ang mas nakakapagpabagabag sa akin ay ang pangalang nakasulat sa likod ng papel.

Samantha Villacruz.

Hindi ko iyon pangalan.

Hindi iyon ang apelyidong ginamit ko buong buhay ko.

Hindi ko alam kung paano, pero sa isang iglap, parang may kung anong bigat ang dumagan sa dibdib ko—parang may bahagi ng sarili kong pagkatao na matagal nang nakatago sa dilim, at ngayon ay pilit na lumalabas.

Ano ang ibig sabihin nito?

"Samantha."

Napatayo ako nang tuwid.

Si Kiyo. Nasa may pinto pa rin siya, nakatingin sa akin na para bang hinihintay ang reaksyon ko. Sa likuran niya, nakita kong nakangiti si Victoria, halatang nasisiyahan sa kung anuman ang nadiskubre ko.

Tumingin ako muli sa litrato. Hindi ako makapaniwala.

"Kailan kinuha ang larawang ito?" tanong ko, pilit pinapanatili ang tapang sa boses ko.

Hindi sumagot si Kiyo. Sa halip, dahan-dahan siyang lumapit, tinapik ang gilid ng mesa at saka tumingin sa akin.

"Mas magandang itanong mo," aniya, "kung bakit hindi mo ito maalala."

Nanigas ako.

May punto siya.

Bakit nga ba?

Dahan-dahan kong sinubukang hukayin ang alaala ko. Ang pagkabata ko, ang mga taong nakilala ko, ang mga pangyayaring bumuo sa akin bilang Samantha Sky Smith—ang pangalang kilala ko.

Pero gaano kadami sa mga alaala kong iyon ang totoo?

Biglang sumakit ang ulo ko. Isang kirot ang bumalot sa utak ko, at saglit akong nakaramdam ng pagkahilo. Napakapit ako sa mesa, pilit nilalabanan ang kakaibang pakiramdam.

May bumabalik.

Isang saglit na imahe sa isip ko—

"Isang batang babae. Tumakbo siya sa isang madilim na eskinita, habang may mga taong humahabol sa kanya. May tinatawag siyang pangalan—isang pangalang hindi ko matandaan. Isang kamay ang humawak sa kanya, hinila siya papalayo. Isang tinig ang bumulong sa kanya..."

"Huwag mong kakalimutan—huwag mong ipaalam kung sino ka."

Napalunok ako, bumalik sa kasalukuyan.

Mabilis akong napatingin kay Kiyo. "Ano ang alam mo tungkol dito?"

Napangiti siya. "Marami. Pero hindi ako ang taong dapat mong tanungin."

"Bakit hindi?"

Dahan-dahan siyang tumagilid, saka inilabas mula sa kanyang bulsa ang isang maliit na papel. Iniabot niya ito sa akin.

Isang address.

"Kung gusto mong malaman ang katotohanan, puntahan mo ‘yan," sabi niya. "Pero tandaan mo, Samantha—kapag sinimulan mo nang hukayin ang nakaraan mo, hindi mo na ito mababawi."

Tahimik akong nakatingin sa papel, habang unti-unting bumibilis ang tibok ng puso ko.

Ano ba talaga ang totoo?

At handa ba akong malaman ito?