"Make sure na makakapagpahinga pa siya nang maayos ngayon." Isang pamilyar na boses ang narinig ko.Sinubukan kong idilat ang mga mata ko, pero sobrang bigat nito. Pero kahit ganon, sinubukan ko pa rin itong idilat hanggang sa makita ko si Liam, at sa harapan niya ay ang doktor na nagpapainit sa ulo ko noon pa.Pagtama ng mga mata namin, agad ko siyang inirapan.Natawa naman ito."Looks like she's okay," sabi niya.Nilapitan ako ni Liam at inalalayan akong maupo."What are you doing here?" masungit kong tanong sa doktor na 'yon."Saving your life?""Ang oa mo, nahimatay lang naman ako," sagot ko."Then, saving your twins?"Hindi ko na siya pinansin."What happened to my parents?" tanong ko kay Liam."They escaped. Pero pinapahanap ko na sila," sagot niya."You can take a rest. Ipagpatuloy mo ang pagpapahinga mo hanggang bukas," sabi ng doktor.Tiningnan ko ang oras at 11:55 PM na pala.Dahil pagod pa ang katawan ko, hindi na ako nakipagtalo. Kaya humiga ulit ako at pagdikit ng mga mat
“Kanino ‘yan?” tanong ko sa kasambahay na nakasalubong ko. It’s 5 AM, and naisip ko na mag-walking, pero nakasalubong ko siya na may bitbit na coffee, and I think it’s for Liam dahil papunta siya sa office nito. “Para po kay Sir Liam.” “Give it to me. I’ll bring it to him.” Nakangiti akong naglakad papunta sa office niya. Maingat kong hinawakan ang kape niya, pero hindi ko maiwasan na mas mapangiti sa tuwing nakikita ko sa ring finger ko ang isa sa mga kumikinang na diamond ring na galing sa kanya. But why am I smiling?! Kinikilig ba ako? No way! Baka sa singsing oo, pero kay Liam, hindi! He has a glass door in his office kaya I was able to see through inside. I noticed that he’s not in his office—maybe he went outside for a while—so I slowly went inside para ilapag ang kape niya. Lumapit ako sa lamesa niya, and I noticed that his computer is on. Napakagat ako sa labi, contemplating kung sisilipin ko ba ‘yon cause I’m really curious kung anong ginagawa ng mga billionaire na katul
I was frowning while choosing what to wear.“Argh!” I had enough, I am so pissed. Pang-ilang dress ko na ‘tong sinukat pero kita pa rin ang laki ng tiyan.I removed it and stared at the dresses in my bed. I pouted habang kinukuha iyong last option ko, a white dress na hindi hapit sa katawan ko! Argh! I want something na fitted pa naman para lumabas ang pagiging sexy ko pero mukhang imposible na ‘yon ngayon na lumalaki na ang tiyan ko.Wala akong nagawa kung hindi suotin itong dress na medyo maluwag sa akin.Pagbaba ko sa living room ay nakita ko si Liam na nagkakape habang may hawak na newspaper. People nowadays still read newspapers? Especially a billionaire like Liam? I’m amazed.I sat down near him.Hindi niya man lang ako tinapunan ng tingin, as if my appearance doesn’t have any impact on him.“How old are you?” I curiously asked when I suddenly remembered that I don’t know his age.He just gave me a quick glance and bumalik sa binabasa.I was about to kick him when he said,“Don’
We had dinner together sa isang Michelin Star restaurant na pag-aari ng kaibigan ni Liam. He knew about our wedding; it spread like wildfire, kaya tumawag agad ang parents ko right after the wedding nang malaman nilang pinakasalan ko si Liam. Of course, they were mad—very, very mad—but I didn’t care. At least now they know I’m married, and they can’t force me to marry that old man.“Congrats,” wika ng isang katabi ko.I rolled my eyes at her, and I heard her laugh. Kaya nilingon ko siya at tinaasan ng kilay.Inilapag niya ang utensils niya at nakangising humarap sa akin. Bahagya niya pang ipinihit ang katawan paharap sa akin, ang isang kamay niya ay nakatungtong sa upuan.“Come on, I didn’t do anything to you, but I’m very much willing to forgive you if you say sorry,” nakangising wika niya.Ipinihit ko ang katawan paharap sa kanya. I also smirked and itinungtong ang kamay ko sa upuan.&l
Months have passed.Liam and I made a lot of adjustments, lalo na siya. He missed a lot of meetings, at ang secretary niya na ang pumupunta because he wanted to take care of me and our babies.Hindi naman kami nahihirapan dahil madalas andito ang mother niya para tumulong, and not to mention, his cousin also, na himalang hindi ko na gaano pinag-iinitan ng ulo. It was just because of my pregnancy and hormones kaya gigil na gigil ako sa kanya. May kinuha rin kaming nanny na magbabantay sa kanila para hindi kami mahirapan. Lalo na at hindi ko rin alam kung paano mag-alaga ng sanggol, at dalawa pa.Maingat na nilapag ni Liam ang isang baby namin na kakakatulog lang, ang isa kasi ay kanina pa tulog. Siya ang nagpatulog sa mga ito while I was just lying down, resting, dahil bigla akong nahilo, siguro dahil sa pagod.“Mama told me na it was you who convinced her before na magpa-surgery na,” he said in a soft voice.Tama siya. Noong araw ng wedding namin, sinabihan ko ang mother niya na magp
“Liam, get out!” I shouted at him. He just looked at me without emotion, then slowly turned his back, pero hindi pa rin lumalabas. Pinapa-breastfeed ko kasi ang isa sa mga baby namin. I gave him a deadly stare kahit nakatalikod na siya. Pagkatapos ay tinapos ko na rin ang pagpapabreastfeed sa anak namin at ibinalik ito sa bassinet niya. “You can turn around,” sabi ko habang masamang nakatingin dito, pero napaawang lang ang labi ko nang hindi niya man lang ako tapunan ng tingin at nagdire-diretso lang siya papunta sa mga anak namin. Seryoso ang aura niya ngayon, more like, he looks tired. I cleared my throat to catch his attention. “So, what should we name them?” Our twins are not identical; they are fraternal. It means there’s a girl and a boy, kaya madali naming makikilala. Thank God, kasi I am the worst at recognizing people’s faces. Imagine me, as their mother, not being able to recognize them—I will be much worse than my parents. “We will name the girl Liana.” Napataas an
“Where’s Lia?” I heard Liam’s voice, loud and clear kahit pa nakasara ang pinto.I turned around and was about to leave nang biglang bumukas ang pinto.Agad nagtama ang mga mata namin, pero lumusot ang mga tingin niya sa akin papunta sa painting na nasa likod ko.Muli nitong ibinalik ang tingin sa akin, na tila ba pinag-aaralan ang ekspresyon ng mukha ko, parang may hinihintay siyang reaksyon mula sa akin. Pero bakit naman niya binabantayan ang reaksyon ko? Porke nakita ko na may painting ng babae sa room niya!“Excuse me,” sabi ko at nilagpasan na ito.“Where are you going?” malamig ang boses na tanong niya kaya napahinto ako.Nag-isip ako ng puwede kong isagot kasi hindi ko naman talaga alam kung saan ako pupunta.“Garden,” iyon lang ang naisip ko.Hahakbang na sana ako papaalis nang muli siyang magtanong, kaya napairap ako.“Why?”Why? Anong why?!“Do I need to tell you why? I just want to go there!” I said while frowning.“So short-tempered,” sabi niya at naglakad na papasok sa ro
One year passed.“Liana, come here.” A wide smile appeared on her face when she saw me.I swear, I am my daughter’s favorite. Samantalang itong si Koa naman, eh mukhang nagmana sa ama kasi kahit makita ako ay walang pakialam at nasa laruan pa rin niya ang atensyon niya!Kakagaling ko lang sa mall, namili ako ng mga alahas at damit. Kaya naisipan ko na rin bilhan ang mga anak ko. Of course, I bought a lot for both of them, pero si Liana lang ang papasukatin ko kasi iiyakan na naman ako ni Koa kapag pinilit ko siya!Liana’s walking towards me—ang cute ng maliliit na hakbang niya! But she’s really cute in general.“Look, I have a cute pink dress for you,” malapad ang ngiti na sabi ko rito at ipinakita sa kanya ang dress.She laughed and held it with her little hands. Pagkatapos ay niyakap ako.“Mommy,” sabi nito gamit ang boses na akala mong isang buwan kaming hindi nagkita.“I lov
“Koa, come here!” nauubusan ng pasensya na tawag ko rito dahil tumakbo na naman siya nang papalitan ko na siya ng damit.Gosh, this kid! Hindi naman ako nasabihan na ganito pala kahirap magbantay ng bata. Ang nanny kasi nila at si Mama ang madalas gumagawa nito.Napabuntong-hininga na lang ako.“Lianna, come here. Ikaw na lang muna ang bibihisan ko,” sabi ko rito. Lumapit naman ito kaagad habang nilalaro ang Barbie niya.Nakahinga naman ako nang maluwag dahil sumunod agad siya. Suplada rin kasi talaga minsan ang batang ito katulad ko, pero ngayon mukhang pinili ng universe na huwag akong bigyan ng sakit ng ulo.“Mommy, your phone is ringing,” sabi ni Koa na kakabalik lang at bitbit ang phone ko.“Give it to me, Koa, at lumapit ka na rito para masuot mo na ang damit mo!” Mabuti na lang din at sumunod na ito.Pagkakuha ko ng phone sa kanya ay agad kong tiningnan kung sino ang tumatawag. Si Sol. Sinagot
“Mommy, where’s Daddy?” Tuluyan nang hindi tumigil sa pag-iyak si Koa. Mariin akong napapikit ng mata para pigilan ang inis ko. Pagmulat ko non ay muli kong inabot at ininom ang wine ko. “Lexie, bring them to their room,” nakakuyom ang kamao ko dahil sa pagtitimpi ng inis na sabi ko. As much as possible, ayokong sigawan ang mga anak ko, lalo na ngayon na ako ang kumuha sa kanila papalayo sa Daddy nila. Totoong hindi ko mapigilan ang mainis dahil sa paulit-ulit na paghahanap nila sa Daddy nila, but I can’t blame them. It’s been a month na rin kasi since ang last na kita nila sa Dad nila. We’re staying sa isang condo sa probinsiya, sa lugar kung saan malayo kay Liam at walang nakakakilala sa amin. Inupahan ko lang ‘to sa isang random stranger na nakita kong nag-post sa Faceb**k. Hindi kasi ako pwedeng kumuha sa mga hotel dahil paniguradong gagamitin ni Liam ang power niya para ma-trace ako. Bigla namang umilaw ang phone ko at napunta ang mata ko roon. Liam is calling again. Ngayong
“What the h*ll,” mahinang bulong ko. So, hindi valid ang kasal namin? All this time, was this all a lie? Nanginginig ang kamay kong tinitigan ang marriage contract na hawak ko habang nakayuko. Hindi lang ako nanginginig dahil sa nalaman ko, nanginginig ako sa galit dahil sa lahat ng kasinungalingan ni Liam na pinaniwalaan ko! I know that this marriage is about a contract, pero bakit niya ako ipinasok dito kung kasal naman na pala siya at may anak! “What? Where’s your tongue?” Nabalik ako sa reyalidad nang marinig ang mayabang na boses ng babaeng iyon. I composed myself, hindi ako pwedeng magmukhang kawawa rito. “How can I believe that this is real?” tanong ko rito. Mapanuya itong natawa. “Are you desperate? Ano pa bang ayaw mong paniwalaan diyan?” hindi makapaniwalang tanong niya. “So, why are you telling me this now?” Napairap ito. “I don’t care about Liam, okay? Naka-move on na kami ng anak ko sa kanya. But I am just doing you a favor. Hindi mo deserve ang maloko. You hav
I woke up late kaya nang tingnan ko ang kambal sa kwarto nila, wala na sila roon. They have their own room na sila lang dalawa dahil hindi na rin namin kailangang bantayan sila 24/7—perks of having smart and advanced kids. Habang ako naman ay sa kwarto ni Liam natutulog, since dito na muna nag-i-stay ang mother niya. And when I woke up earlier, wala na rin si Liam sa tabi ko. I fixed myself at bumaba na. “Where are they?” tanong ko kay Lexie nang makasalubong ito sa living room. “Nasa may pool area po sila sa may garden,” ngiting sagot nito. I just nodded. Hindi ko na sinusupladahan si Lexie kasi I’m a changed person. Just kidding, suplada pa rin ako, medyo nabawasan nga lang. Plus, Lexie and I got close these past few months dahil sa mga pagtulong niya sa patagong shopping ko. When I arrived at the pool area, I saw the twins with mama and their nanny. They’re swimming, and it made me smile dahil ang cute nilang tingnan. But what caught my attention the most was Liam. Napa-cros
“Please put it here,” sabi ko kay Lexie at itinuro ang bed ko para roon niya ilapag ang mga pinamili ko.“Thank you,” nakangiting sabi ko pagkalapag niya ng mga iyon sa bed ko, at agad ko namang nilapitan ang mga iyon para tingnan kung may naiwan ba.Nagpaalam na itong aalis, at tanging pag-wave na lang ng kamay ang isinagot ko dahil abala ako sa pagbubukas ng mga pinamili ko.Pero nagtaka ako dahil halos isang minuto na ang lumipas, at nakikita ko pa rin siya sa peripheral vision ko na nakatayo sa pinto.Kunot-noo akong nag-angat ng tingin.“Lex—” naputol ang sasabihin ko at kabado akong napangiti pagkakita kay Liam.Nakasandal ito sa pinto habang naka-cross ang mga kamay. Nakakabit ang coat nito sa balikat, kaya kitang-kita ko ang maskuladong katawan niya sa loob ng kanyang white polo na nakatupi ang sleeves hanggang siko. Nakasuot din ito ng shades, pero alam ko pa rin na naiinis siya dahil sa aura na ibinubuga niya.“You’re really stubborn, aren’t you?” malalim ang boses niya, at
Nagising ang diwa ko dahil sa malakas na iyak na narinig ko.“Daddy,” namumula ang mata sa kakaiyak na sabi ni Koa.“Where’s Liam?” tanong ko sa nanny nito habang papalapit ako sa kanila.“Bumaba lang po saglit, ma’am.”Nilapitan ko si Koa at binuhat, pagkatapos ay isinama ko ito palabas ng room para hanapin namin ang daddy niya. Tulog pa naman si Liana kaya iniwan ko na muna sa nanny niya.Hindi ko alam kung kulang ba ang tulog ko, pero nagising ako na medyo masakit pa ang ulo ko.Karga ko si Koa na mahigpit na nakayakap sa akin habang humikbi. Bumaba kami sa hagdan at nakita ko si Liam sa may pinto. May kausap iyon na parang kalalabas lang. Nakaputi ito, katulad ng sinusuot ng doktor. Pero bakit magkakaroon ng doktor dito? May sakit ba si Liam?Naglakad kami papalapit kay Liam. Ilang segundo pa, napatalikod ito at parang natigilan nang makita ako, pero agad din siyang nakabawi at nilapitan kami.“You’re awake,” pagkasabi niya noon ay napakalas si Koa sa pagkakayakap sa akin at nilin
One year passed.“Liana, come here.” A wide smile appeared on her face when she saw me.I swear, I am my daughter’s favorite. Samantalang itong si Koa naman, eh mukhang nagmana sa ama kasi kahit makita ako ay walang pakialam at nasa laruan pa rin niya ang atensyon niya!Kakagaling ko lang sa mall, namili ako ng mga alahas at damit. Kaya naisipan ko na rin bilhan ang mga anak ko. Of course, I bought a lot for both of them, pero si Liana lang ang papasukatin ko kasi iiyakan na naman ako ni Koa kapag pinilit ko siya!Liana’s walking towards me—ang cute ng maliliit na hakbang niya! But she’s really cute in general.“Look, I have a cute pink dress for you,” malapad ang ngiti na sabi ko rito at ipinakita sa kanya ang dress.She laughed and held it with her little hands. Pagkatapos ay niyakap ako.“Mommy,” sabi nito gamit ang boses na akala mong isang buwan kaming hindi nagkita.“I lov
“Where’s Lia?” I heard Liam’s voice, loud and clear kahit pa nakasara ang pinto.I turned around and was about to leave nang biglang bumukas ang pinto.Agad nagtama ang mga mata namin, pero lumusot ang mga tingin niya sa akin papunta sa painting na nasa likod ko.Muli nitong ibinalik ang tingin sa akin, na tila ba pinag-aaralan ang ekspresyon ng mukha ko, parang may hinihintay siyang reaksyon mula sa akin. Pero bakit naman niya binabantayan ang reaksyon ko? Porke nakita ko na may painting ng babae sa room niya!“Excuse me,” sabi ko at nilagpasan na ito.“Where are you going?” malamig ang boses na tanong niya kaya napahinto ako.Nag-isip ako ng puwede kong isagot kasi hindi ko naman talaga alam kung saan ako pupunta.“Garden,” iyon lang ang naisip ko.Hahakbang na sana ako papaalis nang muli siyang magtanong, kaya napairap ako.“Why?”Why? Anong why?!“Do I need to tell you why? I just want to go there!” I said while frowning.“So short-tempered,” sabi niya at naglakad na papasok sa ro
“Liam, get out!” I shouted at him. He just looked at me without emotion, then slowly turned his back, pero hindi pa rin lumalabas. Pinapa-breastfeed ko kasi ang isa sa mga baby namin. I gave him a deadly stare kahit nakatalikod na siya. Pagkatapos ay tinapos ko na rin ang pagpapabreastfeed sa anak namin at ibinalik ito sa bassinet niya. “You can turn around,” sabi ko habang masamang nakatingin dito, pero napaawang lang ang labi ko nang hindi niya man lang ako tapunan ng tingin at nagdire-diretso lang siya papunta sa mga anak namin. Seryoso ang aura niya ngayon, more like, he looks tired. I cleared my throat to catch his attention. “So, what should we name them?” Our twins are not identical; they are fraternal. It means there’s a girl and a boy, kaya madali naming makikilala. Thank God, kasi I am the worst at recognizing people’s faces. Imagine me, as their mother, not being able to recognize them—I will be much worse than my parents. “We will name the girl Liana.” Napataas an