Chapter 4

Iniabot ng isang matandang lalaki ang kamay niya para kamayan ako.

Pinilit kong ngumiti at tinanggap ang kamay niya, ngunit sa sandaling iyon ay naramdaman ko ang bahagyang panlalalamig ng kanyang palad—o marahil ako lang ang kinakabahan?

“Magandang gabi po,” sagot ko nang pormal, sinusubukang itago ang anumang emosyon sa boses ko.

Napansin kong bahagyang tumaas ang kilay ng matanda habang pinagmamasdan ako, para bang sinusuri niya ako gaya ng ginagawa ni Krim.

"Interesting," bulong niya bago bumaling muli kay Krim. "Kakaiba siya."

Napansin ko ang bahagyang pag-igting ng panga ni Krim, ngunit hindi niya iyon pinansin.

"Bakit hindi ka muna makisalamuha sa ibang mga bisita, Samantha?" mahinang sabi niya sa akin. "May kailangan lang kaming pag-usapan ni Mr. Navarro."

Nag-aalangan man, tumango ako. Sa puntong ito, hindi ako pwedeng gumawa ng eksena. Kailangang matuto akong gumalaw nang maingat kung gusto kong makahanap ng paraan para makatakas.

Lumayo ako sa kanila, dala ang baso ng alak, habang iniikot ko ang paningin sa buong lugar. Ang engrandeng ballroom ay puno ng makapangyarihang tao—mga negosyante, politiko, at mga personalidad na sigurado akong hindi basta-basta.

Nakakailang.

Luminga linga ako sa paligid at naghahanap ako ng pamilyar na mukha, ngunit sa halip ay may ilang babae ang lumapit sa akin, halatang nakiki-usyoso.

"Ikaw pala ang asawa ni Krim," sabi ng isang babaeng nakasuot ng puting gown na bagay sa kanya

Mataas ang postura niya, kita sa kilos ang pagiging elegante ngunit may bahagyang panunuya sa kanyang tono.

"Matagal na namin siyang kilala, pero ngayon lang namin nalaman na may asawa na pala siya," dagdag pa ng isa.

Napangiti ako, pilit na pinapanatili ang kumpiyansa sa sarili. "Nagulat din ako," sagot ko nang kalmado.

Nagkatinginan ang dalawa bago muling ngumiti—ngiting alam kong puno ng interes at pagdududa.

"Tiyak kong marami kang kailangang matutunan tungkol sa mundo niya," sabi ng unang babae. "Ang mundo namin."

Bago pa ako makasagot, isang pamilyar na boses ang lumusot sa likuran ko.

"Huwag kayong mag-alala, madali siyang matuto."

Napalingon ako at bumungad sa akin si Krim.

Nakatayo siya sa likuran ko, ang kamay niya ay muling nasa likod ko na parang sinasabi sa lahat ng tao na hindi ako basta-bastang pwedeng lapastanganin.

Ang dalawang babae ay nagkibit-balikat bago tuluyang umalis, ngunit hindi bago yon ay binigyan nila ako ng makahulugang tingin.

"Bakit ka lumayo?" bulong ni Krim, bahagyang yumuko upang ilapit ang labi niya sa tainga ko.

Nanigas ako. "Ikaw ang nagsabi sa akin na lumayo muna ako, hindi ba?"

Bahagyang tumawa siya. "Akala ko ba gusto mong sumunod sa akin kung saan ako magpunta."

Napalunok ako.

Ang lalaking ito… alam niyang kaya niyang paglaruan ang isip ko.

Ngunit hindi ako papayag.

Bago pa niya ako mahuli sa patibong niya, lumayo ako. "Babalik nako sa mesa natin," sabi ko, pilit pinapanatiling kalmado ang boses ko.

Sa pagkakataong ito, hinayaan niya akong lumayo.

Ngunit habang naglalakad ako palayo, hindi ko maiwasang maramdaman ang tingin niya sa akin—matalim, mapagmasid, at may halong pagbabanta.

At sa sandaling iyon, alam kong hindi pa tapos ang laban naming dalawa.

Ang isang linggong ibinigay niya sa akin ay hindi simpleng hamon lang.

Isa itong laro.

At siguradong may mananalo.

At hindi ako papayag na ako ang matatalo.

Ang mga salitang binitiwan ni Krim ay parang isang matalim na kutsilyong tumama sa dibdib ko.

Nasa dagat ako ng mga pating.

Unti-unti akong lumingon sa paligid. Hindi lang basta mayayaman at makapangyarihang tao ang nasa lugar na ito. Ang presensya nila ay mabigat, puno ng lihim —parang bawat kilos at bawat salita nila ay may nakatagong layunin.

At ngayon, ako ang bagong mukha sa lugar na ito.

Ibinaba ko ang hawak kong baso at umayos ng tayo. Kahit anong gawin ni Krim, hindi ako basta bastang matatakot. Ayokong ipakita na isa lang akong inosenteng babae na nadala sa agos ng kanyang mundo.

"Kung gusto mong itapon ako sa tubig, Krim," bulong ko, hindi siya tinatapunan ng tingin, "siguraduhin mong kaya kong lumangoy."

Narinig ko ang mahina niyang tawa, at base sa tunog nito ay nagustuhan niya ang sagot ko. Pero hindi ako bumigay.

Hinayaan kong siya ang unang sumuko sa pagitan ng titigan naming dalawa

"Samantha," may tumawag sa pangalan ko.

Napalingon ako at nakita ang isang babae—mga nasa trenta na, may mahabang itim na buhok at suot ang isang pulang gown na lalong nagbigay-diin sa mapuputi niyang balat. Ang mga mata niya ay matalim, puno ng pag-uusisa.

"Sino siya?" tanong ko kay Krim, bahagyang inilapit ang sarili sa kanya.

Pero bago pa siya makasagot, ngumiti ang babae. "Ah, hindi ka niya binibigyan ng impormasyon, ano? Hindi na ako magtataka."

Inilahad niya ang kamay niya sa akin. "Victoria Montefalco. Businesswoman. At... dati kong kakilala ang asawa mo."

Napakunot ang noo ko. Kilala niya si Krim?

Tumingin ako kay Krim, naghihintay ng paliwanag, pero kalmado lang siya. Para bang wala siyang balak ipaliwanag kung ano ang koneksyon nila ni Victoria.

"At anong ibig mong sabihin sa 'dati'?" balik ko, tinanggap ang kamay niya pero hindi ko siya binitiwan ng tingin.

Ngumiti siya, pero sa likod ng ngiting iyon ay may kung anong hindi ko maintindihan. "Sabihin na lang natin na matagal na kaming hindi nagkikita ng asawa mo."

Ilang segundo akong nanatili sa ganoong posisyon, sinusuri kung ano ba ang tunay na intensyon niya. Pero bago ko pa matuklasan, may lumapit na lalaki sa amin, mukhang kakilala rin ni Krim.

"Babe, kanina pa kita hinahanap," sabi ng lalaki, inilalagay ang kamay niya sa baywang ni Victoria.

Nakita kong bahagyang nanigas si Krim.

Interesting.

"Well, I guess we’ll see each other again, Samantha," sabi ni Victoria bago siya tumalikod at naglakad papalayo kasama ang lalaki.

Hindi ako nakatiis at bumulong kay Krim, "Sino siya?"

"Hindi mo na kailangang malaman."

Tiningnan ko siya ng masama. "At ano naman ang ibig sabihin no'n?"

Nilingon niya ako, ang mga mata niya puno ng babala. "Huwag kang masyadong mausisa, Samantha. Hindi mo gugustuhing malaman ang sagot."

Mas lalo lang akong nainis. Pero bago pa ako makapagtanong ulit, may isa pang lalaking lumapit sa amin. Mas matanda siya, nasa singkwenta na marahil, pero may presensya siyang hindi pwedeng ipagwalang-bahala.

"Krim," bati ng matanda, may bahagyang ngiti sa labi pero hindi ko mapigilang maramdaman ang tensyon sa pagitan nilang dalawa.

"Aldo," malamig na sagot ni Krim.

Pinagmasdan ako ng matanda mula ulo hanggang paa. "So, ito na pala ang asawa mo. Napaka... bata."

Umirap ako. "At ano naman ang ibig sabihin no'n?"

Napangiti si Aldo, halatang natuwa sa reaksyon ko. "Maganda siya, Krim. Pero mukhang may matalim ding dila."

Bago pa ako makasagot, biglang humigpit ang hawak ni Krim sa baywang ko. "Hindi ko siya dinala rito para pag-usapan, Aldo. Kung may gusto kang sabihin, sabihin mo na."

Nagpalitan sila ng titig—isang uri ng titigan na parang may hindi sinasabi ang isa't isa. Alam kong hindi ito basta usapang negosyo.

At doon ko napagtanto…

Hindi lang basta business party ito.

May mas malaking bagay ang nangyayari sa likod ng mga magagarang kasuotan at mamahaling alak.

At ngayon, parte na ako nito.

Muli kong tiningnan si Krim. Kahit ano pang sabihin niya, hindi niya ako mapoprotektahan sa katotohanan.

Kailangan kong malaman kung anong totoong laro ang pinasok ko.

At kailangang siguraduhin kong hindi ako ang magiging talo.