Chapter 3 - Gift

PAKIRAMDAM ng manager ay nawalan siya lakas. Kung nasa ibang lugar lang siya ay baka nalugmok na siya sa lupa dahil walang tigil sa panginginig ang tuhod niya. Hindi hihigit sa sampung tao ang mayroong VIP card sa buong Pilipinas, at napagtanto nitong hindi simple ang pagkakakilanlan ni Igneel.

 

Nahihiyang ngumiti ang manager nang tanggapin ang card ni Igneel. Matapos i-scan and VIP card at bayaran ay agad niyang binalot ang kwintas.

 

“Here’s what you purchase. Thank you for coming to Del Vecchio.” Maingat nitong iniabot kay Igneel iyon kasama ang card nito.

 

Tumikhim si Igneel para kunin ang atensiyon ng manager na nakatitig sa kaniya. “Nais kung i-donate ang isang taong sweldo ng isa sa staff mo sa orphanage na ito,” ani Igneel saka binaggit ang pangalan orphanage para sa mga batang may cancer.

 

Gumuhit ang munting ngiti sa mga labi ng manager, “Asahan niyong aasikasuhin ko ito, Sir.”

 

Tumango si Igneel. Siniko naman ng manager ang babaeng staff at pinanlakihan ito ng mata. Wala itong kibo at tulala, hindi makapaniwala na dahil sa katangahan niya ay wala siyang ssahurin ng isang buong taon. Nagsisi ito sa kapahangasan. Tama nga ang kasabihan na “Don’t judge the book by its cover”.  People shouldn't judge someone easily based only on what they see on the outside or only on what they perceive without knowing the full situation.

 

Dahan-dahan itong nag-angat ng tingin sa kaniya kapagkuwan ay kinagat ang pang-ibabang labi, “S-sir… humihingi ako paumanhin!”

 

Nag-isang linya ang kilay ni Igneel. Hindi siya nagsalita. Hindi na niya kailangan pang pagsabihan ang babae dahil alam na nito kung ano at saan ito nagkamali.

 

Humakbang si Igneel upang lagpasan ang babaeng staff. However, the staff didn’t move. She stood still to block his way. Nakayuko ito at nanginginig ang balikat dahil sa pag-iyak.

 

"Padaanin mo si Sir,” bulong nong isang babaeng staff saka hinila ito papalayo.

 

Gumilid ang mga ito para bigyang daan siya. "Come again, Sir."

 

“I’m sorry. I’m sorry. I’m sorry.”

 

Rinig na rinig ni Igneel ang pag-iyak nito.

 

Nagpakawala siya ng malalim na hininga saka ihinarap ang babae. “Hindi ako galit o ano pa man. Sana ay magbigay ito ng leksyon sa iyo. We are born to make mistakes and that’s what makes us human, and most of the time, the most effective way of learning is from a mistake. Stuffing up is a normal part of life. If we didn't make mistakes we'd never learn anything. But if you're worried about bouncing back, or find yourself only paying attention to the things that go wrong, there are ways you can turn it around. Mistakes teach us what doesn't work and encourage us to create new ways of thinking and doing.”

 

Pagkatapos sabihin iyon ay humakbang na si Igneel papalabas ng Del Vecchio.

 

Tila naistatwa naman ang mga naroon at maghang-mangha kay Igneel.

 

Tahimik na nagpupuyos sa galit na lumabas ang lalaking naka-white tuxedo.

 

Pagkababa ni Igneel ng taxi ay nagdalawang isip siya kung tutuloy ba siya sa loob ng kumpanya kung saan nagtatrabaho ang kaniyang asawa na si Aricella. Lumipad ang tingin niya sa regalong dala kung nasaan ang kwistas na binili. He wants to surprise his wife.

 

Aricella Vermillion is a beauty. Maiksi ang buhok nito at hindi umabot sa balikat na bumagay sa singkit nitong mga mata, matangos na ilong at mapupulang labi.

 

Sumandal si Aricella sa kaniyang swivel chair at ipinakit ang mga mata. Isang taon na siyang kasal kay Igneel ngunit wala pa ring pinagbago ang buhay nilang dalawa. They are just married in the paper and nothing else. Well, it doesn’t matter to her dahil wala rin naman siyang maipipintas sa lalaki.

 

Naalala niya pa noong araw ng kasal niya, walang ibang tao kung ‘di ang pamilya niyang napilitan lang. Labis ang panghihinayang ng karamihan nang malaman ng mga ito na nagpakasal siya sa isang lalaking napulot niya lang sa kalsada. Kahit ang matalik niyang kaibigan na si Klarence Marquees ay hindi dumalo sa kasal niya. Klarence hates her idea and advise her to think more than twice, however her decision is final.

 

"Aricella!" sigaw ng boses na pamilyar na pamilyar sa kaniya mula sa labas ng pinto ng kaniyang opisina.

 

Napahilot siya sa kaniyang sintido nang bumuk ang pinto ng opisina.

 

"Misis Aricella Vermillion!"

 

Napangiwi siya at pinaikot ang swivel chair sa gawi ng tumawag sa pangalan niya. Sa halip na mainis sa pagtawag nito sa kaniya ay napangiti siya ng makita ang matalik niyang kaibigan.

 

“Welcome back, Klarence!” Nakangiti niyang bati rito.

 

Isang buwan niya rin kasi itong hindi nakita dahil nanatili ito sa ibang bansa para sa next branch nila sa US.

 

Tumakbo ito palapit sa kaniya at kaagad na niyakap siya nang makalapit ito sa kaniya.

 

“I miss you, Aricella!” Mas humigpit pa ang yakap nito. “Kumusta ang business?” Nagtataka nitong tanong saka pinakawalan siya sa pagkakayakap.

 

Aricella smiled sweetly. “Nakaka-stress!” pabiro niyang sabi.

 

Pinasadahan siya nito ng tingin saka umiling ang bagong dating. “Paanong hindi ka ma-stress e nagpakasal ka sa lalaking hindi mo masasandalan.” Dumeretso ito sa sofa at umupo roon saka kumuha ng magazine. “I already tol you. Dapat mong iwanan ang lalaking iyon! Hindi mo iyon mapapakinabangan, Aricella.”

 

Matagal na siyang hinihimik ni Klarence na hiwalayan si Igneel, ngunit mahigpit na tumanggi siya.

 

“Wala ka ring mapapala kakaganyan mo sa akin, Klarence.” Umikot ang mga mata ni Aricella para itago ang tunay na nararamdaman. Umiling siya saka sinigurong malumanay ang boses niya nang magsalita.  “He’s nice and he saved me…”

 

“Pero hindi iyon sapat na dahilan para itali mo ang sarili mo sa kaniya...” malungkot na pahayag Klarence.

 

Tipid siyang ngumiti ngunit hindi na sinagot ang kaibigan. Umiwas siya ng tingin kay Klarence, tulad ng pamilya niya ay ang nag-iisang matalik niyang kaibigan ay mababa rin ang tingin kay Igneel. Hindi niya rin naman masisisi ang mga tao sa paligid niya pero hindi niya lang din mapagtanto kung bakit ganoon na lang ang tingin nila sa asawa niya na tila ba hindi rin ito tao kagaya nila. It’s frustrating. 

 

“Break up with him. File a divorce, look at you!” Itinuro ni Klarence si Aricella. “Simula noong naging asawa mo ang lalaking iyon e buhat mo na siya na dapat siya ang bubuhat sa’yo sa buhay—”

 

“Klarence!” Napatigil si Klarence nang sigawan siya ni Aricella, gulat itong tumingin sa kaibigan. “Hindi ba’t ikaw ang unang makaintindi sa sitwasyon ko pero bakit wala kang pinagkaiba sa pamilya at iba kong kamag-anak? Igneel is a good man, wala siyang ibang ginawa para pasakitin ang ulo ko. Kayo lang ang nagpapasakit sa ulo ko…”

 

“I am supporting you, Arcella pero hindi ito—”

 

Hindi ulit natuloy ang sasabihin ni Klarence nang may tumawag mula sa intercom panigurado ay mula sa lobby. Tiningnan muna ni Aricella si Klarence bago sagutin ang tawag. 

 

“Hello? What is it?” simpleng tanong ni Aricella.    

 

“Good day, Ma’am. Someone came here and he claimed himself as your husband, his name is Igneel,” sabi ng babae sa kabilang linya. Bahagya pang nagulat si Aricella nang marinig iyon, hindi niya alam kung ano ang dahilan kung bakit nagpunta si Igneel sa kumpanya. 

 

“Please let him in, he’s my husband.” Binaba na ni Aricella ang tawag pagkatapos niyang sabihin iyon.

 

Hindi na nag-uusap ang magkaibigan hanggang sa bumukas ang pintuan ng opisina ni Aricella at iniluwa nito ang lalaking simple lang ang suot, sanay na si Aricella sa mga suotan niya pero hindi manlang ito nag-isip na magpalit ng damit bago siya puntahan. Tuluyang pumasok sa loob si Igneel at nang makita siya ni Klarence, pinagmasdan siya ng masama ni Klarence na tila rin ba nandidiri sa hitsura ni Igneel. Nang makita iyon ni Aricella, sinamaan niya ng tingin ang kaibigan. 

 

Napansin naman iyon ni Igneel na lumingon si Aricella sa kaibigan kaya kinuha niya ang oportunidad na ilapag ang binili niyang regalo sa lamesa ni Aricella. Parehong lumingon ang dalawang babae sa ginawa ni Igneel, naramdaman ni Igneel ang pagkaroon ng panghuhusga sa mukha ni Klarence, hindi manlang siya nagsalita, hinayaan niya lang kunin ni Aricella ang regalo na inilagay niya sa lamesa at hinanda ang sarili na umalis para hindi na mapahiya mula kay Klarence. Ngunit bago pa tuluyang lumabas si Igneel, inagaw ni Klarence ang regalo.

 

“Tatanggapin mo ito? Sigurado ka ba? Mukhang galing sa basura kagaya ng ginagawa niya buong buhay niya or perhaps baka ninakaw niya ito, Aricella!” sigaw ni Klarence. Binato niya ang regalo kay Igneel at agad din naman iyong naisalo ni Igneel. 

 

“Klarence, bakit mo ginawa iyon?” naiinis na sigaw rin ni Aricella ngunit hindi siya sinagot ni Klarence bagkus, hinarap ni Klarence si Igneel habang seryoso namang nakatingin si Igneel kay Klarence, hindi nababahala sa ginawang kabastusan sa kanya.

 

“ Alam mong hindi ka nababagay sa kaibigan ko. Napulot ka lang niya sa basurahan, ang daming mga anak ng mayayaman na nagkakagusto sa kaibigan ko. Kung ayaw ka niyang i-divorce ikaw ang gumawa.” Pagkasabi ni Klarence, binawi niya ulit ang regalo mula kay Igneel at tinapon sa pader. 

 

Nagulat si Arcilla sa ginawa ng kaibigan at bahagyang nanlaki ang mata ni Igneel, nasira ang regalo dahil sa pagkabato ni Klarence at nagkalat ang mga pearl sa kwentas. Nanlaki ang mata ni Aricella nang makita ang kwenta na halatang mamahalin. Hindi maiwasan ni Aricella ang maluha.

 

“Ano ba, Klarence!” naiiritang sigaw niya sa kaibigan, pumunta siya sa kung saan nagkalat ang kwentas, wala siyang pakealam kung galing man ito sa basura, ang mahalaga sa kanya ay ito ang kauna-unahang regalo ni Igneel sa kanya. Masaya siya sa ginawa ni Igneel at ayaw niyang masira ang kasayahan na iyon. 

 

Habang hawak niya ang sirang kwentas ngayon, hindi niya maiwasan magtaka at mamangha.

 

“Totoo bang iyan ang nakuhang kwentas ni Igneel?” boses ni Klarence na hindi rin makapaniwala nang makita ang kwentas. He can’t believe na ang kwentas ay bigay ng isang lalaking walang trabaho. 

 

Kahit gusto rin magsalita ni Igneel, nanahimik na lang siya. Tiningnan ang asawa na hanggang ngayon ay nakatutok sa kwentas, lumunok ng isang beses si Igneel nang makita ang mga mata ni Aricella na tila ba naging masaya ito sa ginawa niya. 

 

Napasaya nga ba niya talaga ang asawa sa maliit na bagay na ginawa niya?