Chapter 0007

Makalipas ang kalahating oras ay nakarating na rin sa wakas si Serene sa mansyon ng mga Smith. 

Nang mga oras na iyon ay ibinaba ng isang kasambahay sa pear wood coffee table ang umuusok pang tinapay. Dahil nga gustong-gusto ng matandanag babae si Serene ay talaga namang nagpapaluto siya ng masarap na meryenda kapag alam niyang darating ito doon. Nang pumasok si Serene sa loob ay agad niya itong nakita maging ang nakahandang meryenda para sa kaniya.

Nang makita siya ng matanda ay agad na gumuhit ang matamis na ngiti sa mga labi nito. “Hija, narito ka na pala. Halika maupo ka, nag-utos ako sa chef na ipagluto ka ng cinnamon roll dahil ito ang paborito mo hindi ba?” nakangiting sabi nito sa kaniya.

Ilang sandali pa ay napahigpit si Serene sa kanyang mga palad habang papalapit rito at kinakabahan. Isa pa, iniisip niya na hindi lang siya basta nagpaunlak sa imbitasyon nitong pumunta doon kundi dahil sa gusto niyang humingi rito ng tulong kahit na alam niya na magiging nakakahiya siya sa mga mata ng iba.

Nang mapansin ng matanda ang malungkot at maputla niyang mukha ay agad na nagtanong ito sa kaniya na may kasamang pag-aalala.  “Hija bakit ganyan ang itsura mo? May sakit ka ba?” nag-aalalang tanong nito sa kaniya.

Mabilis naman na napailing si Serene rito. “Ah wala po lola.” sagot niya at pagkatapos ay umupo na sa tabi nito.

“O e bakit nga ganyan ang mukha mo? Si Pierce ba? Inaway ka ba niya?” tanong nitong muli sa kaniya. Nang hindi siya sumagot ay muli na naman itong nagsalita. “Huwag kang mag-alala at huwag kang matakot na magsumbong sa akin dahil handa akong turuan siya ng leksiyon!” may bahagyang inis sa tono ng boses nito.

Nang marinig ito ni Serene ay agad na namula ang kanyang mukha at mabilis na umiling rito. “Hindi po lola. Hindi po siya ang dahilan.” sabi niya rito. Napakabait talaga ng matandang babae sa kaniya. Sa katunayan nga, pagkatapos lang ng kasal nila noon ng apo nito ay binigyan siya nito ng isang card kung saan ay alam niyang may lamang pera ngunit dahil nga pinalaki siya ng kanyang ina na huwag tumanggap ng libre mula sa ibang tao ay hindi niya iyon ginalaw o ni pinakialaman man lang.

Lalo na nang malaman niyang napilitan lang si Pierce na pakasalan siya ay hinding-hindi niya iyon pinangahasan na galawin. Dahil rito ay ipinatago niya ang card na iyon sa matandang babae at hindi siya nito napilit na kuhanin iyon. Napalunok siya at napatitig sa mga mata nito. Naisip niya ang kanyang ina na nag-aagaw buhay sa ospital ng mga oras na iyon kaya humugot siya ng malalim na hininga upang ipunin ang lakas ng loob para magsalita. “Lola, ang totoo po niyan ay narito talaga ako para…” hindi pa man niya nasasabi ang dahilan kung bakit siya naroon ay bigla niyang narinig ang tinig ng mayordomo ng mansyon.

“Master, nandito na po pala kayo.” sabi nito. Nang marinig niya iyon ay biglang nanlamig ang buong pagkatao niya. Hindi man niya nakita kung sino ang tinutukoy nito ay alam niya na kaagad kung sino iyon.

Hindi nagtagal ay biglang pumasok si Pierce sa loob ng mansyon. Nakasuot ito ng well-tailored slim-fitting suit. Malalaki ang hakbang nitong pumasok sa loob hanggang sa harapan nila ng matanda na may napakalakas na awra at may mabangis na mga mata habang nakatingin sa kaniya. Nang ilipat nito ang tingin sa matandang babae ay agad na lumambot ang ekspresyon nito. “Lola…” sabi nito at pagkatapos yumakap sa rito.

“Eksakto nandito ka rin pala, apo.” nakangiting sabi nito at niyakap din nitong pabalik si Pierce.

Dahil rito ay bigla na lamang nagtawag ng kasambahay ang matanda at pagkatapos ay sinabi na maagang ihanda ang hapunan. Nang umalis ang kasambahay sa harapan nito ay agad nitong binalingan ang apo. “Maaga ka yatang nagpunta rito ngayon? Dahil ba alam mong narito si Serene?” tanong nito sa apo sa pabirong tono.

Ilang sandali pa nga ay bigla na lamang bumaba ang mga mata nito sa kaniya kung saan ay halos tumayo ang lahat ng balahibo niya dahil sa lamig ng titig nito. “Hindi ba at sinabi mo na may klase ka pa at hindi ka makakapunta para sa hapunan? Gusto mo ba na ihatid kita pabalik ng paaralan?” malumanay ang tinig nito ngunit bakas sa tono ng boses nito ang lamig.

Dahil sa titig nito sa kaniya ay halos manginig na rin ang tuhod niya at mawalan ng lakas. Mabuti na lamang at nakaupo siya sa sofa ng mga oras na iyon kaya kahit na papano ay hindi siya natumba sa sobrang takot niya. Ang mga mata nito ay nakakatakot na tila ba isa itong napakapanganib na hayop at tila siya nito lalapain ng wala sa oras.

Hindi na siya nitong hinintay pang sumagot at pagkatapos ay dali-dali itong lumapit sa kaniya at hinawakan ang kanyang kamay hanggang sa mapatyo ito at ibinalot ang kamay sa beywang nito. Ang mga kamay nito ay humigpit habang nakapulupot sa beywang nito na para bang may galit ito sa kaniya. Dahil sa pagkakadaiti ng katawan nila ay hindi niya naiwasang makaramdam ng spark mula sa pagkakadikit ng kanilang mga balat. Ilang sandali pa ay biglang nanlaki ang kanyang mga mata nang maramdaman niya ang mainit na hininga nito sa kanyang tenga. “Manahimik ka at sumunod ka na lang sa lahat ng sasabihin ko kung ayaw mo pang mamatay.” banta nito sa kaniya at pagkatapos ay bigla na lamang siya nitong hinila palabas ng mansyon at ni hindi na nagawang nakapagpaalam pa sa matanda.

Nang makita nang matanda na paalis na ang dalawa ay gusto niya sanang pigilan ang mga ito ngunit nang makita niya kung gaano kalapit ang mga ito ng mga oras na iyon ay nagbago bigla ang isip niya. Isa pa ay kung magkakasama ang mga ito kaysa sa pagsasabay nilang kumain ay mas maganda na nga na magkasama na lang sila dahil baka mas maging mainam iyon para sa relasyon nilang dalawa.

Nakakailang hakbang pa lamang sila Serene nang marinig niya ang tinig ng matanda. “Okay, okay sige. Mas importante nga naman ang pag-aaral pero Pierce ha, kailangan mong siguruhin na maihahatid mo ng ligtas si Serene sa paaralan.” sabi nito sa apo nito.

Tumigil naman ito at niyakag siyang humarap sa matanda. “Huwag kang mag-alala, lola.” sagot nito sa lola nito.

Nang mga oras naman na iyon ay halos mapaiyak na sa sakit si Serene ngunit hindi siya nangahas na magpakita ng anumang sakit sa mukha niya upang hindi mag-alala ang matanda sa kaniya. “Alis na po ako muna, lola.” sabi niya rito at pagkatapos lang niyang sabihin iyon ay hinila na siya nitong muli paalis doon.

…