Chapter 2 - Unimaginable Wealth

Bumalik si Luke sa kanilang dormitoryo. Pagkapasok niya sa kanilang kwarto ay dumiretso siya sa kanyang kama at naupo. May pasok dapat siya ngayon pero dahil sa nangyari sa cafeteria ay nawalan na siya ng gana.

Mamasa-masa ang mga matang ibinaling niya ang kanyang tingin sa isang picture frame na nakapatong sa maliit na drawer sa gilid ng kanyang kama. Picture nila iyon ni Veronica noong unang anibersaryo nila.

Ang kalungkutan sa kanyang dibdib ay mas tumindi pa nang makita niya ang nakangiting mukha ni Veronica sa larawan. Kinuha niya ito at ilang segundong pinagmasdan, pagkatapos ay binuksan niya ito mula sa likod saka kinuha ang mismong laman nitong litrato at itinapon sa basurahan ang frame.

Mapait siyang napangiti habang hinahaplos niya ang mukha ni Veronica sa litrato.

"Bakit? Dahil ba sa tingin mo ay isa lang akong basura katulad ng sinasabi nila? Tingin mo ba ay hindi ako maikukumpara sa Richard na 'yon?"

Gusto niyang itanong iyon kay Veronica kanina, pero dahil sa pagkabahala sa maaaring maging tugon nito ay isinarili niya nalang iyon.

Matapos ng ilang saglit, pinunit niya ang litrato at itinapon din ito sa basurahan. Kasabay nito ang kanyang pangako sa sarili na sisimulan na niyang kalimutan ang tungkol sa kanilang dalawa. Kahit na alam niyang hindi ganoon magiging kadali iyon.

Nagpakawala siya ng malalim na buntong hininga pagkatapos ay pabagsak na inihiga ang sarili sa kama. Halos kalahating oras niya ring pinagmasdan ang kisame ng kwarto habang nasa malalim na pag-iisip.

Maya-maya lang ay napagdesisyunan niyang dukutin sa kanyang bulsa ang kanyang cellphone at hinanap sa contacts ang numero ng kanyang lolo na si Duncan. Tinawagan niya ito.

Makaraan ng ilang saglit, sumagot ito. "Apo! Kamusta ka na? Napagdesisyunan mo na bang bumalik dito sa Manor?" bulalas nito sa kabilang linya.

Hindi man nakikita ni Luke ang mukha ng kanyang lolo, alam niya kung gaano ito kasaya sa kanyang pagtawag at alam niya kung gaano siya nito nami-miss. Napangiti siya. Nami-miss niya rin nang husto ang kanyang lolo.

"Ayos lang po ako," tugon niya, pero tinatraydor siya ng tono ng kanyang boses.

Syempre ay napuna iyon ni Duncan. "Apo, alam mo naman 'di bang hindi ka makakapagsinungaling sa lolo mo? Alam kong hindi ka ayos." sambit nito pagkatapos ay tumawa nang malakas.

Ang totoo ay alam na nito ang nangyaring paghihiwalay nila ni Veronica kanina.

Naningkit ang mga mata ni Luke nang maunawaan ang kahulugan ng tawang iyon ng kanyang lolo.

'Nabanggit na kaya ni Zachary kay lolo ang tungkol sa nangyari kanina?' tanong niya sa kanyang isip.

Si Zachary ay anak ng kanilang family butler na si Sigmund at isa ito sa top security personnel ng kanilang pamilya. Ipinadala ito ng kanyang lolo upang maging personal niyang tagapagbantay simula pa noong kanyang huling pagsasanay bago pa man ang kanyang poverty training. Ngayon ay nagpapanggap itong janitor sa unibersidad para mas mabantayan siya nito.

Bumuntong-hininga siya at sinabing, "Paumanhin po kung nabigo man kita 'lo."

Ang pagpili ng tamang babaeng papakasalan ay isa sa pinakaimportanteng alituntunin ng kanilang pamilya. Ayos lang kahit hindi nila kasingyaman ang pamilya ng babae, ang mahalaga ay mamahalin siya nito nang buong puso, hindi dahil sa kung anong yaman mayroon ang pamilya niya. Lalo pa't siya ang nangungunang kandidato na magiging tagapagmana ng pamilya Cruise.

Isa rin iyon sa dahilan kung bakit kailangan niyang magpanggap na mahirap.

"Hindi apo, ayos lang. Napakarami pang oras upang makapili ng tamang babae. 'Wag mong madaliin ang sarili mo. Byente anyos ka palang." sambit ni Duncan, nasa boses nito ang pagsuporta sa apo.

"Salamat po 'lo," nakangiting sambit ni Luke. Nagpatuloy siya. "Ang rason po kung bakit ako napatawag ay para sabihin po sa inyo na gusto ko na pong simulan ang pag-iensayo ko sa pamamahala ng ating negosyo."

Sa totoo lang ay tapos na siya sa kanyang tatlong taong poverty training, ilang buwan na ang nakakalipas. Pinapabalik na siya ng kanyang lolo sa kanilang Family Manor para sa susunod niyang pagsasanay. Pero dahil sa alanganin ang sitwasyon ay mas pinili niyang manatili muna sa unibersidad at ipagpatuloy ang kanyang pagpapanggap na mahirap, pati na rin ang kanyang pag-aaral.

Dahil tapos na rin naman siya sa ikaapat na pagsasanay ay pwede niya nang simulan ang ikalima; ang family business training.

Saglit na natahimik si Duncan, tila nag-iisip.

"Bakit po 'lo?" usisa niya.

Maririnig ang mababaw na pagsinghap ni Duncan mula sa kabilang linya. "Yeah of course. That's great, actually," wika ni Duncan, pero tila may pag-aalanganin sa tono ng pananalita nito. "Pero kakahiwalay n'yo lang ng kasintahan mo. What's her name again? Bernadette? Ber—"

"Veronica po 'lo," pagtatama niya.

"Oh yeah, that's right." Mahinang natawa si Duncan. "Pwede ka nang magsimula ng ikalimang pagsasanay mo, but still you need to keep your profile low, Luke. Sana naiintindihan mo ako."

Naupo si Luke at itinukod ang isang kamay niya sa kama, pinahid ang luhang kanina pa nakahinto sa gilid ng kanyang kaliwang mata. Naiintindihan niya ang kahulugan ng simpleng katagang iyon ng kanyang lolo. Magiging limitado lang ang paggamit niya sa kanyang mga ari-arian na dapat sana ay pwede na niyang magamit pagkatapos ng kanyang poverty training.

Hindi tulad ng kanyang mga pinsan, pagkatapos ng kanilang poverty training ay nagagamit na nila nang buo ang kanilang pagkakakilanlan kasabay ng pagsasanay nila sa paghawak ng negosyo. Iyon ay dahil may kanya-kanya na silang legal na karelasyon.

Pero siya...

"Alam ko naman po 'yon 'lo. 'Wag kayong mag-alala, makakahanap din po ako ng babaeng tama para sa'kin habang nagsasanay." wika niya habang may mapait na ngiti. Napadako pa ang kanyang tingin sa basurahan.

"I know, I know. Sa gwapo mong 'yan ay sino ba namang babae ang hindi mahuhulog sa'yo kahit na wala kang estado?" biro nito, sinusubukang pagaanin ang loob ni Luke. "Anyways, kung talagang buo na ang loob mo, ang totoo ay naihanda ko na rin naman ang kumpanya kung saan ka magsisimulang mag-ensayo." Saglit itong huminto na parang nambibitin bago nagpatuloy. "Ang ENDX Corporation ay isa sa ating mga kumpanya at meron din tayong branch d'yan sa Quezon. Doon ka magsisimula ng pagsasanay mo."

Nandilat nalang nang husto ang mga mata ni Luke matapos niyang marinig ang sinabi ng kanyang lolo.

Pag-aari nila ang sikat na kumpanyang ENDX Corporation? Ang kumpanyang may net worth na daan-daang bilyong dolyar?

Ilang segundong napatitig si Luke sa kawalan dahil sa sobrang pagkabigla. Hindi niya inaasahang ang sikat na kumpanyang pinagkakaguluhan ng mga nasa middle class hanggang upper class na pamilya, lalo na iyong mga mahihilig sa kotse, ay pag-aari pala nila.

Noong bata pa siya, bago niya pa man simulan ang kanyang mga pag-iensayo, ni minsan ay hindi sumagi sa kanyang isip na alamin man lang kung gaano kayaman ang kanilang pamilya. Ang tanging alam niya lang ay mayaman sila, iyon lang.

"S-seryoso ka po ba 'lo? Hindi... ka po ba nagbibiro?" tanong niya, ang ekspresyon ng kanyang mukha ay kumpletong nablangko dahil sa pagkabigla, habang bahagyang nakaawang ang kanyang bibig.

Ang mismong branch lang sa Quezon ay mayroon nang net worth na nagkakahalaga ng tatlong bilyong dolyar, lalo pa kaya ang kabuuang net worth ng buong kumpanya?

Gumawa siya noon ng pagsasaliksik patungkol sa ENDX Corporation dahil sa hilig niya sa mga sasakyan. Ang ENDX Corp na kung itawag ng ilan, ay isang Automotive Company na nanguna sa Automotive Industry sa loob lamang ng limang taon, magpasahanggang ngayon.

Maraming branch ang ENDX Corp sa iba't-ibang bansa, pero ang main company ay nasa Manila. Habang ang branch naman sa Quezon ay itinuturing nang sister company, hindi lang basta branch. Dahil sa nakakapag-opera din ito nang sarili.

Natawa si Duncan nang mapagtanto nito kung gaano kagulat si Luke. "Bakit naman ako magbibiro patungkol sa bagay na ito? Isa lang ang ENDX Corporation sa ating mga kumpanya at pumapang-apat lang sa may pinakamalaking net worth. It's not that big at all."

Napalunok si Luke matapos marinig ang sinabi ng kanyang lolo. Parang bumara sa kanyang lalamunan ang naging huling kataga nito.

Naliliitan pa ang kanyang lolo sa ENDX Corporation? Gaano nga ba talaga kayaman ang kanilang pamilya?

"Kailan ka ba pupunta?" putol ni Duncan sa kanyang pananahimik, kakahalataan pa ng panunudyo sa boses nito.

Tumikhim siya upang bawiin ang kanyang postura. Pinakalma niya ang kanyang kamay na hindi niya namalayang medyo nanginginig na pala habang nagpapawis.

"Pwede po akong makapunta ngayon 'lo," tugon niya, pilit na ikinakalma ang boses.

Pinangungunahan siya ngayon ng galak, na mabilis na bumura sa kanyang kalungkutan kanina lang.

Matapos mahulog at lumubog sa gitna ng laot ang kanyang gintong singsing, nanalo naman siya ng bilyon-bilyong jackpot na papremyo sa isang palaro. Ganoon maipapaliwanag ang nararamdaman niya ngayon.

"Mabuti 'yan. Ipapaalam ko agad kay Bernard na pupunta ka ngayon," wika ni Duncan. "Kilala ka na rin naman niya kaya makikilala ka niya agad kapag nando'n ka na. ifo-forward ko rin sa'yo ang kanyang numero, para matawagan mo siya sakaling makarating ka na sa kumpanya."

Binalot ng katahimikan ang kabilang linya ng tawag mula sa perspektibo ni Duncan. Kumunot ang noo nito. "Apo?" Tiningnan nito ang cellphone nito upang kumpirmahin kung nasa linya pa ba si Luke. "You still there?"

Si Luke, na halos hindi na humihinga sa kanyang kinauupuan, muli na namang nagulat nang marinig ang pangalan ni Bernard.

Ang tinutukoy ng kanyang lolo ay walang iba kung hindi si Bernard Bautista, ang kasalukuyang presidente ng ENDX Corporation! Ang pinakatanyag ngayong negosyante sa balat ng lupa!

Hindi niya lubusang akalain na ang isang bilyonaryo at tinitingala ng lahat, ay nagtatrabaho lang din pala sa kanilang pamilya. Ang buong akala niya noon ay mas mayaman pa ito kaysa sa kanila.

"O-opo... 'lo, p-pupunta na po ako." tugon niya, hindi na niya napigilan pang mautal.

Narinig niya pa ang pagtawa ng kanyang lolo bago nito patayin ang tawag.

Ganoon ba talaga kayaman ang kanilang pamilya? Ibig din ba nitong sabihin ay mas mayaman pa sila sa pinakamayamang pamilya sa buong bansa?

Bakit ngayon niya lang nalaman ang tungkol sa bagay na ito?

Mula sa mahina, hanggang sa lumakas nang lumakas ang halakhak niya at punuin niyon ang kanilang dormitoryo. Kung sinuman ang makakakita sa kanya nang puntong iyon ay iisiping nawawala na siya sa sarili niyang katinuan.

Nakakatawa lang isipin na sa buong panahon palang ito ay miyembro siya ng pamilyang may hindi masaklaw na kayamanan. Hinayaan niya ang mga pang-aapi sa kanya at pang-iinsulto sa loob ng mahabang panahon.

Kung isa siyang mapagtanim ng galit na klase ng tao, tingnan niya lang ang likod ng kanyang kamay ay makikita niya na roon ang mga mukha ng mga taong mamalasin sa kanyang paghihiganti kung sakali. Maswerte nalang talaga sila, pero hindi na sila makakaulit pa.

Makaraan ng ilang saglit ay huminto rin siya at naging determinado ang ekspresyon ng kanyang mukha. Tumayo siya at lumabas ng campus, pagkatapos ay pumara ng taxi papuntang ENDX Corp sa Downtown.

Pagkababa ng taxi ay nakapamulsang nilakad niya ang papunta sa mismong gusali ng kumpanya. Kahit na puno ng pagkagalak ay nasa kalmadong ekspresyon lang ang kanyang mukha.

May pagkakataong nginingitian niya ang bawat nakakasalubong niyang sa tingin niya ay empleyado ng kumpanya dahil sa suot ng mga itong uniporme. Ang ilan sa mga ito ay inignora lang siya habang ang ilan namang pumapansin sa kanya ay tinatarayan siya ng tingin sa isiping isa siyang baliw.

Sino namang matinong tao ang ngingiti sa hindi nito kakilala na makakasalubong lang nito sa daan?

Pagkarating niya sa tapat ng gate ay mas tumindi pa ang galak na kanyang nararamdaman nang makita niya ang napakalaki at napakagandang gusali.

Agad na namangha siya sa ganda ng disenyo at istraktura nito. Sa tantiya niya ay nasa mahigit limampung palapag meron ang gusaling iyon.

"Ang ganda!" mahinang sambit niya sa manghang-manghang tono.

Hindi niya mapigilang puriin sa kanyang isip kung sinuman ang arkitektong itinalagang gumawa ng disenyo ng gusali.

Maya-maya lang ay isang security guard ang lumapit sa kanya. Hindi niya pa sana ito mapupuna kung hindi pa ito nagsalita. "May kailangan ka ba bata? Ngayon palang ay sinasabi ko na sa'yong bawal mamalimos dito." sambit nito sa mapang-uyam na tono habang pinagmamasdan siya mula ulo hanggang paa na para bang kinikilatis siya nito.

Kasing bilis ng nagdaang ibon sa kanilang itaas ang pagbabago ng ekspresyon ng mukha ni Luke. Bahagya siyang nadismaya sa ibinungad ng security guard. "Hindi ako naparito para mamalimos. Nandito ako para makipagkita kay Bernard." seryoso niyang wika.

"Talaga ba? Sino namang santong Bernardo ang hinahanap mo, aber?" tanong ng guwardya, may halong pangungutya sa tono ng boses nito.

Hindi niya mapigilang mairita sa inaasta nito. "Ang tinutukoy ko ay ang presidente ng ENDX Corp, si Bernard Bautista," tugon niya.

Dinukot niya ang kanyang cellphone sa kanyang bulsa upang tawagan ang numero ni Bernard na hindi niya pa naisi-save sa kanyang contacts.

Makaraan ng saglit na pananahimik, tumawa nang malakas ang guwardya. Dahilan para maagaw ang atenyon ng mga dumaraang empleyado. "Ano kamo? Pakiulit? Isinilang ka bang payaso? Napakaimposible naman ng sinasabi mo bata!"

Nagpatuloy ito sa pagtawa na animo'y isang napakalaking biro ang sinabi ni Luke. Ang ilan sa mga empleyado ay nakitawa na rin na nahahawa lang sa paraan ng pagtawa ng guwardya.

Isang guwardya pa ang lumapit sa kinaroroonan nila. "Anong nangyayari dito?" tanong nito. Ang mga mata nito ay agad na napako kay Luke at mariin siyang kinilatis katulad ng ginawa ng naunang guwardya.

Nakasuot lamang siya ng isang simpleng puting t-shirt na pinaparesan ng kupas pantalon at lumang pares ng rubber shoes, kaya inisip nitong malamang naparito lang siya upang mamalimos sa mga dumaraang empleyado tulad ng ibang pulubing napapadpad dito, o hindi naman kaya ay mag-aapply lamang siya bilang janitor.

'Pero wala naman itong dalang dokumento o anupaman para masabing mag-aapply nga ito ng trabaho...' konklusyon ng guwardya sa isip nito.

"Sinasabi ng lalaking ito na naririto raw siya para makipagkita kay Mr. Bautista. Biruin mo nga naman o," paliwanag ng naunang guwardya na sinundan ulit ng malutong na tawa.

Nang dahil doon ay nakitawa na rin ang iba pang empleyado nang maintindihan ang tinatawanan ng guwardya.

"Ano raw? Makikipagkita raw siya kay President Bernard?" hindi makapaniwalang pabulong na tanong ng isang empleyado sa katabi nito.

"Heh, imposible. Tayo nga na mismong empleyado ng kumpanya ay hindi magawang makalapit kay Mr. Bautista, siya pa kayang isang hamak na pulubi lang?" ani naman ng isa pa, may pandidiri sa boses nito.

"Marahil ay nasisiraan lamang 'yan ng bait. O hindi kaya ay gumagawa lamang ng dahilan para makalusot sa mga guwardya at makapamasyal sa loob. Ano siya, siniswerte?" naiiling na sabat naman ng isa pa habang mahinang tumatawa.

Napailing-iling ang guwardyang kakarating lang at inisip na baka isa lamang naliligaw na baliw si Luke.

Isang tanyag na negosyante si Bernard Bautista. Suntok sa buwan kung totoong makikipagkita nga ito kay Luke na mukhang pulubi lang.

"Sige salamat, Mr. Bernard,"

Nang puntong iyon ay kakatapos lang makausap ni Luke si Bernard sa kanyang cellphone. Napansin niyang natigilan ang dalawang guwardya habang nakakunot ang noong nakatitig sa kanya.

"Bakit?" tanong niya. Kinunutan niya rin ng noo ang mga ito.

Saglit na nagkatinginan sa isa't-isa ang dalawang guwardya pagkatapos ay magkasabay na humalakhak.

"Baliw nga ang isang 'to!" tumatawang bulalas ng naunang guwardya habang nakasapo ang isang kamay sa nakaumbok nitong tiyan.

Nakuha pa talaga ni Luke na magpanggap na kausap si Bernard sa kanyang cellphone. Kahit nga siguro janitor ng kanilang kumpanya ay hindi nito kilala sa personal, si Bernard pa kaya? Ang mas nakakatawa pa ay may cellphone number ito kay Bernard at tinawagan nito iyon gamit ang kanyang cellphone na de-keypad.

Ang lakas ng tama!

"Hoy bata, napakagaling mong magpatawa. Saludo kami sa'yo. Ngayon, makakaalis ka na." wika ng guwardyang kakarating lang. Iminuwestra nito ang kamay nito paturo sa salungat na direksyon upang paalisin siya sa bisinidad.

"At bakit ko naman kailangang umalis? Wala naman akong ginagawang mali, meron ba?" naiinis pero kalmado niyang tanong habang nakataas ang isa niyang kilay.

Ang mali lang naman ay kung paano mag-isip ang mga ito.

Maluha-luha ang matang huminto sa pagtawa ang naunang guwardya. Pumalakpak ito. "Magaling, magaling. Nagustuhan namin ang biro mo. Mahusay," Sumeryoso ito. "Pero... malinaw naman sa'ming isa ka rin sa mga pulubing madalas na pumupunta rito para mamalimos sa mga empleyado rito kaya hindi namin bibilhin ang pagpapanggap mo, tama ba ako? Kaya makakaalis ka na. Tsupe!" sambit nito sabay ikinumpas ang kamay para itaboy siya na parang nagtataboy lang ng aso.

Napasimangot si Luke. Ganito ba ang mga empleyado ng kanilang kumpanya? Itinatrato ang mga tao base sa kung paano sila manamit?

Paano pala kung isa pala talaga siyang mahirap pero nakasuot siya ng pang mayamang damit, igagalang ba siya ng mga ito? At paano rin kung isa pala siyang kriminal at magpanggap siyang mayaman sa pamamagitan ng pagsuot ng magarang kasuotan, papatuluyin ba siya agad ng mga ito?

Napabuntong-hininga na lamang siya sa pagkadismaya. Kung ganoon, alam na niya kung anong una niyang gagawin kapag nagsimula na siyang mag-ensayo.

Ang mga empleyadong katulad ng dalawang guwardyang ito ay hindi nararapat na magtrabaho para sa kanilang kumpanya dahil wala silang magandang maidudulot. Baka makarating sila sa puntong makainsulto sila ng isang taong nagmula sa makapangyarihang pamilya na pareho niya rin kung manamit, at baka maging dahilan pa iyon ng masamang epekto sa kanilang kumpanya. Kakausapin niya si Bernard patungkol dito.

Hindi siya kumilos sa kanyang kinatatayuan kaya tumabang ang ekspresyon ng mukha ng ikalawang guwardya. "Bingi ka ba? Ang sabi namin umalis ka na. Kung hindi ay mapipilitan kaming gumamit ng dahas. Tiyak na hindi mo ito magugustuhan." pananakot nito sa mahinahong boses. Nakahawak na ang isang kamay nito sa baton na nakasukbit sa tagiliran nito.

Hindi siya umimik sa halip ay nakipagmatigasan siya sa dalawa. Humalukipkip siya at binigyan ang mga ito ng wala-akong-pakialam na tingin. Walang kaide-ideya ang mga ito kung sino ang nasa harapan nila ngayon. Nakakatawa.

Malinaw naman sa kanyang hindi rin naman siya papaniwalaan ng mga ito kahit sabihin niya mang pagmamay-ari ng pamilya niya ang kumpanyang ito. Hindi na siya magsasayang pa ng laway para lang patunayan ang sarili niya sa mga ito.

"Sinusubukan mo ba kami?" Nakaramdam ng pagkainis ang pangalawang guwardya nang makita nito ang aroganteng ekspresyon sa mukha ni Luke.

"Gawin n'yo kung anong gusto n'yo, pero hindi ako aalis hangga't hindi pa kami nakakapag-usap ni Bernard." kalmado niyang wika na sinundan ng mapang-inis na pag-ismid.

Nagkatinginan muli ang dalawang guwardya sa isa't-isa. Talaga bang sinusubukan sila ng lalaking ito? Talagang ang lakas pa ng loob nitong banggitin ang pangalan ng presidente ng ENDX Corporation! Kabastusan ito!

'Nahihibang na ba talaga ang lalaking ito?' tanong sa isip ng naunang guwardya. Makikita sa pinagdikit nitong ngipin kung gaano ito kairita sa inaasata ni Luke.

"Aha! Gusto mo munang malumpo bago umalis, tama ba?" sarkastiko nitong singhal.

Guwardya sila ng isang sikat na kumpanya kaya hindi sila papayag na maliitin lang sila ng isang aroganteng pulubi!

Wala naman sigurong masama kung tuturuan nila ito ng leksyon. Nang sa gayon ay matuto itong lumugar at hindi na ito bumalik pa rito.

"Hah! Tingnan natin kung magiging arogante ka pa pagkatapos nito," sambit ng ikalawang guwardya, may gigil sa boses nito.

"Tama! Ikaw mismo ang may kagustuhang mangyari sa'yo 'to! Tutulungan ka lang naming makamit ang hinahangad mo." sambit naman ng nauna sa nandidilat na mga mata.

Pagkasabi nila niyon ay sabay nilang tinangkang sunggaban si Luke habang hawak-hawak ang kanilang mga baton. Pero bago pa man sila makalapit, isang sigaw ng lalaki mula sa kanilang likuran ang nagpahinto sa kanila.