Pakauwi nang bahay nila Rhian, gutom pa rin ang dalawang bata, kaya't inubos nila ang lahat ng mga pagkain na kanilang inuwi ni Jenny. Pagkatapos kumain ng dinner, nilapitan ni Rhian ang kambal pagkatapos maghugas ng kanilang pinagkainan, “Umakyat na kayo sa taas mga anak, maligo na kayong dalawa,” “Okay po, mommy!” Sagot ng dalawa. Nang makaakyat ang mga bata, tumingin si Jenny sa kanyang matalik na kaibigan nang may kahulugan, "Hindi ko maintindihan kung bakit ka nagtatago kay Zack? Di ba't nagkasundo kayong magdiborsyo noon? Bakit ka natatakot sa kanya ngayon? Umamin ka sa akin… totoo ba na mutual na desisyon ang inyong diborsyo? Kung oo, bakit ka nagtatago sa kanya? May kasalanan ka bang ginawa noon sa kanya?” Usisa nito. Nang magtagpo ang kanyang tingin, nagbaba ng tingin si Rhian, nag-alinlangan nang matagal kung sasabihin ba sa kaibigan ang sitwasyon noon, sa huli ay nagpasya siyang sabihin ang totoo. "Rhian, nagawa mo iyon?!” Hindi inasahan ni Jenny na may lakas ng
**Saavedra Family Mansion.** **Malamig na gabi.** Tahimik na pumasok si Zack sa kwarto ni Rain at inayos ang kumot na kanyang itinapon. Ang maliit na batang babae ay mahimbing na natutulog. Tumingin si Zack sa kanya ng ilang sandali bago lumabas. Paglabas niya, nakita niyang papalapit si Manny at nag-ulat, "Master, pumunta ako sa restaurant na iyon para tingnan, pero sira ang surveillance ng restaurant at wala akong nahanap na kahit ano." Nang marinig ito, bahagyang kumunot ang noo ni Zack, "Ano ang ibig mong sabihin na walang natagpuan na kahit ano?" Kaduda-dua, sira ang surveillance ng restaurant? Mukhang medyo nahihiya si Manny at nag-atubiling sumagot, "Marahil ay coincidence lang. Sa katunayan, ang Madam... Hindi, si Miss Fuentes ay matagal nang nawala. Wala tayong balita tungkol sa kanya sa mga nagdaang taon. Malamang na hindi siya biglang magpapakita sa bansa." Nang matapos siyang magsalita, nakita niyang biglang sumeryoso ang mukha ng kanyang master. Naisip n
Sinundan ni Rio ang linya ng kanyang paningin at nakita ang batang babae na nakilala nila kahapon. Bahagyang kumurba ang magandang kilay ng maliit na batang babae. Sa oras na ito, si Rain ay nakatingin din sa kanila at pumapalakpak kasama ang ibang mga bata. Nang makita silang nakatingin sa kanya, nagkaroon ng bahagyang kasiyahan sa kanyang mga mata na parang tuwang-tuwa. Hindi niya inaasahang makikita ang dalawang bata na lalaki dito. Bagamat isang beses pa lamang silang nagkita, hindi niya maipaliwanag kung bakit nahihirapan siyang hindi sila magustuhan. Ngunit habang nakatingin siya sa kanila, naunang ibinaba ni Rio at Zian ang kanilang mga tingin. "Okay, kayong dalawa, maupo na kayo. May dalawang bakanteng upuan doon. Puwede ba kayong magsama?" Itinuro ng guro ang dalawang bakanteng upuan sa tabi ni Rain. Napatigil sandali sina Rio at Zian, ngunit wala silang sinabi. Tumango sila nang masunurin at pumunta sa upuan. Nang makita ang dalawang bata na lalaki na lum
Nang makita siya na biglang humarang sa harap ni Rain, napaatras si Cherry. Sabi ni Rio nang may katigasan: "Hindi ka ba tinuruan ng nanay mo kailangan mong humingi ng tawad kapag may nagawa kang mali. Itinulak mo siya, kaya dapat kang humingi ng tawad sa kanya!" Bagamat bata pa, may natural na kapangyarihan siyang taglay kapag nagpakita ng seryosong mukha. Napaatras si Cherry sa takot, tumingin sa paligid, umaasang may ibang bata na magsasalita para sa kanya. Matapos ang mahabang sandali, nang walang sumuporta sa kanya, nahirapan siyang ipagtanggol ang sarili, "Ako, ako ay..." Nag-"ako" siya ng matagal, ngunit hindi mailabas ang iba pang mga salita. Nang makita ang kanyang namumula na mukha, si Zian ay naglakad papalapit sa kanya, "Cherry, dapat maging mabait ka, hindi ka dapat nananakit sa iba, ito ay masamang asal. Hindi pinapayagan ang mga bata na makipag-away. Kaya, dapat kang humingi ng tawad sa kanya!" Kung ikukumpara kay Rio, mas malambot ang tono ni Zian, nguni
Walang alam si Rhian tungkol sa nangyari sa kindergarten. Pagkatapos niyang umalis sa kindergarten, nagpunta siya upang mag-ulat sa research institute na itinatag ng kanyang guro sa Pilipinas. Pagpasok niya sa institute, nakita niya ang isang guwapo at elegante na lalaki na nakasuot ng maayos na shirt at pantalon na papalapit sa kanya. "Doktor Fuentes, welcome back. Natutuwa akong makatrabaho ka muli." Nakatayo si Zanjoe Rodriguez sa harapan at iniabot ang kamay sa kanya ng may paggalang. Bahagyang tumango si Rhian, inabot ang kanyang kamay upang makipag-shake, at pagkatapos ay agad na binawi ito. Si Zanjoe Rodriguez ay nakatrabaho din ang team ni Lu Mendiola sa ibang bansa at nagsagawa ng maraming research and development na gawain. Sa panahong iyon, si Zanjoe ang nagsilbing assistant. Nagtapos siya mula sa isang kilalang unibersidad, at ang kanyang kakayahan ay minsang kinilala nila ni Doktor Lu Mendiola, kaya naman siya ang napili nito noon na maging tagasunod. Porma
Nang marinig ang kanyang tanong, nabura ang ngiti ni Zanjoe, bumuntong-hininga ito bago nagsalita, "Sinasubukan naming lutasin ang tungkol sa bagay na ito.” Nanatiling nakikinig si Rhian, naghintay sa mga susunod na paliwanag ng lalaki. "Kamakailan lang ay nakipag-ugnayan ako sa isang supplier ng mga materyales medikal. Inungkat ko na ang pangmatagalang pakikipag-cooperate sa kanila. Kailangan na lang naming pumirma ng kontrata. Napagkasunduan na ang oras ng pagpirma, na gaganapin bukas ng hapon.” Ang dahilan kung bakit hindi naging maayos ang mga bagay nitong nakaraan ay dahil ang institute ay under ng konstruksyon sa mga sandaling iyon. Maraming komplikado at maliliit na bagay ang kailangang ayusin, at hindi gaanong maalam ang mga tauhan. Ngunit sa sandaling ito, sa wakas ay nasa ayos na ang lahat. Bukod pa dito, ang mga materyales medikal sa Pilipinas ay pangunahing minomonopolyo ng malalaking dealer ng materyales, at ang supply ay hindi naaayon sa demand. Dumagdag pa, mg
Bahagyang nagsalubong ang mga kilay ni Zack, at may bahagyang inis na dumaan sa kanyang mga mata. Mali ba ang nakita niya muli? Ayos lang sana kung nangyari ito isang beses o dalawang beses, ngunit dalawang sunud-sunod na araw na niyang nakita ang pigura sa magkaibang lugar. Ngunit... ang pigura ay biglang naglaho sa kanyang paningin, at pagkatapos ay wala nang bakas. Hindi napigilan ni Zack ang pag-ngisi at inalis ang kanyang tingin. Nahihibang na siya, kaya patuloy niyang iniisip ang babaeng iyon! Matagal ng naghintay si Manny, at nang hindi niya makita ang kanyang amo na humakbang, nagtanong siya nang may pag-aalangan. “Master, matagal na silang naghihintay, hindi ba tayo papasok?” Pumikit si Zack, inayos ang kanyang mga emosyon, at tumugon nang kalmado, “Tara na.” Pagkatapos, humakbang siya ng malaki at naglakad papasok. Mabilis naman na sumunod si Manny. ... Nang dumating sina Rhian at Zanjoe sa silid, naroon na ang mga tauhan ng institute. Inanyayahan ni
Mas mabuti ng hindi na lang magdulot ng problema. Nang maisip ito, muling humingi ng pasensya sa Rhian sa lalaki. "Pasensya na talaga, ayos ka lang ba?" Lasing ang lalaki, kaya naman maingat siyang humingi muli ng tawad. Pagkatapos niyang magsalita, biglang ngumiti ng malisyoso ang tao sa kanyang harapan, at lasing din ang kanyang boses, "L-Little beauty... kung ayos ba ako o hindi, malalaman mo kung sasamahan mo akong uminom! Kung mapasaya mo ako, hindi na kita gagalawin ngayon!" Bahagyang kumunot ang noo ni Rhian, alam niyang ang tao sa kanyang harapan ay halatang lasing at wala sa katwiran, kaya hindi na niya balak itong bigyang-pansin. Niyuko niya ang kanyang ulo at sinubukang lumakad sa gilid niya. Nang siya ay lumakad palayo sa lasing, muling umingay ang boses ng lasing, “Huwag kang umalis, little beauty! Mayaman ako…. Basta't sumama ka sa akin at paligayahin ako, garantisado na magiging maganda ang buhay mo magpakailanman!" Habang sinasabi ito, tumawa ng malakas ang lal
"Mr. Florentino," maingat niyang tinawag ang matanda. Matagal nang naghihintay ang matanda at nakatulog sandali. Nang marinig ang boses ni Rhian, dumilat ito. Matapos ang ilang sandali, nakabawi siya at ngumiti kay Rhian, "Nandito ka na pala, Doktor Rhian? Narinig ko kay Gino na ikaw mismo ang nag-alok na suriin ang aking kalusugan. Salamat dahil naalala mo pa ako, Doktor Rhian.” Ngumiti si Rhian bago, inilapag ang kahon na dala, at sinimulang suriin ang pulso ng matanda. Pagkatapos ng pagsusuri, tumayo si Rhian, "Ang kondisyon ay gumaling at naging stable na. Sa kalusugan mo, Mr. Florentino, kailangan mo lang ng ilang panahon ng pahinga at magiging normal na ang lahat." Ngumiti ang matanda at tumango, "Nararamdaman ko rin na ang aking katawan ay unti-unting bumabuti, lahat ng ito ay dahil sa iyo." Ngumiti si Rhian ngunit hindi nagsalita. Tumingin siya kay Gino na nakatayo sa harapan niya at sinabi ng may ngiti, "Pumunta ako dito ngayon dahil may nais akong hilingin kay Mr. Flore
"Huwag ka nang magalit tungkol sa bagay na ito. Sa huli, responsibilidad ko ito. Mag-iisip ako ng paraan," sabi ni Rhian at ngumiti upang pakalmahin ito, umakto siya na tila kalmado. Ngunit nararamdaman ni Zanjoe na hindi makatarungan para kay Rhian, at pati na rin para sa kanilang research institute. "Hindi ba't ang Florentino ay isang malaking kumpanya? Mahalaga ang mga binitawan nilang salita, dapat ay tuparin nila ang kanilang mga pangako?" Medyo napatigil si Rhian sa kanyang sinabi. "Sa simula, maraming doktor ang hindi kayang gamutin ang sakit ni Mr. Florentino. Sa huli, ikaw lang ang nakagawa ng paraan para gumaling siya. Nangako ang pamilya nila na ibebenta nila ang mga gamot sa kalahating presyo, pero ngayon nagbago sila ng desisyon!" Tumataas ang galit ni Zanjoe. "Kung alam ko lang na magiging ganoon ang pamilya nila, hindi ko na sana inirekomenda sa'yo na gamutin si Mr. Florentino!" Nang marinig ang mga pagmamaktol na parang bata ni Zanjoe, natawa na lang si Rhian
Ngunit sa anong dahilan? Lito pa si Zanjoe kaya napakamot ito sa kilay. May isang pagdududa si Rhian, kaya't mahina niyang ipinaliwanag kay Mike, "Hindi, sigurado ako na hindi si Zack ang may gawa." Kumunot ang noo ni Mike at nagtanong ng may duda, "Kung hindi siya, sino pa ang puwedeng may kagagawan nito bukod sa kanya?” "Itong mga bagay na ito, hindi na mahalaga," sagot ni Rhian at binaba ang mata, may mapait na ngiti sa labi, "Senior, huwag mo nang pakialaman pa ito. Personal na bagay ko ito. Nahihirapan akong magdulot ng abala sa institute. Ayokong makaapekto pa sa iyo." Tahimik si Mike ng ilang segundo at nagtanong ulit, "So, alam mo na kung sino ang nasa likod nito? Hindi ako makikialam, pero kailangan mo akong sabihan kung ikaw ay maaring mapahamak." Nag-isip si Rhian ng ilang segundo at seryosong sumagot, "Ang gustong gawin ng kabilang panig ay itaboy ako mula sa bayan, kaya't nagsimula sila sa institute. Huwag mag-alala, kung kinakailangan, aalis na lang ako. Kapa
Matapos ang ilang tawag, ang tanging nakuha nila ay ang malaman ang tunay na layunin ng mga partner at ang may taong tumatarget sa kanila sa likod ng mga pangyayari. Ngunit ang mga kinakailangang materyales para sa kanilang mga proyekto ay hindi pa rin dumating. Dahil sa pag-aalala, naisip ni Rhian si Mike. Noong huling pagkakataon na pumunta siya sa isang exchange meeting, naaalala niyang sinabi ni Mike na plano niyang mag-develop sa Pilipinas at malamang ay mananatili ito sa bayan. Dahil sa reputasyon ni Mike sa larangan ng medisina at ang posisyon ng pamilya Gazini sa San Isidro, sigurado ay may koneksyon ito. Nang maisip ito ni Rhian, bahagya siyang nakaramdam ng pag-asa, kaya sinabi kay Zanjoe, "Tatawag ako sa isang kaibigan." Kinuha niya ang kanyang cellphone at tinawagan si Mike. Nang agad na sumagot si Mike, ang malumanay niyang tinig ay narinig mula sa kabilang linya, "Rhian, napatawag ka. May problema ba?" Nag-atubili si Rhian ng ilang segundo, iniisip na mula
Tanging silang dalawa lamang ni Zanjoe ang nasa opisina, at kapwa seryoso ang kanilang mga mukha. "Naalala mo pa ba ang ginawa ng Suarez sa atin noong nakaraan?" tanong ni Zanjoe habang nakakunot ang noo. Pagkarinig nito, bahagyang kumunot ang noo ni Rhian, at naalala niya ang karanasang tila tinarget sila ni Marga noong bagong balik siya sa bansa. Noon, sa utos ni Marga, halos lahat ng mga supplier ng gamot sa bayan ay biglang tumigil sa pakikipagkooperasyon sa kanila. Ang mga supplier na ito, na dati namang maayos ang pakikitungo sa kanya, ay basta na lang tumigil sa paghatid ng kanilang mga pangangailangan nang walang paliwanag. Tiyak na may nasa likod ng pangyayaring iyon. Ngunit sino ang taong ito sa pagkakataong ito? Mabigat ang tingin ni Rhian habang naguguluhan ang kanyang isip. Ang huling paghihirap na ginawa ni Marga ay nalampasan na nila, kaya malamang ay hindi na nito gagamitin ang parehong paraan laban sa kanila. Bagamat hindi tuwirang sinabi ni Zanjoe, malinaw na n
Dahil napuyat siya kagabi, mahimbing ang tulog ni Rhian. Kinabukasan, nagising si Rhian sa tunog ng cellphone. Pagkagising, bahagya pa siyang tuliro. Kinapa niya ang kama nang matagal bago niya nahanap ang pinanggagalingan ng tunog. Kinuha niya ang cellphone, tiningnan ang pangalan ng tumatawag, at sinagot ito nang wala pa sa wisyo. Sa kabilang linya, narinig niya ang balisang boses ni Zanjoe, "Doktora Fuentes, may problema tayo.” Agad na natauhan si Rhian, tumayo mula sa kama, at kahit paos ang boses ay agad siyang nagtanong, "Bakit, ano ang nangyari?" "May batch tayo ng mga gamot na dapat dumating kaninang umaga, pero hanggang ngayon, wala pa ring balita o kahit anino nito," sagot ni Zanjoe na halatang nag-aalala. Karaniwan nang napapanahon ang mga supplier ng gamot na ka-partner ng kanilang institusyon. Dati, pagdating ng umaga, natatanggap na nila agad ang mga gamot bago mag-umpisa ng trabaho. Ngunit ngayon, masyado nang naantala ang pagdating ng mga ito. Kung hindi maihahati
Pumikit si Marga at nagkunwaring natutulog. Pagkalipas ng ilang sandali, narinig niya ang mahinang usapan ni Dawn sa labas ng silid. "Suriin mo kung ano ang ginagawa ni Rhian mula nang bumalik siya sa bansa." Mukhang nakuha na ng kausap ang impormasyon at iniulat ito kay Dawn. Muling nagsalita si Dawn, "Naiintindihan ko. Sa ganitong kaso, ipagbigay-alam sa lahat ng supplier ng gamot sa bayan. Sinuman ang magbibigay ng mga gamot sa babaeng ang apelyido ay Rhian ay kalaban ng pamilya Saavedra!" Agad namang sumang-ayon ang kausap niya. Nang marinig ang papalapit na mga yapak ni Dawn, mabilis na inayos ni Marga ang ekspresyon sa kanyang mukha at nagkunwaring mahimbing ang tulog. Tumayo si Dawn sa gilid ng kama, tinitingnan ang pagod na mukha ni Marga. Punong-puno ang kanyang mga mata ng lungkot at awa. Anim na taon na ang nakakaraan simula ng umalis si Rhian ng bansa. Hindi na siya dapat bumalik! Sa pagkakataong ito, anuman ang mangyari, papalayasin niya si Rhian sa kanilang buhay!
Nang marinig ni Dawn na napakahalaga ni Rain kay Marga, at naalala ang pagtanggi ni Zack sa kanyang sinabi, bahagyang sumilay ang inis sa kanyang mga mata. Sa kanyang palagay, kung pinalapit lamang ng kanyang anak si Rain kay Marga nitong mga nakaraang taon, hindi sana naging ganito ka-dependent si Rain kay Rhian. Sa ganoong paraan, hindi na sana nila kailangang dumayo pa upang ipaubaya si Rain sa babaeng iyon. Bahagyang ngumiti si Marga na may halong pagsisisi, "Sa totoo lang, naiinggit pa rin ako kay Miss Fuentes. Naiinggit ako na sa ganoon kaikling panahon, nakuha niya ang pagmamahal ni Rain. Kung nagustuhan lang din sana ako ni Rain nang ganito..." Habang nagsasalita, nakatutok ang mga mata ni Marga sa mukha ni Dawn. Pagkarinig nito, bahagyang kumunot ang noo ni Dawn, "Ano ba ang sinasabi mo? Ikaw ang magiging ina ni Rain balang araw. Mas mamahalin ka rin niya kalaunan. Sinabihan ko na ang babaeng iyon na kung magkakaroon pa siya ng ugnayan sa anak at apo ko ay hinding-hin
Habang nakatingin sa natapos na tawag, masama ang ekspresyon ni Dawn. Kahit nang huminto na ang sasakyan sa ospital, hindi pa rin nawala ang galit sa mukha ni Dawn. Ang kasal nina Zack at Marga ay naantala nang maraming taon, at ngayon ay tila balak pa ng kanyang anak na tuluyang tapusin ito! Hinding-hindi siya papayag! Pagdating niya sa pintuan ng silid ni Marga, inalis ni Dawn ang kanyang galit sa mukha, at pumasok nang mabilis na may nag-aalalang ekspresyon sa mukha. Pagkakita niya kay Marga na nakakulob sa kama at tila mahimbing na natutulog, binagalan ni Dawn ang kanyang hakbang dahil sa awa at pinagmasdan siya mula sa ulunan ng kama. Sa panahon ng kanyang pagkasugat, labis na naghirap ang bata at kitang-kitang pumayat ito nang husto. Bagamat natutulog, nakakunot pa rin ang kanyang kilay, at hindi maganda ang kulay ng kanyang mukha. Pagkakita sa itsura ni Marga, mas lalong nadagdagan ang pagkahabag ni Dawn, at napakalambot ng kanyang boses, "Iha, narito na ako." Pagkarinig