CHAPTER 3

BIANCA ISSABELLE POV

Ang gutom na nararamdaman ko kanina ay biglang naglaho. Gamit ang nanginginig kong binti muli akong umakyat ng hagdan. Dahan-dahan akong naglakad pabalik ng kwarto ko at ganoon na lang ang gulat ko ng makarinig ako ng mahinang pag ungol.

Nagpalinga-linga pa ako sa paligid at ganoon na lang ang gulat ko nang mapagtanto ko na galing sa kwarto ni Daniel ang naturang ungol. Mga ungol na parang nasasaktan or nasasarapan. Hindi ko maintindihan at kahit na hilam ang luha sa mga mata naglakad ako patungo doon at ganoon na lang ang pagtataka ko dahil nakaawang ang pintuan ng kwarto.

Naisip ko nga ...baka sinadya nila para makita ko kung ano ang ginagawa nila. Para ipaintindi sa akin na wala naman talaga akong dapat na ipaglaban. Simula umpisa alam kong ako na ang balakid sa pagsasama nila. Alam kong mula umpisa ako ang dahilan sa naudlot nilang pagmamahalan.

Alam kong masasaktan ako kapag sisilip ako pero kinain na ako ng matinding curiousity. Ito ang kauna-unahan kong makasilip sa kwarto ni Daniel sa loob ng tatlong taon na ikinasal kami.

Kaagad na lumanding ang mga mata ko sa kama at kaagad akong napahawak sa aking dibdib sa nasaksihan. Dalawang katawan ang magkahugpong sa ibabaw ng kama habang hindi magkamayaw sa kakaungol ang babae.

Parang tubig na nag-uunahan na sa pagpatak ang luha sa aking mga mata. Ilang saglit din akong nakatitig sa dalawang hubot-hubad na katawan na abala sa ibabaw ng kama. Enjoy na enjoy silang dalawa samantalang heto ako…durog na durog.

Pakiramdam ko mababaliw ako sa aking nasaksihan. Hindi kayang tangapin ng kalooban ko ang lahat-lahat. Ni hindi man lang ako nakapag-ready na possible palang dumating ang ganitong senaryo sa buhay ko.

Nanginginig ang aking binti habang naglalakad palayo sa kwartong iyun. Pilit kong iniipon ang unti-unting nawawala ko nang lakas. Hindi ko alam kung paano harapin ang bukas dahil alam kong kahit na ano ang gawin ko…wala na talagang pag -asa pa na muli siyang bumalik sa buhay ko.

Hindi ko na namalayan pa na muli na pala akong nakabalik ng kwarto. Tinitigan ko ang divorce paper na nakatapatong sa gilid ng kama at nanginginig ang mga kamay na pinulot iyun. Kasabay ng pagpatak ng ilang butil ng luha sa papel ay ang pagdampot ko sa ballpen. Nanginginig ang aking kamay na pinirmahan ang papel kasabay ng malakas na hikbi na kumawala sa aking bibig.

“Sorry Baby! Sorry ko kung hindi matutupad ni Mommy ang pangako ko sa iyo kani-kanina lang na hindi tayo aalis sa tabi ni Daddy. Gustuhin ko man pero hindi talaga pwede! Ayaw niya na sa atin. May iba na siyang gusto! May iba na siyang babaeng gustong makasama sa mansion na ito at hindi tayo iyun! Patawad!” umiiyak kong bigkas.

Masakit…walang katulad na sakit! Pero hindi naman pwedeng ipilit ko kung ano ang gusto ko. Baka kasi mabaliw ako eh..hindi ako pwedeng maging makasarili lalo na at mayroong buhay ang nakasalalay sa sinapupunan ko.

Siguro kung hindi lang ako buntis, parang gusto ko nang tapusin ang buhay ko. Parang gusto ko nang tumigil sa paghinga matakasan lang ang pighati na nararamdaman ko ngayun. Kaya lang…hindi pwede! Hindi ko pweding idamay ang baby ko!

“Paalam Daniel Aragon Buenaventura! Sana hindi na muling magkrus ang landas nating dalawa. Pinapalaya na kita! Sana magiging masaya ka kayong dalawa ni Jeneva.” Umiiyak kong bigkas kasabay ng pagtangal ko sa aking suot-suot na wedding ring. Hinalikan ko muna iyun bago ko dahan-dahan na ipinatong sa ibabaw ng dokumentong kakapirma ko lang.

Pinahid ko ang luha sa aking mga mata at dinampot ang aking cellphone at nag iisang maliit na bag. Malungkot kong inilibot ang aking tingin sa paligid. Saksi ang kwartong ito sa lungkot at saya na naranasan ko mula sa bisig ni Daniel. Ipinapangako ko na hindi na ako babalik sa lugar na ito. Hindi na kami babalik pa ng anak ko sa lugar na ito.

Iiwasan ko na siya sa abot ng aking makakaya. Kakalimutan ko na siya. Alang-alang sa anak namin. Alang-alang sa batang nasa sinapupunan ko! Hinding hindi ko na hahayaan pa ang sarili ko na umiyak dahil lang sa kanya. Hindi siya ang lalaki para sa akin. Tama na ang tatlong taon na paghihirap. Tama na ang tatlong taon na pagtitiis sa bisig niya.

Huminga lang ako ng malalim at mabilis nang lumabas ng kwarto. Muli akong napasulyap sa pintuan ng kwarto ni Daniel dahil bumukas iyun. Mula sa loob lumabas sa Daniel na walang damit pang-itaas at saglit na nagtama ang aming mga paningin. Malungkot ko siyang nginitian bago ako nagmamadaling naglakad paalis.

Narinig ko pa na tinawag niya ang pangalan ng isa sa mga kasambahay namin kasabay ng muling pagsara ng pintuan ng kwarto. Malungkot akong napangiti habang tuloy-tuloy ang aking paghakbang pababa ng hagdan.

Ito na siguro ang pinaka-masakit na araw ng buhay ko. Kasabay ng paglaya ko mula sa bisig ni Daniel ay ang pagkawasak ng puso ko. Mahirap pala talaga ang magmahal ng sobra. Ni hindi ko man lang nagawang magtira para sa sarili ko kaya naman labis akong nasasaktan ngayun.

Pagkababa ko ng hagdan direcho ang hakbang ko palabas ng bahay hangang sa nakarating ako ng gate. Seryoso ko pang tinitigan ang guard habang binubuksan nito ang service gate.

“Magko-commute po ba kayo Mam? Gusto niyo po bang itawag ko kayo ng taxi?” nakangiting tanong sa akin ni Manong guard. Kaagad naman akong umiling

“Ayos na po ako Manong. Kaya ko na po ang sarili ko! Salamat!” seryoso kong sagot at mabilis ng lumabas. Pigil ko ang sarili ko na lumingon. Mas lalo lang kasi akong masasaktan kapag gagawin ko iyun. Mas lalo lang akong mahihirapan.

Wala sa sariling naglakad ako palayo ng bahay. Alam kong kahit na sino ang makakakita sa akin ngayun iisipin na nababaliw na ako. Aware ako na sobrang gulo ng buhok ko tapos naka-pajama at blouse lang ako.

Habang papalayo ako ng mansion lalo naman akong nakaramdam ng panghihina. Nakakaramdam na din ako ng pagkahilo at nang tingnan ko ang aking paa, wala man lang akong soot na kahit na tsinelas man lang. Kaya pala nakakaramdam na ako ng sakit ng talampakan.