Chapter 5: Twins

Nagising ako na pawis na pawis at hinihingal. Nakaramdam ako ng kirot sa parte ng tiyan ko. Tiningnan ko ang oras at 3 AM pa lang. Napahawak ako sa tiyan ko nang mas lumala ang sakit, kumalat iyon sa buong tiyan ko papunta sa likod ko. What is happening?! Why do I feel so much pain? Sinubukan kong bumangon para abutin ang phone ko na nasa lamesa, pero biglang mas lumala ang nararamdaman ko. Para akong paulit-ulit na sinusuntok sa tiyan, dahilan para mamilipit ako sa sakit.

Bawat segundong dumadaan, parang pinapatay ako sa sakit. Nahihilo na rin ako at parang masusuka.

Pinilit kong tumayo. Sumigaw ako, para salubungin ang sakit na nararamdaman ko.

Naramdaman ko na may ingay sa labas ng apartment ko—parang may mga nakatambay pa roon. Help, I need help!

Pinilit kong maglakad papunta sa pinto. Nagmadali ako nang maramdaman ko na ano mang oras ay mawawalan na ako ng malay dahil nanlalabo na ang paningin ko.

Is this because of alcohol? Gosh, this is the first time I’ve felt this!

Nang mahawakan ko ang doorknob, doon ako kumuha ng lakas para hindi tuluyang matumba. Pagkatapos ay inipon ko ang buong lakas ko para magawa kong pihitin iyon.

Halata ang gulat ng mga taong nasa labas ng apartment pagkakita nila sa namumutla at namimilipit kong ekspresyon.

“H-help…” pagkasabi ko noon ay tuluyan nang nagdilim ang paligid ko.

***

Hindi ko mabuksan ang mga mata ko. Sobrang bigat ng mga talukap ko. Narinig ko ang mga tunog ng monitor, mga taong nag-uusap, at parang mga gulong mula sa stretchers. Where am I?

Pagdilat ng mga mata ko, puting kisame ang sumalubong sa akin, may kurtina rin na nakapalibot sa akin. 

Bumukas iyon, at may isang babaeng nakaputi ang pumasok. Sa tingin ko, nasa early 30s na siya.

“You’re awake,” ngiting sabi niya.

May tiningnan siya sa mga nakakonekta sa akin, tapos ay nagsulat sa chart na hawak niya.

“What happened to me?” namamaos kong tanong. Napunta sa akin ang atensyon ng doktor. “I remember passing out.”

“Yes, you passed out, miss…?”

“Amelia,”

“Yes, Miss Amelia. You passed out, and a group of random strangers brought you here. Are you aware of your body’s situation?”

“Probably because of alcohol. How long since I passed out?”

I saw a hint of emotion on her face—something like disappointment. It seems like she’s not happy with my answer. Ano naman sa kanya kung umiinom ako?

“Yes, Miss Amelia. Alcohol is one of the reasons. You've been unconscious for a short while, and we did some tests. It turns out… you're pregnant.”

“Pregnant?! What?!”

“Yes, you’re pregnant… with twins.”

Twins?!

“No, no, no, doc. That can’t be.” Sunod-sunod ang pag-iling ko.

“We're here to help you through this, and we'll discuss what needs to be done next. For now, you have to rest.”

Sinubukan kong bumangon pero pinigilan niya ako.

“Calm down, Miss Amelia. Hindi makakatulong sa babies mo kung magpapaka-stress ka. And please, you need to stop drinking alcohol now. You’re lucky that your babies are safe, but please, bawal na bawal sa buntis ang umiinom.”

Nanghihinang napasandal ako sa higaan. This can’t be happening! Hindi ko na nga alam paano mamumuhay mag-isa, tapos may dalawa pang paparating na kailangan kong buhayin? I feel like I want to cry. At iyon na nga ang nangyari. Maybe because of hormones!

“I’ll let you rest for a while, Miss Amelia. Then I will come back later to check on you,”

Umalis siya nang wala siyang nakuha ni isang sagot mula sa akin.

Maraming tumatakbo sa isip ko. Anong gagawin ko ngayon? Paano ko bubuhayin ang mga 'to? At saan ako kukuha ng ipangbabayad ko sa ospital na 'to?!

Sumagi sa isip ko ang lalaking naka-one-night stand ko. It’s his fault! Gosh, so annoying!

Makalipas ang isang oras, bumalik nga ang doktor.

“How are you, Ms. Amelia?”

“Does anyone feel better when they’re in the hospital?” pagsusungit ko.

Napangiti ito, na mas ikinainis ko.

“Well, people go to the hospital so they can feel better,” kibit-balikat na sagot niya.

Sinamaan ko siya ng tingin.

“Yeah sure, but is that applicable to me? Do I look like I feel better after being here? Not all people brought to the hospital feel better after being brought here. Some suffer even more.”

“Okay, chill. It must be because of your hormones,” naiiling at nakangisi na wika niya.

Sinusubukan ba ako ng doktor na ’to?!

“Anyway… magkano na nga pala ang bill ko rito?” medyo mahina kong tanong at napatikhim pa. Mahinang natawa na naman siya.

“Why are you laughing?!” kanina pa siya ha!

“I’m sorry. But don’t worry about your expenses. It’s already paid.”

Paid? Who paid? I’m so confused. Is it my parents? Did they know I’m here?

“By who?”

“Sorry, confidential.”

“Gosh, you’re so annoying!”

“I know. You wait here for a while. As requested, we will transfer you to a private room.” Saktong tumunog ang phone niya kaya sinenyasan niya ako na tumahimik matapos makita na pabuka na ang bibig ko. She’s so annoying!

It must really be my parents. Akala ko ba wala na kaming pera? May audacity pa talaga sila na kumuha ng private room. Tapos saan na naman sila kukuha ng pambayad? Sa pagbenta sa akin? No way!

“Yeah, yes. It’s her. She’s really here. Don’t worry, okay? She’s fine,” rinig kong sabi ng doktor sa kausap niya.

Is she stupid? Hindi niya ba alam na naririnig ko siya?

Kailangan ko makaalis bago pa ako maabutan ng parents ko. Or worse, baka ang matandang billionaire na ’yon ang may kagagawan nito!

Siniguro ko na wala nang nurse o doktor na nasa room bago ako lumabas. I already changed my clothes na rin naman, so there shouldn’t be any problems.

I feel like I’ve run a thousand miles, kasi parang hinihika ako sa bawat hakbang ko palabas ng ospital.

“Hey!” someone shouted.

I looked back and it was the doctor from earlier.

“Sh*t,” mahinang mura ko at nagmadali sa paglalakad. Parang nakalimutan ko na rin 'yung sakit na iniinda ko.

Nakahinga lang ako nang maluwag pagkasakay ko sa taxi. But I’m still panting.

Napangiti ako. You’ll never catch me. Ilang taon na akong tumatakas kina Daddy noon para lang pumarty, and they never caught me. Not even the bodyguards they hired to look for me. I’m not Amelia Hayes for nothing.

Bumalik ako sa apartment ko. Gosh, the smell of alcohol is still all over my place, and I feel like puking. Wala sa sarili akong napahawak sa tiyan. Oh gosh, I almost forgot that I’m pregnant.

Agad kong inimpake ang mga gamit ko. I need to find a new place to stay before they find me here.

Pumunta ako sa bus terminal. Hindi ko alam kung saan ako pupunta kaya sumakay na lang ako ng bus na nakita kong paalis na.

I was asleep the whole trip. Kaya nang magising ako, nasa terminal na ako.

Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Naglalakad lang ako nang walang direksyon. Naiirita na rin ako sa ingay na naririnig ko. Idagdag pa ang malansang amoy na naaamoy ko. Parang nasusuka ako.

“Isda po, ma’am? Fresh pa po ‘to,” isang lalaki ang nagtanong, at sa akin siya nakatingin.

What the h*ll am I supposed to do with fish? Gosh, if you want to sell, try to at least know your target market, kuya.

Nagpatuloy akong maglakad hanggang sa makalayo ako sa lugar na ‘yon.

“Excuse me,” tawag ko sa taxi driver.

“Good afternoon po, ma’am. Saan po kayo?” tanong niya, nakangiti.

“Pakidala ako sa kahit saang hotel,”

That sounds so wrong, but I don’t care. Mukhang hindi naman siya green-minded. He better not try anything stupid, or I won’t hesitate to punch him. He looks like he’s around my dad’s age.

Nami-miss ko si Dad, pati si Mom. But I can’t forgive them yet.

“Tourist po ba kayo rito, ma’am?” tanong ni Manong driver, may ngiti pa rin sa mukha.

Friendly naman ang approach niya, kaya sinagot ko siya.

“Kinda. Naghahanap po ako ng matutuluyan. Like… a budget-friendly one,” nahihiyang sagot ko.

“Naku, sakto po! Baka gusto niyo sa apartment namin ng misis ko? Nagpapaupa po kami, at sakto, may tatlong bakante pa po kami roon,” nakangiti niyang sabi.

He reminds me of Tatay Ernie. My favorite driver.

“Sure po,” nginitian ko siya. “What’s your name po pala?”

“Tinatawag nila akong Manong Rico,” masaya niyang sagot. “Ikaw ba, iha?”

“Lia. You can call me Lia po.”

“Ito, iha, eksakto na ang laki nito para sa’yo. Pang-dalawang tao na ‘yan pero bibigyan kita ng discount,” nakangiting sabi ng asawa ni Manong Rico.

She said her name is Aurora, but she wants me to call her Manang Aurora. Both of them are good-looking. They look so bagay.

“I like it. I’ll take it po.”

May pinapirmahan lang sila sa akin bago ibigay ang susi.

“Kung may kailangan ka o kung gusto mo ng makakausap, puntahan mo lang ako sa baba ha. Malaki ang space doon, pwede tayong magkape,” nakangiting sabi ni Manang Aurora.

“Sure po. I’d love that!”

***

Three days na kong nakakulong sa room ko. I have no energy to go out. Kasi kahit gustuhin ko man, wala naman na akong pera. Mas lalong wala, bawal na rin ako uminom.

Napahawak ako sa tiyan ko. Nakaramdam ako ng awa hindi lang para sa akin, kundi para sa magiging anak ko. Gosh, Lia. How could I be so stupid and let this happen? Why do I have to suffer?! 

Inabot ko ang ultrasound na ibinigay sa akin ng doctor noon after ko magising. I can’t help but cry habang pinagmamasdan iyon. They look so tiny right now but soon they will grow up, at paniguradong maraming magiging pangangailangan. I wipe my tears. I’m sorry, some people say that having a baby is a gift, but you are the gifts I never wanted! When you two come into this world, I’ll have you adopted! 

Hindi pwedeng ikulong ko lang ang sarili ko sa ganitong klase ng buhay. I don’t deserve this. Maybe destiny is playing around, and ako ang napagtripan niya. Well then, let me play and win this game!

Kinabukasan ay bumaba ako papunta kila Manang Aurora. Walang elevator ‘tong building nila. Three floors lang naman din ito kaya hindi na rin ako nahirapan.

“Hi,” bati ko rito na abala sa pagtawa sa pinapanood niya sa phone niya.

“Lia! Mabuti naman napadalaw ka na.” She looks so excited and I just nod as response.

“Halika maupo ka. Ito juice oh. At saka sandwich,” sabi niya at isa-isang inilapag ang mga iyon sa harapan ko.

She talks about a lot of stuff and I just listen.

Maya-maya pa ay may dumating. May bitbit siyang mga dyaryo. Inilapag niya iyon sa harapan namin.

Tumayo si Manang Aurora at may inabot na bayad sa lalaki.

“What’s these?”

“Ah, mga dyaryo na gagamitin namin para sa mga tinapa na binebenta namin,”

I don’t know what’s tinapa but there’s something written in those newspapers that caught my attention.

“Okay lang po ba if I borrow one?”

“Sige lang. Huwag ka mahiya.”

Nagpasalamat ako at kumuha ng isa.

“Hiring. Personal assistant. Sinclair Corporation,” basa ko sa nakasulat doon.

“Naghahanap ka ba ng trabaho, iha?” tanong ni Manang na tinanguan ko, “Ay maganda diyan sa Sinclair, malaki magpasweldo mga ‘yan. Subukan mo kaya.”

And that’s exactly what I did. And now, hindi ko alam kung paano ako natanggap. Aminado naman kasi ako na wala akong kahit anong experience na nilagay sa resume ko kasi wala naman akong malalagay. But why did they choose me?

But why am I thinking about it? The h*ck, I’m Amelia Hayes, from one of the elite families, and they just made the right decision in choosing me.

***

One month of working here, I still haven’t met the CEO, my boss, because he is on a business trip. Gustuhin ko man na matuwa, pero hindi ko magawa kasi isang buwan na akong pumapasok pero nakatunganga lang ako sa pwesto ko. Am I still going to receive my salary?!

“Lia?” a familiar voice asked.

“Dad?” naghalo-halo ang emosyon ko—tuwa, kaba, takot.

“Lia!” naiiyak na tawag ni Mommy.

Nilapitan niya ako at hinawakan sa kamay.

“Halika na, umuwi na tayo. Handa pa rin si Mr. Thompson na patawarin ka at ituloy ang kasal,” Mom said, kaya naman hinila ko ang kamay ko sa kanya.

“No!” Parang dati lang, hindi siya sang-ayon sa planong iyon ni Dad! But what do I expect, eh siya rin naman pala ang nagplano ng mga kakailanganin for the wedding. Traitor!

“Lia! Huwag ng matigas ang ulo mo. Stop making me mad!” Dad said with a furious face. This is the first time I saw him mad and shout at me!

Lumapit siya sa akin at hinila ako sa kamay.

“Dad! Stop! You’re hurting me!” Oh gosh, bakit ba ako lang ang andito sa floor na ‘to?

Sasabihin ko ba sa kanila na buntis ako? But what if they told me to get rid of my twins? No way! Mas gugustuhin ko pa ipaampon sila kaysa gumawa ng mas malalang bagay!

Nawalan na ako ng pag-asa ng mahila niya ako sa tapat ng elevator. Bumukas iyon at isang pares ng matatalim na mata ang sumalubong sa amin, lalo na kay Dad. It was from a man. He has dark hair, piercing eyes, and a well-groomed appearance. His aura screams confidence and power.

Humakbang siya papalapit sa amin, palabas ng elevator, at napaatras naman si Dad.

Who is this man?

“Let her go,” baritono at masyadong commanding ang boses niya na parang mapapasunod ka talaga. “And don't you dare touch the mother of my child ever again!”