CHAPTER 4

BIANCA ISSABELLE POV

Napahinto ako sa paghakbang at muling napaiyak. Ako na yata ang pinakamalas na tao sa buong mundo. Parang gusto ko na lang tumakbo sa gitna ng kalasad at magpasagasa sa mga dumadaan na sasakyan. Parang gusto ko nang tapusin ang buhay ko.

Nasa ganoong kalagayan ako ng mapansin ko ang paghinto ng isang itim na sports car sa gilid ng kalsada. Itutuloy ko na sana ulit ang aking paghakbang nang marinig ko na may biglang nagsalita.

“Sister in Law? Sabi ko na nga ba eh…ikaw iyung nakikita ko kanina.”Nakangiting kaagad na bigkas ng driver ng naturang sports car. Wala sa sariling napatitig ako sa kanya at kaagad kong nakilala si Arnold.

Ang half brother ni Daniel na bihira ko lang din makita dahil hindi naman ako umaattend sa mga mahahalagang okasyon mayroon ang angkan ng mga Buenaventura. Kung hindi pa si Lola Antonia ang mag-initiate na umattend ako malabong isasama ako n Daniel.

“Saan ang punta mo? Tsaka, ayos ka lang ba? Bakit ganiyan ang hitsura mo? Bakit ka hinayaan ng baliw kong kapatid na maglakad mag isa dito sa gilid ng kalsada? Ang init ohhh?” sunod-sunod na tanong ni Daniel kasabay ng pagsapo ko sa aking ulo. Nakaramdam ako ng matinding pagkahilo at bago pa ako bumagsak sa lupa nasalo na ako ng matipunong bisig.

“Sabi ko naman kasi eh…sobrang init ng panahon. Ayan tuloy. Hayaan mo na ihatid kita pabalik sa bahay niyo.”narinig kong bigkas ni Arnold.

Gamit ang nanghihina kong kamay, hinawakan ko siya sa bisig sabay iling.

“No! Iuwi mo nalang ako sa bahay namin.” Malungkot kong bigkas kasabay ng pagkawala ng ulirat ko. Ni hindi ko na nga napansin pa ang makahulugang ngiti na kaagad na gumuhit sa labi ni Arnold.

Nagising ako na maayos na ang kalagayan ko. Kaaga kong inilibot ang tingin sa paligid at doon ko napagtanto na nandito ako sa silid na mahigit tatlong taon ko ding hindi inuwian.

Ang dati kong silid! Kung ganoon sinunod ni Arnold ang pakiusap ko na iuwi niya ako dito. Mabuti na lang talaga at siya ang nakakita sa akin. Hindi ko ma-imagine sa sarili ko kung nahimatay ako sa gilid ng kalsada. Masyadong delikado iyun lalo na sa baby na nasa sinapupunan ko.

Babangon sana ako ng kama nang mapadako ang mga mata ko sa mukha ng isang seryosong tao na nakatitig sa akin. . Walang iba kundi ang nag-iisa kong kapatid. Si Kuya Cyrus na labis ang pagtutol noong nagpakasal ako kay Daniel.

“Kuya Cyrus?” mahina kong bigkas at muling namasa ang mga mata ko. Indikasyon na gusto ko na namang umiyak. Sa totoo lang pagod na din ako sa kakaiyak eh. Kaya lang hindi ko talaga kayang pigilin ang mga mata ko. Kusa talagang lumalabas ang luha sa aking mga mata

Malamig ang mga matang tumitig sa akin si Kuya Cyrus tanda na hindi sya masaya sa mga nangyayari sa akin.

“Ano ang nangyari? Bakit ka nadaanan ka ni Arnold na nasa gilid ng kalsada at naglalakad mag-isa?” seryoso niyang tanong sa akin. Bakas sa boses niya ang inis kaya napasinghot ako. Iniwasan kong lalong maiyak sa harap niya dahil tiyak na hindi niya iyun magugustuhan pero pasaway talaga ang luha ko. Gusto niya talagang lumabas.

“Kuya…si Daniel…ayaw niya na sa akin. Hiniwalayan niya na ako!” Umiiyak kong bigkas. Saglit siyang natigilan kasabay ng pag-iling.

“Ano pa ba ang bago? Noon pa man ayaw na sa iyo ng taong iyun pero ikaw itong mapilit. Bianca, kailan ka ba magising sa katotohanan na hindi kayo bagay ng lalaking iyun. Hindi ka niya mahal kaya tumigil ka na!” seryoso niyang sagot sa akin. Lalo namang nag-uunahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata. Mariin akong napakapit sa bedsheet at napatitig kay Kuya Cyrus.

“Gusto ko nang bumalik sa dati. Gusto ko nang balikan ang dati kong buhay. Gusto ko na siyang kalimutan. Tulungan mo ako Kuya!.” bigkas ko. Ang kaninang malamig na pagtitig niya sa akin ay napalitan iyun ng kislap. Kislap ng tuwa na never ko nang nakita sa kanya simula noong nagpakasal ako kay Daniel.

“Sigurado ka na ba sa desisyong mong iyan?” tanong niya sa akin. Kaagad naman akong tumango.

“Buntis ako…at gusto kong ilayo sa kanya ang bata. Hindi siya karapat-dapat na maging ama sa anak ko dahil binastos niya ang buo kong pagkatao.” seryoso kong sagot sa kanya kasabay ng pagpunas ko ng luha sa aking mga mata. Tinitigan ko si Kuya na noon ay unti-unti nang sumilay ang masayang ngiti sa labi niya.

“Thanks God! Mabuti naman at nagising ka din sa katotohanan Bianca. Wala namang ibang magdadamayan kundi tayong dalawa lang eh. Tayong dalawa lang ang naiwang magkadugo dito sa mundo kaya kahit na gaano katigas ang ulo mo pinilit kong intinidihin ka. Ngayung nagbalik ka, ibabalik ko na din sa iyo lahat ng mga ari-arian at Negosyo na nakapangalan sa iyo.” Nakangiti niyang sagot sa akin. Kaagad namang sumilay ang malungkot ng ngiti sa labi ko.

Ngayung naghiwalay na kami ni Daniel…sarili ko at ang batang nasa sinapupunan ko ang aasikasuhin ko. Hindi na ako papayag na muling umiyak. Hindi na ako papayag pa na masaktang muli. Tama na ang tatlong taon na pagpapakamartir sa piling niya. Tama na ang tatlong taon na paghihirap ko sa mga bisig niya.

“Thank you Kuya! Thank you so much! Pangako, aayusin ko na ang sarili ko. Muli kong ibabalik ang dating ako! Hindi na kita bibiguin. Hindi na magiging matigas ang ulo ko!” nakangiti kong sagot. Kaagad naman siyang lumapit sa akin at mahigpit akong niyakap.

“Welcome back my little sister! Mahal na mahal ka ng Kuya!” sagot niya sa akin. Hindi ko naman napigilan pa ang paguhit ng masayang ngiti sa labi ko. Kahit na papano, napatunayan ko ngayun lang na hindi pala ako nag-iisa. Na may taong handa akong tulungan na makabangon mula sa pagkakadapa ko. May taong hindi ako susukuan at itataboy.

"Thank you Kuya! Sorry kung naging matigas ang ulo ko. Sorry sa lahat-lahat dahil hindi ako nakinig sa iyo." umiiyak kong bikgas.

"Sshshh, tahan na! Ako ang bahala sa iyo...simula ngayung araw..hindi na ako papayag pa na may mga taong aagrabyado sa iyo!" madamdaming sagot niya sa akin.