Parang lumulutang sa alapaap si Janina na kanina pa ngumingiti at tumatawa na mag isa. Kanina pa ito gustong komprontahin ni Lucine subalit sa tuwing magtatangka siya, wala sa linya ang mga sinasagot ng kasama niya. Bigla tuloy siyang napatanong sa sarili kung tama ba na isinama niya pa si Janina sa pagbili ng mga kasangkapan sa kabilang bayan. " Nabili na natin lahat ng mga nasa listahan, " ani Lucine matapos guhitan ang huling nakalista sa papel na hawak niya. " May gusto ka pa bang daanan? Baka may bibilhin ka? " " Kape, " wala sa sariling sambit ni Janina. " Hindi ko akalaing masarap pala ang kapeng barako. Mapait pero masarap...sobrang sarap." Nagsalubong ang kilay ni Lucine saka siya tinignan. " Hindi na kita maintindihan kanina pa, Janina. Siguradong puyat ka lang kaya ka lutang. Hayaan mo, sa susunod hindi na kita pipiliting sumama saakin. " " Hindi, sasama ako! " tila bumalik na ito sa katinuan. " Kailangan ko lang talaga ng kapeng barako sa umaga para magising ako. Lalo
Walang emosyong pinagmamasdan ni Venice ang kabuan ng lupang inaapakan niya ngayon. Malawak at wala naman siyang nakikitang problema sa lugar. Presko ang hangin at maganda ang puwesto ng araw sa kinatatayuan niya, saktong-sakto sa mga balak niyang itanim na mga bulaklak. " Madame, kumusta ho ang paglilibot niyo? " tanong ng katiwala sa lupang binili ng kaniyang ama. " Pasado ho ba ito sa proyektong plano niyong itayo rito? Baka po may mga katanungan kayo, nakahanda po akong sagutin 'yan. " Pinilit niya ang sariling ngumiti. " May nakita ho akong balon sa likod ng kubo. Sinilip ko pero parang walang lamang tubig at hindi rin kaaya-aya iyong amoy. " " Ah, maaayos po 'yon, huwag kayong mag-alala. Ilang taon din ho kasing hindi nagamit kaya ginawang tambakan ng mga kung anu-ano. Madali na lang pong maayos 'yan dahil mayroon din namang maliit na lawa malapit dito, Madame. Kami na po ang bahala doon. " Napatango siya at muling nilibot ng tingin ang lupain. Klaro ang lahat, malinis at w
" Pinatatawag niyo raw po ako? " Pagkapasok na pagkapasok niya sa opisina, parang gusto niyang umatras bigla nang makita sa loob si Venice na prenteng nakaupo sa sopa. Masama ang tingin nito sa kaniya na hindi na rin naman bago pa sa kaniya. " Oo, maupo ka. Kadarating mo lang ba? " tanong ng kaniyang ama habang inaayos ang mga papel na nasa ibabaw ng mesa nito. " Opo, halos kadarating ko nga lang, " hindi siya umalis sa kinatatayuan niya. Wala siyang balak magtagal sa opisina nito lalo na't kasama niya si Venice. " Ano po ba ang dahilan at pinatawag niyo ako? Importante po ba ang sasabihin ninyo? Mayroon pa kasi akong kailangan gawin sa kwarto." " Kung nagmamadali ka, umalis ka na. Para namang pinipilit ka, " pagpaparinig ni Venice ngunit hindi ito pinansin ni Lucine at nanatili ang tingin sa ama, hinihintay na sabihin ang dahilan kung bakit siya pinatawag. " Gusto ko lang sana kayong tanungin kung mayroon ba kayong importanteng gagawin sa darating na linggo? Kung mayroon man, p
" Mahal, bakit parang malungkot ka ngayon? May problema ba? " Napatingin si Venice sa likuran nang marinig ang pamilyar na boses na matagal na niyang hindi naririnig. Yumakap ito mula sa kaniyang likuran at ramdam niya ang mainit na hangin na tumatama sa kaniyang leeg dahilan upang siya ay mapangiti. " May iniisip lang ako... " aniya saka binalik ang tingin sa dagat kung nasaan sila. Sariwa ang hangin, kalmadong paligid at maganda ang mga tanawin. Pakiramdam niya'y nasa isa siyang paraiso at sila lamang dalawa ang naririto. Masaya ang puso niya ngunit mayroong kirot na hindi n'ya batid kung saan nanggagaling. " Sampung taon simula ngayon, sa tingin mo ilan na kaya ang anak natin? " rinig niyang tanong nito. " Siguro mga dalawa o tatlo? " aniya saka umalis sa pagkakayakap upang harapin ito. " Mahilig ka nga pala sa mga bata, ano? Bakit? Ilan ba ang gusto mo? " " Depende kung hanggang ilan ang kaya mo. " Lumawak ang ngiti nito saka siya mabilis na hinalikan sa ilong. " Mas marami,
Simula nang mabasa ni Lucine ang isang bahagi ng dyaryo patungkol sa kaniyang ama, hindi na naalis sa isip niya ang ideya na maaari ngang ipakilala siya nito sa publiko bilang anak kagaya na lamang ng sinabi ni Venice. Kahit anong isip niya, hindi niya mahanap ang dahilan kung bakit kailangan itong gawin ni Logan gayong ginamit niya pa itong banta noon. " Salubong na salubong ang kilay mo. Masama pa rin ba timpla mo dahil sa nangyari kanina? " Nabalik siya sa wisyo nang marinig ang boses ni Janina na nakatayo sa harapan niya. Nasa loob siya ng kahera habang ito'y nasa labas at nakasandal sa nagsisilbi niyang mesa. " Hindi, may iniisip lang ako, " aniya saka tumingin sa paligid nila upang makita kung mayroon pa bang parokyano sa karinderya. Hapon na at paubos na rin ang mga putahe nila, hinihintay na lang nila kung may mga papasok pa bago sila mag desisyong magligpit upang magsara. " Siya nga pala, alam mo ba kung saan ang bahay ni Morriss? " Nabalik ang kaniyang tingin kay Janina
Hindi kalakihan subalit hindi rin naman masikip ang bahay kung nasaan si Janina ngayon. Maraming mga gamit sa paligid at nagkalat din sa sahig ang ilang mga laruan na batid niyang sa mga bata na nasa harapan niya ngayon. " Ate, ano po pala pangalan niyo? " tanong ng kinse anyos na babae na si Mira—iyong tinulungan niyang bata kanina na makatakas sa asong humahabol dito. " Ako si Janina. Puwede niyo akong tawaging ate Nina kung gusto niyo. " Nakangiti niyang sagot saka tumingin sa dalawa pang bata sa harap niya. Wari niya'y hindi magkakalayo ang mga edad nito kung pagbabasehan ang mga hitsura. Magkakamukha, lalo na 'yong bunsong lalake sapagkat nakikita niya rito si Morriss. " Ah, siya po si Moises, bunso po namin. Limang taong gulang po siya. " Tinapik ni Mira sa balikat ang bunsong kapatid na tila nakaramdam ng hiya dahil sa tingin ni Janina dahilan upang ito'y tumayo at nagtatakbo patungo sa kusina kung saan naroroon si Morriss. Napailing na lamang si Mira habang natatawa. " Ma
Ang mga mata ni Lucine ay tila nakadikit na sa kisame o dingding ng kaniyang silid habang lumilipad ang kaniyang isip. Nakahiga siya sa kama, katabi ang malaking kahon na naglalaman ng damit na susuotin niya para sa selebrasyon na magaganap ngayong araw. Galing ito sa kaniyang ama na iniabot sa kaniya kaninang umaga ngunit wala pa rin siyang ginagawa kung hindi ang humilata. Iniisip kung tama ba ang desisyon niyang pumayag na sumama sa kanila gayong hindi naman niya hilig ang dumalo sa mga selebrasyon na mararangya ang makakasalamuha niyang mga tao. " Lucine? Nandiyan ka ba sa loob? " Napabangon siya sa kama nang marinig ang katok at boses ni Logan sa labas ng kaniyang silid. Tumayo siya at naglakad patungo sa pinto upang buksan ito at pareho silang nagulat dahil sa nakita." Bakit hindi ka pa gumayak, Lucine? Narito na ang mag aayos sa'yo, " wika ni Logan habang pinagmamasdan ang kabuuan ng anak niya na nakasuot pa rin ng pantulog na kanina pa niyang umaga nakita. " Hindi ho ba pu
Halos kalahating oras ang naging byahe nila patungo sa lugar na paggaganapan ng selebrasyon at nang sila'y makarating, gaya ng inaasahan ay napakarami na ng mga tao. May mga medya rin sa labas at sinalubong sila ng kislap ng mga kamera at mga pagbati mula sa iba't-ibang mga tao at organisasyon. Ang kaniyang ama at madrasta ay ang nangunguna sa paglalakad sa pulang karpet patungo sa loob ng hotel kasunod si Venice na todo ngiti rin sa mga sumasalubong at bumabati sa ama, habang si Lucine ay dire-diretso lang sa paglalakad at walang pakialam sa mga tao sa paligid niya. " Señorita Lucine, isang ngiti naman sa camera, " wika ng isa sa mga kumukuha ng litrato dahilan para mapatingin din sa kaniya ang iba. Hindi niya alam kung paano nito nalaman ang ngalan niya pero ngumiti na lamang siya at doon ay sunod-sunod na itinutok sa kaniya ang kamera kasabay ng hindi mabilang na kislap at tunog ng mga ito. Ramdam niya ang masamang titig ni Victoria at Venice na animo'y inagawan niya ng entablado
Unang-una sa lahat, gusto kong magpasalamat sa mga nakaabot sa puntong ito. Maraming salamat po sa mga nagbasa, nagbabasa at babasa pa lamang nitong nobela. Finally, tapos ko na siya at sobrang saya sa pakiramdam dahil ito ang unang pagkakataon na makapagsulat ako ng nobela na mayroong 100 chaptes pataas. Ito rin ang unang pagkakataon na lumikha ako ng akda na napaka komplikado ng daloy ng kuwento at sobrang komplikado rin ng mga tauhan. Pati ako ay sumasakit ang ulo dahil sa mga desisyon nila sa buhay. Lol. Actually, medyo natakot ako habang isinusulat ko ang ilan sa mga mabibigat na eksena dahil ang ilan sa mga 'yon ay alam naman nating lahat na nangyayari talaga sa totoong buhay. Kathang isip lamang ang nilalaman nitong nobela, ngunit hindi ko maiwasang iugnay ang mga totoong kaganapan saating mundo at sa mundo ng mga tauhan dito. Maraming pagkakatulad, ngunit marami ring pagkakaiba. Iyong tungkol sa kabitan, hindi talaga ako ganoon ka-confident na isulat 'yong mga eksena na 'yon
Hindi na halos makita ni Morriss ang mukha ni Janina dahil sa malaking palumpon ng mga kulay pulang rosas na hawak nito. " Bati na tayo? " may lambing na tanong ni Morriss, umaasa na ngumiti na ang asawa kahit na hindi niya ito halos makita. " Huwag ka ng magtampo. Hindi ko naman kasi nakalimutan ang anibersayo ng kasal natin. Ikaw lang ang nag isip noon. " Binaba ni Janina ang palumpon ng rosas sa mesang nasa harap nila saka ito tumayo ay pumamewang sa kaniya. " Huwag mo akong idaan sa bulaklak, Morriss. Alam mo naman na tuwing sasapit ang ala-dose ng hating-gabi, doon natin isini-celebrate 'yong anniversary natin 'di ba? Tatlong taon na natin 'yon ginagawa kaya dapat alam mo na 'yon. Aminin mo na lang kasi na nakalimutan mo. " " Hindi ko nakalimutan, Janina. Maniwala ka, " ani Morriss, " Oo aaminin ko, hindi kita nasamahan sa pagsalubong ng anibersayo natin kaninang madaling araw pero hindi ibig sabihin noon ay nawala sa isip ko ang tungkol dito. " Ipinag-krus ni Janina ang bra
Halos liparin na ni Amadeus ang pasilyo ng ospital kung saan dinala si Lucine. Wala siyang pakialam kung may masagi siyang mga tao sa paligid niya sa kagustuhang makita at malaman kung ano ang kalagayan nito. Hindi niya gustong paniwalaan ang sinabi ni Venice. Ayaw ito tanggapin ng utak niya dahil hangga't hindi niya ito nakikita, wala siyang kahit na sinong paniniwalaan. " Nasa Emergency room na po siya. Maghintay na lang po kayo dito sa waiting area, " pigil ng nars kay Amadeus nang magtangka itong pumasok sa pinto ng silid kung saan naroroon si Lucine. " Kailangan ko siyang makita... " Hinihingal niyang saad saka hinawakan sa magkabilang balikat ang nars. " Pakiusap, hayaan niyo akong makita siya..." " Pasensya na po, pero hindi pa po kayo puwedeng pumasok sa loob. Hintayin niyo na lang po ang paglabas ng Doctor dito, " saad ng nars. Nais pang magpumilit ni Amadeus subalit may humawak sa kaniyang balikat, si Owen at kasama nito si Morriss. " Señor, hintayin na lang natin na l
Walang nagbabantay na guwardiya sa labas noong pumasok ang sasakyan ni Amadeus. Hindi man niya batid kung paano nagawang makapasok ni Logan nang hindi dumadaan sa butas ng karayom, may kutob naman siyang mayroon itong kinasabwat sa loob kaya ganoon na lamang ito nakapuslit nang walang kahirap-hirap. Mabilis na bumaba ng sasakyan si Amadeus nang makarating sa tapat ng mansyon. Hindi na siya nag abalang iparada pa ito sa garahe dahil sa pagmamadaling makaabot sa eksaktong oras na ibinigay sa kaniya ni Logan. " Señor... " Sumalubong ang lahat ng mga kasambahay kay Amadeus nang makapasok ito sa pintuan. Lahat ay nababalot ng takot ang mga mukha, walang magawa kung hindi manatiling tahimik upang masiguro ang kaligtasan ng bawat isa. " Nasaan siya? " tanong ni Amadeus, inilibot niya ang tingin sa kabuuan ng sala at napako ang kaniyang tingin sa sahig nang makitang may basag-basag na gamit. " N-nasa loob po siya ng komedor..." sagot ng isang kasambahay na siyang unang tinutukan ng bar
" Señorita, hindi ho ba't kotse 'yon ng Señora Venice? " saad ng drayber ni Lucine sabay turo sa isang pamilyar na sasakyang lumiko sa looban. Kumunot ang noo ni Lucine, kabisado niya ang pasikot-sikot sa bayan nila at sa loobang pinasukan ng kotse ni Venice, alam niyang lugar ito ng isang inabandunang gusali. " Sundan po natin, " ani Lucine, hindi niya alam kung bakit bigla siyang kinutuban ng hindi maganda. Malapit na sila sa bahay ampunan ngunit nais niyang alamin kung anong dahilan ng pagpunta ni Venice sa lugar na wala namang halos katao-tao. Mabagal ang takbo ng kanilang sasakyan habang lihim na sumusunod sa kotseng pagmamay-ari ni Venice. Ilang sandali lang ay huminto ito sa isang bakanteng lote. Inabangan ni Lucine na may bumaba ngunit ilang minuto na ang nakalipas, nanatili ang sasakyan kung saan ito huminto. Wala siyang nakikitang tao sa paligid, walang lumalapit sa kotse o lumalabas mula rito. Binaba ni Lucine ang tingin sa plaka upang masigurong ito nga ang kotse ni
Nakababa ang tingin ni Lucine sa tiyan ni Venice na nakatayo sa kaniyang harapan. Hindi niya maalis ang tingin rito, ngayon lamang niya napansin ang umbok sa tiyan nito dahil sa damit nitong suot na tila kumo-korte sa katawan dahil sa kanipisan. " Ano ba ang sasabihin mo saakin? " tanong ni Venice, ipinag-krus ang mga braso habang hinihintay ang sasabihin ni Lucine. " Kasi ako wala namang sasabihin sa'yo, kaya magsalita ka na bago pa kita layasan. "Binalik ni Lucine ang tingin sa mga mata ni Venice. " Mahal mo ba si Amadeus? "Kumawala ang sarkastikong ngiti kay Venice. " Anong klaseng pagtatanong 'yan Lucine? Ganiyan ka pa ka-desperadang sirain muli ang relasyon namin? "" Napakarami mong sinabi. Isa lang ang tinanong ko at oo o hindi lang ang isasagot mo, " walang ekspersyong wika ni Lucine dahilan upang mawala ang mapanuyang hitsura sa mukha ni Venice. " At huwag mong isisi saakin kung bakit nagkaganiyan kayo ni Amadeus. Ikaw ang sumira sa relasyon niyong dalawa bago pa ako pumas
" Kumusta naman ang paninirahan mo rito? " tanong ni Don Caruso habang inililibot ang tingin sa kabuuan ng bahay na pagmamay-ari niya. " Mahigit isang taon ko na rin itong hindi napupuntahan. Ngayon na lang ulit ito nabuksan dahil kailangan kong patuluyin ang isang kaibigan. "Ngumiti si Logan, tumayo mula sa silya dala ang kaniyang tsaa. Katatapos lamang nilang mag umagahan at busog na busog siya dahil minsan na lamang sa isang linggo kung makakain siya ng masarap-sarap na ulam. " Maganda ang bahay na ito, Don Caruso. Wala akong nakikitang kalapit na bahay kaya hindi ako nahihirapang makagalaw. Malaya akong nakalalabas kung kailan ko gustuhin. "" Dahil malayo ito sa siyudad. Ang buong lupain din ito ay pag-aari ko kaya walang ibang bahay ang puwedeng itirik dito maliban na lang kung mayroong permiso ko, " ani Don Caruso at nang dumapo ang tingin sa lamesita, napangisi siya nang makita ang dalawang baril na binigay niya. " Mukhang may pinaghahandaan ka na? Nakakasiguro ka bang hindi
" Ate Lucine! " Masayang sinalubong ng mga bata si Lucine nang makita nila itong naglalakad papasok sa bakuran ng bahay ampunan. Hindi nila napigilan ang mga sariling yakapin si Lucine at sabay-sabay na nagsalita upang ito'y kumustahin. " Mga bata, dahan-dahan lang. Huwag niyong ipitin si ate Lucine niyo, " awat naman sa kanila ni Aling Josie. " Magandang tanghali po, Aling Josie. Pasensya na po sa biglaang pagpunta ko, " ani Lucine dahil mukhang nasa kalagitnaan ang mga bata ng isang aktibidad nang pumasok siya sa bakuran. Inabot niya ang supot na dala na naglalaman ng mga prutas na binili niya. " Nasaan po pala si Sister Bella? Nandito po ba siya ngayon? " " Nasa simbahan siya ngayon. Hintayin mo na at pabalik na rin 'yon dito mayamaya lang, " anito saka nagpasalamat sa mga prutas na dinala ni Lucine. Pinadala niya ito sa mga bata na nagmadaling pumasok sa loob ng bahay. Binalik ni Aling Josie ang tingin kay Lucine. " Siya nga pala, gusto kong humingi ng pasensya sa'yo. Naipit
Hindi alam ni Janina kung tatayo na lang ba siya magdamag sa harap ng bahay nina Morriss o papasok siya at gawin ang dating gawi kung saan tuwing linggo, maghapon siyang mananatili sa bahay ni Morriss upang makasama ito. " Huwag na lang kaya? " tanong ni Janina sa sarili, agad siyang tumalikod subalit hindi humakbang ang kaniyang mga paa paalis dahilan upang bumalik ulit siya sa pagkakaharap sa bahay at nagpakawala ng isang malalim na buntong hininga. " Nandiyan kaya siya sa loob? " " Nandito kami sa labas. " Napalingon si Janina sa kaliwang bahagi niya kung saan narinig ang isang hindi pamilyar na boses. Nakita siya si Owen, kasama si Morriss na tila hindi inaasahan na makita siya sa harap ng bahay. " Mukhang ngayon pa lang kayo uuwi? " Nagtatakang tanong ni Janina, saka napatakip sa ilong niya. " Amoy alak rin kayo. " " Ah, pasenya na. Nakainom lang pero hindi kami lasing, " sagot ni Owen saka tinapik sa balikat si Morriss. " Sige na, ipasok mo na 'to sa loob. Kailangan niya n