3.

Pagkatapos niyang umalis sa lugar na iyon anim na taon na ang nakalipas, hindi na niya naisip na bumalik sa lugar na 'yon. Wala na siyang kapamilya na babalikan sa lugar na iyon. Bukod pa rito, nakaramdam na siya ng pagmamahal sa lugar na ito. Nasanay na sila dito ng kanyang mga anak.

"Pero, Doktor Lu—"

Pinutol siya nito, "Rhian, alam kong ayaw mong bumalik, pero sana isipin mo nang mabuti... Nag-aral ka ng medisina sa akin sa loob ng maraming taon, at dapat mong maunawaan ang lawak at lalim ng tradisyunal na gamot ng Pilipinas. Sa ibang bansa, hindi sapat ang mga halamang gamot para sa iyong pag-aaral. Pero sa Pilipinas, iba ang sitwasyon... Maraming halamang gamot ang magagamit mo. Marami pa ang mga halamang gamot doon na hindi pa natutuklasan na maari mong magamit sa pag aaral mo. Mayroon din silang pamana ng sinaunang mga kasanayan sa medisina. Hindi ka ba interesado sa aspektong ito? Kaya... iminumungkahi kong bumalik ka upang madagdagan ang kaalaman mo!"

"Sa iyong kakayahan, tiyak ko na magtatagumpay ka sa hinaharap. Bukod pa rito, malaki na ang pinagbago mo ngayon. Makatagpo mo man sila, o makaharap ang kahit sino, alam kong kaya mo dahil malaki na ang pinagbago mo."

Natahimik si Rhian nang marinig ito.

Tama si Doktor Lu. Sa loob ng maraming taon, malaki ang kanyang pinagbago. Kalmado siyang humaharap sa kahit ano, o kahit sino. Kaya niyang lutasin ang anumang suliranin nang maayos, at hindi na siya natatakot sa anumang bagay.

Bukod pa rito, anim na taon na ang nakalipas, tiyak na ang lalaking iyon ay maaaring nagpakasal na sa iba, sa kanyang tunay na minamahal.

Ano pa ang dapat niyang katakutan?

Nang maisip ito, huminga nang malalim si Rhian at tumango, "Sige, Doktor Lu, susundin kita at babalik ako sa Pilipinas."

Sumilay ang ngiti sa labi ni Lu, "Mabuti at mabilis kang nakapagdesisyon. Huwag kang mag-alala, hahayaan kong sumama si Linda sayo, at magpapadala rin ako ng isang propesyonal na pangkat para tulungan ka."

Tumango si Rhian. "Sige, salamat, Doktor Lu."

Habang nag-uusap ang dalawa, nagkatinginan ang dalawang cute na batang lalaki na sina Zian at Rio, makikita ang kagalakan sa mga mata ng isa't isa.

Sa wakas ay babalik na si Mommy sa Pilipinas!

Matagal na nilang gustong bumalik sapagkat alam nilang nasa Pilipinas ang kanilang ama. Matagal na nilang gustong makita ang daddy nila. Kapag nakita nila ito, nangangako sila na tuturuan ito ng leksyon sa pag-iwan sa kanila at sa mommy nila!

*******

Dalawang araw ang nakalipas.

Philipine International Airport.

Nilibot ni Rhian ang kanyang tingin sa bansa kung saan siya ipinanganak at lumaki. Ni minsan ay hindi niya naisip na siya ay muling babalik kasama ang kanyang dalawang anak sa bansang ito.

Pagbaba ng eroplano at paglabas nila sa pasilyo, yumakap si Zian sa kanyang mga binti at hinila ang palda niya, "Mommy, naiihi ako, kailangan kong pumunta sa banyo!"

Tumatawang ginulo ni Rhian ang buhok ng anak. "Sige, dadalhin kita doon..." ngunit bago ito gawin, naglabas siya ng camera upang kunan ito ng litrato.

Nagreklamo ang maliit na bata, "Mommy, tigilan mo na ang pagkuha ng litrato, maiihi na ako sa pantalon ko!"

Hindi maiwasang tumawa ni Rhian bago dali-dali na niyakag ang anak patungo sa banyo.

Pagdating sa banyo, sumunod sa kanya ang kanyang kambal na si Rio, habang naghihintay si Rhian sa labas ng pampublikong palikuran dala ang kanilang mga bagahe, at naghihintay sa kanyang mga anak, kinuha niya ang cellphone at nagpadala ng mensahe kay Doktor Lu para sabihin na nakarating sila sa bansa ng ligtas.

Sa mga oras na iyon, isang bahagyang pamilyar na boses ang kanyang narinig.

"Wala kang silbi! Sa dami ng tao, hindi mo maasikaso ang isang bata lang? Anong silbi mo?!"

Ang boses ng taong nagsalita ay may bahid ng galit at kalamigan, ngunit hindi maitatanggi na masarap itong pakinggan.

Nanigas ang mga daliri ni Rhian, natigil siya sa pagtipa sa kanyang cellphone.

Anim na taon ng huli niyang narinig ang boses na ito. Wala ditong nagbago, buo, malamig, at baritono pa rin ang boses nito... ang bawat salita na bitiwan ng lalaki ay naghahatid ng kakaibang lamig sa pakiramdam.

Hindi napigilan ni Rhian na tumingin sa gawi kung nasaan ito. Nakita niya ang matangkad na pigura ng lalaki na nakatayo sa hindi kalayuan. Ang suot nitong suit ay bagay na bagay na malapad nitong balikat, malaki at matikas parin nitong pangangatawan. Bagay na bagay ang itim na slacks sa mahaba nitong binti, nagmistula itong modelo na hindi binago ng nagdaang mga taon.

Mula sa kinatatayuan ni Rhian, nakikita niya ang perpektong profile nito.

Wala itong pagbabago... ang mukha, tindig, at boses nito ay nanatiling perpekto, na alam niya na kayang umagaw sa pansin ng kahit sino.

Si Zack Saavedra!

Nag-unahan ang kaba sa dibdib ni Rhian.

Hindi niya kailanman naisip na makikilala niya ang lalaking ito sa unang araw ng kanyang pagbabalik sa Pilipinas.

Ang damdamin na matagal nang natakpan ay biglang gustong kumawala, ngunit di nagtagal ay bumalik ito sa pagiging payapa. Malamig at walang ekspresyon na ngayon ang kanyang mga mata. Nang dahil sa lalaking ito, sa wakas ay magagawa niya ito nang hindi binabago ang kanyang ekspresyon.

Sa oras na ito, ang dalawang maliliit na bata na nagpunta sa banyo ay sa wakas ay lumabas na at sinabi kay Rhian sa nakakatuwang paraan na, "Mommy, tapos na kami!"

Biglang bumalik sa kanyang katinuan si Rhian, at halos tumigil ang kanyang puso sa kaba na baka makita ni Zack ang kanyang dalawang anak.

70% ang pagkakahawig ng mga ito sa dati niyang asawa, kaya kung makikita sila, madaling matutuklasan nito na kaniya ang mga bata.

Ayaw na niyang magkaroon ng anumang kinalaman sa lalaking iyon!

"T-tara na, okay. Kanina pa naghihintay sa atin ang ninang ninyo kaya halika na!" Pagkatapos sabihin iyon, hindi na siya naghihintay ng tugon ng dalawang paslit, dali-dali niyang hinila ang kanyang bagahe paalis.

Samantala, si Zack na nasa gilid ay may kausap sa telepono nang bigla niyang marinig ang isang pamilyar na boses kaya siya ay tumingin sa kabilang gawi.

Mula sa sulok ng kanyang mata, nagkaroon lamang siya ng ilang segundo upang mahuli ang isang pamilyar na pigura.

Rhian Fuentes——!!!

Siya ba iyon?

Bumalik na siya?

Agad na hinabol ito ni Zack gamit ang kanyang mahabang mga binti, ngunit ang pigura ay sumali na sa karamihan at nawala.

Nagdilim ang mga mata ni Zack, at ang galit sa kanyang mukha ay naging mas kapansin-pansin.

Ang babaeng iyon ay umalis pagkatapos abandonahin ng walang awa ang kanilang anak. Bakit bumalik pa siya?!