" Paparating na rin po ang Don. Mga sampung minuto lang po ay siguradong narito na siya. " saad ng tauhan ni Don Caruso kay Logan na halos kalahating oras ng naghihintay sa opisina nito. " Pasensya na po ulit kung kinailangan niyong maghintay nang matagal. May nangyaring aksidente raw po sa highway kaya naipit sila sa traffic. "Hilaw ang ngiti na tumango-tango si Logan, hindi siya kumbinsido sa narinig ngunit desperado na siya. Wala na siyang pakialam kung ilang oras pa siyang maghintay dahil kailangan niyang makausap si Don Caruso, ora mismo. " Walang problema saakin. Ang mahalaga ay makarating siya nang ligtas rito, " ani Logan saka sumimsim sa kape na wala ng init. Muli siyang tumingin sa suot na relos, alas siyete na ng gabi. Walang nangyaring umagahan, tanghalian at hapunan sakaniya, subalit hindi niya magawang makaramdam ng pagkagutom dahil punong-puno na ang kaniyang katawan ng mga iisipin. Sa mga nakalipas na linggo, nababatid ni Logan ang ginagawang pag iwas sa kaniya ni D
Hindi alam ni Lucine kung anong dapat na maramdaman habang nakaupo sa isang silyang nakahilera sa gilid ng pasilyo kasama ang mga babaeng nagdadalang tao. Ang ilan sa mga ito ay malalaki na ang tiyan at tila ba siya lang ang nag-iisang babae na walang kasama. Ang nasa kanan niya ay kasamang asawa, ganoon rin ang nasa kaliwa niya at ang mga sumunod na nakahilera. " Lucine Verine? " Napaangat ang tingin ni Lucine nang tawagin na ang kaniyang pangalan. Nakatungo siyang tumango, lihim na nananalangin na walang nakakakilala sa kaniyang pangalan bago pumasok sa loob ng silid ng klinika. Kung ano ang kinaliwanag ng silid, ganoon rin kaaliwalas ang ngiti na sinalubong sa kaniya ng isang Espesyalista na nasa mesa. " Magandang tanghali, Madame. Kayo lang po ba mag-isa? " hindi alam ni Lucine kung dapat ba siyang mainis o maawa sa sarili dahil sa isang simpleng tanong na binato agad sa kaniya. " Ako lang po, " sagot na lamang ni Lucine bago naupo sa silyang itinuro sa kaniya ng isang nars
Unti-unting iminulat ni Venice ang mga mata nang maramdaman na may malamig na dumadampi sa braso niya. Isang pamilyar na babae ang bumungad sa kaniya hanggang sa unti-unti niya itong nakilala dahilan ng pagbangon niya. Nalaglag ang basang bimpo na nakalagay sa kaniyang noo at saglit na nakaramdam ng pagkahilo. " Hindi mo kailangan bumangon kaagad. Mukhang hindi pa maayos ang lagay mo, " saad ni Lucine saka kinuha ang nalaglag na bimbo kay Venice upang ito'y ibabad sa tubig. Napatingin si Venice sa paligid, nasa loob na siya ng sariling silid. Sunod niyang binaba ang tingin sa braso niya na kanina lang ay pinupunasan ng basang bimpo ni Lucine. Inangat niya ang tingin. " Ano bang ginagawa mo rito? " " Inaasikaso ka kagaya ng bilin ng tumingin sayo, " kaswal na sagot ni Lucine saka umalis sa pagkakaupo sa silyang nasa gilid ng kama upang kuhanin ang gamot na kailangan inumin ni Venice. " Mataas ang lagnat mo kaya kailangan mong uminom nitong gamot ayon sa Doctor na tumingin sa'yo
Hindi alam ni Lucine kung anong dapat na maramdaman habang pinagmamasdan ang sarili sa harap ng salamin. Ito na ang ika-siyam na linggo ng kaniyang pagdadalang tao at nakikita na niya ang unti-unting pagbabago sa tiyan niya. Wala siyang suot na saplot maliban sa panloob dahil katatapos lamang niyang maglinis ng katawan. Marahan niyang hinimas-himas ang tiyan habang may matipid na ngiti sa kaniyang labi." Señorita? " Napatingin si Lucine sa pinto nang may kumatok. Mabilis niyang kinuha ang maluwag na bestidang nakababa sa ibabaw ng kaniyang kama at dali-daling sinuot bago lumakad palapit sa pinto. Binuksan niya ito at bumungad ang kasambahay na si Cora. " Ah, magandang hapon po, Señorita. Nakahanda na po ang mga pagkain sa ibaba. "Tumango si Lucine. " Sige, susunod na lang ako. Gagayak muna ako. "Tumango ang kasambahay bago tumalikod at isinara naman ni Lucine ang pinto. Bumalik siya sa harap ng salamin upang muling masdan ang sarili niya. Sa loob ng maraming linggo, wala siyang pin
Bumalot ang nakakabinging katahimikan sa buong komedor. Ni isa ay walang nagsasalita habang nakatingin kay Venice na may hawak na mga papel at kabilang rito ang ilang kopya ng imahe na nagsisilbing katibayan sa kaniyang sinabi. " Ito ang resulta ng ultrasound ko. Pitong linggo na akong nagdadalang tao, Amadeus, " ani Venice, nakangiti habang may namumuong luha sa kaniyang mga mata. " Magiging ama ka na. Magiging isa na tayong pamilya..." " Tumahimik ka, Venice, " may gigil na wika ni Amadeus. " Sa tingin mo ba maniniwala ako sa sinasabi mo? Halos dalawang buwan akong hindi umuwi dito sa mansyon at ni isa sa mga araw na 'yon ay wala akong natatandaang hinawakan ko miski isang hibla ng buhok mo. " " Hindi mo natatandaan? Nakalimutan mo na agad ang nangyari saatin noong huling beses na umuwi ka rito? " Kumawala ang sarkastikong tawa kay Venice. " Sa bagay, lasing ka nga pala noon kaya hindi mo naaalala ang ginawa natin noon. Pero puwede kong ipaalala kung gusto mo. " Agad naiyukom n
Hindi alam ni Janina kung tatayo na lang ba siya magdamag sa harap ng bahay nina Morriss o papasok siya at gawin ang dating gawi kung saan tuwing linggo, maghapon siyang mananatili sa bahay ni Morriss upang makasama ito. " Huwag na lang kaya? " tanong ni Janina sa sarili, agad siyang tumalikod subalit hindi humakbang ang kaniyang mga paa paalis dahilan upang bumalik ulit siya sa pagkakaharap sa bahay at nagpakawala ng isang malalim na buntong hininga. " Nandiyan kaya siya sa loob? " " Nandito kami sa labas. " Napalingon si Janina sa kaliwang bahagi niya kung saan narinig ang isang hindi pamilyar na boses. Nakita siya si Owen, kasama si Morriss na tila hindi inaasahan na makita siya sa harap ng bahay. " Mukhang ngayon pa lang kayo uuwi? " Nagtatakang tanong ni Janina, saka napatakip sa ilong niya. " Amoy alak rin kayo. " " Ah, pasenya na. Nakainom lang pero hindi kami lasing, " sagot ni Owen saka tinapik sa balikat si Morriss. " Sige na, ipasok mo na 'to sa loob. Kailangan niya n
" Ate Lucine! " Masayang sinalubong ng mga bata si Lucine nang makita nila itong naglalakad papasok sa bakuran ng bahay ampunan. Hindi nila napigilan ang mga sariling yakapin si Lucine at sabay-sabay na nagsalita upang ito'y kumustahin. " Mga bata, dahan-dahan lang. Huwag niyong ipitin si ate Lucine niyo, " awat naman sa kanila ni Aling Josie. " Magandang tanghali po, Aling Josie. Pasensya na po sa biglaang pagpunta ko, " ani Lucine dahil mukhang nasa kalagitnaan ang mga bata ng isang aktibidad nang pumasok siya sa bakuran. Inabot niya ang supot na dala na naglalaman ng mga prutas na binili niya. " Nasaan po pala si Sister Bella? Nandito po ba siya ngayon? " " Nasa simbahan siya ngayon. Hintayin mo na at pabalik na rin 'yon dito mayamaya lang, " anito saka nagpasalamat sa mga prutas na dinala ni Lucine. Pinadala niya ito sa mga bata na nagmadaling pumasok sa loob ng bahay. Binalik ni Aling Josie ang tingin kay Lucine. " Siya nga pala, gusto kong humingi ng pasensya sa'yo. Naipit
" Kumusta naman ang paninirahan mo rito? " tanong ni Don Caruso habang inililibot ang tingin sa kabuuan ng bahay na pagmamay-ari niya. " Mahigit isang taon ko na rin itong hindi napupuntahan. Ngayon na lang ulit ito nabuksan dahil kailangan kong patuluyin ang isang kaibigan. "Ngumiti si Logan, tumayo mula sa silya dala ang kaniyang tsaa. Katatapos lamang nilang mag umagahan at busog na busog siya dahil minsan na lamang sa isang linggo kung makakain siya ng masarap-sarap na ulam. " Maganda ang bahay na ito, Don Caruso. Wala akong nakikitang kalapit na bahay kaya hindi ako nahihirapang makagalaw. Malaya akong nakalalabas kung kailan ko gustuhin. "" Dahil malayo ito sa siyudad. Ang buong lupain din ito ay pag-aari ko kaya walang ibang bahay ang puwedeng itirik dito maliban na lang kung mayroong permiso ko, " ani Don Caruso at nang dumapo ang tingin sa lamesita, napangisi siya nang makita ang dalawang baril na binigay niya. " Mukhang may pinaghahandaan ka na? Nakakasiguro ka bang hindi