Chapter 4: Running away

Oh gosh, what happened? Why does my head hurt so much? 

Mariin kong ipinikit ang mata ko at inilagay ang kamay sa ulo at bahagya pang pinisil iyon sa pag-asa na mababawasan ang sakit na nararamdaman ko. 

Ilang segundo pa ay dahan-dahan kong iminulat ang mata ko. Pero mas sumakit lang ang ulo ko sa sobrang liwanag na sumalubong sa akin. 

Pag-adjust ng mga mata ko ay napatitig ako sa kisame. Hindi ito ang itsura ng ceiling sa room ko. Isinawalang-bahala ko iyon nang maalalang nag-stay nga pala kami ni Sol sa hotel. 

Bumangon ako at napaupo sa gilid ng higaan at itinapak ang mga paa ko sa sahig. Bahagya ko pang itinaas ang magkabilang kamay para mag-unat. Oh gosh, I feel so relieved, lalo na at pakiramdam ko parang binugbog ang katawan ko. Suddenly, a cold breeze from the aircon made me feel so cold, kaya wala sa oras na napayakap ako sa sarili. 

Napakunot ang noo ko ng maramdaman ang skin ko. Hindi ba dapat ang damit ko ang makakapa ko? Bumaba ang tingin ko sa katawan ko, 

“Sh*t. I’m naked?” mahinang tanong ko sa sarili at hinila ang kumot na nakapa ko.

“It’s too cold.” 

Nanlaki ang mata ko at hindi nakagalaw matapos marinig ang baritono pero inaantok na boses sa likod ko. 

Naramdaman ko itong gumalaw kaya dahan-dahan akong napalingon.

He’s naked too! Nakatalikod siya sa akin at nakadapa. Kitang-kita ko ang maskuladong katawan niya. Napatalikod ako nang unti-unti nang dumapo ang tingin ko sa pang-ibaba niya.

Napakuyom ako ng kamao at tahimik na sumigaw.

Gosh, calm down, Amelia. Think. I have to think!

Hindi ko na kailangan pang tanungin kung may nangyari sa amin when I already feel sore down there! 

Malalim na paghinga ang ginawa ko. Unti-unti ay naalala ko ang mga nangyari kahapon, kung paano ako tumakas sa kasal ko hanggang sa mapadpad ako sa bar, and someone probably put dr*gs in my drink.

I am so mad right now at myself for letting something like this happen!

Inis kong muling nilingon ang lalaking iyon. Panic is all over me now. This is the first time I’ve had a one-night stand. This man is the one who took my virginity, something I always dreamed of giving to my special someone! And I just… argh! 

I looked for my clothes. Kailangan kong umalis dito bago pa magising ang lalaking ito.

Pagkatapos kong magbihis, hinanap ko naman ang mga gamit ko. 

“D*mn it,” sabi ko nang maalalang wala akong kahit anong dala dahil noong tumakbo ako paalis ng simbahan, walang kahit anong naiwan sa akin.

Tiningnan ko ang sarili ko sa salamin na nakita ko. My dress is too short, and what??

May bahagyang punit na pala ‘to. Tiningnan ko ang may gawa non, mahimbing lang siyang natutulog. Hindi ako pwedeng lumabas ng ganito!" 

Naghanap ako ng pwedeng masuot. Nadako ang mata ko sa jacket na nakapatong sa lamesa. Inamoy ko iyon and it smells good naman. Pwede na ‘to. 

What? How tall is he? Bakit nagmukhang dress na sa akin ‘tong jacket niya?

Tatalikod na sana ako ng may mahagip ang mata ko. Isang vault iyon na medyo nakabukas pa.

Napanganga ako sa dami ng blue bills na andon.

“Oh my gosh,” Mahinang bulong ko.

Nilingon ko ang lalaking nakahiga sa kama. Sa himbing ng tulog niya ay mukhang mamaya pa naman siya magigising.

Nagpalinga-linga ako sa paligid para maghanap ng malalagyan. 

Dumako ang mata ko sa isa pang lamesa na narito. May paper bag doon. Nilapitan ko iyon at binuksan ang laman. Eggs? At may ibang mga ingredients pang naroon. This man, I’m pretty sure na may room service ‘tong five star hotel na ‘to at hindi niya na kailangan magluto. 

Kinuha ko ang towel na nakita ko at inilatag iyon sa lamesa, pagkatapos ay iniligay ko ang itlog para hindi gumulong at iba pang mga laman ng paper bag. 

Bumalik ako sa vault at inilagay sa paper bag na bitbit ko ang lahat ng laman non. Gosh, sa tingin ko nasa 200k lahat ng ‘to.

Oh my gosh, Amelia. I never thought I’d end up taking someone else’s money! I’m sorry, but I really need this money. 

Naghanap ako ng papel na pwedeng masulatan. 

May nakita akong mga nakapatong na business card. Kinuha ko ang isa at binasa ‘Liam Sinclair’ siya siguro ‘to?

May nakita kong ballpen katabi ng mga business card. Kinuha ko iyon. Naghanap pa ako ng pwede kong masulatan, nadako ang mata ko sa resibong andon. Kinuha ko ‘yon. 

‘I’m sorry!’ sinulat ko iyon sa likod ng resibo at iniwan sa vault.

I’m sorry talaga. But I really need this money!

Kinuha ko ang paper bag na may lamang pera at umalis sa hotel na ‘yon.

Palabas na ako ng makonsensya ako. Kainis! Alangan naman ibalik ko ‘to?

Nadako ang tingin ko sa mga ingredients na galing sa paper bag na ‘to.

Dali-dali ko iyong kinuha. 

Nilutuan ko siya ng egg drop soup bago lumabas.

***

“What now, Amelia?” Tanong ko sarili pagkalabas ko ng hotel. Gosh, ang init pa!

And why does this place seem so unfamiliar? Parang masyadong malayo ito sa hotel namin ni Sol na hindi ko alam kung saan. Why is this happening to me? This is so annoying.

Nadako ang mata ko sa isang sikat na store na nadaanan ko. Mula rito sa labas, natatanaw ko ang mga branded bags na naka-display. Kuminang ang mata ko nang makita ko ang bagong display nila ng handbag na matagal ko ng hinihintay. Napatingin ako sa presyo nito, Php 200,000. Nadako ang mata ko sa paperbag na bitbit ko.

I hate this!

“I’m sorry, miss, but you can’t stay here,” wika ng isang guard.

Hindi makapaniwalang tiningnan ko siya mula ulo hanggang paa.

“Excuse me, what did you say? Do you know who I am?” iritang tanong ko." 

Tiningnan din ako nito mula ulo hanggang paa na parang hinuhusgahan ako habang mapanuyang nakatingin sa paper bag na bitbit ko. The audacity of this man!

Aminado akong wala pa akong ligo, pero maganda pa rin naman ako. At itong paper bag na hawak ko? May pera ‘to na paniguradong mas malaki pa yata sa savings niya!

“Makakaistorbo po kayo sa ibang customer. Umalis na po kayo,” halatang inis na wika nito.

“Don’t touch me!” sigaw ko matapos niyang tangkain na itulak ako.

Porke’t hindi ako mukhang mayaman ngayon, gaganituhin niyo na ako! Gosh, the amount of discrimination in this society!

Natahimik ako ng mapagtanto kong ganoon din ako. Minamaliit ko ang mga taong mababa sa akin. Oh gosh, is this karma?

Hindi na ako nakipagtalo. Isang masamang tingin ang ibinigay ko sa kanya bago ako umalis.

As much as I want to contact Sol, I can’t. Nakakahiya kung hihingi ako ng tulong sa kanya! At mas nakakahiya pang makita niya kung paano ako naghihirap ngayon! My ego and pride are the only things left to me! But gosh, this ego and pride won’t provide food for me! Still, no. I will never ask for their help. I will start on my own.

I need to find a place to stay.

***

Inikot ko ang mata ko sa maliit na apartment na inuupahan ko. This is so small! Malaki pa ang dating wardrobe ko rito eh!

***

“Hi, beautiful. Want to join us?”

“Leave me alone,” walang ganang wika. “One more shot, please.” Muling sabi ko sa bartender na nasa harap ko.

“Come on, miss. It’s so lonely here.”

Saan nanggagaling ang lakas ng loob ng lalaking ito? Masyado niyang nilalambing ang boses niya. Akala niya ba bagay sa kanya? Hindi ako pumapatol sa mga maasim na katulad niya.

Inis ko siyang hinarap. “I’d rather be alone here than be accompanied by someone as ugly as you.”

Umasim ang mukha niya. “You b*tch!” sigaw niya at aabutin na sana ako, pero mabilis siyang nahawakan ng mga bouncer na kanina ko pa nakikita na nakabantay sa kanya.

Ininom ko ang alak na muling inorder ko. Gosh, this is not even my favorite alcohol, but I have no choice since this is the only drink na afford kong bilhin ngayon.

Halos magdadalawang buwan na ang nakalipas at ganito lang ang naging lifestyle ko, bar, inom, uuwing lasing, gigising, tapos bar ulit. I’m starting to hate this kind of life! Parang gusto ko na lang umuwi kila Mommy at Daddy! But no! Hindi ako papayag na ibenta lang nila ako!

So annoying! I feel like crying again! I ordered another shot, bago pumunta sa dance floor at makipag-sayaw sa kung sinong lalaking makita ko. This time, ang lalaking kanina ko pa nakikita na nakatingin sa akin ang naging target ko na sayawan.

Ito ang palagi kong ginagawa tuwing nakakaramdam ako ng awa sa sarili ko. Imbes na umiyak, magpapakalasing na lang ako at makikipagsayaw sa kung sinong lalaki kaysa kaawaan ang sarili ko.

“Sl*t,” sigaw ng isang babae at naramdaman ko na lang na may humila sa buhok ko.

“You b*tch!” sigaw ko pabalik sa kanya.

Nakakapit siya sa braso ng lalaking sinasayawan ko na ngayon ay nakangisi lang sa akin. This guy! May girlfriend naman pala siya!

Tinalikuran ko sila. They’re not worth it.

“Where do you think you’re going?” hinabol ako nito at muling sinabunutan.

Hindi na ako nagpigil at nakipagsabunutan na rin ako. Maya-maya, ang isang humihila sa buhok ko ay naging dalawa, hanggang sa naging tatlo. Talagang pinagtulungan nila ako!

Ilang segundo pa ay dumating ang mga bouncer at inawat ang mga babaeng iyon.

“B*tch!” sigaw ko at nilapitan siya, pagkatapos ay sinampal ko siya ng malakas pati na rin ang boyfriend niya, bago ako agad na umalis.

Pag-uwi ko sa apartment ko, hindi ko na mapigilan ang pag-iyak. Hindi ko alam kung dahil pa ba ito sa sakit ng ulo at mga kalmot ng mga babae o dahil sa awa sa sarili.

Naupo ako sa sahig at napasandal sa kama ko. I feel so hopeless at sobra-sobra na rin akong naaawa sa sarili ko.

Niyakap ko ang sarili ko habang umiiyak. At habang umiiyak, napansin ko ang mga perang nagkalat sa lamesa ko. 20k na lang ang natitira sa pera ko. Hindi ko alam kung paano ko pa iyon pagkakasyahin sa susunod na mga araw. Kailangan ko na ata maghanap ng trabaho. Pero ano? Nakapagtapos ako sa mamahaling university pero never pa ako nagkaroon ng experience.

The better option is to go back to my parents now! Pero paano kung pare-pareho lang kami ng sitwasyon na naghihirap ngayon lalo na at hindi natuloy ang deal na kasal?