Chapter 7: Deal

"Come here."

I swear, kapag magpapatimpla lang siya ng kape, humanda talaga siya sa akin!

"What?" tanong ko habang naka-cross arm pagpasok sa office niya. Ang aga-aga, pinapainit niya ulo ko.

"Don’t you think you’re a little bossier than me?" naka-cross arm din niyang sagot.

Inirapan ko lang siya. I don’t care.

"I need a copy of this," sabi niya habang may iniaabot na papel. "And call this number, follow up on my accommodations," dagdag niya habang nag-aabot ng isa pang papel.

Kinuha ko ang mga iyon at tumalikod.

"Also," dagdag niya kaya iritado akong napalingon ulit, "I’ll need an assistant. You think you can manage?"

"Of course."

"Good."

"But you have to double my salary," sabi ko.

"You’re the bossiest and most demanding personal assistant I’ve ever known."

"So, deal? Hindi ka na lugi, skills and looks din naman ang binabayaran mo sa akin," kibit-balikat kong sagot at confident pa. It’s true though.

"I don’t have anything to say about your looks, Ms. Hayes. But if we’re going to talk about your skills…" napailing na lang siya, hindi tinapos ang sasabihin.

Inirapan ko siya at tumalikod na.

"We’ll leave in 30 minutes. Be ready." Pahabol niya pa.

After 30 minutes, lumabas na rin siya ng office. Good timing kasi kakatapos ko lang din mag-retouch.

“Let’s go,” sabi niya, kaya agad naman akong tumayo.

Napahinto siya sa paglalakad kaya muntik na akong mabangga sa likod niya. Nasa harap na pala kami ng elevator. 

Humarap siya sa akin.

“It’s your job to open the elevator for me, Ms. Hayes,” inis na sabi niya bago niya pinindot ang button.

What? Wala ba siyang sariling kamay?

“Also, why are you wearing too much makeup?” kunot-noong tanong niya.

“Of course, I need to look pretty. Besides, you told me to be ready,” sagot ko na mas ikinakunot pa ng noo niya.

“What?” magkasalubong na ang mga kilay niya. “When I said ‘be ready,’ I didn’t mean for you to retouch. I was telling you to prepare the things I’ll need for the meeting,” halatang naiinis na siya. Tumingin siya sa akin na parang may hinahanap.

“Where are my things? And how about the file I told you to photocopy earlier?”

Bakit sa akin niya hinahanap 'yung mga gamit niya, eh kanya 'yon!

“The file is on my table, okay? You didn’t tell me to bring it!”

“Common sense, Ms. Hayes!” pasigaw niyang sabi, “Mas inuna mo pang mag-ayos na parang sa bar ka pupunta!”

Why does he need to shout?!

“Please tell me that at least you called the hotel like I told you,” tanong niya, nagpipigil ng sigaw habang hawak ang tuktok ng ilong niya.

“I did!” nagpipigil din ako ng inis na sagot.

“Good. Now go back there and get my things.” Itinuro niya pa ang direksyon papunta sa office niya.

Hindi na ako sumagot pa. Tumalikod na ako agad at nagpahid ng luha.

Why does he have to be so mean? Also, no one ever shouted at me!

“Stop,” sabi niya, kaya agad akong tumigil pero hindi lumingon. “Just stay here,” inis niyang sabi habang nilagpasan ako pabalik sa office niya.

Nagpunas ulit ako ng luha. Why am I even crying? I hate this phase of pregnancy!

Pagbalik niya, agad kong pinindot ang elevator.

“Give it to me,” sabi ko, aabutin ko na sana ang suitcase na dala niya, pero pumasok na siya agad sa elevator pagkabukas nito. Sumunod na lang ako at hindi na nakipagtalo.

Ilang segundo pa, may inabot siyang panyo.

Tiningnan ko lang 'yon, pero ilang segundo na at hindi pa rin niya iyon binabawi.

“Thank you, but I don’t need it, Mr. Sinclair,” walang emosyon kong sagot.

“Just take it and do whatever you want,” malamig niyang sagot.

Mukhang hindi siya magpapapigil kaya kinuha ko na iyon at ipinunas sa luhang natuyo na kanina. Buti na lang talaga waterproof ang mga make up ko.

***

“Mr. Sinclair, it’s a pleasure to have you here,” sabi ng isang lalaking mukhang nasa late 50s na.

Kinamayan siya ni Liam.

“And who do we have here? A very beautiful lady. New assistant?” nakangiting tanong niya sa akin.

“Excuse us, Mr. Frego. We have to find our table,” sabi ni Liam at hinawakan ako sa pulso.

Nakatalikod na si Liam sa lalaking iyon nang muli itong magsalita.

“The assistant you fired is now working in my company,” sabi nito kay Liam, pagkatapos ay humarap sa akin. “So if ever he fires you, you can work for me. Lahat ng assistant niya na tinanggal ay nagtatrabaho na ngayon sa akin. So it’s just a matter of time, young lady,” nakangising sabi niya.

The audacity of this man to say those things kahit andito si Liam?

Humarap si Liam sa kanya, inalis ang pagkakahawak sa akin, at ibinulsa ang mga kamay.

“Yeah, right. I almost forgot that your company recycles every trash I throw away. You’re really trying hard to be me, Mr. Frego,” sabi ni Liam, may halong pang-aasar. “And I’m sorry to disappoint you, Mr. Frego, but those previous assistants I fired? I fired them for trying to flirt with me all the time instead of doing their job.” He smirked, and I could hear some people quietly laughing at Mr. Frego because of Liam’s remark. Napatingin ako sa pulso ko nang hawakan ulit iyon ni Liam.

“And this woman?” Liam glanced at me. “She never tried to flirt with me, so there’s no reason to fire her. Besides…” napatingin siya sa akin, “we have a love-and-hate relationship.”

Pagkatapos niyang sabihin iyon ay hinila na niya ako palayo.

D*mn, he slayed that one.

Binitawan niya rin ako nang makalayo na kami.

 

***

Business meeting ba 'to? Bakit parang party na 'to? I mean, I've attended some of my dad’s business meetings before, but they didn’t look like this.

There's a big round table here, but it’s not a full circle—there’s a space in the middle where 10 chefs are standing and cooking the food they’re going to serve. These chefs are the popular ones I see on TV, magazines, and billboards. There’s also a well-known band playing music.

These people are rich. Sure, we’re rich too, but I guess we’re just millionaires, and the people here are billionaires. D*mn, Liam Sinclair is a billionaire!

I saw Mr. Frego sit down at the table with a woman who looks about my age. And based on how she’s eyeing Liam right now, I think she’s the former assistant he mentioned. She caught me staring at her, and I saw her raise an eyebrow before rolling her eyes at me. The audacity! She’s not even pretty. She looks like a shrimp with lipstick and blush on.

Sitting in this table makes me feel too small. Knowing na mga bilyonaryo ang mga narito while I just came from a family na kaka-bankrupt lang. This is all my father’s fault!

Nadako muli ang tingin ko sa babaeng mukhang shrimp kanina. Hindi ko maiwasan na mainggit nang makita ang diamond necklace na suot nito. Gosh, I miss my jewelry collection!

Tiningnan ko ang mga babae sa paligid, ang iba doon ay mukhang mga asawa ng ibang bilyonaryo na narito. At ngayon ko lang napansin ang mga diamonds na suot ng mga ito. Para bang nagpapalakihan sila ng suot na diamonds sa katawan.

I badly want to be a billionaire too!

“Here, in case you feel cold.” Napunta ang atensyon ko sa katabi ko, naramdaman ko na lang din na may itinungtong siya sa balikat ko, at nawala ang lamig na kanina ko pa iniinda. It’s his coat. It smells so good. Itong-ito ang amoy na naamoy ko rin sa panyo niya kanina.

They started the meeting. They talk and discuss things na hindi ko naman maintindihan kaya I just busied myself eating.

“You know what, you’re supposed to be taking notes,” mahinang sabi ni Liam habang ang mata ay nasa nagsasalita sa harap namin.

Napaubo naman ako dahil nabulunan ako. Mamaya mapagalitan na naman ako nito dahil hindi ako nagtatrabaho.

Inabutan niya ako ng tubig. Kinuha ko iyon at agad na ininom.

“I’m sorry,” sabi ko at naghanap ng maliit na notebook sa bag.

“Never mind, just continue eating,” sabi niya.

Hindi naman siya mukhang galit, wala rin bahid ng inis sa boses niya. Mukha lang siyang inaantok.

Maya-maya pa ay tumunog ang phone niya kaya nagpaalam siyang aalis.

Sinundan ko siya ng tingin.

Ilang sandali pa ay kumunot ang noo niya, halata rin ang pag-aalala sa mukha niya.

May nilapitan siyang lalaki at may binulong, pagkatapos ay sinenyasan ako na tumayo.

What? Are we leaving already? Hindi pa nga ako tapos sa steak ko! 

I have no idea what's happening. Basta parang lumilipad na ang sasakyan namin sa bilis ng pagpapatakbo ng driver namin.

We arrived at a hospital.

Halata ang pagmamadali ni Liam. What is happening? Who is here?

Nakasunod lang ako sa kanya hanggang sa mapunta kami sa tapat ng isang room.

"Get in," sabi niya nang makita niyang nag-aalinlangan ako kung papasok.

Sumalubong sa akin ang hospital bed sa loob ng kwarto. May nakahiga roon na isang babae na mukhang may edad na rin. Dali-dali itong nilapitan ni Liam at hinawakan sa kamay.

"Liam, anak, ikaw ba 'yan?" tanong niya, halatang nangangapa pa sa taong humawak sa kanya.

Wait, is she blind? Nakabukas naman ang mga mata niya at mukhang nakakakita pero parang nahihirapan makakita ang right eye niya.

"It's me, Ma. How are you? May masakit po ba sa'yo?" His voice is different—masyado itong soft ngayon.

Is that his mother? Of course, he calls her "Ma."

"Okay na ako. Walang masakit sa akin. Bakit andito ka? Wala ka bang trabaho?" nag-aalalang tanong ng ginang.

"Don’t worry about me, Ma. I am the owner, so no one can fire me," sabi niya na ikinatawa ng ginang.

"Ikaw talaga," natatawang sabi ng ginang.

"Ma," may bahid ng pagmamakaawa sa tono ni Liam, "this is not the first time that this happened. Pumayag ka na magpa-opera, please," wika niya at hinawakan na ito sa dalawang kamay.

Opera? Is she sick?

"Liam, sabi ko naman sa'yo. Magpapa-opera lang ako kung bibigyan mo na ako ng apo," nakangiti pero seryosong sabi nito.

Napabuntong-hininga si Liam.

"Ma, that's not possible right now."

"Edi hindi rin ako magpapa-opera," sagot nito. "Liam, kailangan mo ring bumuo ng sarili mong pamilya."

"I'm trying, Ma."

"You're trying, pero masyado pa rin mataas 'yang standards mo. O baka naman hindi ka pa rin nakakamove on? Liam, 15 years na-"

"Let’s not talk about it, Ma. But promise me, kapag nabigay ko na ang gusto mo, ibibigay mo rin ang gusto ko?"

Napangiti at tumango ang ginang.

***

Buong biyahe pabalik sa kompanya, tahimik lang si Liam. Nakatingin siya sa bintana na parang malalim ang iniisip.

"My mother developed monocular blindness after a terrible accident. The trauma damaged the optic nerve in her right eye. That's why she's prone to accidents, like falling down the stairs. It's not the first time it happened," panimula niya. "Even though she's currently blind in her right eye, the doctors say a delicate surgery might help restore her vision. So I keep forcing her to have the surgery, but she always refuses. She wants me to settle down first."

"I'm sorry that happened to your mother, Mr. Sinclair. She doesn’t deserve it," sincere na wika ko. I really feel bad for her.

"She doesn’t deserve it. Especially when it happened because of me, when she didn’t hesitate to save me. So I need your help," sabi niya.

Napakunot ang noo ko. Anong maitutulong ko?

"I'm willing to do everything for my mother. I’m sure you would do the same for your mom."

Of course, except kung ang paraan lang ay ipasakal nila ako sa matandang kaibigan nila.

"I’ll help you kung kaya ko po. So, tell me, how can I help you?"

"Give me your babies. I need my mom to believe that I already have my own family. Give them to me, and I will give you whatever you want."