"Come here."
I swear, kapag magpapatimpla lang siya ng kape, humanda talaga siya sa akin! "What?" tanong ko habang naka-cross arm pagpasok sa office niya. Ang aga-aga, pinapainit niya ulo ko. "Don’t you think you’re a little bossier than me?" naka-cross arm din niyang sagot. Inirapan ko lang siya. I don’t care. "I need a copy of this," sabi niya habang may iniaabot na papel. "And call this number, follow up on my accommodations," dagdag niya habang nag-aabot ng isa pang papel. Kinuha ko ang mga iyon at tumalikod. "Also," dagdag niya kaya iritado akong napalingon ulit, "I’ll need an assistant. You think you can manage?" "Of course." "Good." "But you have to double my salary," sabi ko. "You’re the bossiest and most demanding personal assistant I’ve ever known." "So, deal? Hindi ka na lugi, skills and looks din naman ang binabayaran mo sa akin," kibit-balikat kong sagot at confident pa. It’s true though. "I don’t have anything to say about your looks, Ms. Hayes. But if we’re going to talk about your skills…" napailing na lang siya, hindi tinapos ang sasabihin. Inirapan ko siya at tumalikod na. "We’ll leave in 30 minutes. Be ready." Pahabol niya pa/After 30 minutes, lumabas na rin siya ng office. Good timing kasi kakatapos ko lang din mag-retouch.
“Let’s go,” sabi niya, kaya agad naman akong tumayo. Napahinto siya sa paglalakad kaya muntik na akong mabangga sa likod niya. Nasa harap na pala kami ng elevator. Humarap siya sa akin. “It’s your job to open the elevator for me, Ms. Hayes,” inis na sabi niya bago niya pinindot ang button. What? Wala ba siyang sariling kamay? “Also, why are you wearing too much makeup?” kunot-noong tanong niya. “Of course, I need to look pretty. Besides, you told me to be ready,” sagot ko na mas ikinakunot pa ng noo niya. “What?” magkasalubong na ang mga kilay niya. “When I said ‘be ready,’ I didn’t mean for you to retouch. I was telling you to prepare the things I’ll need for the meeting,” halatang naiinis na siya. Tumingin siya sa akin na parang may hinahanap. “Where are my things? And how about the file I told you to photocopy earlier?” Bakit sa akin niya hinahanap 'yung mga gamit niya, eh kanya 'yon! “The file is on my table, okay? You didn’t tell me to bring it!” “Common sense, Ms. Hayes!” pasigaw niyang sabi, “Mas inuna mo pang mag-ayos na parang sa bar ka pupunta!” Why does he need to shout?! “Please tell me that at least you called the hotel like I told you,” tanong niya, nagpipigil ng sigaw habang hawak ang tuktok ng ilong niya. “I did!” nagpipigil din ako ng inis na sagot. “Good. Now go back there and get my things.” Itinuro niya pa ang direksyon papunta sa office niya. Hindi na ako sumagot pa. Tumalikod na ako agad at nagpahid ng luha. Why does he have to be so mean? Also, no one ever shouted at me! “Stop,” sabi niya, kaya agad akong tumigil pero hindi lumingon. “Just stay here,” inis niyang sabi habang nilagpasan ako pabalik sa office niya. Nagpunas ulit ako ng luha. Why am I even crying? I hate this phase of pregnancy! Pagbalik niya, agad kong pinindot ang elevator. “Give it to me,” sabi ko, aabutin ko na sana ang suitcase na dala niya, pero pumasok na siya agad sa elevator pagkabukas nito. Sumunod na lang ako at hindi na nakipagtalo. Ilang segundo pa, may inabot siyang panyo. Tiningnan ko lang 'yon, pero ilang segundo na at hindi pa rin niya iyon binabawi. “Thank you, but I don’t need it, Mr. Sinclair,” walang emosyon kong sagot. “Just take it and do whatever you want,” malamig niyang sagot. Mukhang hindi siya magpapapigil kaya kinuha ko na iyon at ipinunas sa luhang natuyo na kanina. Buti na lang talaga waterproof ang mga make up ko.***
“Mr. Sinclair, it’s a pleasure to have you here,” sabi ng isang lalaking mukhang nasa late 50s na.
Kinamayan siya ni Liam. “And who do we have here? A very beautiful lady. New assistant?” nakangiting tanong niya sa akin. “Excuse us, Mr. Frego. We have to find our table,” sabi ni Liam at hinawakan ako sa pulso. Nakatalikod na si Liam sa lalaking iyon nang muli itong magsalita. “The assistant you fired is now working in my company,” sabi nito kay Liam, pagkatapos ay humarap sa akin. “So if ever he fires you, you can work for me. Lahat ng assistant niya na tinanggal ay nagtatrabaho na ngayon sa akin. So it’s just a matter of time, young lady,” nakangising sabi niya. The audacity of this man to say those things kahit andito si Liam? Humarap si Liam sa kanya, inalis ang pagkakahawak sa akin, at ibinulsa ang mga kamay. “Yeah, right. I almost forgot that your company recycles every trash I throw away. You’re really trying hard to be me, Mr. Frego,” sabi ni Liam, may halong pang-aasar. “And I’m sorry to disappoint you, Mr. Frego, but those previous assistants I fired? I fired them for trying to flirt with me all the time instead of doing their job.” He smirked, and I could hear some people quietly laughing at Mr. Frego because of Liam’s remark. Napatingin ako sa pulso ko nang hawakan ulit iyon ni Liam. “And this woman?” Liam glanced at me. “She never tried to flirt with me, so there’s no reason to fire her. Besides…” napatingin siya sa akin, “we have a love-and-hate relationship.” Pagkatapos niyang sabihin iyon ay hinila na niya ako palayo. D*mn, he slayed that one. Binitawan niya rin ako nang makalayo na kami. ***Business meeting ba 'to? Bakit parang party na 'to? I mean, I've attended some of my dad’s business meetings before, but they didn’t look like this.
There's a big round table here, but it’s not a full circle—there’s a space in the middle where 10 chefs are standing and cooking the food they’re going to serve. These chefs are the popular ones I see on TV, magazines, and billboards. There’s also a well-known band playing music. These people are rich. Sure, we’re rich too, but I guess we’re just millionaires, and the people here are billionaires. D*mn, Liam Sinclair is a billionaire! I saw Mr. Frego sit down at the table with a woman who looks about my age. And based on how she’s eyeing Liam right now, I think she’s the former assistant he mentioned. She caught me staring at her, and I saw her raise an eyebrow before rolling her eyes at me. The audacity! She’s not even pretty. She looks like a shrimp with lipstick and blush on.Sitting in this table makes me feel too small. Knowing na mga bilyonaryo ang mga narito while I just came from a family na kaka-bankrupt lang. This is all my father’s fault!
Nadako muli ang tingin ko sa babaeng mukhang shrimp kanina. Hindi ko maiwasan na mainggit nang makita ang diamond necklace na suot nito. Gosh, I miss my jewelry collection! Tiningnan ko ang mga babae sa paligid, ang iba doon ay mukhang mga asawa ng ibang bilyonaryo na narito. At ngayon ko lang napansin ang mga diamonds na suot ng mga ito. Para bang nagpapalakihan sila ng suot na diamonds sa katawan. I badly want to be a billionaire too! “Here, in case you feel cold.” Napunta ang atensyon ko sa katabi ko, naramdaman ko na lang din na may itinungtong siya sa balikat ko, at nawala ang lamig na kanina ko pa iniinda. It’s his coat. It smells so good. Itong-ito ang amoy na naamoy ko rin sa panyo niya kanina. They started the meeting. They talk and discuss things na hindi ko naman maintindihan kaya I just busied myself eating. “You know what, you’re supposed to be taking notes,” mahinang sabi ni Liam habang ang mata ay nasa nagsasalita sa harap namin. Napaubo naman ako dahil nabulunan ako. Mamaya mapagalitan na naman ako nito dahil hindi ako nagtatrabaho. Inabutan niya ako ng tubig. Kinuha ko iyon at agad na ininom. “I’m sorry,” sabi ko at naghanap ng maliit na notebook sa bag. “Never mind, just continue eating,” sabi niya. Hindi naman siya mukhang galit, wala rin bahid ng inis sa boses niya. Mukha lang siyang inaantok. Maya-maya pa ay tumunog ang phone niya kaya nagpaalam siyang aalis. Sinundan ko siya ng tingin. Ilang sandali pa ay kumunot ang noo niya, halata rin ang pag-aalala sa mukha niya. May nilapitan siyang lalaki at may binulong, pagkatapos ay sinenyasan ako na tumayo. What? Are we leaving already? Hindi pa nga ako tapos sa steak ko!I have no idea what's happening. Basta parang lumilipad na ang sasakyan namin sa bilis ng pagpapatakbo ng driver namin.
We arrived at a hospital. Halata ang pagmamadali ni Liam. What is happening? Who is here? Nakasunod lang ako sa kanya hanggang sa mapunta kami sa tapat ng isang room. "Get in," sabi niya nang makita niyang nag-aalinlangan ako kung papasok. Sumalubong sa akin ang hospital bed sa loob ng kwarto. May nakahiga roon na isang babae na mukhang may edad na rin. Dali-dali itong nilapitan ni Liam at hinawakan sa kamay. "Liam, anak, ikaw ba 'yan?" tanong niya, halatang nangangapa pa sa taong humawak sa kanya. Wait, is she blind? Nakabukas naman ang mga mata niya at mukhang nakakakita pero parang nahihirapan makakita ang right eye niya. "It's me, Ma. How are you? May masakit po ba sa'yo?" His voice is different—masyado itong soft ngayon. Is that his mother? Of course, he calls her "Ma." "Okay na ako. Walang masakit sa akin. Bakit andito ka? Wala ka bang trabaho?" nag-aalalang tanong ng ginang. "Don’t worry about me, Ma. I am the owner, so no one can fire me," sabi niya na ikinatawa ng ginang. "Ikaw talaga," natatawang sabi ng ginang. "Ma," may bahid ng pagmamakaawa sa tono ni Liam, "this is not the first time that this happened. Pumayag ka na magpa-opera, please," wika niya at hinawakan na ito sa dalawang kamay. Opera? Is she sick? "Liam, sabi ko naman sa'yo. Magpapa-opera lang ako kung bibigyan mo na ako ng apo," nakangiti pero seryosong sabi nito. Napabuntong-hininga si Liam. "Ma, that's not possible right now." "Edi hindi rin ako magpapa-opera," sagot nito. "Liam, kailangan mo ring bumuo ng sarili mong pamilya." "I'm trying, Ma." "You're trying, pero masyado pa rin mataas 'yang standards mo. O baka naman hindi ka pa rin nakakamove on? Liam, 15 years na-" "Let’s not talk about it, Ma. But promise me, kapag nabigay ko na ang gusto mo, ibibigay mo rin ang gusto ko?" Napangiti at tumango ang ginang.***
Buong biyahe pabalik sa kompanya, tahimik lang si Liam. Nakatingin siya sa bintana na parang malalim ang iniisip.
"My mother developed monocular blindness after a terrible accident. The trauma damaged the optic nerve in her right eye. That's why she's prone to accidents, like falling down the stairs. It's not the first time it happened," panimula niya. "Even though she's currently blind in her right eye, the doctors say a delicate surgery might help restore her vision. So I keep forcing her to have the surgery, but she always refuses. She wants me to settle down first." "I'm sorry that happened to your mother, Mr. Sinclair. She doesn’t deserve it," sincere na wika ko. I really feel bad for her. "She doesn’t deserve it. Especially when it happened because of me, when she didn’t hesitate to save me. So I need your help," sabi niya. Napakunot ang noo ko. Anong maitutulong ko? "I'm willing to do everything for my mother. I’m sure you would do the same for your mom." Of course, except kung ang paraan lang ay ipasakal nila ako sa matandang kaibigan nila. "I’ll help you kung kaya ko po. So, tell me, how can I help you?" "Give me your babies. I need my mom to believe that I already have my own family. Give them to me, and I will give you whatever you want."Is he crazy?He’s literally the one who said before that if ever these babies are his, he wants me to get rid of them!“I’m sorry, but I can’t,” malamig kong sagot.Nakita kong dumilim ang ekspresyon ng mukha niya.“You still owe me 200,000 pesos, Ms. Hayes. I can even sue you for stealing.”Nagpanting ang tenga ko sa narinig.“Are you blackmailing me?!” hindi makapaniwalang tanong ko.“No. What I am trying to say is that if you agree to my deal, I will forget about those things you did. I will also pay you 100 million. Just disappear after you give birth.”Sinabi niya ang mga iyon nang walang emosyon.Napaawang ang bibig ko sa mga pinagsasabi niya. I can’t believe he thought of those things! So gusto niyang lumayo ako sa mga anak ko?!I admit, willing akong ipaampon ang mga anak ko kapag lumabas na sila, pero hindi ko sila binebenta katulad ng gusto niya ngayon!“I can’t believe you!” sagot ko, hindi makapaniwala.“There’s no need to answer me now. When you are open to making a deal,
"I... I... I agree to your deal." Hindi ko alam kung bakit ang hirap sabihin ang mga salitang iyon. Siguro dahil hindi ako sigurado kung tama ba ang desisyon ko.I saw him smirk.Naglakad siya papunta sa closet niya. May kinuha siyang white t-shirt at pajama. Ibinato niya iyon sa kama bago tumingin sa akin."Wear those. Stop going around wearing that seductive dress of yours."I'm not seducing anyone!"What? Hindi ako bababa sa party mo nang suot 'yan! Kailangan ko namang magmukhang maganda!" reklamo ko, na ikinadilim ng ekspresyon niya."Who told you you can go out there and party? You're pregnant and you can't drink."I wanted to shout dahil sa realization. Gosh! I miss drinking, pero ayaw ko na rin sa amoy ng alak ngayon."Stay here. I'm gonna ask someone to send you food. Is there anything specific you want to eat?""I want steak.""Okay. Give me 30 minutes," sagot niya at tatalikod na sana."No, 15 minutes," sabi ko. Nakipagtitigan siya sa akin ng ilang segundo bago nagsalita."O
“Amelia, kapag naubos ang yaman ng pamilya niyo, ikaw talaga ang unang iiyak,” panenermon ni Solaire sa akin. Kakatapos lang naming mamili ng mga damit sa isang sikat at mamahaling store, at nandito na naman kami sa isa pa. Ni hindi na nga siya magkandaugaga sa anim na malalaking paper bags na pinamili ko. Inirapan ko lang siya. “I’m sorry, ma’am, but do you have another card?” tanong ng cashier at binalik muli ang card ko. Marahas kong kinuha iyon mula sa kanya at inis na naghanap ng bagong card sa wallet ko. “I’m sorry, ma’am,” naiiling-iling na sabi ng cashier at ibinalik ulit ang card sa akin. “What?” naiirita kong tugon. Tinapunan ko ng tingin si Sol at nakita kong napapailing itong nakatingin sa akin. “It must be an error. Baka may system maintenance lang ‘yung mga bank,” tamad kong sabi, “you have cash?” tanong ko na ikinatawa niya nang mahina. Binigyan ko siya ng tingin na nagtatanong. Napailing ito. “Lia, 156,ooo ang bill mo. Sinong magdadala ng ganyang kalaking cash
“Amelia, why did you ask me here?” takang usisa ni Sol, “and what are these?” turo niya sa mga gamit na nasa bed ko “is this a wedding gown?” nakakunot-noong tanong niya at kinuha iyon. Mula sa salamin na kaharap ko ay inirapan ko siya. Isn’t it obvious? Nakita niya naman na wedding gown ‘yon. Inabala ko ang sarili sa paglalagay ng foundation. Ako lang nag-aayos sa sarili ko dahil ayaw kong may makaalam na ikakasal ako sa isang matandang bilyonaryo! Mabuti na lang talaga at exclusive wedding ito. “Ma’am, ito na po iyong pinabili niyong dress,” wika ng isang katulong namin na pumasok bitbit ang pastel-colored dress na pinabili ko. Kinuha iyon ni Sol at manghang tiningnan. Sinenyasan ko na ang katulong na lumabas. “Okay what is happening?” alam kong nakakaramdam na siya. Inis kong inilapag ang brush na hawak ko. “Gosh! This is so embarrassing!” reklamo ko. “What?” usisa niya. “Do you know that our family is going bankrupt?” pagdadabog na wika ko. Nakatalikod ako sa kanya a
“That’s awesome,” manghang sabi ni Sol. “I know right.” Natatawang sagot ko. Andito kami ngayon sa isang hotel na hindi ko alam kung kailan niya na booked. Nagulat ako nang paglabas ko ng simbahan ay sinalubong niya ko sakay ng car niya. Mabilis akong sumakay para hindi maabutan ng humahabol sa’kin sa loob. “You know what, magbihis ka na. We’ll go to the club.” Excited niyang sabi. “I’d love that!”***“Gosh, Lia. Hinay-hinay lang.” Stress na pagpapaalala ni Sol at kinuha ang shot glass ko. Tinawanan ko siya at muling kinuha iyon at saka tinungga. Pagkatapos ay tatawa-tawang nakatingin ako sa kanya habang magkakasunod-sunod na ininom ang tatlong shot glass na nasa harap namin. Napatampal na lang ito sa noo. “Let’s forget everything tonight and just party!” natatawang sabi ko at sumayaw-sayaw. Napailing-iling naman ito bago sumunod din at sumayaw. “Hi, Amelia,” sabi ng isang lalaki na lumapit sa akin. May bitbit itong baso ng alak “drinks?” pag-offer niya. Kinuha ko iyon at
Oh gosh, what happened? Why does my head hurt so much? Mariin kong ipinikit ang mata ko at inilagay ang kamay sa ulo at bahagya pang pinisil iyon sa pag-asa na mababawasan ang sakit na nararamdaman ko. Ilang segundo pa ay dahan-dahan kong iminulat ang mata ko. Pero mas sumakit lang ang ulo ko sa sobrang liwanag na sumalubong sa akin. Pag-adjust ng mga mata ko ay napatitig ako sa kisame. Hindi ito ang itsura ng ceiling sa room ko. Isinawalang-bahala ko iyon nang maalalang nag-stay nga pala kami ni Sol sa hotel. Bumangon ako at napaupo sa gilid ng higaan at itinapak ang mga paa ko sa sahig. Bahagya ko pang itinaas ang magkabilang kamay para mag-unat. Oh gosh, I feel so relieved, lalo na at pakiramdam ko parang binugbog ang katawan ko. Suddenly, a cold breeze from the aircon made me feel so cold, kaya wala sa oras na napayakap ako sa sarili. Napakunot ang noo ko ng maramdaman ang skin ko. Hindi ba dapat ang damit ko ang makakapa ko? Bumaba ang tingin ko sa katawan ko, “Sh*t. I
Nagising ako na pawis na pawis at hinihingal. Nakaramdam ako ng kirot sa parte ng tiyan ko. Tiningnan ko ang oras at 3 AM pa lang. Napahawak ako sa tiyan ko nang mas lumala ang sakit, kumalat iyon sa buong tiyan ko papunta sa likod ko. What is happening?! Why do I feel so much pain? Sinubukan kong bumangon para abutin ang phone ko na nasa lamesa, pero biglang mas lumala ang nararamdaman ko. Para akong paulit-ulit na sinusuntok sa tiyan, dahilan para mamilipit ako sa sakit. Bawat segundong dumadaan, parang pinapatay ako sa sakit. Nahihilo na rin ako at parang masusuka. Pinilit kong tumayo. Sumigaw ako, para salubungin ang sakit na nararamdaman ko. Naramdaman ko na may ingay sa labas ng apartment ko—parang may mga nakatambay pa roon. Help, I need help! Pinilit kong maglakad papunta sa pinto. Nagmadali ako nang maramdaman ko na ano mang oras ay mawawalan na ako ng malay dahil nanlalabo na ang paningin ko. Is this because of alcohol? Gosh, this is the first time I’ve felt this! Nang
“Can you please let me go!” iritadong sabi ko habang pilit na inaalis ang kamay ng lalaking ‘to sa wrist ko.Is he insane? Bigla na lang siyang dumating, claiming he’s the father of my twins, and now kakaladkarin niya ako somewhere after niyang ipakaladkad ang mga magulang ko palabas ng building na ‘to.CONFERENCE ROOM—iyon ang nabasa ko bago niya ako hinila papasok.“Ouch! How dare you!” nakaduro kong sabi sa kanya.Hindi niya ako pinansin. Nilagpasan niya lang ako at naglakad sa harapan, umupo sa gitna.He just looked at me with his cold stare, and signaling me to sit near him. The audacity of this man to ignore me! Wala pang sinumang gumawa niyon sa akin! All men do their best just to get a little attention from me!Sinalubong ko ang tingin niya. Kung malamig ang tingin niya, nagbabaga naman ang mata ko sa galit habang nakatingin sa kanya.May kinuha siya mula sa bulsa ng suit niya.May inihagis siyang mga litrato sa harap ko.“Is that you?” tanong niya.Nakakunot-noo kong tiningna