"I... I... I agree to your deal." Hindi ko alam kung bakit ang hirap sabihin ang mga salitang iyon. Siguro dahil hindi ako sigurado kung tama ba ang desisyon ko.I saw him smirk.Naglakad siya papunta sa closet niya. May kinuha siyang white t-shirt at pajama. Ibinato niya iyon sa kama bago tumingin sa akin."Wear those. Stop going around wearing that seductive dress of yours."I'm not seducing anyone!"What? Hindi ako bababa sa party mo nang suot 'yan! Kailangan ko namang magmukhang maganda!" reklamo ko, na ikinadilim ng ekspresyon niya."Who told you you can go out there and party? You're pregnant and you can't drink."I wanted to shout dahil sa realization. Gosh! I miss drinking, pero ayaw ko na rin sa amoy ng alak ngayon."Stay here. I'm gonna ask someone to send you food. Is there anything specific you want to eat?""I want steak.""Okay. Give me 30 minutes," sagot niya at tatalikod na sana."No, 15 minutes," sabi ko. Nakipagtitigan siya sa akin ng ilang segundo bago nagsalita."O
“You look so beautiful, honey. I knew this dress would fit you perfectly,” mom said, standing behind me and holding both my arms.There's a huge mirror in front of us where we can see each other.May malapad na ngiti sa mukha niya, isang ngiti na ngayon ko lang nakita. I don’t know if she’s smiling like that because her unica hija is getting married, or if it’s because our family will finally be free from this mess.“You like it?” mom asked while smiling.I tried to fake a smile and nodded.“Yeah, I like it, mom.”“We’ll take this,” sabi niya sa babaeng nag-a-assist sa amin.***Ibinagsak ko ang katawan sa higaan. I am just tired. It’s been a week, and all we’ve done is prepare for this wedding. This time, mas bongga ang plano nila. Kung dati kami lang ang invited, this time, almost everyone is invited.I am so embarrassed—my friends surely know about this by now. They might be calling me desperate or a gold digger now.“Gosh, Lia! Why do you even care?!” panenermon ko sa sarili.Napa
“What is the meaning of this, Liam?” tanong ko sa kanya sa kabilang linya. Hindi ako mapakali na hindi malaman kung bakit niya sa akin pinadala ang mga ito. “It sucks to make something for your family who did nothing but lie to you,” malamig niyang sagot. “Ang kapal ng mukha nila para lokohin ako. Kaya pala ang dali para sa kanila na ipagawa sa akin ‘to! Argh! I hate them!” ginulo-gulo ko ang buhok sa galit. “What should I do?” problemadong tanong ko habang nakatingin sa bintana kung saan kita ang mga nakakalat na security guard ni Dad sa labas. How can they even afford to hire those men? Unless pakana 'yan ng matandang bilyonaryo na ‘yon! “It’s not my problem, Amelia.” Ramdam ko ang kawalan niya ng pakialam. “What?! Ikaw ang nagbigay ng mga ‘to sa akin tapos sasabihin mo na it’s not your problem?!” “The truth will set you free,” walang paki niyang sabi. “Curse you!” sigaw ko sa kanya. “Tutulungan mo ba ako o hindi?!” “Papunta na d'yan ang mga tauhan ko. Tutulungan ka ng kasam
“Where’s Liam?” tanong ko sa kasambahay na nakasalubong ko. “Nasa labas pa po si Sir, nagjo-jogging po,” nakangiting sagot niya. Uso sa mga tao rito ang tumango at ngumiti, and it annoys me. Ang hirap nilang sungitan. Magmumukha lang akong masama. Dumiretso ako sa lamesa. Ang daming pagkain na nakahanda. Ganito ba talaga sila maghanda? Lalo na kung si Liam lang naman mag-isa rito. At kahit dalawa pa kami, sobra-sobra pa rin 'to. “You’re awake,” sabi ni Liam na kakapasok lang at nagpupunas ng pawis. Naka-black na short siya at puting sando. “You can eat. Magsho-shower lang muna ako,” sabi niya. “I’ll wait for you. I’m not hungry yet.” Napatingin siya sa'kin. Mukhang tinitingnan niya kung nagsasabi ako ng totoo. “Okay,” sagot niya at umalis. Nagising lang talaga ako ng maaga para maglibot dito sa mansion niya. “Miss Lia, may garden po si Sir Liam. Baka po doon niyo muna gustong magpahinga,” nakangiting sabi ng kasambahay niya. Tinanguan ko lang ito. Pagkatapos ay sumunod ako s
“May mas ibabagal ka pa ba diyan?” naka-cross ang braso na tanong ni Liam habang nakasandal sa pinto ng kotse niya. “Of course. Gaano ba kabagal ang gusto mo?” pamimilosopo ko. Napailing na lang siya at nauna nang pumasok. I swear, matira-matibay na lang talaga 'to kung sino ang mauuna sa amin na sumuko sa isa’t isa. Pagkasakay ko, agad na ring umandar ang kotse niya. "I’ll work until 3 PM only. I still have to go shopping,” sabi ko. Napatingin siya sa akin, at sa tingin pa lang niya ay mukhang pagod na siya sa narinig. “May I remind you na ako ang boss rito, kaya hindi ka pwedeng basta-basta magdesisyon para sa sarili mo. And it’s you who insisted on working.” “But my favorite brand will release a limited edition of the dress that I want!” Muli siyang umayos ng upo. “No,” malamig na sabi niya. Argh! Padabog kong inayos ang upo ko. Hindi ko siya pinansin buong biyahe. Pagkarating namin sa company niya, nauna akong bumaba. Nauna rin ako sa elevator at isinara iyon bago pa siy
Dali-dali akong pumasok sa kwarto ko at isinara ang pinto, pagkatapos ay sumandal doon at napabuntong-hininga.What was that? Pinagtitripan niya ba ako? Napahawak ako sa dibdib ko dahil sa bilis ng pagtibok nito. What is happening? Bakit ganito ako magreak?Calm down, Lia. Pinaglalaruan ka lang ng lalaking iyon!I need to sleep.***Paggising ko kinabukasan ay agad akong bumaba dahil sa gutom.Dumiretso ako sa main kitchen.Doon ay nakita ko si Liam na nakasuot ng puting apron habang nagluluto.Nakaamoy ako ng bacon. Pero may nakita rin akong mga pancake sa countertop na nandoon.Humarap siya bitbit ang pan, at inilipat ang mga bacon na niluto niya sa plato na nasa countertop. Naramdaman niya siguro ang presensya ko kaya napatingin siya sa direksyon ko.“Good morning,” bati niya at nginitian pa ako.I looked away at napalunok pa. It was the first time I saw him smile like that.Tumikhim ako at inayos ang sarili bago naglakad papunta sa kanya at batiin siya pabalik.“Good morning,” pok
"Make sure na makakapagpahinga pa siya nang maayos ngayon." Isang pamilyar na boses ang narinig ko.Sinubukan kong idilat ang mga mata ko, pero sobrang bigat nito. Pero kahit ganon, sinubukan ko pa rin itong idilat hanggang sa makita ko si Liam, at sa harapan niya ay ang doktor na nagpapainit sa ulo ko noon pa.Pagtama ng mga mata namin, agad ko siyang inirapan.Natawa naman ito."Looks like she's okay," sabi niya.Nilapitan ako ni Liam at inalalayan akong maupo."What are you doing here?" masungit kong tanong sa doktor na 'yon."Saving your life?""Ang oa mo, nahimatay lang naman ako," sagot ko."Then, saving your twins?"Hindi ko na siya pinansin."What happened to my parents?" tanong ko kay Liam."They escaped. Pero pinapahanap ko na sila," sagot niya."You can take a rest. Ipagpatuloy mo ang pagpapahinga mo hanggang bukas," sabi ng doktor.Tiningnan ko ang oras at 11:55 PM na pala.Dahil pagod pa ang katawan ko, hindi na ako nakipagtalo. Kaya humiga ulit ako at pagdikit ng mga mat
“Kanino ‘yan?” tanong ko sa kasambahay na nakasalubong ko. It’s 5 AM, and naisip ko na mag-walking, pero nakasalubong ko siya na may bitbit na coffee, and I think it’s for Liam dahil papunta siya sa office nito. “Para po kay Sir Liam.” “Give it to me. I’ll bring it to him.” Nakangiti akong naglakad papunta sa office niya. Maingat kong hinawakan ang kape niya, pero hindi ko maiwasan na mas mapangiti sa tuwing nakikita ko sa ring finger ko ang isa sa mga kumikinang na diamond ring na galing sa kanya. But why am I smiling?! Kinikilig ba ako? No way! Baka sa singsing oo, pero kay Liam, hindi! He has a glass door in his office kaya I was able to see through inside. I noticed that he’s not in his office—maybe he went outside for a while—so I slowly went inside para ilapag ang kape niya. Lumapit ako sa lamesa niya, and I noticed that his computer is on. Napakagat ako sa labi, contemplating kung sisilipin ko ba ‘yon cause I’m really curious kung anong ginagawa ng mga billionaire na katul
“Koa, come here!” nauubusan ng pasensya na tawag ko rito dahil tumakbo na naman siya nang papalitan ko na siya ng damit.Gosh, this kid! Hindi naman ako nasabihan na ganito pala kahirap magbantay ng bata. Ang nanny kasi nila at si Mama ang madalas gumagawa nito.Napabuntong-hininga na lang ako.“Lianna, come here. Ikaw na lang muna ang bibihisan ko,” sabi ko rito. Lumapit naman ito kaagad habang nilalaro ang Barbie niya.Nakahinga naman ako nang maluwag dahil sumunod agad siya. Suplada rin kasi talaga minsan ang batang ito katulad ko, pero ngayon mukhang pinili ng universe na huwag akong bigyan ng sakit ng ulo.“Mommy, your phone is ringing,” sabi ni Koa na kakabalik lang at bitbit ang phone ko.“Give it to me, Koa, at lumapit ka na rito para masuot mo na ang damit mo!” Mabuti na lang din at sumunod na ito.Pagkakuha ko ng phone sa kanya ay agad kong tiningnan kung sino ang tumatawag. Si Sol. Sinagot
“Mommy, where’s Daddy?” Tuluyan nang hindi tumigil sa pag-iyak si Koa. Mariin akong napapikit ng mata para pigilan ang inis ko. Pagmulat ko non ay muli kong inabot at ininom ang wine ko. “Lexie, bring them to their room,” nakakuyom ang kamao ko dahil sa pagtitimpi ng inis na sabi ko. As much as possible, ayokong sigawan ang mga anak ko, lalo na ngayon na ako ang kumuha sa kanila papalayo sa Daddy nila. Totoong hindi ko mapigilan ang mainis dahil sa paulit-ulit na paghahanap nila sa Daddy nila, but I can’t blame them. It’s been a month na rin kasi since ang last na kita nila sa Dad nila. We’re staying sa isang condo sa probinsiya, sa lugar kung saan malayo kay Liam at walang nakakakilala sa amin. Inupahan ko lang ‘to sa isang random stranger na nakita kong nag-post sa Faceb**k. Hindi kasi ako pwedeng kumuha sa mga hotel dahil paniguradong gagamitin ni Liam ang power niya para ma-trace ako. Bigla namang umilaw ang phone ko at napunta ang mata ko roon. Liam is calling again. Ngayong
“What the h*ll,” mahinang bulong ko. So, hindi valid ang kasal namin? All this time, was this all a lie? Nanginginig ang kamay kong tinitigan ang marriage contract na hawak ko habang nakayuko. Hindi lang ako nanginginig dahil sa nalaman ko, nanginginig ako sa galit dahil sa lahat ng kasinungalingan ni Liam na pinaniwalaan ko! I know that this marriage is about a contract, pero bakit niya ako ipinasok dito kung kasal naman na pala siya at may anak! “What? Where’s your tongue?” Nabalik ako sa reyalidad nang marinig ang mayabang na boses ng babaeng iyon. I composed myself, hindi ako pwedeng magmukhang kawawa rito. “How can I believe that this is real?” tanong ko rito. Mapanuya itong natawa. “Are you desperate? Ano pa bang ayaw mong paniwalaan diyan?” hindi makapaniwalang tanong niya. “So, why are you telling me this now?” Napairap ito. “I don’t care about Liam, okay? Naka-move on na kami ng anak ko sa kanya. But I am just doing you a favor. Hindi mo deserve ang maloko. You hav
I woke up late kaya nang tingnan ko ang kambal sa kwarto nila, wala na sila roon. They have their own room na sila lang dalawa dahil hindi na rin namin kailangang bantayan sila 24/7—perks of having smart and advanced kids. Habang ako naman ay sa kwarto ni Liam natutulog, since dito na muna nag-i-stay ang mother niya. And when I woke up earlier, wala na rin si Liam sa tabi ko. I fixed myself at bumaba na. “Where are they?” tanong ko kay Lexie nang makasalubong ito sa living room. “Nasa may pool area po sila sa may garden,” ngiting sagot nito. I just nodded. Hindi ko na sinusupladahan si Lexie kasi I’m a changed person. Just kidding, suplada pa rin ako, medyo nabawasan nga lang. Plus, Lexie and I got close these past few months dahil sa mga pagtulong niya sa patagong shopping ko. When I arrived at the pool area, I saw the twins with mama and their nanny. They’re swimming, and it made me smile dahil ang cute nilang tingnan. But what caught my attention the most was Liam. Napa-cros
“Please put it here,” sabi ko kay Lexie at itinuro ang bed ko para roon niya ilapag ang mga pinamili ko.“Thank you,” nakangiting sabi ko pagkalapag niya ng mga iyon sa bed ko, at agad ko namang nilapitan ang mga iyon para tingnan kung may naiwan ba.Nagpaalam na itong aalis, at tanging pag-wave na lang ng kamay ang isinagot ko dahil abala ako sa pagbubukas ng mga pinamili ko.Pero nagtaka ako dahil halos isang minuto na ang lumipas, at nakikita ko pa rin siya sa peripheral vision ko na nakatayo sa pinto.Kunot-noo akong nag-angat ng tingin.“Lex—” naputol ang sasabihin ko at kabado akong napangiti pagkakita kay Liam.Nakasandal ito sa pinto habang naka-cross ang mga kamay. Nakakabit ang coat nito sa balikat, kaya kitang-kita ko ang maskuladong katawan niya sa loob ng kanyang white polo na nakatupi ang sleeves hanggang siko. Nakasuot din ito ng shades, pero alam ko pa rin na naiinis siya dahil sa aura na ibinubuga niya.“You’re really stubborn, aren’t you?” malalim ang boses niya, at
Nagising ang diwa ko dahil sa malakas na iyak na narinig ko.“Daddy,” namumula ang mata sa kakaiyak na sabi ni Koa.“Where’s Liam?” tanong ko sa nanny nito habang papalapit ako sa kanila.“Bumaba lang po saglit, ma’am.”Nilapitan ko si Koa at binuhat, pagkatapos ay isinama ko ito palabas ng room para hanapin namin ang daddy niya. Tulog pa naman si Liana kaya iniwan ko na muna sa nanny niya.Hindi ko alam kung kulang ba ang tulog ko, pero nagising ako na medyo masakit pa ang ulo ko.Karga ko si Koa na mahigpit na nakayakap sa akin habang humikbi. Bumaba kami sa hagdan at nakita ko si Liam sa may pinto. May kausap iyon na parang kalalabas lang. Nakaputi ito, katulad ng sinusuot ng doktor. Pero bakit magkakaroon ng doktor dito? May sakit ba si Liam?Naglakad kami papalapit kay Liam. Ilang segundo pa, napatalikod ito at parang natigilan nang makita ako, pero agad din siyang nakabawi at nilapitan kami.“You’re awake,” pagkasabi niya noon ay napakalas si Koa sa pagkakayakap sa akin at nilin
One year passed.“Liana, come here.” A wide smile appeared on her face when she saw me.I swear, I am my daughter’s favorite. Samantalang itong si Koa naman, eh mukhang nagmana sa ama kasi kahit makita ako ay walang pakialam at nasa laruan pa rin niya ang atensyon niya!Kakagaling ko lang sa mall, namili ako ng mga alahas at damit. Kaya naisipan ko na rin bilhan ang mga anak ko. Of course, I bought a lot for both of them, pero si Liana lang ang papasukatin ko kasi iiyakan na naman ako ni Koa kapag pinilit ko siya!Liana’s walking towards me—ang cute ng maliliit na hakbang niya! But she’s really cute in general.“Look, I have a cute pink dress for you,” malapad ang ngiti na sabi ko rito at ipinakita sa kanya ang dress.She laughed and held it with her little hands. Pagkatapos ay niyakap ako.“Mommy,” sabi nito gamit ang boses na akala mong isang buwan kaming hindi nagkita.“I lov
“Where’s Lia?” I heard Liam’s voice, loud and clear kahit pa nakasara ang pinto.I turned around and was about to leave nang biglang bumukas ang pinto.Agad nagtama ang mga mata namin, pero lumusot ang mga tingin niya sa akin papunta sa painting na nasa likod ko.Muli nitong ibinalik ang tingin sa akin, na tila ba pinag-aaralan ang ekspresyon ng mukha ko, parang may hinihintay siyang reaksyon mula sa akin. Pero bakit naman niya binabantayan ang reaksyon ko? Porke nakita ko na may painting ng babae sa room niya!“Excuse me,” sabi ko at nilagpasan na ito.“Where are you going?” malamig ang boses na tanong niya kaya napahinto ako.Nag-isip ako ng puwede kong isagot kasi hindi ko naman talaga alam kung saan ako pupunta.“Garden,” iyon lang ang naisip ko.Hahakbang na sana ako papaalis nang muli siyang magtanong, kaya napairap ako.“Why?”Why? Anong why?!“Do I need to tell you why? I just want to go there!” I said while frowning.“So short-tempered,” sabi niya at naglakad na papasok sa ro
“Liam, get out!” I shouted at him. He just looked at me without emotion, then slowly turned his back, pero hindi pa rin lumalabas. Pinapa-breastfeed ko kasi ang isa sa mga baby namin. I gave him a deadly stare kahit nakatalikod na siya. Pagkatapos ay tinapos ko na rin ang pagpapabreastfeed sa anak namin at ibinalik ito sa bassinet niya. “You can turn around,” sabi ko habang masamang nakatingin dito, pero napaawang lang ang labi ko nang hindi niya man lang ako tapunan ng tingin at nagdire-diretso lang siya papunta sa mga anak namin. Seryoso ang aura niya ngayon, more like, he looks tired. I cleared my throat to catch his attention. “So, what should we name them?” Our twins are not identical; they are fraternal. It means there’s a girl and a boy, kaya madali naming makikilala. Thank God, kasi I am the worst at recognizing people’s faces. Imagine me, as their mother, not being able to recognize them—I will be much worse than my parents. “We will name the girl Liana.” Napataas an