Pagkatapos niyang umalis sa lugar na iyon anim na taon na ang nakalipas, hindi na niya naisip na bumalik sa lugar na 'yon. Wala na siyang kapamilya na babalikan sa lugar na iyon. Bukod pa rito, nakaramdam na siya ng pagmamahal sa lugar na ito. Nasanay na sila dito ng kanyang mga anak.
"Pero, Doktor Lu—"
Pinutol siya nito, "Rhian, alam kong ayaw mong bumalik, pero sana isipin mo nang mabuti... Nag-aral ka ng medisina sa akin sa loob ng maraming taon, at dapat mong maunawaan ang lawak at lalim ng tradisyunal na gamot ng Pilipinas. Sa ibang bansa, hindi sapat ang mga halamang gamot para sa iyong pag-aaral. Pero sa Pilipinas, iba ang sitwasyon... Maraming halamang gamot ang magagamit mo. Marami pa ang mga halamang gamot doon na hindi pa natutuklasan na maari mong magamit sa pag aaral mo. Mayroon din silang pamana ng sinaunang mga kasanayan sa medisina. Hindi ka ba interesado sa aspektong ito? Kaya... iminumungkahi kong bumalik ka upang madagdagan ang kaalaman mo!"
"Sa iyong kakayahan, tiyak ko na magtatagumpay ka sa hinaharap. Bukod pa rito, malaki na ang pinagbago mo ngayon. Makatagpo mo man sila, o makaharap ang kahit sino, alam kong kaya mo dahil malaki na ang pinagbago mo."
Natahimik si Rhian nang marinig ito.
Tama si Doktor Lu. Sa loob ng maraming taon, malaki ang kanyang pinagbago. Kalmado siyang humaharap sa kahit ano, o kahit sino. Kaya niyang lutasin ang anumang suliranin nang maayos, at hindi na siya natatakot sa anumang bagay.
Bukod pa rito, anim na taon na ang nakalipas, tiyak na ang lalaking iyon ay maaaring nagpakasal na sa iba, sa kanyang tunay na minamahal.
Ano pa ang dapat niyang katakutan?
Nang maisip ito, huminga nang malalim si Rhian at tumango, "Sige, Doktor Lu, susundin kita at babalik ako sa Pilipinas."
Sumilay ang ngiti sa labi ni Lu, "Mabuti at mabilis kang nakapagdesisyon. Huwag kang mag-alala, hahayaan kong sumama si Linda sayo, at magpapadala rin ako ng isang propesyonal na pangkat para tulungan ka."
Tumango si Rhian. "Sige, salamat, Doktor Lu."
Habang nag-uusap ang dalawa, nagkatinginan ang dalawang cute na batang lalaki na sina Zian at Rio, makikita ang kagalakan sa mga mata ng isa't isa.
Sa wakas ay babalik na si Mommy sa Pilipinas!
Matagal na nilang gustong bumalik sapagkat alam nilang nasa Pilipinas ang kanilang ama. Matagal na nilang gustong makita ang daddy nila. Kapag nakita nila ito, nangangako sila na tuturuan ito ng leksyon sa pag-iwan sa kanila at sa mommy nila!
*******
Dalawang araw ang nakalipas.Philipine International Airport.
Nilibot ni Rhian ang kanyang tingin sa bansa kung saan siya ipinanganak at lumaki. Ni minsan ay hindi niya naisip na siya ay muling babalik kasama ang kanyang dalawang anak sa bansang ito.
Pagbaba ng eroplano at paglabas nila sa pasilyo, yumakap si Zian sa kanyang mga binti at hinila ang palda niya, "Mommy, naiihi ako, kailangan kong pumunta sa banyo!"
Tumatawang ginulo ni Rhian ang buhok ng anak. "Sige, dadalhin kita doon..." ngunit bago ito gawin, naglabas siya ng camera upang kunan ito ng litrato.
Nagreklamo ang maliit na bata, "Mommy, tigilan mo na ang pagkuha ng litrato, maiihi na ako sa pantalon ko!"
Hindi maiwasang tumawa ni Rhian bago dali-dali na niyakag ang anak patungo sa banyo.
Pagdating sa banyo, sumunod sa kanya ang kanyang kambal na si Rio, habang naghihintay si Rhian sa labas ng pampublikong palikuran dala ang kanilang mga bagahe, at naghihintay sa kanyang mga anak, kinuha niya ang cellphone at nagpadala ng mensahe kay Doktor Lu para sabihin na nakarating sila sa bansa ng ligtas.
Sa mga oras na iyon, isang bahagyang pamilyar na boses ang kanyang narinig.
"Wala kang silbi! Sa dami ng tao, hindi mo maasikaso ang isang bata lang? Anong silbi mo?!"
Ang boses ng taong nagsalita ay may bahid ng galit at kalamigan, ngunit hindi maitatanggi na masarap itong pakinggan.
Nanigas ang mga daliri ni Rhian, natigil siya sa pagtipa sa kanyang cellphone.
Anim na taon ng huli niyang narinig ang boses na ito. Wala ditong nagbago, buo, malamig, at baritono pa rin ang boses nito... ang bawat salita na bitiwan ng lalaki ay naghahatid ng kakaibang lamig sa pakiramdam.
Hindi napigilan ni Rhian na tumingin sa gawi kung nasaan ito. Nakita niya ang matangkad na pigura ng lalaki na nakatayo sa hindi kalayuan. Ang suot nitong suit ay bagay na bagay na malapad nitong balikat, malaki at matikas parin nitong pangangatawan. Bagay na bagay ang itim na slacks sa mahaba nitong binti, nagmistula itong modelo na hindi binago ng nagdaang mga taon.
Mula sa kinatatayuan ni Rhian, nakikita niya ang perpektong profile nito.
Wala itong pagbabago... ang mukha, tindig, at boses nito ay nanatiling perpekto, na alam niya na kayang umagaw sa pansin ng kahit sino.
Si Zack Saavedra!
Nag-unahan ang kaba sa dibdib ni Rhian.
Hindi niya kailanman naisip na makikilala niya ang lalaking ito sa unang araw ng kanyang pagbabalik sa Pilipinas.
Ang damdamin na matagal nang natakpan ay biglang gustong kumawala, ngunit di nagtagal ay bumalik ito sa pagiging payapa. Malamig at walang ekspresyon na ngayon ang kanyang mga mata. Nang dahil sa lalaking ito, sa wakas ay magagawa niya ito nang hindi binabago ang kanyang ekspresyon.
Sa oras na ito, ang dalawang maliliit na bata na nagpunta sa banyo ay sa wakas ay lumabas na at sinabi kay Rhian sa nakakatuwang paraan na, "Mommy, tapos na kami!"
Biglang bumalik sa kanyang katinuan si Rhian, at halos tumigil ang kanyang puso sa kaba na baka makita ni Zack ang kanyang dalawang anak.
70% ang pagkakahawig ng mga ito sa dati niyang asawa, kaya kung makikita sila, madaling matutuklasan nito na kaniya ang mga bata.
Ayaw na niyang magkaroon ng anumang kinalaman sa lalaking iyon!
"T-tara na, okay. Kanina pa naghihintay sa atin ang ninang ninyo kaya halika na!" Pagkatapos sabihin iyon, hindi na siya naghihintay ng tugon ng dalawang paslit, dali-dali niyang hinila ang kanyang bagahe paalis.
Samantala, si Zack na nasa gilid ay may kausap sa telepono nang bigla niyang marinig ang isang pamilyar na boses kaya siya ay tumingin sa kabilang gawi.
Mula sa sulok ng kanyang mata, nagkaroon lamang siya ng ilang segundo upang mahuli ang isang pamilyar na pigura.
Rhian Fuentes——!!!
Siya ba iyon?
Bumalik na siya?
Agad na hinabol ito ni Zack gamit ang kanyang mahabang mga binti, ngunit ang pigura ay sumali na sa karamihan at nawala.
Nagdilim ang mga mata ni Zack, at ang galit sa kanyang mukha ay naging mas kapansin-pansin.
Ang babaeng iyon ay umalis pagkatapos abandonahin ng walang awa ang kanilang anak. Bakit bumalik pa siya?!
Habang palabas ng paliparan, kinakabahan si Rhian at patuloy na lumilingon upang kumpirmahin kung nahabol na ba sila ng lalaki.Sa kabutihang palad, hanggang sa makalabas sila ng gate ng paliparan, hindi na nila nakita ang pigura na iyon.Nakahinga nang maluwag si Rhian.Ang dalawang maliliit na bata, ay medyo nakaramdam ng kakaiba nang makita nilang halos bawat tatlong hakbang ay lumilingon ang kanilang ina sa daan.Gayunpaman, nakikita nila kung gaano kabalisa ang kanilang ina, alam nilang hindi ito ang tamang oras upang magtanong, kaya tahimik lang silang sumunod palabas."Rhian! Rio! Zian!"Isang boses ng babae ang kanilang narinig mula sa hindi kalayuan.Tumingin ang tatlo at nakita nila ang isang babae na nakasuot ng pormal ngunit magarang kasuotan sa kabilang dako ng kalsada, nakangiti na kumakaway ang kamay habang naglalakad patungo sa kanila.Nang makita ang papalapit na babae, ang tensyonadong puso ni Rhian ay unti-unting huminahon, at isang ngiti ang sumilay sa kanyang mukh
May hinala rin si Rhian sa kanyang isipan... Maaari bang pipi ang batang ito?Sa pag-iisip sa posibilidad na ito, mas lalo siyang naaawa sa batang babae, mahinahon niyang sinabi, "Ibigay mo ang kamay mo sa ate, okey?"Habang nagsasalita, iniabot niya ang kanyang kamay.Tiningnan siya ng batang babae nang may pagkakaba, at bahagyang bumilog ang kanyang mata ng marinig ang kanyang boses.Hindi nagmadali si Rhian, naghintay sa bata ng may pasensya.Matagal nag-atubiling ang batang babae bago maingat na iniabot kay Rhian ang kanyang kamay.Nakita ito ni Rhian, kaagad niyang hinawakan ng maingat ito, ngumiti at tinulungan ang bata na tumayo, siya ay nagkaroon ng pagkakataon na suriin itong mabuti.Umikli ang distansya nilang dalawa, ramdam ni Rhian ang malambot na katawan nito katulad ng kanyang dalawang anak, amoy gatas din ito.Lumambot ang puso ni Rhian, hindi niya maiwasang isipin ang kanyang anak na namayapa. Kung lumaki at nabuhay ang kanyang anak na babae, dapat ay ganito na siya ka
Kalmadong at hindi pinahalata ni Marga na pinisil niya ang kanyang palad, upang masaktan at maiyak, upang maipakita na siya ay tunay na nag-aalala.Tumingin si Zack sa kanya nang malamig ng ilang segundo. "Siguraduhin mo na totoo ang sinabi mo."Matapos ang ilang sandali, inilayo ni Zack ang kanyang tingin at lumapit kay manang Gina na naghihintay sa gilid, "May balita na ba mula sa pulis?"Sumagot si Gina nang may mabigat na tono, "Wala pa, master." Pagkatapos sabihin iyon, tiningnan niya ang kanyang master ng maingat at may pag-aalala. Ang Young lady ay mahal na mahal ng kanilang amo. Sa mga nagdaang taon, naging target ito ng maraming tao, dahil ito ay kaisa-isang anak ng pinakamayamang tao sa bansa na si Zack Saavedra. Sinusubukan na targetin ito ng mga kalaban sa negosyo, minsan na rin itong muntik madukot. Kaya naman ang kaniyang master ay mas naging protective sa anak nito.Ngayon ay hindi nila mahanap ang Young lady kahit saan, at kahit ang pulis ay walang balita, kaya't nai
Ang Romantic Restaurant ay isang pribadong restawran sa Pilipinas. Ito ay kilala sa maalalahaning serbisyo at masasarap na putahe. Bukas lamang ito para sa mga high-end na kostumer na may reserbasyon, at kailangang gawin ang reserbasyon isang buwan nang maaga. Kahapon, nakahanap si Jenny ng ilang koneksyon at nakakuha ng reserbasyon. Napaka-elegante rin ng pagkakaayos ng restawran. Bawat upuan ay hiwalay ng isang screen. May maliit na pintuan na kahoy sa harap, ngunit walang kisame. Kapag kumakain sa gabi, ang chandelier sa itaas ay nagbibigay ng magandang atmospera, na parang sinaunang panahon kung saan umiinom ang mga tao sa ilalim ng buwan. Pumasok ang ilang tao at umupo sa isang bilog na mesa. Hindi nagtagal, dumating na ang waiter dala ang mga pagkain. Nagaalala si Rhian na baka hindi maging komportable ang batang babae sa tabi niya, kaya't nakatutok siya rito, pinaghahainan ng pagkain at paminsang pinupunasan ang bibig nito. Nakaupo si Rio at Zian sa kabilang bahagi ni
May dalawang tao lamang sa loob ng silid. Nilibot ni Zack ang tingin niya sa buong silid at sa huli ay natutok ang kanyang mga mata sa kanyang anak. Ang batang babae ay nakaramdam ng sama ng loob dahil sa biglaang pag-alis ni Rhian. Nang makita niya ang kanyang ama, hindi siya natakot. Sa halip, tumalikod pa siya nang galit. Bahagyang dumilim ang tingin ni Zack. "Miss, okay ka lang ba?" Tahimik ang mag-ama, kaya't si Manny, ang assistant, ang siyang kumilos. Tiningnan siya ng batang babae, pagkatapos ay tumalikod muli nang galit at hindi siya pinansin. Maingat na tinignan ni Manny ang bata, at nang masigurong ligtas ito, huminga siya nang maluwag at bumalik upang iulat kay Zack. Tumango si Zack, pinagmasdan ang anak niyang tahimik, at pagkatapos ay inusisa ang taong nakaupo sa tabi ng kanyang anak. Nang magtama ang kanilang mga tingin, bumigat ang pakiramdam ni Jenny. Pinisil niya ang kanyang palad upang makontrol ang ekspresyon at hindi magpakita ng nerbiyos. "Nas
"Mommy, sino ba 'yung Zack? Bakit kailangan nating magtago sa kanya?" Nakikita ni Rio at Zian na natutulala ang ina, kaya't niyugyog nila ang kamay nito at nagtanong nang may pagdududa. Natauhan si Rhian, hinaplos ang mga ulo nila, at ngumiti nang parang walang anuman, "Hindi siya mahalagang tao, pero may kaunting alitan kami noon. Kayong dalawa, kapag narinig n'yo ang pangalang ito sa hinaharap, kailangan kayong lumayo, naiintindihan niyo ba?” Tumango nang sabay ang dalawang bata, "Naiintindihan namin, Mommy." Nang ilayo ng kanilang ina ang tingin, nagkatinginan ang dalawang bata, at puno ng kuryosidad ang kanilang bilugang mata. Ano kaya ang nangyari noon kina Mommy at Daddy? Mukhang hindi maliit ang kanilang hindi pagkakaintindihan! Tumango si Rhian, ngunit patuloy pa rin siyang nag-aalala tungkol kay Jenny, hanggang sa biglang magsalita muli ang mga bata. "Mommy, bigla tayong umalis kanina. Kung pinaghinalaan tayo ng taong iyon, madali niyang mate-trace tayo sa surve
Dalawampung minuto ang lumipas.Dahan-dahang huminto ang sasakyan sa Mansion ng pamilyang Saavedra.Hindi hinayaan ni Rain na may humawak sa kanya; sumandal siya sa upuan, dahan-dahan siyang bumaba ng sasakyan, at naglakad papasok nang walang sinasabi.Tahimik na sumunod si Zack.Pagkapasok ng mag-ama, narinig nila ang isang tawag..."Rain!"Nasa bulwagan si Marga, abala sa pag-browse sa kanyang cellphone nang marinig ang pagpasok ng iba, tumingin siya.Nang makita na si Rain, agad siyang tumakbo patungo sa kanya ng may kasinungalingan at mahigpit na niyakap ang maliit na bata, "Sa wakas ay bumalik ka na! Bakit ka umalis nang walang dahilan? Nag alala si Tita! Ayos ka lang ba? May sugat ka ba?"Habang sinasabi ito, sinuri niya ang katawan ng maliit na batang babae na may nerbiyos na ekspresyon.Nabigla si Rain sa kanya at medyo natigilan nang ilang sandali.Nang marinig ang mapanlinlang na boses ni Marga sa kanyang mga tainga, unti-unting bumalik ang kanyang mga mata sa pagiging walan
Diretso silang bumalik sa bahay. Si Rhian at ang dalawang bata ay gutom pa rin, kaya't inubos nila ang lahat ng mga pagkain na kanilang inuwi ni Jenny. Pagkatapos ng hapunan, umakyat ang dalawang bata sa kwarto para maligo. Tumingin si Jenny sa kanyang matalik na kaibigan nang may kahulugan, "Hindi ko maintindihan kung bakit ka nagtatago kay Zack? Di ba't nagkasundo kayong magdiborsyo noon? Bakit ka natatakot sa kanya ngayon? Umamin ka sa akin… totoo ba na mutual ang diborsyo? Kung oo, bakit na nagtatago sa kanya? May kasalanan ka bang ginawa noon sa kanya?” Nang matagpuan ang kanyang tingin, hindi sinasadyang ibinaba ni Rhian ang kanyang mga mata, nag-alinlangan nang matagal, at pagkatapos ay nagpasya siyang sabihin ang sitwasyon noon. "Rhian, nagawa mo iyon?!” Hindi inasahan ni Jenny na may lakas ng loob ang kanyang matalik na kaibigan na pa-inumin si Zack ng isang uri ng sèx drùg kaya ito nagdalantao sa kanyang mga anak. Hindi nakakagulat na nais niyang tumakas nang